มู่เยียนหรานลังเลอยู่เพียงครู่หนึ่ง จากนั้น ก็ยิ้มให้กับคุณปู่ “ท่านปู่ลู่ หนูยินดีค่ะ แต่ว่า ก็ยังต้องฟังความเห็นของลู่จิ้นยวนด้วย”
ถ้าเกิดว่าเป็นมู่เยียนหรานในเมื่อก่อน ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์กดดันไร้รูปแบบแบบนี้บางทีอาจจะสะบัดมือทิ้งเดินหนีไปแล้วก็ได้ แต่ว่าเธอในตอนนั้น มีความใจกว้างที่ไม่มีข้อแม้ใดของลู่จิ้นยวน มีความมั่นใจนั้นให้เอาแต่ใจได้
แต่ในตอนนี้……เธอไม่มีความกล้าแบบนั้น ยอมที่จะพลีชีพ ขอเพียงแค่สามารถทำให้ลู่จิ้นยวนมาอยู่ข้างๆกันได้ อย่างนั้นก็สามารถยอมรับได้ทุกๆอย่าง
เห็นได้ชัดว่าลู่จิ้นยวนไม่ได้นึกว่ามู่เยียนหรานจะตอบแบบนี้ ท่านปู่ได้ยินคำพูดนี้ ยิ้มออกมาจนบนใบหน้ามีรอยตีนกาเพิ่มขึ้น “ดี เด็กคนนี้โตขึ้นแล้วจริงๆ ไม่ได้เอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้นแล้ว ก็ตกลงกันตามนี้”
“รอเดี๋ยวครับ ท่านปู่ เรื่องนี้……ผมไม่เห็นด้วย”
ลู่จิ้นยวนร้อนใจแล้ว ทำไมอยู่ดีๆเรื่องนี้ก็ตกลงกันได้ เขานั้นไม่ได้ชอบมู่เยียนหรานเลย ไม่มีความรู้สึกแบบชายหญิงต่อเธอมาตั้งนานแล้ว จะหมั้นกับเธอได้ยังไง?
มู่เยียนหรานฟังคำพูดไม่กี่คำนี้ของลู่จิ้นยวน รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งค้าง หลังจากที่เย่หวานจิ้งเห็น ก็รีบกุมมือของมู่เยียนหราน “จิ้นยวน ผู้หญิงเขาตอบตกลงแล้วนะ แถม พวกลูกเองก็คบกันมาตั้งนาน ตอนนี้ลูกลังเลอะไร?”
ท่านปู่ก็หันไปมองลู่จิ้นยวนด้วยท่าทางโมโหเล็กน้อย เขานั้นได้จัดการทุกอย่างให้เขาเรียบร้อยหมดแล้ว หรือว่าลู่จิ้นยวนจะต้องทำให้เขาโมโหขึ้นมาให้ได้?
“เรื่องหมั้นเป็นเรื่องใหญ่ จะตัดสินใจลวกๆแบบนี้ไม่ได้ กับเยียนหราน ผมนั้น…..”
ติดว่าเยียนหรานยังอยู่ที่นี่ แถมผู้ใหญ่ในครอบครัว ลู่จิ้นยวนอยากจะพูดแต่ก็เงียบไป ไม่ได้พูดออกมาให้ทำร้ายจิตใจนัก แต่ว่าความหมายโดยนัย ไม่ต้องพูดออกมาก็รู้ได้
หน้าของเยียนหรานแดงขึ้นมาในทันใด เธอละทิ้งทุกๆอย่าง ศักดิ์ศรีก็ดี ความฝันก็ดี แม้แต่ความภาคภูมิใจเธอก็ไม่ต้องการมันแล้ว ยังไม่ทันตัดสินใจในความสัมพันธ์ก็มาอยู่ที่บ้านผู้ชายแล้ว แต่ผลลัพธ์ที่ได้รับกลับเป็นอย่างนี้
เธอรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเธอนั้นหลุดร่วงจมดิน ในตอนนี้ ต่อให้เย่หวานจิ้งพยายามจะปลอบใจและรั้งตัวให้อยู่ เธอก็นั่งไม่ติดแล้ว “ขอโทษค่ะ คุณป้า คุณปู่ลู่ หนูขอตัวก่อน รบกวนพวกท่านแล้ว”
“เยียนหราน เยียนหราน!”
เย่หวานจิ้งเห็นว่ามู่เยียนหรานตัดสินใจไปโดนที่ไม่หันหลังกลับมาแล้ว ภายในใจก็อับอายอย่าหาอะไรเปรียบ เขม็งตาใส่ลู่จิ้นยวนครั้งหนึ่ง ลูกชายคนนี้ของเธอฉลาดมาโดยตลอด ทำไมพอเป็นเรื่องนี้ถึงได้สับสนซ้ำๆไปมาอยู่แบบนี้นะ?
นายท่านลู่เห็นว่ามู่เยียนหรานทนรับการโดนเหยียดหยามไม่ได้จนหนีไป ก็โมโหจนเอาไม้เท้าเคาะลงไปกับพื้นทันที “ลู่จิ้นยวน แกทำให้ฉันโกรธจริงๆแล้ว แกรีบไปตามเธอกลับมาให้ฉัน!”
ลู่จิ้นยวนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ท่านปู่ ตอนนี้เธอไปแล้ว อย่างนั้นผมจะพูดตรงๆแล้วกัน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว ความรู้สึกของผมต่อพวกเธอนั้นไม่ใช่แบบชายหญิงแล้ว เพื่อเธอ เพื่อทุกๆคน พวกท่านอย่าพยายามเลยครับ”
“ดี……ดี……ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมด แกมันถูก ฉันดูแลแกไม่ได้แล้ว ตอนนี้แกออกไปเดี๋ยวนี้เลย ออกไป! คิดได้เมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมาตอนไหน”
ท่านปู่โกรธจนเจ็บหน้าอก ชี้นิ้วไปทางประตู พูดกับลู่จิ้นยวนด้วยความโมโห
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว ที่จริง นิสัยของท่านปู่กับเขาคล้ายกันมาก เป็นประเภทพวกที่ว่ามั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง ตอนนี้ ปะทะคารมก็จะยิ่งทำให้เรื่องราวมันบานปลาย
“ท่านปู่ อย่างนั้นผมขอตัวก่อน ไปอยู่บริษัทสักคืน เรื่องนี้ ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดตรงไหน ท่านอยู่ที่บ้านก็พักผ่อนให้มากๆ อย่าทำร้ายร่างกายตัวเอง ผมไปก่อนครับ”
ลู่จิ้นยวนสงบสติอารมณ์ลง หยิบเสื้อโค้มแล้วก็เดินออกไป
เพียงแต่ คำพูดนี้ของเขา ไม่ได้เพียงไม่ทำให้ท่านปู่ลู่ลดความโมโหลงแล้ว กลับยิ่งทำให้ท่านโกรธมากกว่าเดิม จนโยนไม้เท้าในมือใส่หลังของลู่จิ้นยวน “มันสอนไม่ได้แล้วจริงๆ บ้านหลังนี้ กลัวว่าฉันจะเป็นเจ้าของบ้านไม่ได้แล้ว!”
ฝีเท้าของลู่จิ้นยวนหยุดลง ตั้งแต่เด็กท่านปู่ตั้งใจเลี้ยงดูเขา ทำไมเขาจะฟังความเสียใจกับความผิดหวังภายในน้ำเสียงนั้นไม่ออก
แต่……เขาไม่สามารถปล่อยให้ความผิดนี้ดำเนินต่อไปได้ ดังนั้น ยอมที่จะเจ็บสั้นๆดีกว่าเจ็บไปนานๆ
“พ่อบ้าน ดูแลท่านปู่ดีๆ มีอะไรโทรหาผมได้”
ลู่จิ้นยวนเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่นหลัง ก้าวยาวออกไปจากที่นี่
ท่านปู่ลู่ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ แววตามีความผิดหวัง เย่หวานจิ้งเห็นอาการแล้วก็เป็นห่วง
ถ้าเกิดว่าท่านปู่ลู่เปลี่ยนใจเปลี่ยนผู้สืบทอดตละกูลเพราะว่าการกบฎของลู่จิ้นยวนอย่างนั้นก็จบเห่แน่
“พ่อ วางใจเถอะค่ะ หนูจะต้องทำให้เขากลับมาขอโทษแน่นอน”
ท่านปู่โบกมือ สั่งให้เย่หวานจิ้งออกไปห่างๆจากเขาหน่อย ตอนนี้เขาอยากอยู่เงียบๆคนเดียว
หลังจากที่เย่หวานจิ้งออกมา ในใจก็เก็บความหงุดหงิดเอาไว้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกลงแล้วลู่จิ้นยวนผิดปกติที่ตรงไหน ถึงกับกล้าที่จะทำเรื่องไม่เชื่อฟังแบบนี้ขึ้น? กำลังคิดอยู่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอมอง เป็นมู่เยียนหรานที่โทรมา
เย่หวานจิ้งกดอารมณ์โกรธเอาไว้ “มีอะไร เยียนหราน? เรื่องวันนี้ เป็นจิ้นยวนที่ทำเกินไป ฉันจะต้องหาโอกาสให้เขาไปขอโทษหนูแน่นอน”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คุณป้า หนูก็แค่ ไม่อยากให้พวกคุณบังคับให้เขาทำเรื่องที่เขาไม่อยากทำ ถ้าเกิดว่าเขาไม่อยากหมั้นกับหนู หนูก็จะไม่บังคับ”
มู่เยียนหรานพูดขึ้นอย่างเข้าอกเข้าใจ ทำให้ภายในใจของเย่หวานจิ้งสบายใจขึ้นมาก ในขณะเดียวกัน ก็โมโหเช่นกัน
คนที่ดีขนาดนี้ ทำไมลู่จิ้นยวนถึงไม่รักษาเอาไว้ให้ดีนะ?
“หนูสบายใจเถอะ ฉันจะต้องทำให้เขาเปลี่ยนความคิด เขาคนนี้ ก็แค่สมองเพี้ยนไป ดื้อเหลือเกิน”
พูดจบ ทั้งสองคนก็สอบถามกันอีกนิดหน่อยแล้วก็วางสาย
มู่เยียนหรานมองโทรศัพท์ หยิบไวน์แดงขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก แป๊บหนึ่งก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา แต่เธอกลับไม่สนใจ “จิ้นยวน คุณต้องเป็นผู้ชายของฉันเท่านั้น……คนอื่น ห้ามใครมาแย่งกับฉัน”
……
หลังจากที่ลู่จิ้นยวนออกมาจากบ้าน ก็ไม่มีอารมณ์จะกลับไปสะสางงานที่บริษัท ตอนแรกอยากไปชวนเฉิงหยางมาดื่มเหล้า แต่ว่าติดต่อไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขานั้นไปเที่ยวที่ไหน
โดยที่ไม่รู้ตัว ลู่จิ้นยวนขับรถไปที่วิลล่าในแถบชานเมือง
เห็นที่นี่ ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว?
ตอนแรกอยากจะเมินเวินหนิงสักสองสามวัน แต่ว่า เพิ่งรู้ตัวว่ามาอีกแล้ว
ลู่จิ้นยวนไม่ได้ลงจากรถ เงยหน้าขึ้นไปมองที่ห้องที่เวินหนิงอยู่ตรงชั้นสอง เธอเปิดไฟเอาไว้ ไม่ได้ปิดผ้าม่าน จากมุมนี้ สามารถมองเห็นเงาคนขยับไปมาได้พอดี
ไม่นึกเลยว่าลู่จิ้นยวนจะมองอยู่นาน ถึงแม้ว่า เวินหนิงจะไม่รู้ตัวว่ามีคนมองเธออยู่ แต่ทุกการกระทำของเธอ ทำให้ความเครียดของชายหนุ่มนั้นคลายลงได้
ในตอนกำลังเหม่อ รปภ.เห็นว่าด้านนอกมีรถอยู่คันหนึ่ง เสียงเดินออกมาตรวจตราทำลายความคิดของลู่จิ้นยวน
“คุณชายลู่”
เห็นว่าเป็นลู่จิ้นยวน คนที่เดินมาตรวจก็ถอนหายใจ เพราะกลัวว่าเวินหนิงจะหนีไป ในวันหนึ่งพวกเขานั้นเคร่งเครียดมาก
“อืม”
ตอนแรกลู่จิ้นยวนไม่ได้คิดจะขึ้นไป แต่พอโดนจับได้ ก็เปลี่ยนความคิดอีก “ฉันขึ้นไปดูหน่อย”
