ลู่จิ้นยวนหันกลับไปมองเห่อจื่ออัน สายตาของเขาโมโหมาก แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไร
วินาทีนั้นเห่อจื่ออันนึกย้อนถึงความลำบากที่เขาเจอมา ก็กำมือแน่นแล้วพุ่งไปหา แต่ประตูก็ถูกเปิดออก แล้วเจนนี่ก็เดินเข้ามา เห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็รีบห้ามเห่อจื่ออันไว้
“ใจเย็นหน่อย จื่ออัน”
ถ้าต่อยลู่จิ้นยวนที่นี่ เรื่องก็คงจะยุ่งยากลำบากไปกว่าเดิม
เห่อจื่ออันถูกเจนนี่ห้ามไว้ ก็สงบสติอารมณ์ได้ ลู่จิ้นยวนยิ้มอย่างเยือกเย็น เหมือนกำลังให้ว่าเขาไร้ปัญหา จากนั้นก็เดินออกไป
“เกิดเรื่องอะไร?” เจนนี่เห็นลู่จิ้นยวนออกไป “เขามา พูดอะไรบ้าง?”
ด้วยนิสัยของลู่จิ้นยวน มาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง ก็คงไม่มามือเปล่าแน่นอน ต้องทำอะไรบางอย่าง จนทำให้เห่อจื่ออันเสียสติขนาดนี้
“ของนั่น มันส่งมา” เห่อจื่ออันพูดอย่างเปิดเผยกับเจนนี่อยู่แล้ว พร้อมชี้ไปที่แฟลชไดร์ฟบนโต๊ะ สายตาก็ดุเดือดมาก
เจนนี่ขมวดคิ้ว แล้วไปหยิบแฟลชไดร์ฟเสียบกับคอมพิวเตอร์ ดูเนื้อหาในนั้น สีหน้าก็ย่ำแย่ไปทันที
ในนั้นไม่ได้มีอะไรมาก แต่ก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ธุรกิจของเห่อจื่ออันดำเนินมาถึงตอนนี้ ก็มีธุรกิจสีเทาไม่น้อย ตอนนี้กว่าเขาจะล้างมลทินได้ ถ้าถูกแฉ ความพยายามทั้งหมดก็จะสูญเปล่า
“เขาสืบเรื่องพวกนี้ได้ยังไง……” ในใจเจนนี่ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว เธอรู้อยู่แล้ว ถ้าเห่อจื่ออันเทียบกับลู่จิ้นยวนก็ยังเสียเปรียบ แต่ว่าไม่มาก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ลู่จิ้นยวนจะมีอำนาจแล้วก็น่ากลัวกว่าที่เธอคิดไว้
เธอจะไม่มีทางให้เห่อจื่ออันขาดสติ แล้วทำร้ายตัวเอง ทำลายความพยายามทุกอย่างของเขา
“จื่ออัน……ผู้หญิงคนนั้น สำหรับนาย สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?”
เจนนี่ทนไม่ได้ที่จะถาม
“ฉันติดค้างเธอไว้ ฉันก็ต้องชดใช้ เจนนี่ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง เธอไปจากที่นี่ก่อน อย่าเข้ามายุ่ง”
เห่อจื่ออันไม่ได้ลังเล แล้วเอ่ยอยากหนักแน่น ตอนนี้ เขาต้องคำนึกถึงผลที่เลวร้ายที่สุด จะตายไปพร้อมกับลู่จิ้นยวนก็ช่าง ยังไง เขาจะไม่ยอมมองเห็นเวินหนิงถูกผู้ชายคนอื่นพาตัวไป แล้วตัวเองกลับไม่ทำอะไรเลย
เจนนี่กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าในมือ ถึงแม้จะเป็นตอนนี้ เห่อจื่ออันก็ยังเป็นห่วงเธอ จนทำให้เธอรู้สึกตื้นตันใจ ในขณะเดียวกัน เธอก็ยิ่งมั่นใจจะไปกว่าเดิม เธอจะไม่มีทางให้เห่อจื่ออันทำอะไรวู่วามเด็ดขาด
ถึงแม้จะต้องทำผิดต่อเวินหนิง แต่ว่า เธอก็ไม่มีทางเลือก เธอจะมองเห็นผู้ชายที่ตัวเองรักวิ่งเข้าไปในกล่องไฟไม่ได้
ผ่านไปไม่นาน ผู้ช่วยก็วิ่งเข้ามาบอกว่าต้องประชุม แล้วเห่อจื่ออันก็เดินออกไป เจนนี่ก็ไปจากที่นี่ด้วย เธอไม่ได้ทำตามที่เห่อจื่ออันบอกว่าให้รีบไปต่างประเทศ แต่กลับไปที่ใต้ตึกบริษัทตระกูลลู่
“ฉันมาหาผู้บริหารของพวกเธอ ฉันมีข่าวของเวินหนิง”
เจนนี่พูดกับพนักงานต้อนรับแค่คำเดียว ไม่นาน เธอก็ถูกเรียกตัวขึ้นไปบนตึก
ลู่จิ้นยวนยืนอยู่ริมหน้าต่าง แล้วมองลงไปบนถนนข้างล่าง เจนนี่เคาะประตู แล้วเดินเข้ามา “คุณชายลู่ ฉันมีข่าวของเวินหนิงจะบอกกับคุณ”
ลู่จิ้นยวนหันกลับไป เมื่อเห็นเธอ ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจมากนัก “ว่ามาสิ”
“ก่อนจะพูด ฉันหวังว่าคุณจะตอบตกลงก่อน ถ้ารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ก็อย่าหาเรื่องเห่อจื่ออัน แล้วปล่อยเขาไป”
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉัน?”
ลู่จิ้นยวนเกลียดการถูกข่มขู่ที่สุด โดยเฉพาะ ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะยังไม่เข้าใจว่าเรื่องนี้ใครกันแน่ที่เป็นคนคุมเกม
“สิทธิ์ที่……เวินหนิงอยู่ในมือฉัน ไม่งั้นฉันก็แค่ตาย เห่อจื่ออันรู้สึกชอบเธอ แต่ฉันไม่ ฉันอยากจะให้เธอหายไปด้วยซ้ำ……”
เจนนี่เอ่ยอย่างเรียบนิ่ง แต่คำพูดที่พูดออกมา กลับแตกต่างกับภาพลักษณ์ของเธอสิ้นเชิง
ลู่จิ้นยวนจ้องมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า เขาก็ต้องสืบเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเห่อจื่ออันอยู่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ ทำงานกับมาเฟียมาตั้งกี่คนแต่ก็สามารถถอนตัวออกมาได้อย่างปลอดภัย ฝีมือไม่เลวเลย
เธอทำเรื่องแบบนั้นได้แน่นอน
ลู่จิ้นยวนลังเลไปครู่หนึ่ง “ได้ ผมตกลง”
ใจเจนนี่ที่เอาแต่เกร็ง ตอนนี้ก็โล่งไปที เธอกำลังพนัน พนันว่าลู่จิ้นยวนอยากจะตามตัวเวินหนิงกลับมาจริง หรือว่าแค่อยากแก้แค้น
ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาก็ไม่ได้เกลียดเวินหนิงขนาดนั้น พอรู้เรื่องนี้ ความรู้สึกผิดในใจก็ลดลงไปไม่น้อย
“นี่เป็นที่อยู่ที่เห่อจื่ออันพาเธอไปหลบซ่อน คุณรีบไปหาเธอดีกว่า ไม่งั้น อีกไม่กี่วันเธอก็อาจจะไปต่างประเทศแล้ว”
ลู่จิ้นยวนรับกระดาษมา ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก เจนนี่ก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ต่อ จึงเดินออกไปทันที
ลู่จิ้นยวนมองที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น ในสายตาก็มีความเยือกเย็น……
เวินหนิง ยังไงเธอก็หนีไม่พ้นกำมือของผมหรอก
……
ตั้งแต่เวินหนิงหนีออกมา ก็หลบอยู่ในบ้านหลังนั้นของเห่อจื่ออัน เธอไม่รู้สถานการณ์ข้างนอกว่าเป็นยังไง ทำได้แค่อดใจรออยู่อย่างนั้น แต่เมื่อกี้เธอก็รู้สึก ในใจร้อนรนมาก เหมือนกำลังจะมีลางร้ายอะไรเกิดขึ้น
ขณะกำลังคิด นอกประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ตอนนี้ดึกมากแล้ว ในใจเวินหนิงก็รู้สึกเกร็ง เธอเดินย่องไปเบาๆ “ใคร? จื่ออัน ใช่นายหรือเปล่า?”
เมื่อลู่จิ้นยวนได้ยินชื่อนี้ สีหน้าก็เยือกเย็นไปกว่าเดิม ดึกขนาดนี้แล้ว เวินหนิงยังรอเขา คงคิดถึงมากสินะ
“เสียงของฉันเธอลืมแล้วหรอ?” ลู่จิ้นยวนเอ่ยพูดอย่างเยือกเย็น แล้วสายตาแฝงด้วยความโมโห
เวินหนิงเบิกตากว้าง ถึงแม้จะรู้ว่าลู่จิ้นยวนต้องมาตามหาเธอแน่นอน แต่ว่า ทำไมเร็วขนาดนี้?
เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเห่อจื่ออัน แต่ว่าโทรไปหลายครั้งแล้ว ก็ไม่มีใครรับ
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“นาย……ทำอะไรกับเขา?”
ในใจเวินหนิงก็รู้สึกหวาดกลัว หรือว่า เห่อจื่ออันเกิดเรื่องเพราะเธอ? ถ้าเป็นแบบนี้ เธอต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่นอน
เมื่อได้ยินว่าเวินหนิงยังเป็นห่วงผู้ชายคนอื่น ความอดทนของลู่จิ้นยวนก็หายไปทันที “เธอดูสิว่าฉันจะทำอะไรมัน? เธอหนีออกมาเพื่อผู้ชายแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ตาต่ำมาก”
เวินหนิงกำมือแน่นแล้ว ให้ความรู้สึกเจ็บมาพยุงสติเธอไว้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอวิ่งไปข้างหน้าต่าง ก็เห็นว่ามีคนดักล้อมไว้ทุกทิศทางแล้ว ถึงตอนนี้ เธอจะมีปีกก็บินออกไปไม่ได้
ทำไม……ถึงเป็นแบบนี้?
เวินหนิงรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนเหยื่อที่ถูกบีบจนจม มุม แล้วลู่จิ้นยวน ก็เป็นนักล่าคนนั้น
เมื่อเห็นว่าเวินหนิงยังไม่ยอมแพ้ รอยยิ้มของลู่จิ้นยวนก็เยือกเย็นไปกว่าเดิม “เธอคิดว่าหนีไปจากที่นี่เรื่องก็จะจบหรอ? หรือว่า เธอไม่อยากรู้ว่าแม่เธออยู่ไหน เธอวางใจขนาดนี้เลย? วางใจฉันจะไม่โมโห แล้วลามไปถึงท่านด้วย?”
คำพูดคำนี้ของลู่จิ้นยวน เหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงมา จนเวินหนิงพูดอะไรไม่ออก เธอคาดไม่ถึงเลยว่า ลู่จิ้นยวนจะใช้คุณแม่มาข่มขู่เธอ
