ไม่รู้ว่ารอไปนานแค่ไหน ไฟที่ห้องฉุกเฉินก็ดับลง จากนั้นเย่หวานจิ้งก็ถูกเข็นออกมา
ลู่จิ้นยวนรีบไปดูอาการของท่าน แต่กลับถูกเถ้าแก่ใช้ไม้เท้ากันไว้ “ตอนนี้แกจะไปดูแม่แก เพื่อที่จะทำให้เธออารมณ์เสียอีกเหรอ?”
ลู่จิ้นยวนเงียบ จากนั้นเถ้าแก่ก็มองไปที่เขา “ถ้าแกยังไม่จัดการเรื่องของเวินหนิงให้เสร็จ ที่แม่แก ก็ไม่จำเป็นต้องมาเสแสร้ง ครั้งนี้ ฉันจะจับตาดูแกไว้”
เถ้าแก่รู้สึกเจ็บปวดใจมาก เห็นสีหน้าที่ทรุดโทรมของลูกสะใภ้ตัวเอง ก็รู้สึกโมโหมาก ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่สำคัญ ทำไมถึงทำให้แม่ลูกทะเลาะกันจนถึงขั้นนี้ได้?
“ครั้งนี้ ฉันจะสั่งคนไปสืบเรื่องเวินหนิงเอง แกอย่าคิดว่าจะปกปิดได้อีก!”
เมื่อเถ้าแก่พูดจบ ก็ตามคุณหมอเข้าไปในห้องพักฟื้น
ลู่จิ้นยวนมองเห็นเตียงที่ถูกเข็นไป ในใจก็รู้สึกเสียใจมาก
ตั้งแต่เด็กจนโต คุณพ่อของเขาเสียไปตั้งแต่เด็กแล้ว มีแค่คุณแม่ที่อยู่ข้างตัวเขา ผู้หญิงคนเดียวเลี้ยงลูกมาด้วยตัวเอง ยังมีญาติที่เห็นแก่ตัวคอยจับตามองอยู่ ผ่านอะไรที่ยากลำบากมาไม่น้อย
ลู่จิ้นยวนจับลูกบิดประตูไว้ ในสายตาก็มีความรู้สึกผิดกับความเสียใจ
พ่อบ้านเห็นว่าเขาเป็นแบบนี้ก็เดินมาหา “คุณชาย เรื่องนี้ คุณทำผิดจริงๆ คุณหญิงทำเพื่อคุณมาตั้งหลายปีก็ยากลำบากแล้ว เมื่อกี้คุณหมอก็พูดแล้ว ท่านจะอารมณ์ขึ้นอีกไม่ได้ ถ้ามีอีกครั้ง……”
แต่ละคำพูดของพ่อบ้าน ก็แทงทะลุเข้ามาในใจของลู่จิ้นยวน
เขามองเห็นคุณแม่ที่นอนอยู่บนเตียง สายตาก็หม่นหมอง แล้วน้ำเสียงก็เศร้ามากด้วย “ผมรู้แล้วครับ”
เผชิญหน้ากับความเป็นความตาย เขายังจะเลือกอะไรได้อีก?
ลู่จิ้นยวนออกไปจากโรงพยาบาล แล้วไปที่บริษัทเลย เอาข้อมูลที่ยวี๋เฟยหมิงให้เขาออกมา
พอในมือเขามีจุดอ่อนยวี๋เฟยหมิง เขาของก็บอกเบาะแสมาเรื่อยๆ ตอนนี้ หาที่อยู่ของคุณแม่เวินหนิงเจอแล้ว
หรือว่า ถึงเวลาที่จะต้องสะสางแล้ว อย่างน้อย ก็ควรจะส่งตัวเวินหนิงไปจากที่นี่ก่อน
……
เวินหนิงอยู่ในนี้รู้สึกเบื่อมาก ตอนนี้ เธอไม่มีความคิดที่จะหนี แล้วเอาแต่ทำตัวว่างเปล่าอยู่ที่นี่
ขณะที่เธอกำลังเหม่อดูทีวี ก็มีเสียงรถยนต์ดังขึ้น เวินหนิงเดินไป ก็เห็นรถของลู่จิ้นยวนจอดอยู่ข้างนอก
พอมองเวลา เวินหนิงก็รู้สึกสงสัย เวลานี้ทำไมลู่จิ้นยวนถึงมาที่นี่ ถึงแม้ช่วงเวลานี้ เขาจะมาบ่อยมาก แต่ก็จะไม่มาในเวลางาน เพราะยังไง ลู่จิ้นยวนก็เป็นคนที่ตั้งใจทำงานอยู่แล้ว
ในใจเวินหนิงก็มีลางสังหรณ์อะไรไม่ดีบางอย่าง กลั้นหายใจไว้ ไม่นาน ลู่จิ้นยวนก็เดินขึ้นมา แล้วเปิดประตูเข้ามา
เวินหนิงมองไปที่เขา ไม่เอ่ยพูดอะไร ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธอ สายตาแบบนั้นทำให้เธอมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เขาเป็นอะไร? เวินหนิงไม่เคยเห็นลู่จิ้นยวนเป็นแบบนี้มาก่อน สายตาเขาเป็นความเสียใจกับเจ็บปวดที่เธอไม่สามารถรู้สึกได้ ให้คนมองรู้สึกถึงแรงกดดันมาก
ทั้งสองสบตากันเงียบๆไปสักพัก ลู่จิ้นยวนค่อยเอ่ยพูดเสียงแหบ “เวินหนิง ตามหาคุณแม่เธอเจอแล้ว”
เวินหนิงเบิกตากว้างทันที “คุณแม่ หาเจอแล้ว?”
ข่าวนี้ ทำให้เธอสงบสติไม่ได้อีก แล้วรู้สึกแสบตาทันที เธอไม่ได้เจอคุณแม่มาสามปีแล้ว ถึงแม้จะไม่เคยยอมแพ้ที่จะตามหาท่าน แต่ระหว่างนั้น ก็ยากลำบากมาก
“ท่านอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเจอท่าน!”
เวินหนิงรีบยืนขึ้นมา แล้วไม่สนใจอย่างอื่น จนลืมเรื่องระหว่างเธอกับลู่จิ้นยวนแล้วจับเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นไว้ “ตอนนี้ท่านยังดีหรือเปล่า?”
ลู่จิ้นยวนเห็นสายตาที่เปล่งประกายของเวินหนิง ตั้งแต่ที่เธอถูกขังอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่เคยเห็นสายตาที่เป็นประกายของเธออีกเลย ลู่จิ้นยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ “เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันพาเธอไปหาท่าน”
หรือว่า นี่จะเป็นเรื่องสุดท้ายที่เขาสามารถทำเพื่อเวินหนิง
แล้วอาการของเย่หวานจิ้ง ทำให้เขาหมดความมั่นใจที่จะต่อกรกับตระกูลลู่ เขาจะเห็นแก่ตัวแล้วทำร้ายคุณแม่ไม่ได้
แล้วเวินหนิง……หรือว่า เธออาจจะมีอีกความสุขมากกว่าที่ไม่โดนบังคับให้เธออยู่ข้างกายตัวเอง นี่อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน
เมื่อเวินหนิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ไม่ลังเลเลย ความรู้สึกดีใจก็ทำให้เธอไม่มีอารมณ์ไปสนใจอะไรที่ผิดปกติ เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินตามลู่จิ้นยวนออกไปจากที่นี่
ลู่จิ้นยวนหันไปมองที่นี่เป็นครั้งสุดท้าย สายตาก็มองต่ำ แล้วเงียบ
……
ลู่จิ้นยวนเป็นคนจัดการให้เอง เรื่องเอกสารก็รับการอนุมัติอย่างรวดเร็ว เป็นเพราะว่าเธอเป็นคนท้อง ลู่จิ้นยวนก็เลยใช้เครื่องบินส่วนตัวส่งเธอไป
เวินหนิงรู้สึกว่ามีที่ไหนผิดปกติ แต่ว่า พอเห็นท่าทางที่เหน็ดเหนื่อยของลู่จิ้นยวน ก็เลยไม่กล้าถาม
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้อยู่ๆถึงเปลี่ยนใจ แล้วไม่เอาคุณแม่มาข่มขู่เธออีก ยังจะส่งเธอไปหาคุณแม่ด้วย แต่ว่า นี่ก็ทำให้เธอสมหวังตามที่ภาวนาไว้ เธอก็ไม่อยากจะเสียโอกาสครั้งนี้ไป
แต่ว่า ถึงแม้จะเป็นเครื่องบินส่วนตัวของลู่จิ้นยวน แต่ก็บินช้ากว่าเครื่องบินปกติ เวินหนิงก็ยังรู้สึกไม่สบายตัว
ลู่จิ้นยวนกำลังหลับตาพักสายตาอยู่ เมื่อรู้สึกถึงคนข้างกายเอาแต่ดิ้นไม่ได้นอน จึงลืมตาแล้วมองว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาค่อยรู้ว่า สีหน้าเวินหนิงซีดขาว แล้วมีเหงื่อเต็มหน้าผาก ท่าทางดูน่าสงสารมาก
“เป็นอะไร รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
ลู่จิ้นยวนกุมมือเธอไว้ ก็รู้สึกว่ามือเวินหนิงเย็นมาก จนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เวินหนิงส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นอะไร”
ฝ่ามือของลู่จิ้นยวนอบอุ่นมาก อุณหภูมิของทั้งสองก็ผสมผสานกัน จนทำให้เธอรู้สึกไปยังอีกโลก
ดูเหมือนว่า ลู่จิ้นยวนไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้ว กุมมือเธอไว้ ให้ความอบอุ่นเธอ อุณหภูมิแบบนี้ เธอไม่ได้สัมผัสนานแล้ว
“จะอวดเก่งทำไม?” ลู่จิ้นยวนมองไปที่ท้องของเวินหนิง ความจริง คนท้องไม่ควรนั่งเครื่องบิน แต่……
นี่เป็นสถานการณ์พิเศษ เขาก็เลยต้องทำแบบนี้
ถ้ายังไม่รีบส่งตัวเวินหนิงออกไปจากเมืองเจียงเฉิง ถ้าเถ้าแก่เป็นคนลงมือเอง เธออาจจะลำบากมากกว่านี้
คิดไปแบบนี้ ผู้ชายก็รู้สึกแปลกใจว่าตัวเองก็ไม่ได้เกลียดเด็กในท้องเธอขนาดนั้น “เธอจะโทษฉันหรือเปล่า? ทั้งๆที่เธอท้องอยู่ก็ยังให้ไปต่างประเทศ?”
“ไม่ ฉันยอมเอง ฉันอยากจะไปหาคุณแม่”
เวินหนิงรู้สึกว่าตอนนี้ลู่จิ้นยวนผิดปกติมาก เหมือนเขากลับไปเป็นผู้ชายที่คอยดูแลเธออย่างอ่อนโยน แล้วเหมือนไม่เคยผิดใจกันอย่างนั้น
การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ มาอย่างกะทันหัน จนเวินหนิงไม่อยากจะไปทำลาย
ลู่จิ้นยวนเรียกหมอในเครื่องบินมา แล้วตรวจเช็คอาการของเวินหนิง จากนั้น ก็กอดเธอไว้ในอ้อมกอด พร้อมสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวเธอไปด้วย
