ลู่จิ้นยวนมองอยู่ที่นี่นานมาก กลับไปที่อีกเตียง อย่างไรแล้วมันก็เป็นห้องชุดเพรสซิเดนท์ สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเตียง
แต่แค่ชายคนนี้นอนบนเตียง ไม่คิดว่าหลังจากพลิกตัวแล้วจะยากที่จะนอนหลับ ทั้งๆ ที่ร่างกายเหนื่อยล้าอย่างมาก แต่ดันไม่ง่วงเลยสักนิด
ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเวินหนิง กลิ่นกายหอมจางๆ ของเธอเหมือนลอยอยู่ที่ปลายจมูก ลู่จิ้นยวนนั่งขึ้นมาทันที มองหญิงคนนั้นที่หลับพริ้ม ก็รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย
เพราะเธออยู่ที่นี่ เขาถึงนอนไม่หลับ แต่ผลสุดท้ายผู้หญิงคนนี้หลับปุ๋ย……
คิดสักพัก ชายคนนี้ก็ไม่สามารถต้านทานความเหนื่อยล้าของร่างกายได้ เสนอตัวนอนบนเตียงเวินหนิง โชคดีที่เตียงนี้ใหญ่มากพอ ถึงจะมีคนเพิ่มมาหนึ่งคน ก็ไม่เบียดเวินหนิง
ลู่จิ้นยวนนอนบนเตียง ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเวินหนิง ก็ค่อยๆ รู้สึกความง่วงพุ่งเข้ามา แต่ในใจก็ยังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขมขื่น
ที่แท้ ผู้หญิงคนนี้ก็มีอิทธิพลต่อตัวเองมากถึงจุดนี้ อยู่ห่างกับเธอ เขาไม่สามารถนอนหลับได้ด้วยซ้ำ
ขณะที่คิด ความเหนื่อยล้าในร่างกายก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น ลู่จิ้นยวนก็หลับไป
กลางดึก เวินหนิงรู้สึกหนาวนิดหน่อย สัมผัสแหล่งความร้อนข้างกาย อุณหภูมิร่างกายลู่จิ้นยวนสูงกว่าเธอนิดหน่อย เธอแอบอิงในอ้อมกอดอุ่นหนานั้นอย่างสบายใจ ความรู้สึกคุ้นเคย มันทำให้เธอยิ่งหลับปุ๋ยขึ้น
……
คืนหนึ่งหลับฝันดี
แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามา ทำให้เวินหนิงค่อยๆ ตื่นขึ้นมา เธออยู่ในอาการงุนงงสักพักหนึ่ง จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน……
เธอรู้สึกอย่างรวดเร็วว่าเธอนอนในอ้อมกอดคนคนหนึ่ง และถูกเขากอดแน่น ราวกับกอดหมอน ไม่มีช่องว่างในการดิ้นรนอะไร
ขยับศีรษะเล็กน้อย เวินหนิงมองหน้าลู่จิ้นยวน แม้จะเป็นมุมที่แปลกประหลาดแบบนี้ เขาก็ยังสมบูรณ์แบบเหมือนเดิม ความโค้งมุมของขากรรไกรด้านล่างไม่มีตำหนิเลย งดงาม แต่ไม่เสียความเป็นชาย
มีตอหนวดเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนคาง มันไม่ได้ดูเลอะเทอะ แต่ดูเซ็กซี่และสง่างามในแบบของผู้ชาย
เวินหนิงหรี่ตามองเขา ต้องบอกเลยว่า นี่เป็นภาพที่สวยงามเมื่อลืมตาเห็น ทำให้มีความสุข
เธออดคิดไม่ได้ด้วยซ้ำ ถ้าระหว่างท้องได้เผชิญหน้ากับลู่จิ้นยวนทุกวัน ลูกจะต้องหน้าตาดีแน่ๆ อย่างไรแล้ว มีคนเคยบอกว่า ถ้าตอนท้องมองคนหน้าตาดีบ่อยๆ เด็กก็จะยิ่งดูดี
ขณะที่เวินหนิงกำลังคิดเพ้อเจ้อ แต่ไม่คิดจะออกมาจากตัวลู่จิ้นยวนเลยสักนิด ความเงียบสงบและอบอุ่นแบบนี้ เธอไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว ดังนั้นเธอจึงรักและทะนุถนอมตอนนี้มาก
เธอคิด ลู่จิ้นยวนคงกดดันมากเกินไปจริงๆ ก็เลยอารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก ต้องการห่างเหินอย่างอธิบายไม่ได้
ชายคนหนึ่งที่เข้ามาหาหลังจากที่เธอหลับไป แล้วพาเธอหลับในอ้อมแขนเขาแบบนี้ เธอไม่เชื่อว่าในหัวใจเขาไม่มีตนอยู่
ขณะที่คิด เวินหนิงก็มั่นใจขึ้นมาก
ตอนนี้ลู่จิ้นยวนทั้งยุ่งและเหนื่อย เธอควรจะเห็นใจเขาให้มาก ไม่ใช่สงสัยเขา
นอนแบบนี้อีกสักพักหนึ่ง นาฬิกาปลุกลู่จิ้นยวนก็ดังขึ้น
การมาของเขาในครั้งนี้ ถูกจัดเตรียมอย่างเต็มเวลา ดังนั้น ต้องออกไปประชุมแต่เช้าตรู่
เวินหนิงหงุดหงิดไปหน่อย นาฬิกาปลุกนี้ไม่ได้อยู่ในเวลาที่เหมาะสมจริงๆ เธอรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนนอนอีกหน่อยจะดีกว่า
แต่เธอลุกไปปิดนาฬิกาปลุกไม่ทัน ลู่จิ้นยวนก็ตื่นแล้ว เห็นเวินหนิงปรากฏต่อหน้า ก็ลังเลสักพักหนึ่ง จากนั้นก็โอบเอวเธออย่างเป็นธรรมชาติ “อรุณสวัสดิ์……”
