“นี่ที่คือประเทศฝรั่งเศส”
เหอจื่ออันพูดออกมาเบาๆ เวินหนิงถึงได้พยักหน้า ร่างกายยังคงเมื่อยล้าอยู่
“นอนเถอะ ที่นี่นั้นปลอดภัย คุณควรจะพักผ่อน”
เหอจื่ออันเดินไปอยู่ข้างๆเธอ ยื่นมืออกไปตบเบาๆที่หัวของเธอ การกระทำอ่อนโยน
เวินหนิงพยักหน้า เธอเหนื่อยมากจริงๆ ชีวิตนี้เป็นครั้งแรกที่รู้ว่าการคลอดลูกเป็นเรื่องที่ทรมานขนาดนั้น เหมือนกับว่าแทบจะผลาญพลังงานชีวิตทิ้งไปทั้งหมดอย่างไรอย่างนั้น
ยังดี ลูกของเธอไม่ได้เป็นอะไร……
เวินหนิงเข้าสู่ห้วงเวลาหลับลึกไป
เหอจื่ออันนั่งมองเธออยู่ข้างๆ เหมือนกับกำลังมองของรักที่หายไปแล้วได้กลับมา แววตาอ่อนโยน
เหอจื่ออันไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงเตียงของเวินหนิงนานเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่อย่างเยื่อหน่ายแบบนั้น แต่ว่า กลับไม่ได้รู้สึกว่าเบื่อเลย ในเวลาที่เงียบเชียบแบบนี้ ทำให้อารมณ์ของเขาสงบลง
เขาถึงขนาดที่ไม่อาจจะจินตนาการได้ ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้เจอตัวเวินหนิงได้ทันเวลา ไม่ได้ช่วยชีวิตเธอออกมา ตอนนี้ตัวเขาเองจะเป็นยังไง
“ประธานเหอ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วครับ……”
เมิ่งฝานผู้ช่วยของเหอจื่ออันเดินเข้ามา ในมือกำลังถืออาหารอยู่ กลิ่นหอมยั่วยวนลอยเข้ามาเตะจมูก ตอนนี้เหอจื่ออันถึงได้จำได้ว่าตัวเองมัวแต่ยุ่งอยู่กับการตามหาตัวเวินหนิง แล้วยังกังวลว่าเธอจะมีปัญหาอะไรอยู่ตลอด ดังนั้น ก็เลยยังไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน
“อืม วางไว้ตรงนั้นเถอะ” เหอจื่ออันพยักหน้า เป็นสัญญาณว่าให้เขาวางของแล้วออกไปได้
เมิ่งฝานสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่อาจจะดับความสงสัยภายในใจเอาไว้ได้ “ประธานเหอ ตกลงแล้วคุณนั้น…….”
ในตอนนั้น ถึงแม้ว้าจะใช้คนที่หมดที่สามารถให้ได้ในบริษัทให้ไปตามที่อยู่ของเวินหนิง แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย
แต่ว่า เหอจื่ออันออกไปเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง ก็จัดการเรื่องต่างๆได้เสร็จสรรพ
แต่ ข้อแลกเปลี่ยน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเขาจะต้องละทิ้งทุกอย่างที่อุตส่าห์สร้างมาด้วยความลำบากในจีน กลับไปอยู่ต่างประเทศ
ระหว่างตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้น ทำให้คนสงสัยมากๆ
“อะไรที่ไม่ควรถาม ก็ไม่ควรถามขึ้นมาซี้ซั้ว”
เหอจื่ออันโบกมือเล็กน้อย เมิ่งฝานรู้ว่าเขาไม่พูดเรื่องพวกนี้ เลยทำได้แค่ออกไป
เหอจื่ออันเห็นว่าเวินหนิงมีท่าทางเหมือนกำลังจะตื่นขึ้น เดินไปปิดผ้าม่าน เธอจะได้ไม่ต้องโดนแสงอาทิตย์แยงตา อยากให้เธอนั้นได้นอนเพิ่มอีกนิด
เพื่อที่จะตามหาตัวเวินหนิงให้เจอ เขาไปพบกับนายท่านลู่
นี่คือหมากสุดท้ายที่เขาโดนบีบบังคับให้เดิน
……
บ้านตระกูลลู่
เย่หวานจิ้งเอาตัวเด็กกลับมาแล้ว แต่ว่า ไม่ได้พาตัวเด็กกลับมาที่บ้านตระกูลลู่เลยทีเดียว
ยังไงเสียก็ไม่ใช่เด็กที่เกิดระหว่างสมรส ถึงแม้ว่าเย่หวานจิ้งจะไม่อยากให้สายเลือดของตระกูลลู่ถูกทิ้งเอาไว้ด้านนอก แต่ว่า มู่เยียนหรานเพิ่งจะหมั้นกับลู่จิ้นยวนไป เธอไม่ต้องการที่จะเพิ่มปัญหาให้กับเธอ
ดังนั้นเลยหาคนกลุ่มหนึ่ง เอาตัวเด็กไปทิ้งไว้ที่ด้านนอก
นายท่านลู่เองก็อยากจะมาดูเหมือนกัน ยังไงเสียก็เป็นเหลนของเขา
ในตอนที่นายท่านลู่มาถึง ทารกกำลังหลับอยู่
เจ้าเด็กน้อยร้องไห้จนเหนื่อย แล้วก็ได้กินนมไปเล็กน้อย ตอนนี้กำลังหลับอยู่นิ่งๆ
“นี่ก็คือ……ลูกคนแรกของลู่จิ้นยวนสินะ”
นายท่านลู่เองก็เป็นคนที่ใจกว้างมากๆ ลู่จิ้นยวนก็เป็นเขาที่ดูแลมาตั้งแต่เล็กจนโต ตอนนี้ลูกของเขาก็ เกิดมาแล้ว ดูแล้ว เขานั้นแก่แล้วจริงๆ
“ใช่ค่ะ ตอนนี้ยังมองไม่ออกว่าเหมือนใคร หวังว่าจะเหมือนลู่จิ้นยวน”
เย่หวานจิ้งพูด หลังจากนั้น ก็ถามเรื่องที่เธอนั้นสงสัยมาตลอด
“ทำไม ท่านถึงให้เหอจื่ออันไปเวินหนิงพร้อมดิฉันคะ?”
นายท่านลู่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนต้น ดังนั้น เขารู้ว่าเหอจื่ออันเป็นหลานอีกคนของเขา เพียงแต่ว่า เขานั้นไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับสองแม่ลูกนั่นเลย
“ก็เพียงแค่คิดว่าแบบนั้นดีกับทุกๆคน”
นัยน์ตาของนายท่านลู่เข้มขึ้น
ลูกชายของเขา พ่อของลู่จิ้นยวน ตั้งแต่ด็กถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ ในตอนนั้นนายท่านลู่ยังคงสร้างธุรกิจ ไม่มีเวลาจะมาดูแลอะไรเขา ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกก็เลยห่างเหิน ดังนั้น ภายหลังได้มารู้ว่าเขากลายเป็นคนสำมะเลเทเมาไปแล้ว ก็สายไปเสียแล้ว นิสัยกลายเป็นสันดาน ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว
ดังนั้น เพื่อที่จะให้ลูกชายของตัวเองเดินไปในทางที่ถูกต้องนายท่านลู่ ท่านก็เลยให้แต่งกับเย่หวานจิ้ง ลูกสาวคนโตของตระกูลเย่ หญิงสาวที่มีชื่อเสียงในเมืองเจียงเฉิง
ตอนแรกคิดว่าหลังจากการโดนบังคับจากการแต่งงานและภรรยา สามารถที่จะทำให้ลูกชายที่ไม่เอาไหนของตัวเองเปลี่ยนนิสัยได้ อย่างน้อย ไม่ต้องออกไปเที่ยวสาวอีก
คิดไม่ถึงเลยว่า สุดท้ายแล้วมันไร้ประโยชน์ ถึงแม้ว่าจะแต่งงานไปแล้ว เขาก็ไม่มีววว่าจะเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น ถึงขนาดที่ว่ายังไปมีสิ่งที่ทุกคนเรียกว่าความรักกับสาวมหาลัย ยังมีลูกด้วยกันอีกคน
ต่อจากนั้น เรื่องที่หมดที่เย่หวานจิ้งทำ นายท่านลู่เองก็รู้ดี แต่ว่า ท่านก็ทำเป็นไม่เห็นไปเสีย
ยังไงเสีย เขาก็คิดเอาไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่ามันจะต้องมีผลลัพธ์ที่รุนแรง ทำให้สาวสวยเพียบพร้อมคนหนึ่งกลายเป็นของบูชายัน ดังนั้น เรื่องต่างๆที่เธอทำเกินไป นายท่านลู่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ แต่รอจนถึงตอนที่เขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นยังคลอดลูกของลูกชายของเขาออกมาด้วยอีกคน ก็สายเกินไปแล้ว
เหอจื่ออันหายตัวไปตั้งนานแล้ว เขาก็ไม่เคยไปตามหาเขา และนึกว่าเขาตายไปแล้ว
นึกไม่ถึงเลยว่า เขาไม่ได้เพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ แถม ยังมีใช้ชีวิตอย่างก้าวหน้าสุขสบายดี
ในวินาทีที่เห็นเหอจื่ออัน ความรู้สึกของนายท่านลู่อธิบายออกมาไม่ได้ ชายคนนี้ เป็นหลักฐานที่ลูกชายของตัวเองออกไปทำตัวเสเพล กลับไม่ได้สงสัยในสายเลือดของตระกูลลู่ที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเอง
แต่ว่า เรื่องที่เขาคิดไม่ถึงเลยก็คือ ก่อนหน้านี้ที่เหอจื่ออันเจอเรื่องเดือดร้อนลำบาก กลับไม่เคยมาขอให้เขาช่วยเหลือ แต่กลับมาขอความช่วยเหลือเพื่อผู้หญิงที่ชื่อเวินหนิงคนนั้น
ผู้หญิงคนนั้น ตกลงแล้วมีเสน่ห์อะไรกันแน่ ถึงทำให้ผู้ชายสองคนของตระกูลลู่หลงไหลในตัวเธอ?
“พ่อ?”
เย่หวานจิ้งเห็นว่านายท่านเหม่อลอยอยู่ในความคิดของตัวเอง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ถึงได้อดไม่ได้จนต้องเรียกออกมา
อย่าบอกนะว่า นายท่านรู้เรื่องในตอนนั้นที่เธอทำลงไป แล้วก็ เกิดความเห็นใจต่อตัวเหอจื่ออันขึ้น?
เรื่องที่เธอกังวลก็คือ เพื่อที่จะชดใช้อะไรบางอย่าง นายท่านจะให้หุ้นกับเหอจื่ออัน ให้เขาแข่งกับลู่จิ้นยวน
“ไม่ต้องห่วง มีแค่ลู่จิ้นยวนที่จะได้เป็นผู้สืบทอดของตระกูลลู่ เขาเพียงแค่มาเสนอข้อต่อรองกับฉันเท่านั้น”
นายท่านลู่แค่ปราดเดียวก็มองความคิดของเย่หวานจิ้งออก เขาส่ายหน้า
“หวานจิ้ง เรื่องในตอนนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูด แต่ว่า ที่จริงแล้วฉันรู้หมดทุกอย่าง ความโกรธเกลียดของเธอ ก็ควรจะจบลงได้แล้ว เด็กคนนั้นได้เสียสละมามากพอแล้ว เขารับปากจะพาตัวเวินหนิงไปไม่กลับจีนตั้งแต่ตอนนี้ ไม่มารบกวนชีวิตของลู่จิ้นยวน ก็…….เลิกพยาบาทต่อกันเถอะ”
นายท่านลู่แค่เอ่ยปาก กลับมีความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่และช่วยไม่ได้
บางทีอาจะเป็นเพราะว่าอายุมากแล้ว เขาเลยไม่มีความคิดอาฆาตรุนแรงแบบในตอนวัยรุ่น เขาลุกขึ้น อุ้มทารกที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมา ลูบผมนุ่มนิ่มของเด็กน้อย “เรื่องๆนี้ จบลงแล้ว”
“ต่อไปฉันจะค่อยๆมอบอำนาจการดูแลตระกูลลู่ส่งต่อให้จิ้นยวน หลังจากนั้น ฉันก็จะอยู่บ้านดูแลเหลนของฉันแล้ว!”
นายท่านลู่มองเด็กทารกที่อยู่อยู่ตรงอก “เด็กคนนี้ยังไม่มีชื่อเลย ชื่ออะไรดีนะ?”
