“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยครับ?”
ลู่จิ้นยวนมองไปที่เย่หวานจิ้ง แล้วใช้น้ำเสียงเยือกเย็นที่เขาไม่เคยพูดต่อท่านผ่านมาก่อน
เขาคิดว่า เย่หวานจิ้งจะเกลียดเวินหนิงแค่ไหน ก็คงไม่จงใจลงมือกับเธอแบบนี้
แล้วอีกอย่าง เธอยังเป็นคนท้อง จะกระทบอะไรไม่ได้
“ฉันจะทำเพื่ออะไร จิ้นยวน ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพื่อแก”
“ผมกับเธอ……ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว……”
ลู่จิ้นยวนจำใจพูด แต่เย่หวานจิ้งกลับส่ายหน้า “ถ้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก แกจะพูดแบบนี้กับฉันหรอ? จิ้นยวน ฉันเป็นแม่แก ฉันรู้จักแกดี! ไว้ใจเถอะ เด็กคนนั้น ฉันจะเอากลับมาเลี้ยง จะไม่ทำให้เขาลำบากแน่นอน……”
เอากลับมาเลี้ยง?
สีหน้าของลู่จิ้นยวนนิ่งไป ตระกูลลู่ไม่ได้ใจดีขนาดนี้ แล้วจะเลี้ยงลูกของคนอื่นสิ่ง เดียวที่อธิบายได้คือ เด็กในท้องเวินหนิงเป็นทายาทของตระกูลลู่
เพราะฉะนั้นเพื่อตัดปัญหา เย่หวานจิ้งก็เลยพาตัวเวินหนิงไป
แต่ว่า……เป็นไปไม่ได้……
ลู่จิ้นยวนคิดไปด้วย มือของเขาก็กดลงไปบนโต๊ะ จนทำให้เห็นเส้นเลือดอย่างชัดเจน
ลูกของเวินหนิง……
ในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ต่างๆลอยเข้ามา
ตอนนั้นเวินหนิงบอกกับเขาว่า ผู้หญิงที่เขาใช้ระบายอารมณ์ในโรงแรมคืนนั้นคือเธอ แล้วตอนที่อยู่ต่างประเทศ เธอเคยดึงผมของเขาไป จากนั้นก็เอาเอกสารอะไรบางอย่างมาให้ตัวเองดู แต่เขากลับไม่ทันได้ดูเอกสารฉบับนั้น
หรือว่า……
ของวันนั้นที่เวินหนิงจะให้เขาดู ก็เป็นผลตรวจดีเอ็นเอลูกในท้องของเธอ……
อยู่ดีๆลู่จิ้นยวนก็รู้สึกปวดหัวมาก เหมือนหัวจะระเบิด ทันใดนั้น ทุกอย่างในสมองก็ว่างเปล่าทันที
เขาทำอะไรลงไปบ้าง?
ทำไมถึงไม่เชื่อว่าเด็กในท้องเวินหนิงเป็นของเขา เอาแต่สงสัย เอาแต่ทำร้ายเธอ
ลู่จิ้นยวนกำหมัดชกไปบนโต๊ะ เขาลงแรงหนักมาก จนทำให้นิ้วมือเลือดซึมออกมา แล้วไหลลงบนโต๊ะหินอ่อนสีขาว แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกเลย แล้วเอาแต่ชกแบบนั้น……
ตอนนั้น เวินหนิงต้องใช้อารมณ์ความรู้สึกแบบไหนที่ต้องเห็นเขาเดินเข้าไปในโรงแรมกับผู้หญิงคนนั้น?
เธอคงเกลียดเขามากเลยใช่ไหม?
เขายังรู้สึกว่าตัวเองดีกับเธอมากแล้ว ทำเพื่อเธอมากแล้ว แต่สุดท้าย คนที่ทำร้ายใจเวินหนิงมากที่สุดก็เป็นของเขา!
“จิ้นยวน แกใจเย็นหน่อย”
เย่หวานจิ้งไม่คิดเลยว่าลู่จิ้นยวนจะแสดงปฏิกิริยาแบบนี้ จากนั้น ท่านก็นึกอะไรได้ หรือว่า ตั้งแต่ต้นลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่านั่นเป็นลูกของเขา?
เขาคิดมาโดยตลอดว่าเด็กคนนั้นเป็นของผู้ชายคนอื่น แต่ก็ยังยอมรับผู้หญิงคนนั้น?
พอนึกถึงที่นี่ เย่หวานจิ้งก็เริ่มรู้สึกกลัว ยังโชคดีที่ท่านจับตัวเวินหนิงไว้ ไม่งั้นต้องมีปัญหาตามมาแน่นอน!
“เธออยู่ไหน? ผมจะไปหาเธอ!”
ลู่จิ้นยวนดึงสติกลับมา ตอนนี้เขาไม่สนงานหมั้นอะไรแล้ว ไม่สนเรื่องอะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากเจอเวินหนิง อยากจะเห็นกับตาตัวเองว่าเธอไม่เป็นอะไร แล้วชดใช้ความผิดที่เขาเคยทำไว้กับเธอ
ถ้ามีโอกาสได้เจอเธออีก เขาจะขอโทษ แล้วพูดทุกอย่างให้เคลียร์ ถึงแม้เวินหนิงจะไม่ให้อภัยเขา เขาก็จะไม่ปล่อยมืออีก
“จิ้นยวน แกทำให้ฉันผิดหวังมาก”
เมื่อได้ยินลู่จิ้นยวนพูดว่าจะไปหาเวินหนิง ในสายตาเย่หวานจิ้งก็รู้สึกเสียใจ นี่เป็นลูกชายที่ท่านภูมิใจมากที่สุด ชีวิตหลังแต่งงานของท่านไม่ราบรื่นมาก เพราะฉะนั้นก็เลยทุ่มแรงกายแรงใจทุกอย่างบนตัวลู่จิ้นยวน
พอถึงตอนนี้ เขากลับหลงผู้หญิงคนนั้นหัวปักหัวปำ นี่ก็เลยทำให้ท่านยอมรับไม่ได้
“คนเยอะขนาดนี้กำลังรอแกอยู่ ทุกคนกำลังตั้งตารอดูงานหมั้นที่อลังการที่สุด แกไปตอนนี้ อยากจะทำให้ตระกูลลู่ตกเป็นขี้ปากของคนอื่นหรอ?”
“หรือว่า มีแค่ภาพลักษณ์ของตระกูลลู่เท่านั้นที่เป็นสิ่งที่สำคัญ? คุณแม่ ทำไมคุณแม่ต้องทำแบบนี้ด้วย? ผมจะไป……”
นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่จิ้นยวนสะบัดมือเย่หวานจิ้งออก
เขารู้สึกว่าน่าเบื่อมาก ตั้งแต่เขาเกิดมาจนถึงตอนนี้ เขามีชีวิตอยู่ก็เพื่อตระกูลลู่ ตอนนี้ เขาอยากจะไปตามหาสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขากลับมา
“ถ้าแกออกไปตอนนี้ ฉันก็บอกให้คนพวกนั้น……ฆ่าตัวประกัน”
เย่หวานจิ้งพูดออกมาทีละคำ ฝีเท้าของลู่จิ้นยวนก็หยุดลง
เขามองไปที่เย่หวานจิ้งอย่างไม่เชื่อ เหมือนกับเห็นอะไรบางอย่างที่น่าหวาดกลัวอย่างนั้น
“ตอนนี้เวินหนิงอยู่บนเกาะ ถึงแม้ฉันจะลงมือ ก็ไม่มีใครรู้ หรือว่า……ลู่จิ้นยวน แกจะส่งแม่แกเข้าไปในคุกหรอ?”
เย่หวานจิ้งเดินก้าวไปทีละก้าว แล้วหยิบเสื้อสูทขึ้น โยนไปให้ลู่จิ้นยวน “ฉันให้เวลาแกสิบนาที แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ ลงไปร่วมงานหมั้น แกเป็นลูกชายฉัน จำไว้ต้องรักษาภาพลักษณ์”
“งานหมั้นครั้งนี้ ฉันจะไม่ยอมให้มีอะไรผิดพลาดเด็ดขาด ถ้าแกไม่อยากให้เวินหนิงเป็นอะไร ก็ทำตามที่ฉันพูด”
เย่หวานจิ้งเดินออกไป พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
ลู่จิ้นยวนเหม่อมองไปอย่างนั้นดึงสติกลับมาไม่ได้สักที
ไม่คิดเลยว่า คนในครอบครัวที่เขาคุ้นเคยจะมีด้านแบบนี้ด้วย
ถ้าเวินหนิง……ฆ่าตัวประกัน?
ลู่จิ้นยวนรู้ ถ้าเย่หวานจิ้งถูกขัดใจจะทำเรื่องแบบนั้นได้แน่นอน ถ้าท่านพาเวินหนิงไปบนเกาะจริง งั้นท่านก็ต้องเตรียมแผนนี้ไว้อยู่แล้ว
ถ้าทำให้ท่านขัดใจ เวินหนิงต้องตกอยู่ในอันตรายแน่นอน
เมื่อนึกว่าอาจจะเกิดอันตรายกับเวินหนิง แล้วก็เด็กในท้องที่เป็นลูกของพวกเขา เด็กที่เขาไม่เคยทำตัวอ่อนโยนด้วยเลยก็จะเกิดเรื่องไปด้วย มือของลู่จิ้นยวนก็สั่นทันที
ผ่านไปนานมาก เขาพยายามควบคุมสติไว้ แล้วสวมใส่เสื้อสูทด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
จากนั้น เขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จอย่างรวดเร็ว คนในกระจกก็ยังดูดีหล่อเหลาเหมือนเจ้าชายในเทพนิยาย แต่ว่า ดวงตาคู่นั้นของเขาไม่มีชีวิตชีวาเลย มีแค่ความเยือกเย็นที่คนอื่นไม่กล้าสบตาด้วย
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ลู่จิ้นยวนก็เดินออกไป เย่หวานจิ้งก็หันมามองเขาอย่างพอใจ จากนั้นค่อยเขย่งเท้าขึ้นจากเน็คไทให้ “นี่สิถึงจะเป็นลูกชายของฉัน ไปเถอะ ทุกคนรอแกอยู่”
สายตาของลู่จิ้นยวนนิ่งไป เย่หวานจิ้งคล้องแขนเขาไว้ แต่ครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นชินเลย
จนถึงขั้นคิดว่า ท่านที่เป็นแม่ของตัวเอง รักเขาที่เป็นลูกชาย หรือว่ารักคำชมที่เขาเป็นคนนำพามาให้……
ทั้งสองเดินลงไปข้างล่างช้าๆ ทุกคนก็หันมาที่พวกเขาพร้อมกัน
มู่เยียนหรานรอจนอดทนไม่ไหวแล้ว เธอกังวลว่าลู่จิ้นยวนอาจจะหนีไป แล้วทำให้เธอเป็นตัวตลกของคนอื่น แต่ว่าตอนนี้ค่อยโล่งอก เขาลงมาแล้ว
“ขอโทษด้วยนะเยียนหราน เด็กคนนี้……ทำอะไรชักช้ามาก ช้ากว่าหนูที่เป็นว่าที่เจ้าสาวอีก”
มู่เยียนหรานส่ายหน้า วันนี้เธอสวมใส่ชุดเจ้าสาวที่สั่งตัดโดยเฉพาะจากต่างประเทศ บนชุดก็มีคริสตัลประดับอยู่เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าเม็ด เป็นคริสตัลที่คนเย็บไปบนชุดทีละเม็ดกับมือ เดินไปแต่ละก้าว ก็มีประกายเหมือนดาวบนฟ้าอย่างนั้น
