บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 229 ก็แค่ยอมแพ้แบบนี้

แรงลู่จิ้นยวนไม่ได้เยอะ แต่เวินหนิงแค่รู้สึกเจ็บปวดจากการที่พวกเขาสัมผัสซึ่งกันและกันมันแพร่กระจายไปที่หน้าอก เจ็บจนเหมือนเธอหายใจไม่ออก

การกระทำที่เรียบง่ายแบบนี้ แต่มันทำให้เธอแน่ใจในความจริง ตอนนี้คนที่ลู่จิ้นยวนปกป้องไม่ใช่เธอ แต่เป็นผู้หญิงอีกคน

สำหรับเขา นี่อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย เป็นแค่การขยับนิ้วเท่านั้น แต่เธอคิดว่ามันเป็นความจริงใจของเขาตั้งแต่แรก

และตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว สิ่งเหล่านี้เป็นแค่การกุศลเพียงเล็กน้อยของพวกสูงส่ง เธอเหมือนอย่างที่เวินฉีโม่บอกจริงๆ เป็นของเล่นที่ลู่จิ้นยวนจัดการได้อย่างง่ายดาย

เธอค่อยๆ ปล่อยมือ แขนที่เดิมที่ยกขึ้นมา ก็หล่นลงอย่างหมดแรง

ต้องยุ่งอีกต่อไปไหม?

จะมีอะไรให้ซักถาม

ชายคนหนึ่งที่หัวใจเปลี่ยนไป……ไม่สิ บางที เขาก็แค่เล่นๆ มาตลอด มีแค่เธอที่ลึกซึ้งกับละครคนเดียว เธอยังต้องกอบกู้อะไรกลับมา?

ท้ายที่สุดแล้วลู่จิ้นยวนก็แต่งงานกับผู้หญิงที่เหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยาย นั่นถึงเป็นโลกของเขา

ขณะที่คิด เวินหนิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ น้ำตาที่เพิ่งร่วงหล่น มันร้อนผ่าวแทบแผดเผาผิวของเธอ ในตอนนี้มันเริ่มเย็นลงแล้ว

“ปล่อยมือ”

เวินหนิงพูดเรียบๆ ลู่จิ้นยวนตกตะลึง น้ำเสียงเธอสงบนิ่ง แต่ความสงบนี้ ในเวลาแบบนี้มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโล่งใจเลย ในทางกลับกันยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

“ฉันจะไม่ทำอะไรให้คุณเสียใจอีกแล้ว ดังนั้นปล่อยมือ”

เวินหนิงพึมพำ เสียงเธอถึงจะเบามาก แต่ก็มีพลังทำให้ไม่สามารถเพิกเฉยได้

ลู่จิ้นยวนปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว เวินหนิงถอยหลังหนึ่งก้าว เธอมองชายหญิงตรงหน้าอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง

อืม ผู้หญิงคนนี้ สาวและสวย แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย สดเหมือนหอมที่เพิ่งโต ไม่แต่งหน้าก็สวยมีเสน่ห์

เทียบกับเธอที่ตอนนี้ท้องโตและไม่แต่งตัวเลยก็ดีกว่าเยอะ ถ้าเธอเป็นผู้ชาย ก็ต้องชอบเด็กผู้หญิงแบบนี้แน่นอน

เฮอะๆ ……

เวินหนิงเหมือนต้องการตราตรึงฉากนี้ลงไปในสมอง สุดท้ายเธอหลับตาลง จากนั้นก็มองไปที่ลู่จิ้นยวน “ในเมื่อคุณลู่มีรักใหม่แล้ว งั้นฉันก็จะไม่รบกวนอีก”

“ช่วงไม่กี่วันนี้ ต้องขอบคุณการดูแลของคุณ ฉันจะพาแม่หาที่อยู่ใหม่ให้เร็วที่สุด จะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนอีก”

พูดจบ เวินหนิงก็หันตัวจะเดินไป

นี่มันเป็นที่ที่ทำให้เธอหัวใจสลาย ทำให้ศักดิ์ศรีเธอถูกทำลาย เธอไม่อยากอยู่แม้แต่วินาทีเดียว

แผ่นหลังผู้หญิง บอบบาง แต่กลับมุ่งมั่น

ทั้งๆ ที่นี่คือผลลัพธ์ที่ลู่จิ้นยวนต้องการ แต่เห็นเธอจากไป หัวใจเขาก็เจ็บตาม เขาวิ่งตามไปโดยไม่รู้ตัว จับแขนเวินหนิงไว้ “เธอหมายความว่าไง? ฉันพูดตอนไหนว่าให้เธอย้ายออกไป?”

เธอในตอนนี้ ท้องอยู่จะมีปัญญาที่ไหนเลี้ยงดูตัวเอง เลี้ยงดูไป๋หลินยวี่ที่ป่วยอยู่?

“หรือฉันต้องหน้าด้านใช้เงินคุณเหรอ? ขอโทษนะ ถึงฉันจะจนมาก แต่……ฉันก็ไม่ได้ไร้ยางอายแบบนั้น ส่วนฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง มันก็เป็นเรื่องของฉัน……”

เวินหนิงแค่รู้สึกประชดประชันสุดขีด มือลู่จิ้นยวนตอนนี้ยังคงร้อนแบบนั้น แต่สำหรับเธอในตอนนี้ ความอบอุ่นนั้น มันแผดเผาผิวเธอเหมือนหินหนืด แผดเผาหัวใจเธอจนเจ็บปวด

มันคืออะไร?

ทั้งๆ ที่ไม่ต้องการเธอแล้ว ยังแสดงท่าทางจริงใจ ให้ใครดู?

หรือเพื่อบรรเทาความรู้สึกผิดในใจตัวเอง?

“ไม่ได้” ลู่จิ้นยวนกำหมัดแน่น “ฉันไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด เธอคิดว่าฉันขาดเงินพวกนั้นเหรอ?”

ถ้าเวินหนิงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา ถ้าอย่างนั้นความอดทนของเขาในตอนนี้ก็ไม่มีความหมาย

ในตอนนี้เวลานี้ เขาต้องมั่นใจความปลอดภัยและสุขภาพของเวินหนิงให้ดีก่อน ถึงจะคิดเรื่องอื่น

เวินหนิงหัวเราะ แต่เป็นการหัวเราะเยาะในรอยยิ้ม เธอพบว่าเธอเหมือนไม่เคยเปลี่ยนความคิดลู่จิ้นยวนได้เลย

ตอนที่เธอยุ่งกับเขา เขาเกลียดเธอ ให้เธออยู่ห่างๆ

ตอนนี้เธอยินยอมที่จะจากไปตามความต้องการของเขา เขากลับไม่ยอม?

เพราะวิธีที่เธอจากไปมันไปทำลายเกียรติยศคุณชายใหญ่ผู้สูงส่งอย่างเขาเหรอ?

ตัดสินใจแล้ว เวินหนิงสะบัดแขนลู่จิ้นยวนออก “อ๋อ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ พ่อของเด็กในท้องฉันจะดูแลฉันเป็นอย่างดี”

“ถ้าคุณลู่ช่วยแบบนี้ต่อไป ไม่ใช่แค่แฟนคุณที่จะไม่มีความสุข เขาก็จะไม่มีความสุขด้วย”

เวินหนิงกลั้นใจ ขณะที่พูดสิ่งเหล่านี้ ผลทดสอบดีเอ็นเอในมือ เหมือนเป็นการเยาะเย้ยครั้งใหญ่ ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

บางที นี่อาจจะเป็นผลลัพธ์ที่เธอควรได้รับ……

สีหน้าลู่จิ้นยวนจมลงกะทันหัน “เวินหนิง……”

ชายหนุ่มแทบจะกัดฟันพูด ไม่คิดว่าเธอยังคิดจะอยู่กับชายที่ไร้ความรับผิดชอบคนนั้นอีก หรือในใจเธอยังรักคนคนนั้นเหรอ?

ขณะที่บรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ซุนเฟยเอ๋อร์ที่ฟังอยู่ไกลๆ มาตลอดก็ทนไม่ไหวแล้ว

ผู้หญิงท้องคนนี้หน้าด้านเกินไปหน่อย คุณลู่ใจดีกับเธอมากจริงๆ ไม่คิดว่าเธอจะท้องลูกชายคนอื่นแล้วมายุ่งกับเขาจริงๆ ?

“คุณ……” ซุนเฟยเอ๋อร์เดินเข้าไปใกล้ เสียงของเธอ ทำให้เวินหนิงตื่นจากความเหม่อลอย

“ดูสิ ถ้าคุณยุ่งต่อไป จะมีคนไม่พอใจ ต่อไประหว่างเราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ฉันจะไม่รบกวนชีวิตคุณอีก และได้โปรด……ตั้งแต่นี้ไปให้ลืมฉันคนนี้ไป”

พูดจบ เวินหนิงก็หันตัวเดินจากไป

ลู่จิ้นยวนกำลังจะตามไป ซุนเฟยเอ๋อร์กลับดึงเขาไว้ “คุณคะ ผู้หญิงแบบนี้ ไม่คุ้มค่าที่คุณจะช่วยหรอก คุณอย่า……”

ทันใดนั้นลู่จิ้นยวนก็หงุดหงิด ผลักซุนเฟยเอ๋อร์ลงกับพื้น “เธอมีสิทธิอะไรมาบอกว่าเธอมีหรือไม่มีค่า? เธอเป็นใคร?”

ซุนเฟยเอ๋อร์ล้มลงกับพื้น ลู่จิ้นยวนเมาแล้ว แรงไม่น้อย เธอเจ็บไปทั้งร่าง แต่เธอยังยืนกรานจับปลายเสื้อผ้าลู่จิ้นยวน “ฉันไม่ใช่ใครทั้งนั้น แต่คุณคือคนที่มีพระคุณกับฉัน ฉันจะเห็นคุณโดนเธอหลอกไม่ได้!”

ขณะที่สองคนพัวพันกันอยู่ ในที่สุดร่างเวินหนิงก็หายไปต่อสายตาลู่จิ้นยวนโดยสิ้นเชิง

ในตอนนั้น ชายหนุ่มแค่รู้สึกว่าหัวใจเหมือนว่างเปล่า ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงพุ่งเข้ามา ทำให้เขาสูญเสียความคิดที่จะดิ้นรน

ซุนเฟยเอ๋อร์เห็นลู่จิ้นยวนสงบ ก็ยืนขึ้นมา “ฉันจะไปส่งคุณกลับ”

ลู่จิ้นยวนไม่มีความคิดที่จะไล่เธอไป ในหัวสมองเขา มีแค่ภาพก่อนที่เวินหนิงจะจากไปเมื่อครู่นี้ สีหน้าสิ้นหวังของเธอ แผ่นหลังแน่วแน่ของเธอ และคำพูดเหล่านั้นของเธอ

ให้ตายเถอะ……

ผู้หญิงคนนี้ ทำไมยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้ ตอนแรกต่อต้านเขาเป็นเวลานานไม่ยอมปล่อยเพราะเด็กในท้องนั่นไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงยอมแพ้กับเขาแบบนี้?