เหอจื่ออัน!
ด้านหลังตัวเขา ยังมีเย่หวานจิ้ง
เย่หวานจิ้งมีสีหน้ารังเกียจ แต่ว่า ยังคงอดทนไว้ได้
เธอเองก็ไม่รู้ว่าไอ้เดนเหอจื่ออันนี่มันไปพูดอะไรกับนายท่าน ถึงได้ยินยอมให้เขามาหาผู้หญิงคนนี้
“เพราะฉะนั้น แกก็พาเธอไป จากนั้น ก็อย่าให้เธอโผล่หน้ามาเจอลู่จิ้นยวนอีก”
เย่หวานจิ้งพูดขึ้นเบาๆ แค่ไม่กี่ประโยค ก็ตัดสินอนาคตของเวินหนิง
“ถูกต้อง เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน คุณจะต้องระกาศต่อคนด้านนอกว่า เวินหนิงได้ตายไปแล้ว!”
เหอจื่ออันมองภาพที่ยุ่งเหยิงตรงหน้า กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทำให้อยากจะอุดจมูกของตัวเองเอาไว้ เย่หวานจิ้งได้ทำแบบนั้นไปแล้ว แต่ว่า เขาเปล่า
มองเห็นเลือดสดๆที่ยังแดงฉาน แล้วก็เลือดที่แห้งกรังไปแล้ว เขาก็เข้าใจ ตกลงแล้วเวินหนิงได้เจอกับอะไร
“พวกคุณ……กำลังพูดอะไรกัน?”
เวินหนิงขัดขืน ในตอนนี้ สมองของเธอนั้นไม่แล่นแล้ว เธออยากจะรู้ให้แน่ชัดว่าตกลงแล้วทั้งสองคนทำข้อตกลงอะไรกัน แต่ว่า เธอได้ยินอะไรไม่ชัดเลย
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ไม่มีใครมาทำร้ายคุณอีกแล้ว”
เหอจื่ออันก้าวไปด้านหน้า ไม่ได้มองเย่หวานจิ้งอีก อุ้มเวินหนิงที่อยู่บนเตียงขึ้นมา
เลือดสดๆบนตัวเธอ ย้อมสีสูทของเขาให้กลายเป็นสีแดง แต่เหอจื่ออันเหมือนกับว่าไม่ได้รู้ตัวเลย อุ้มเธอเดินออกไปทางด้านนอก
เธอจำเป็นที่จะต้องได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้ คนตระกูลลู่ไม่ได้คิดเรื่องที่จะรักษาเธอให้ดีด้วยซ้ำ ถ้ายังรั้งรอแบบนี้ต่อไป เธอจะต้องตายแน่!
“เหอจื่ออัน จำคำพูดของแกเอาไว้ ถ้าเกิดว่าฉันเห็นแกกับผู้หญิงคนนี้มาโผล่ต่อหน้าตระกูลลู่อีก ฉันจะ…..”
“วางใจเถอะ ของที่ทำให้คนขยะแขยงขนาดนั้น ผมเองก็ไม่อยากจะเห็นอีกแล้วเหมือนกัน โดยเฉพาะใบหน้าที่ชวนอาเจียนของคุณ……”
เหอจื่ออันมองเย่หวานจิ้งด้วยสายตาเย็นชา คำที่พูดออกไป ทำให้เธอโกรธจัด
ในวินาทีนั้น เย่หวานจิ้งรู้สึกเหมือนได้เห็นหน้าแม่ของเหอจื่ออัน คนที่แย่งสามีของเธอไป ผู้หญิงที่ทำให้เธอกลายเป็นแม่หม้าย
สุดท้ายก็เป็นเด็กที่คลอดออกมาโดยผู้หญิงชั้นต่ำ การกระทำต่างๆ ทำให้คนรังเกียจ
“จื่ออัน เด็ก……”
เวินหนิงรู้สึกได้ว่าตัวเธอกำลังถูกพาออกไปจากที่นี่ ในขณะที่เธอได้ออกจากรงขัง ความรู้สึกรุนแรงบางอย่างก็รุมล้อมเข้ามา
ลูกของเธออยู่ที่นี่……
เวินหนิงมีความคิดที่ไม่อาจจะเป็นความจริงได้ ยังไงเหอจื่ออันก็มาแล้ว อย่างนั้นสามารถที่จะพาลูกเธอไปด้วยได้ไหม?
“ขอโทษด้วย ผมพาไปได้แค่คุณเท่านั้น……ขอโทษ……”
เหอจื่ออันมองมื่อที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเวินหนิงที่กำลังเกาะเสื้อเชิ้ตของตัวเองอยู่ นอกจากปวดใจ ก็คือรู้สึกผิด
ถึงแม้ว่าเขาจใช้ข้อตกลงแลกตัวเวินหนิงออกมา แต่สุดท้าย ก็ไม่สามารถพาเด็กที่เธอให้ความสำคัญขนาดนั้นออกมาด้วยได้
“ลูก……”
เวินหนิงพึมพำอยู่สองสามคำ เธออยากจะดูหน้าเด็กทารกที่ได้พบเพียงแค่หนเดียวอีกครั้ง แต่ยังไงก็ไม่สามารถที่จะทนได้อีก หมดสติไป
เหอจื่ออันไม่ได้รีรออีก รีบขึ้นไปนั่งบนเฮลิคอปเตอร์ ถามเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วมุ่งหน้าไป
“เหอะ ในที่สุดคนขวางหูขวางตาสองหนก็หายไปได้เสียที”
เย่หวานจิ้งเห็นว่าทั้งสองคนไปแล้ว ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ แล้วก็หันไปมองห้องที่เต็มไปด้วยเลือดนั่น “รีบทำความสะอาดที่นี่ ลางร้าย”
พูดจบ เธอก็ขึ้นไปด้านบน ไปดูหลานชายที่เพิ่งจะคลอดออกมา
ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยพอใจแม่ของเด็ก แต่ว่ายังไงเสียนี่ก็เป็นลูกคนแรกของลู่จิ้นยวน เธอก็จะทำดีกับเขา
เย่หวานจิ้งขึ้นมาด้านบน ในตอนนี้ ทารกน้องก็ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว่าเขานั้นรู้ได้ว่าแม่กำลังจากไปไกลแล้ว ร้องไห้ออกมาไม่หยุด มือเล็กกำเข้าหากันแน่น โบกหมัดเล็กๆนั่นไปมา ถีบขาเล็กๆทั้งสองข้าง เหมือนกับว่าต้องการออกห่างจากคนที่กำลังอุ้มตัวเองอยู่ตอนนี้
เย่หวานจิ้งรีบอุ้มตัวเขาขึ้นมา มองแล้วก็มอง ตอนนี้เด็กนั้นตัวเล็กเกินไป มองไม่ออกว่าเหมือนใคร แต่ว่า พอคิดว่านี่เป็นสายเลือดของลู่จิ้นยวน เธอก็อุ้มเอาไว้ด้วยความยินดี
“หืม ไม่เลวเลย ดูแล้วมีชีวิตชีวาพอตัวเลย หนุ่มน้อย ต่อไปเธอก็คือหลายคนโตของตระกูลลู่”
เย่หวานจิ้งพูดขึ้นด้วยความพอใจ แต่ว่า ทารกไม่ได้สนใจเลยสักนิด หลังจากที่เห็นเธอ ก็ร้องไห้ออกมาหนักขึ้น เหมือนกับรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้ก็คือคนที่รังแกแม่ของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น
……
“อาการของคนไข้น่าเป็นห่วงมาก เตรียมการผ่าตัดเดี๋ยวนี้”
“ทำไมถึงปล่อยให้อาการหนักขนาดนี้แล้วค่อยพามาส่งที่โรงพยาบาล เร็วเข้า ช่วยชีวิต!”
“เตรียมเกล็ดเลือดให้พร้อม แล้วก็ยาสลบด้วย!”
เสียงดังวุ่นวาย ดังอยู่ข้างๆหูไม่หยุด
เวินหนิงอยากจะรีบให้ตัวเองจมลงไปอยู่ในน้ำที่เย็นยะเยือก เธออยากจะหลับไป แต่ว่า เสียงที่กำลังดังรบกวนพวกนั้น ทำให้เธอไม่สามารถหลับได้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงนั้นก็หยุดลง บนร่างกายก็ค่อยๆมีความเจ็บปวดจากการฉีกขาดเข้ามา
เวินหนิงนึกว่าตัวเองได้กลับไปอยู่ในห้องนั้นอีกครั้ง กลับไปอยู่ในห้วงเวลาที่มืดมิดไร้แสง ลืมตาขึ้นมาด้วยความกลัว ที่มองเห็นกลับไม่ใช่ภาพที่คุ้นเคย
ที่นี่ไม่ใช่เกาะร้าง ที่นี่คือ…..ที่ไหนกัน?
เวินหนิงมึนงงไปครู่ใหญ่ ขณะนั้น เหอจื่ออันตื่นขึ้นเพราะเสียงขยับของเธอ เงยหน้าขึ้น เห็นว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้ว เรียกหมอมาด้วยความดีใจปนตกใจ
เวินหนิงหลับไปนานมากๆ หมอเคยบอกเอาไว้ ถ้าเกิดว่าไม่สามารถฟื้นได้ภายใน48ชั่วโมง อย่างนั้น โอกาสในการฟื้นในเวลาต่อๆไปก็จะลดน้อยลง โชคดี เธอผ่านมันมาได้……
ไม่อย่างนั้นล่ะก็ เขาเองก็ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไงดี
“จื่ออัน?” เวินหนิงมองเห็นใบหน้าดีใจของเหอจื่ออัน เรียกออกมาเสียงเบา
“ลูกของฉันล่ะ?” เหอจื่ออันเห็นว่าพอเธอฟื้นขึ้นมาก็ถามหาลูก นัยน์ตาก็อับแสงลง
“ขอโทษนะ ผมไม่สามารถ……”
คำพูดที่เหลือ ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดออกมา เวินหนิงก็เข้าใจได้
เด็ก โดนตระกูลลู่เก็บเอาไว้ ส่วนเธอที่ไม่ได้ทำหน้าที่แม่ ตัวเองได้รับควมช่วยเหลือ
อยู่ๆเธอก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ฟูมฟายออกมาเสียงดัง ลูกของเธอ จะต้องแยกจากกันอย่างนี้ตลอดไปแล้วเหรอ?
เธอทนไม่ได้……
“หนิงหนิง อย่าร้องไห้เลยนะ เด็ก…..เด็กไม่มีทางเป็นอะไรหรอก เขาจะต้องโอเคแน่ๆ”
“ร่างกายคุณยังไม่แข็งแรง ร้องไห้แบบนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกลัว ที่นี่ไม่มีใครทำร้ายคุณได้”
ถึงแม้ว่าจะพูดถึงแค่ตรงนี้ แต่เวินหนิงกลับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว เธอเพียงแค่คิดว่าโศกเศร้า
ลูกของเธอจะเป็นยังไง ครอบครัวอย่างตระกูลลู่ บางทีเขาอาจจะมีสิ่งของที่ดี แต่ว่า เย่หวานจิ้งจะรักเขาไหม ถ้าเกิดว่ามู่เยียนหรานคลอดเด็กที่ถูกต้องออกมาเป็นผู้สืบทอดต่อ เขาจะโดนกีดกัรไหม?
เห็นว่าเวินหนิงอารมณ์รุนแรงแบบนี้ เหอจื่ออันก็ปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ออก
ถ้าเกิดว่าเป็นไปได้ เขาถึงขนาดที่ว่า หวังว่าตัวเองจะสามารถเข้าไปรับความเจ็บปวดนี้ของเธอเอาไว้แทน
“เวินหนิง ใจเย็นๆหน่อย! คุณจะต้องรักษาร่างกายให้ดี ถ้าร่างกายแย่ไป ต่อไปจะหาเงินไปต่อสู้กับพวกเขายังไง?”
เวินหนิงได้ยินคำพูดนี้ ก็กัดฟันแล้วพยักหน้าลง ในตอนนี้ มีหมอเข้ามาตรวจร่างกายให้เธอ
“การฟื้นตัวถือว่าดีพอสมควร ยังจำเป็นที่จะต้องรอดูอาการในโรงพยาบาลอีกช่วงหนึ่ง”
“ต่อไปคุณก็ควรจะดูแลภรรยาของคุณให้ดีกว่านี้ คลอดเด็กออกมา ก็คือการเสี่ยงอันตรายจนเกือบถึงชีวิต คุณจะต้องดูแลความทรมานของเธอให้ได้!”
คุณหมอดูเหมือนว่าจะเข้าใจความสัมพันธ์ของทั้งสองคนผิดไป ท่าทางที่มีต่อเหอจื่ออันจึงไม่ค่อยเกรงใจ
ในตอนที่ผู้หญิงคนนี้ถูกส่งมา ก็เกือบจะใกล้ตายแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่เป็นสามีคนนี้เป็นอะไรไป?
“ผมเข้าใจแล้วครับ เข้าใจแล้ว”
เหอจื่ออันโดนเข้าใจผิดไป โดนด่าไปฟรีๆ กลับไม่ได้โกรธเลย
จากในมุมของเขา โดนด่าเล็กน้อยไม่นับว่าเป็นอะไร เพียงแค่เวินหนิงดีขึ้น ก็ยังคงมีความหวัง
“ที่นี่คือที่ไหน?”
