คนเมื่อกี้ ใช่ลู่จิ้นยวนหรือเปล่า?
เวินหนิงเดินตามไปด้วย แต่ว่า คนคนนั้นขายาวมาก แล้วก้าวเท้าเร็วกว่าเธอ ไม่นานก็หายไปอย่างรวดเร็ว
เวินหนิงตามไม่ทัน สุดท้ายก็ทำได้แค่ส่ายหน้า คงจะแค่ตาฝาด ลู่จิ้นยวนจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาน่าจะกำลังยุ่งเรื่องงานหมั้นกับมู่เยียนหรานมากกว่า
คิดไปด้วย เวินหนิงก็ยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง ตอนนี้ยังคิดอะไรพวกนี้มีประโยชน์อะไร กลับมาทำชีวิตตัวเองให้ดีขึ้นดีกว่า
เวลาทั้งวันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
พอถึงเวลาเลิกงานเวินหนิงก็ตามพยาบาลไปดูบ้าน ที่น่าแปลกใจคือ บ้านที่ราคาเหมาะสมนั้นไม่ได้แย่เหมือนที่เธอคิดไว้ แต่กลับดูเรียบร้อยสะอาด แล้วอีกอย่าง มีของครบถ้วนทุกอย่าง ดูสภาพแล้วไม่เหมาะสมกับราคานั้นเลย
“คือ ราคานี้จริงหรอคะ?”
เวินหนิงหยิบสัญญาการเช่าบ้านไว้ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ รู้สึกว่าเรื่องดีอะไรแบบนี้ตัวเองไม่มีทางได้รับแน่นอน
เจ้าของบ้านก็พยักหน้า ในรอยยิ้มก็แฝงไปด้วยความเร่งรีบ ตอนเช้าวันนี้ มีผู้ชายคนหนึ่งมาหาตัวเอง บอกให้เขาเช่าบ้านหลังนี้ให้ผู้หญิงคนนั้น ขอแค่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ก็จะให้บ้านหลังใหม่ที่ดีกว่าเดิมกับเขา
ทีแรกเขายังไม่มั่นใจมาก ไม่คิดเลยว่าคนคนนั้นจะพูดจริง แล้วให้บ้านหลังใหม่กับเขา
เรื่องดีแบบนี้ เขาจะปฏิเสธได้ยังไง?
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านผีสิงใช่ไหมคะ?” เวินหนิงมองไปอีกรอบ ก็ไม่เหมือน แต่ว่าราคานี้ เธอก็ไม่อยากจะเชื่อเลย เพราะยังไง เธอจะคลอดเด็กที่นี่ ห้ามมีปัญหาอะไรเด็ดขาด
“ไม่ใช่แน่นอนครับ”
เจ้าของบ้านก็หารูปถ่ายมายืนยันว่าบ้านหลังนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน เวินหนิงรับมาดูอย่างละเอียด แล้วค่อยรู้สึกวางใจ จากนั้นค่อยเซ็นชื่อ
แก้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดได้แล้ว เวินหนิงก็รู้สึกโล่งใจ เจ้าของบ้านก็ให้กุญแจบ้านกับเธอ แล้วค่อยออกไป
“คุณพักผ่อนที่นี่ก่อน ถ้ามีเรื่องอะไรก็ไปหาฉันได้”
เมื่อพยาบาลเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ก็เอ่ยลา
เวินหนิงพยักหน้า แล้วกอดหมอนนั่งไว้ มองไปที่บ้านที่สะอาดดูอบอุ่นนี้ ก็ลูบหน้าท้องที่เด็กกำลังดิ้นเล่นอยู่ “ลูกรัก หนูว่า คุณแม่ยังมีความโชคดีอยู่ใช่ไหม? หรือว่า บนโลกนี้ก็ยังมีความยุติธรรมอยู่……”
เวินหนิงคิดไปด้วย ก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย จึงเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วหาตำแหน่งห้องนอน
……
ตอนดึก ถนนก็เริ่มโล่ง แต่ตำแหน่งที่ไม่ไกลจากบ้านเวินหนิงมากนัก ก็มีรถคันสีดำแล่นมาจอด
รถคันนี้แค่มองก็รู้ว่าราคาไม่ธรรมดาแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว ก็เลยไม่ค่อยมีใครสังเกตสถานการณ์ข้างนอก
“จัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ” พยาบาลกับเจ้าของบ้านยืนอยู่หน้ารถ แล้วรายงานสถานการณ์ให้กับคนในรถอย่างมีมารยาท
“อื้อ”
กระจกรถค่อยๆลดลง แล้วมีใบหน้าที่หล่อเหลาเผยออกมา ลู่จิ้นยวนยื่นเอกสารสองฉบับให้สองคนตรงหน้า ทั้งสองก็มองสบตากันอย่างดีใจ “ขอบคุณคุณชายลู่มากนะคะ/ครับ”
“บอส จะกลับไปหรือยังครับ?”
อันเฉินมองเห็นลู่จิ้นยวนเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ทั้งวันนี้ ถึงแม้เวินหนิงจะไม่รู้เรื่อง แต่ความจริงลู่จิ้นยวนจัดการให้เธอทุกอย่าง แล้วเขาที่เป็นคนนอกก็มองเห็นการกระทำทุกอย่างได้ชัดเจน
บอสก็ยังเป็นห่วงเวินหนิง แต่ว่า……
เมื่อนึกถึงงานหมั้นที่กำลังจะเกิดขึ้น อันเฉินก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร หรือว่า ก็คงทำได้แค่แอบช่วยเหลือแบบนี้แล้วมั้ง
“เดี๋ยวฉันลงไปเดินเล่นก่อน”
ลู่จิ้นยวนเอ่ย แล้วลงจากรถ เดินก้าวไปช้าๆ มองสำรวจสภาพแวดล้อมที่นี่ จากนั้นก็มาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ที่นี่สามารถมองเห็นชั้นสองที่บ้านเวินหนิงพอดี
ตอนนี้ ไฟบนนั้นเปิดแล้ว ดูเหมือนว่าเวินหนิงจะขึ้นไปชั้นบน แล้วกำลังจะพักผ่อน
ลู่จิ้นยวนมองเห็นแสงไฟในห้องนั้น สายตาก็ทอดมองไปเหมือนกำลังมองสิ่งของอะไรบางอย่างที่มีค่ามากสำหรับเขา
เวินหนิงมองสำรวจห้องรอบๆ ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าของทุกอย่างในห้องนี้เป็นของใหม่ ไม่มีร่องรอยของความสกปรกหรือว่าเก่าเลย สามารถใช้งานได้ทันที
แบบนี้ สะดวกเกินไปหรือเปล่า
เวินหนิงยิ้ม แล้วเดินไปเปิดหน้าต่าง มองวิวนอกหน้าต่างนั่น มีสวนดอกไม้เล็กๆไม่ไกลจากที่นี่มาก ถึงแม้จะเทียบกับตระกูลลู่ไม่ได้ แต่นี่ก็ทำให้เธอรู้สึกพอใจมากแล้ว
ลู่จิ้นยยนเห็นว่าเธอเปิดหน้าต่าง แต่ตอนนี้เขาน่าจะอยู่มุมที่เวินหนิงมองไม่เห็น เพราะฉะนั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าเวินหนิงจะเห็น เขาก็ยืนอยู่อย่างนั้น แล้วทอดมองไปที่ร่างบางบนชั้นบน เหมือนว่าจะให้เงาของเธอฝั่งลึกลงในสมองตัวเองอย่างนั้น
เวินหนิงมองไปสักพัก กับที่อยู่ที่นี่ เธอรู้สึกพอใจมาก “ลู่จิ้นยวน ตาบ้า คอยดูเถอะ ถึงแม้ฉันไม่มีนาย ฉันก็จะมีชีวิตดีได้ อย่าคิดว่านายจะเก่งอะไรขนาดนั้น”
เวินหนิงตะโกนพูดเสียงดัง เหมือนกำลังระบายอารมณ์ แล้วก็เหมือนกับว่ากำลังให้กำลังใจตัวเองด้วย
เสียงของเธอ ลอยเข้าหูลู่จิ้นยวน จนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น
ผู้หญิงคนนี้ เธอยังไม่รู้สินะว่าทั้งหมดเขาเป็นคนจัดการให้เอง ยังคิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดีอีก
หรือว่า เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ชีวิตของเวินหนิงลำบากมาเยอะ เธออาจจะไม่เชื่อว่าความโชคดีแบบนี้จะหล่นมาที่หัวของตัวเอง
แต่ว่า ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้โกรธ กลับรู้สึกว่าอยากหัวเราะ เขาเห็นว่าบนสีหน้าของเวินหนิงเริ่มโมโห ถึงแม้จะเกิดขึ้นเพราะที่ด่าเขา แต่ว่า อย่างน้อย ก็ทำให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้ยอมแพ้ ถ้าเธอมีความคิดอย่างนี้ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ต้องรับมือได้แน่นอน
แบบนี้ ถึงแม้เขาจะไปจากที่นี่ชั่วคราว ก็สามารถวางใจได้แล้ว
ผ่านไปสักพัก ไฟในห้องก็ดับลง ลู่จิ้นยวนก็ยืนอยู่กับที่ไปสักครู่ จากนั้นค่อยหันหลังเดินออกไปจากที่นี่
……
สนามบิน
เย่หวานจิ้งเดินลงมาจากเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลลู่ แล้วข้างนอกก็มีรถรอรับอยู่แล้ว
“สืบเจอหรือยังว่าตอนนี้เวินหนิงอยู่ที่ไหน?”
เย่หวานจิ้งมา ก็ต้องมีจุดประสงค์ของท่านอยู่แล้ว เด็กคนนั้น ท่านต้องควบคุมไว้ในกำมือ ไม่ให้เวินหนิงมีโอกาสที่แม่ได้ดีเพราะลูกเด็ดขาด
“ตอนนี้เวินหนิงย้ายที่อยู่ใหม่ แต่เราก็สืบหาที่อยู่ของเธอได้แล้วครับ”
“ย้ายที่อยู่ใหม่?” สีหน้าเย่หวานจิ้งที่ยังเกร็งอยู่ตลอดก็คลายออก ดูเหมือนว่า ลู่จิ้นยวนก็ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อฟังคำพูดของท่าน อย่างน้อยก็รู้ว่าต้องไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป
นี่ก็แสดงว่า เขาหมดความสนใจกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว? ถ้าเป็นแบบนั้น ท่านก็รู้สึกวางใจไปไม่น้อย
“พรุ่งนี้ค่อยไปดูสถานการณ์ วันนี้พักผ่อนก่อน”
เมื่อรู้ว่าเวินหนิงถูกไล่ออกไปแล้ว เย่หวานจิ้งก็ไม่ได้เร่งรีบมากที่จะไปจัดการเรื่องของเธอ เพราะยังไง ท่านบินมาจากในประเทศมาถึงที่นี่ ก็ยังต้องใช้เวลาปรับตัว
