พอเวินหนิงกวาดสิ่งของบนโต๊ะลงมาเสร็จ ก็นอนรอให้คนเข้ามา
เมื่อได้ยินว่าในห้องมีเสียงของแตก คุณหมอก็รีบเดินเข้าไปทันที ก็เลยเห็นเวินหนิงที่กำลังนอนเจ็บอยู่บนเตียง
เขาเคยฝึกมาอย่างดี พอเห็นแบบนี้ ก็รู้ทันที “เร็ว รีบไปเรียกผู้เชี่ยวชาญมา เธออาจจะคลอดก่อนกำหนดแล้ว!”
เมื่อเวินหนิงรู้สึกตัว ก็กัดริมฝีปากแน่นแล้วมองไปที่คุณหมอ “รีบหน่อย เรียกคุณหมอมา เด็กห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด……”
เวินหนิงเจ็บปวดจนสติหลุดไปแล้ว แต่ตอนนี้สายตาของเธอก็ยังหนักแน่นขนาดนั้น คุณหมอก็รีบพยักหน้า แล้วรู้สึกตกใจกับความรู้สึกที่เธอมีให้ลูก “ไว้ใจเถอะ เดี๋ยวจะรีบมีคนช่วยแน่นอน คุณหายใจเข้าลึกๆก่อน”
“หายใจเข้าลึกๆ หายใจเข้า……ออก……ทำตัวสบายๆ เดี๋ยวความเจ็บก็จะหายไปเอง”
“……”
เวินหนิงจับมือของคุณหมอไว้ เธอพยายามทำตามที่เขาบอก แต่ความเจ็บก็ไม่หายไปเลย
ผ่านไปไม่นาน คณะแพทย์ของตระกูลลู่ก็มาถึง พอเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ก็ไม่กล้านำตัวเธอไปห้องคลอดที่เตรียมไว้ “คุณหนูเวิน น้ำคล่ำคุณแตกแล้ว จำเป็นต้องคลอดที่นี่!”
เวินหนิงพยักหน้าอย่างลำบาก ในใจก็รู้สึกกลัว เมื่อกี้เธอเริ่มหมดแรงแล้ว จะคลอดเด็กคนนี้ออกมาได้ยังไง?
“คุณหนูเวิน คุณพูดคุยกับฉันก่อน พยายามเบี่ยงเบนความสนใจ ก็จะไม่เจ็บขนาดนั้นแล้ว” คุณหมอเห็นเธอร้อนใจมาก
“พูดอะไร? พูดเรื่องงานของลู่จิ้นยวนหรอ?”
เวินหนิงกำมือไว้แน่น เธอมองไปที่เพดานสีขาว มองไปที่แสงสว่างที่ทำให้เธอรู้สึกแสบตา จนน้ำตาไหลออกมา
ตอนนี้ไม่มีใครสนใจว่าทำไมเธอถึงร้องไห้ ช่วงเวลาที่เจ็บปวดขนาดนี้ เธอค่อยสามารถระบายความเจ็บปวดของตัวเองได้
“คุณหนูเวิน คุณหนูเวิน? เข้มแข็งหน่อยนะครับ!”
คุณหมอมองเห็นสายตาที่ว่างเปล่าของเธอ ในใจก็รู้สึกเป็นห่วง ถ้าเกิดเรื่องอะไรไป เย่หวานจิ้งต้องโยนความผิดมาที่ตัวเองแน่นอน
เวินหนิงกัดฟันแน่น เธอรู้สึกเหมือนว่าร่างกายหมดแรงจนเกิดภาพหลอน ความพยายามที่จะดิ้นรนออกจากความเจ็บปวด เธอกลับรู้สึกว่า การหลุดพ้นก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร
แต่ว่า เสียงคุณหมอก็ทำให้เธอได้สติกลับมา ไม่ได้ ลูกของเธอยังไม่คลอด เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้
เวินหนิงกัดฟันแน่น เธอต้องคิดอะไรบางอย่างเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองสลบไป คิดไปด้วย ในหัวของเธอก็มีภาพบางอย่างโผล่เข้ามา
ลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหรานยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน กำลังรับคำอวยพรของแขกที่มาในงานแล้วยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมสาบานต่อพระเจ้าด้วยกัน
คนทุกคนก็อวยพรให้กับสองคนนี้ เธอเหมือนจะเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเย่หวานจิ้ง ท่านรู้สึกพอใจมากแล้วมีความสุขมาก
ท่ามกลางแสงไฟที่เป็นประกาย ก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น
ภาพเหตุการณ์แบบนั้นดูสวยงามมาก แต่เทียบกับเธอที่กำลังทุลักทุเลตอนนี้ ช่างแตกต่างกันสิ้นเชิง
เธอกำลังทนรับความเจ็บปวดอยู่ที่นี่ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่เขากลับมีความสุขอยู่ที่นั่น เขาลืมทุกอย่างที่ทำให้เธอได้อย่างง่ายดาย แต่ก่อนที่เคยพูดว่าจะปกป้องเธอ ไม่ให้เธอรู้สึกเสียใจ แต่ตอนนี้กลับเป็นคำพูดแสบหูเธอมาก
สุดท้าย ยังจะแย่งลูกของเธอไปอีก
ทำไมบนโลกนี้ถึงไม่ยุติธรรมขนาดนี้?
เวินหนิงรู้สึกแน่นหน้าอก แล้วปวดหัวมากด้วย จินตนาการแบบนี้ ทำให้เธออยากจะเป็นบ้า แต่ว่าเธอก็หยุดตัวเองไม่ได้
มีแค่ภาพเหตุการณ์แบบนี้ ถึงจะสามารถปลุกความโกรธแค้นในใจเธอได้
เธอจะตายไม่ได้ ลูกในท้องก็ห้ามตาย ถ้าตาย เธอจะรอถึงวันซวยของลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหรานได้ยังไง ถ้าตายไป ก็ไม่เหลืออะไรอีก……
“ลู่จิ้นยวน ฉันเกลียดนาย”
เวินหนิงเอ่ยพูดออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง ความเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งชีวิตนี้เธอจะไม่ลืมเด็ดขาด แล้วคนที่ทำให้เกิด ก็เป็นตระกูลลู่ แล้วก็ลู่จิ้นยวน
“คุณหนูเวิน คุณกำลังพูดอะไร?”
เมื่อรู้สึกว่าเวินหนิงกำลังพูดอะไรบางอย่าง จึงมีคนถาม แต่ว่าเธอไม่ได้ตอบ แต่กลับเอาแต่พูดคำนั้นซ้ำไปซ้ำมา “ลู่จิ้นยวน ฉันเกลียดนาย”
“ลู่จิ้นยวน ฉันเกลียดนาย”
“ลู่จิ้นยวน ฉันเกลียดนาย”
……
พอคุณหมอได้ยินก็รู้สึกตกใจไป เสียงนี้ไม่เหมือนกับเสียงของมนุษย์เลย แต่กลับเหมือนเสียงของซาตานที่เพิ่งหลุดมาจากนรก
นี่เป็นสิ่งที่ตระกูลลู่อยากได้หรอ?
ขณะที่คุณหมออยากจะพูดอะไรบางอย่าง ไม่อยากให้ในหัวเธอมีแต่ความโกรธแค้น ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็มาครอบงำตัวเธอไว้
“อ้า! เจ็บ ฉันเจ็บมาก……”
เวินหนิงทนไม่ได้จนตะโกนร้องออกมา มือก็จับขอบเตียงไว้แน่นจนเล็บหักไป “ไม่ได้ ฉันจะผ่าคลอด เด็ก……ออกมาไม่ได้……”
“เพื่อความแข็งแรงของเด็กในท้อง คลอดธรรมชาติดีกว่านะคะ!”
คุณหมอที่กำลังทำคลอดให้เวินหนิงรู้สึกชินกับความเจ็บปวดนี้แล้ว เพราะท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ที่มีชื่อเสียงมาก แล้วเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาเยอะจนชินแล้ว
ตระกูลลู่เคยสั่งไว้ว่า ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องให้เด็กแข็งแรง ทางที่ดีที่สุดก็คือให้คลอดโดยธรรมชาติ เพราะฉะนั้น ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ คุณหมอก็จะไม่ผ่าคลอดให้เวินหนิงเด็ดขาด
“ไม่……ฉันไม่ไหวแล้ว……”
เวินฟนิงยื่นมือออกไปอยากจะจับคนคนนั้นไว้ ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ เธอเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว
เธอทนไม่ไหวจริงๆ น่ากลัวมาก น่ากลัวกว่าที่เธอคิดไว้เยอะเลย
“คุณหนูเวิน คุณได้รับการดูแลมาจากตระกูลลู่เป็นอย่างดี แล้วสภาพร่างกายก็แข็งแรงมากด้วย พยายามอีกหน่อยนะคะ! เวลานี้ก็ต้องลองคลอดเองก่อน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็อย่าผ่าคลอดเลยค่ะ”
“พวกคุณยังเป็นหมออยู่หรือเปล่า……”
เวินหนิงเจ็บจนไม่มีแรงจะพูดแล้ว เธอเหมือนกำลังขอร้องอ้อนวอนคนพวกนี้ด้วยซ้ำ
“เจ็บ ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
เธอพยายามดิ้นรนในความเจ็บปวดนี้ เวินหนิงรู้สึกว่าเหมือนร่างกายตัวเองจะฉีก เหมือนมีคนกำลังถลกหนังของเธอ
แต่ว่า คนพวกนั้นก็ไม่ใจอ่อนไม่ให้เธอผ่าคลอด เอาแต่พูดให้กำลังใจที่ไร้ประโยชน์ ว่าให้เธอพยายามอีกหน่อย
“นานแค่ไหนแล้ว? ฉันคลอดมานานแค่ไหนแล้ว?” เวินหนิงพูดยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ก็เลยนึกถึงอะไรบางอย่าง
“ประมาณ……หนึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ”
“เป็น……ตระกูลลู่? เพราะตระกูลลู่ใช่ไหม……!”
เวินหนิงเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง
ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สมเหตุสมผล ตระกูลลู่แค่สนใจว่าเด็กแข็งแรงหรือเปล่า การคลอดเองธรรมชาติก็ต้องแข็งแรงกว่าการผ่าคลอดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ก็เลยยืนยันว่าจะให้เธอคลอดเอง
