บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 184 รอผมนะ

เหอจื่ออันกำโทรศัพท์ในมือแน่น พูดออกมาอย่างเย็นชา “อย่างนัดก็นัดมาสักที่ ให้ดีที่สุดก็คือคุณไม่ควรจะมาเล่นลิ้น”

ไป๋ซินอวี๋ยิ้ม “วางใจเถอะ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะมาเปิดศึกกับคุณ”

ยังไงเสีย ภารกิจที่สำคัญที่สุดของเขาในตอนนี้คือกำจัดเวินหนิง อย่างนั้นผู้ชายคนนี้ก็คือพันธมิตรของเขา เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมาย การเสียสละและล่าถอยที่จำเป็นเป็นอะไรที่สามารถรับได้

ไม่นานนักไป๋ซินอวี๋ก็ส่งข้อความมาหนึ่งข้อความ ในนั้นปักหมุดสถานที่ๆหนึ่งไว้

เหอจื่ออันมอง ลุกขึ้นกำลังจะไป อยู่ๆ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเขาตลอดก็ยื่นมือออกมาห้ามไว้

“จื่ออัน อย่าไปเลย”

ผู้หญิงคนนี้สวยมากๆ แต่ว่าเป็นความสวยสะอาดสะอ้านแบบพวกบัวเหนือตม แต่กลับเป็นความสวยงามที่จู่โจมผู้คน วันนี้ เธอเพียงแค่ขยับตัวเล็กๆน้อยๆ กลับมีความงดงามจะหาใดเปรียบ ทำให้ใจของคนเต้นระรัว

ผู้หญิงแบบนี้ เป็นสุดที่รักของเหล่าชายหนุ่ม แต่เป็นศัตรูของหญิงสาว

“เจนนี่ ผมจำเป็นที่จะต้องไปช่วยเธอ……”

เหอจื่ออันมองหญิงสาวครั้งหนึ่ง ในตอนที่เขาล้มลุกคลุกคลานอยู่ในโลกใต้ดินมีช่วงเวลาที่ยากลำบากจนหาอะไรเทียบไม่ได้ กลายเป็นผู้หญิงคนนี้ที่รับเขาเอาไว้ เป็นเธอที่ให้เส้นทางเกิดใหม่แก่เขา และก็ทำให้เขาเป็นเหอจื่ออันในตอนนี้ มีความสามารถที่จะเทียบชั้นกับลู่จิ้นยวนได้

ดังนั้น คำพูดของเธอ เหอจื่ออันรับฟังแน่

“ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกผิดเธอ แต่ว่าไป๋ซินอวี๋คนนี้เป็นเพื่อนสนิทของลู่จิ้นยวน เพื่อนรักกัน พวกเขารู้จักกัน เกรงว่าอาจจะสิบกว่าปีได้แล้วมั้ง? เธอคิดว่า เขาเป็นคนติดต่อเธอมา มีจุดมุ่งหมายอะไร? ทางฝั่งเย่หว่านจิ้งกำลังตรวจสอบเกี่ยวกับเธออยู่นะ นี่อาจจะเป็นเหยื่อล่อให้นายไปกินเหยื่อก็ได้”

เจนนี่ส่งยิ้มทรงเสน่ห์ออกมา พูดเรื่องที่จริงๆเธอกังวลใจออกมา เธอมองใบหน้าของเหอจื่ออัน ในแววตามีประกายลุ่มหลง และก็มีประกายขอร้องอยู่ด้วย

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่ใช่คนดีอะไร ผู้หญิงคนหนึ่งคลุกคลีอยู่ในโลกสีดำแบบนั้น ได้เห็นความอันตรายของความสัมพันธ์ของคนมาตั้งนานแล้ว จะมีจิตใจเมตตาอยากช่วยเหลือคนอื่นได้ยังไง?

ก็แค่ ในตอนนั้นที่ได้พบกับเหอจื่ออัน เธอกลับโดนดวงตาราวกับสัตว์ป่าของเด็หนุ่มคนนั้นดึงดูดเข้าให้ ทั้งๆที่เป็นใบหน้าที่หล่อเหลาดูดีขนาดนั้น แต่กลับโดนเขาทำให้กลายเป็นดุร้ายน่ากลัว

เจนนี่คิดว่า บางทีผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ได้กระจอกก็ได้ ดังนั้นเลยช่วยชีวิตเขาไว้ เหอจื่ออันในเวลาหลังจากนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอผิดหวัง เขาค่อยๆยืนได้ด้วยขาของตัวเอง เริ่มกิจการของตัวเอง ตอนนี้ก็ล้างมลทินให้ตัวเองจนสำเร็จแล้ว ออกมาจากความมืดมิดพวกนั้นได้

เหอจื่ออันเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ หลังจากที่เขาประสบความสำเร็จ ก็รับตัวเจนนี่ออกมาด้วย ลงทุนในบริษัทต่างชาติให้เธออยู่สองสามแห่ง แถม ยังปันหุ้นในบริษัทให้เธออีกส่วนหนึ่ง ของพวกนี้ ทำให้เจนนี่ไม่ต้องกังวลเรื่องการดำรงชีวิตไปจนถึงชาติหน้า แต่…..

เธอยังคงไม่พอใจ

ตั้งแต่แวบแรก เธอก็ตกหลุมรักผู้ชายที่อันตรายและลึกลับคนนี้ จนถึงวันนี้ ก็สิบกว่าปีได้แล้ว ตอนแรกนึกว่าเหอจื่ออันไม่มีทางที่จะตกหลุมรักใครอื่นได้ เพียงแค่เธอยังอยู่ ก็จะเป็นผู้หญิงคนนั้นคนที่สำคัญที่สุดในใจของเขา แต่ตอนนี้ เธอถึงได้รู้ว่าเธอคิดผิดไป

เหอจื่ออันกลับตกหลุมรักเธอผู้โชคร้ายที่ติดคุกแทนน้องสาวของตัวเอง ในช่วงที่เข้าไปทำความรู้จักและชดเชยให้

เจนนี่เองก็เพิ่งรู้ข่าววันนี้ ถึงได้รีบกลับมา เธอไม่มีทางที่จะให้เหอจื่ออันไปเสี่ยงอันตรายอีก

ยิ่งไปกว่านั้น เขาในตอนนี้จะไปมีเรื่องกับคนที่มีประสบการณ์มาเป็นสิบปี ตระกูลลู่ที่ยิ่งใหญ่?

กลัวว่าจะตายอย่างอนาถ เจนนี่ไม่มีทางที่จะให้ผู้ชายของตัวเองไปเสี่ยงอันตรายเพื่อผู้หญิงคนอื่น

“เจนนี่……ผมรู้ว่าคุณหวังดีกับผม แต่ว่า…..ผมติดหนี้เธออยู่ ผมจะทิ้งขว้างเธอไม่ได้”

เหอจื่ออันมองเจนนี่ “ผมจำเป็นต้องไป”

“เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง ผิดใจกับตระกูลลู่ ทำลายแผนการสิบกว่าปีนี้ของเธอ มันคุ้มเหรอ?”

“คุ้ม” เหอจื่ออันมองเข้าในดวงตาของเจนนี่ “ขอโทษนะเจนนี่ ช่วงนี้ผมอาจจะไม่ค่อยมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนคุณ ในทุกๆวันก็ไม่ค่อยจะราบรื่นเท่าไหร่ ให้ดีคุณกลับไปต่างประเทศก่อน……”

เจนนี่ยอมแพ้อย่างนี้เสียที่ไหน “ถ้าเกิดว่าเป็นอย่างนี้ ฉันช่วยไปเจอคนๆนี้ให้เธอ ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง คิดแล้วยังไงเขาไม่มีทางทำอะไรฉัน เธออย่าเพิ่งปรากฎตัว จะได้ไม่ต้องมีปัญหาด้วย”

แน่นอนว่าเหอจื่ออันไม่เห็นด้วย ให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาออกหน้ารับเรื่องแบบนี้แทน เป็นผู้ชายประสาอะไร?

พูดจบ เหอจื่ออันก็ลุกขึ้น ออกไปจากที่นี่

เจนนี่มองแผ่นหลังของเขา กำหมัดแน่น อย่าบอกนะว่า ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับเธอขนาดนี้เลยเหรอ?

ถึงขนาดที่ เลยตัวฉันไปแล้ว?

……

ไป๋ซินอวี๋รออยู่ในห้องนานมาก จนความอดทนของเขานั้นแทบจะหมดลงแล้ว ถึงได้เห็นเหอจื่ออันเดินเข้ามาในห้องรับรองส่วนตัว

“ไป๋ซินอวี๋? ใช่ไหม ผมคือเหอจื่ออัน”

เหอจื่ออันยื่นมืออกไปอย่างไม่จริงจังมากนัก มุมปากก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่

ไป๋ซินอวี๋สีหน้าเคร่งขรึม สำหรับคนๆนี้ ตัวเขามีรังสีอันตรายอยู่ เขาดูท่าทางไม่ได้คุยง่ายเหมือนที่เขาประพฤติออกมา แต่คิดถึงอยากเอาคนออกมาจากกำมือของลู่จิ้นยวน ไม่มีคนคอยช่วยคงเป็นไปไม่ได้ ทำได้เพียงอดทน

“ผมชื่อไป๋ซินอวี๋ วันนี้ตอนที่ผมไปตามหาลู่จิ้นยวน ได้เจอกับของบางอย่าง นี่เป็นจดหมายที่เธอโยนออกมา คุณลองดูเอาเอง เชื่อว่าคุณน่าจะจำลายมือของเธอได้”

ไป๋ซินอวี๋หยิบธนบัตรออกมาใบหนึ่ง ส่งให้เหอจื่ออัน เหอจื่อมองอยู่ครู่หนึ่ง ริยยิ้มที่มุมปากค่อยๆถูกยกขึ้น

ลายมือที่อยู่บนนั้นแค่ครั้งเดียวเขาก็มองออกแล้ว เป็นของเวินหนิงจริงๆ

ทำให้เธอคิดวิธีขอความช่วยเหลือแบบนี้มาได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกลงแล้วลู่จิ้นยวนทำอะไรไปบ้าง

“สถานที่?”

เหอจื่ออันเก็บธนบัตรใบนั้นเอาไว้ ถามเข้าเรื่องสำคัญ

ไป๋ซินอวี๋บอกไปตามตรง เหอจื่ออันฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว ที่นั่น อยู่ในตำแหน่งห่างไกล คนทั่วไปไม่มีทางคิดถึงแน่ แถม ยังมีลู่จิ้นยวนที่ตั้งใจปกปิดเส้นทางที่ไปอีก ไม่แปลกใจเลยทำไมเวลานานขนาดนี้เขายังไม่ได้อะไรเลย

“ผมมีหนึ่งคำถาม คุณเป็นเพื่อนสนิทของลู่จิ้นยวน ทำไมถึงมาหาผม? อย่างนี้มันชัดเจนว่าคุณกำลังหักหลัง”

ถึงแม้ว่าเหอจื่ออันจำตำแหน่งเอาไว้แล้ว แต่ว่าก็ยังคงระแวดระวังอยู่ดี

ยังไงเสียตัวเองก็ล้มลุกคลุกคลานปีนขึ้นมา กับเรื่องพวกนี้ จำเป็นที่จะต้องระมัดระวังรอบครอบให้มาก

“เพราะว่า ผมหวังว่าลู่จิ้นยวนจะคบกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง และไม่ใช่เวินหนิง และไม่ใช่ว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้ จุดนี้ คุณเข้าใจใช่ไหมครับ?”

“ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน?”

เหอจื่ออันหัวเราะ เกี่ยวกับคำพูดพวกนี้ เขากลับเชื่อ มนุษย์เราล้วนมีจิตใจเห็นแก่ตัว เพื่อประโยชน์ให้ทำเรื่องอะไรก็ได้ทั้งนั้น

“เรื่องนี้ ผมสามารถช่วยคุณได้ แต่ว่า อย่าให้ลู่จิ้นยวนจับได่”

ไป๋ซินอวี๋พูดไป หยิบแผ่นที่ออกมาชุดหนึ่งกับพิมพ์เขียวของวิลล่า “เธออยู่ตรงนี้ แต่ว่า ลู่จิ้นยวนส่งคนจำนวนมากคอยเฝ้าดูเอาไว้ ผมไม่มีปัญญาที่จะตรวจสอบให้ละเอียดกว่านี้ เรื่องอื่น ต้องเพิ่งคุณแล้ว”

เหอจื่ออันมองแผ่นที่นั้น นัยน์ตาเข้มขึ้น

เวินหนิง รอผมนะ……