ถ้าเวินหนิงยังอยู่ เขาก็ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเธอยังไง
ลู่จิ้นยวนเปิดประตูเข้าห้องมา รู้สึกว่าในห้องยังมีคนอยู่ เขาย่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเปิดไฟในห้อง พบว่าเวินหนิงนอนอยู่บนโซฟา
เธอยังไม่ไป?
ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิงที่ยังนอนอยู่บนโซฟา อาจเพราะท้องเธอค่อนข้างใหญ่ทำให้ท่านอนเธอดูแปลกๆ ท้องนูนๆของเธอพาดอยู่บนเบาะอิง ดูแล้วเธอนอนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ หัวคิ้วยังย่นเข้ากันอยู่
เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่จิ้นยวนตรงหน้า เธองัวเงียอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาเล็กน้อยก่อนถามขึ้น “กลับมาแล้วเหรอ?”
เวินหนิงเห็นว่าข้างนอกมืดแล้ว เลยถามขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “คุณกินอะไรมาหรือยัง?”
ลู่จิ้นยวนต้องกินมาเรียบร้อยแล้ว แต่พอได้ยินเธอถามแบบนี้ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา “เธอกินข้าวเย็นหรือยัง?”
น้ำเสียงของชายหนุ่มแฝงด้วยความโมโหเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักดูแลร่างกายตัวเองเลย ตั้งท้องอยู่แท้ๆ ยังหิ้วท้องนั่งรอเขาบนโซฟาโดยไม่ห่มผ้าอะไรเลย
บ้าที่สุด
“ฉันเผลอหลับไป” เวินหนิงยื่นมือไปนวดขา เพราะตั้งครรภ์อยู่นั่งนานๆก็จะรู้สึกปวดเมื่อยไปหมด
ลู่จิ้นยวนเห็นสภาพเธอแล้ว ทั้งรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจและสงสาร “ต่อไปไม่ต้องมานั่งรอฉันแบบนี้อีก”
เขาไม่อยากเห็นเธออยู่ในสภาพแบบนี้
“ลู่จิ้นยวน ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณดูแปลกๆ”
เวินหนิงถูกเขาพูดใส่จนเริ่มได้สติ อดไม่ได้ที่จะพูดความในใจออกมา “คุณมีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า ถ้ามีก็บอกมาตรงๆเถอะ หากฟังดูมีเหตุผลฉนก็ยินดีจะปรับเปลี่ยน”
เวินหนิงไม่อยากเล่นสงครามเย็นกับเขาแบบนี้ต่อไปแล้ว เธออยากรู้ความจริง คนสองคนอยู่ด้วยกันก็ต้องปรับตัวเข้าหากัน ถึงจะอยู่กันได้ยืด
เธอยอมให้ลู่จิ้นยวนพูดข้อเสียของเธออกมายังดีกว่าต้องคอยทายความคิดเขาแบบนี้
“………” ลู่จิ้นยวนนิ่งเงียบไป สุดท้ายก็ไม่มีอะไรจะพูด
เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่…..มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ
ชายหนุ่มก็หงุดหงิดในใจไม่น้อย เขามองดูเวลาก่อนจะพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันให้คนเอาอาหารขึ้นมาให้ เธอกินเสร็จค่อยกลับบ้าน”
เวินหนิงเห็นลู่จิ้นยวนหยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหารที่เธอชอบให้ จากที่ดีใจอยู่ พอได้ยินว่าเขาจะส่งเธอกลับบ้าน ก็ทำให้รู้สึกไม่เข้าใจเขาขึ้นมาอีก “ทำไม่คุณถึงอยากให้ฉันไปให้พ้นๆนัก? ฉันอยู่ที่นี่มันรบกวนการทำงานของคุณมากหรือไง?”
ลู่จิ้นยวนมองเธอแวบหนึ่ง เวินหนิงในตอนนี้ดูจะเดือดๆ ดูเอาเรื่องกว่าตอนที่เพิ่งตื่นมาใหม่ๆ เขาทำสายตาเข้มขึ้น “ใช่ เธออยู่ที่นี่จะทำให้ฉันไม่มีสมาธิในการทำงาน เพราะฉะนั้นเธอต้องกลับบ้าน”
เวินหนิงยิ้มเย็น “แต่เมื่อก่อนคุณเคยให้ฉันชงกาแฟให้คุณ ให้ฉันยืนเหมือนท่อนไม้ในห้องทำงาน ก็ไม่เห็นจะพูดแบบนี้”
เธอไม่ใช่ไม่เคยอยู่เป็นเพื่อนเขาในที่ทำงาน ยังไงก็เป็นคนที่คอยชงกาแฟให้เขามาก่อน เขามาอ้างแบบนี้มันจะไม่ฟังดูตชกไปหน่อยเหรอ?
ลู่จิ้นยวนอึ้งไปกับคำพูดของเธอ ผู้หญิงคนนี้ถึงตั้งท้องก็ไม่ได้โง่ลงเลย กลับปากเก่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ขณะที่ยังไม่รู้จะตอกกลับเธอยังไง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “คุณผู้ชายครับ อาหารที่สั่งได้แล้วครับ”
