ลู่จิ้นยวนดูออกว่าเธอไม่สบายใจ เขากำมือไว้แน่นจนเห็นเส้นเอ็น แววตาเต็มไปด้วยความสับสน
นานกว่าเขาจะตอบเธอ “ฉันงานยุ่งมาก เลยไม่มีเวลาไปหาเธอ ไม่อยากให้เธอรอเก้อ เลยคิดว่ารอให้มีเวลาจริงๆค่อยไปหาจะดีกว่า”
คำอธิบายของเขาเวินหนิงรู้สึกฟังไม่ขึ้นซะเลย เธอเงยหน้ามองหน้าเขา ใต้ตาที่ดำคล้ำน่าจะเกิดจากงานหนักพักผ่อนไม่เพียงพอ
บางที เขาอาจจะยุ่งมากจริงๆ……
เวินหนิงคิดแบบนั้นแล้วก็ทำให้รู้สึกทุกข์ใจน้อยลง แต่ก็อดถามขึ้นไม่ได้ “แล้วทำไมคุณทำเป็นไม่สนใจฉัน แต่กลับไปกับผู้หญิงคนนั้น?”
“เธอหึงเหรอ?” ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิงที่พูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารเหมือนน้องหมาที่ถูกทอดทิ้ง หัวใจก็อ่อนยวบขึ้นมาอีก “ฉันมีงานที่จะพูดคุยร่วมมือกับครอบครัวเธอ แต่เธอทำตัวไม่มีมารยาทแบบนั้น งานที่จะพูดคุยจับมือกันก็คงต้องยกเลิกไป”
ได้ยินดังนี้ เวินหนิงก็รู้สึกอึดอัดน้อยลงไปอีกนิด ในเมื่อลู่จิ้นยวนยอมยกเลิกการร่วมงานกับผู้หญิงคนนั้น เธอเองก็ไม่มีความจำเป็นต้องซักไซร้อะไรเขาอีก
“อืม…..” เวินหนิงทำเสียงตอบเบาๆ “แล้วตอนนี้คุณยังยุ่งอยู่มั้ย? ถ้าเหนื่อยก็กลับโรงแรงไปพักผ่อนเถอะ”
ตั้งแต่ลงเครื่องมาลู่จิ้นยวนไม่ใช่แค่ยังไม่ได้นอน แต่ยังเจ็ทแลคอยู่เลย เขาคงต้องเหนื่อยมาก
ลู่จิ้นยวนพยักหน้า “งั้นเธอกลับไปดูแลแม่ก่อน ส่วนทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง”
เวินหนิงรู้สึกว่ามันดูผิดปกติ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลู่จิ้นยวนต้องให้เธออยู่ต่อ เพราะยังไงแล้วอยู่ในโรงแรมเธอก็ช่วยดูแลเขาได้บ้าง อย่างน้อยก็ช่วงชงกาแฟให้เขาได้
ผู้ชายคนนี้ ดูเหมือน…….ไม่ค่อยอยากอยู่กับเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เป็นเพราะงานยุ่งและเหนื่อยมากเหรอ?
ในใจเวินหนิงรู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะซุปที่เธอตั้งใจทำมาให้เขา แต่เขากลับไม่ถามถึงมันสักคำ เธอรู้สึกไม่พอใจอยู่ไม่น้อย “ฉันรู้สึกเหนื่อย ขอไปพักที่ห้องคุณหน่อยได้มั้ย?”
ลู่จิ้นยวนมองสีหน้าเวินหนิงที่ถามเขาอย่างระมัดระวัง ขนาดเดียวกันก็ดูมีความคาดหวัง เขารู้สึกหวั่นไหวอยู่เล็กน้อย แต่ก็รีบหันไปมองทางอื่น “เหนื่อยก็กลับไปเถอะ คืนนี้ฉันยังมีงานเลี้ยงต้องไป ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
น้ำเสียงของลู่จิ้นยวนดูแข็งกระด้าง จนเวินหนิงรู้สึกแปลกใจ
เขาพูดแบบนี้ หมายความเธอเป็นคนที่ไม่มีอะไรทำ จนต้องมีคนคอยอยู่เป็นเพื่อนเหรอ?
คิดไปคิดมา เวินหนิงก็รู้สึกโกรธเคืองเขาขึ้นมา ในเมื่อลู่จิ้นยวนไม่อยากเห็นเธอขนาดนี้ แล้วเธอจะมาทำเป็นห่วงใยเขาขนาดที่เขาก็ไม่สนใจทำไม?
แต่พอสายตาเลื่อนไปเห็นแผลเป็นบนมือเขา ความโกรธเคืองเมื่อครู่ก็หายไปทันที
มันเป็นแผลที่ได้จะการเข้าไปช่วยเธอครั้งก่อน ถึงแม้แผลจะหายสนิทแล้ว แต่กลับทิ้งรอยแผลเป็นไว้
พอเห็นแผลเป็นนั้นเข้าเธอก็โกรธเขาไม่ลงอีก แต่ในใจกลับร้อนรนขึ้นมา “ไม่ได้ ฉันอยากพักตอนนี้ โรงแรมที่คุณพักอยู่ต้องใกล้กว่าโรงพยาบาลแน่ ให้ฉันไปพักหน่อยจะเป็นไรไป”
นิสัยเวินหนิงก็ตรงไปตรงมาแบบนี้ ในเมื่อลู่จิ้นยวนอยากมีความลับกับเธอนัก เธอก็จะตอแยเขาแบบนี้จนกว่าเขาจะยอมพูดมันออกมา
เธอไม่เชื่อหรอกว่าคนที่เพิ่งคอยจัดการเรื่องให้เธอจนหัวหมุน แม้กระทั่งยอมบาดเจ็บเพราะเธอ จะเบื่อเธอง่ายๆแบบนี้
มันต้องมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดแน่
