ไป๋หลินยวี่รู้ว่าหลังจากที่คลอดลูกผู้หญิงจะอ่อนแอมากแค่ไหน ดังนั้นก็เลยปล่อยให้เวินหนิงพักผ่อนอย่างจำใจ เหอจื่ออันเข็นเธอออกไป
“เรื่องราวเป็นอย่างนี้ครับ……”
เหอจื่ออันเล่าเรื่องที่เขาทำข้อแลกเปลี่ยนกับตระกูลลู่ออกมา อนาคต เวินหนิงจะต้องทำเป็นว่าตายไปแล้ว ไป๋หลินยวี่ก็เป็นอีกด่านสำคัญ
ห้ามให้มีใครหลุดปากออกไปเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นล่ะก็ เวินหนิงอาจจะเจอกับอันตรายได้
“ฉันเข้าใจแล้ว เรื่องๆนี้ฉันจะทำตามอย่างแน่นอน”
เรื่องที่เหนือความคาดหมายของเหอจื่ออันก็คือ ไป๋หลินยวี่ไม่แม้แต่จะกะพริบตา ตอบตกลงออกมาในทันที เหมือนว่าให้เธอนั้นละทิ้งทุกอย่างในอดีจ แล้วมาร่วมกับแสดงกับพวกเขานั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“เพื่อลูกสาวของฉัน จะอะไรฉันก็ทำได้ทั้งนั้น แถม……ฉันไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลลู่มารังแกลูกฉันแม้แต่ปลายเล็บ”
นัยน์ตา มีความเกลียดชังวูบผ่าน ไป๋หลินยวี่บีบที่พักแขนของวีลแชร์แน่น เส้นเลือดบนหลังมือปูดโปนออกมา
“เรื่องนี้ ก็ตกลงกันตามนี้นะครับ อนาคต ผมจะอยู่ในต่างประเทศกับพวกคุณ พวกคุณวางใจได้”
เหอจื่ออันพูดไป ไป๋หลินยวี่อดไม่ได้ที่จะตรวจสอบชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
ถึงแม้ว่าท่าทางของเหอจื่ออันจะดูเหนื่อยล้าเพราะว่าเอาแต่ยุ่งวุ่นวาย บนใบหน้ามีตอหนวดเริ่มงอกออกมาบ้าง แต่ว่า มองเห็นดวงตาของเขา กับในตอนที่เขากำลังเหนื่อยล้ามากๆแล้วหลังยังตรง ไป๋หลินยวี่ก็มั่นใจว่าคนๆนี้ไม่ใช่คนทั่วไป
ผู้ชายคนนี้ จะต้องเป็นคนที่เก่งกาจในบรรดาหมู่คน
ทำไมเขาถึงจะต้องช่วยเธอ ช่วยเหลือลูกสาวของเธอ?
“คุณ……ชอบหนิงหนิงเหรอคะ?”
ยังไงเสียไป๋หลินยวี่ก็มีชีวิตอยู่มากว่าสามสี่สิบปีแล้ว เรื่องแบบนี้ แค่คิดนิดๆหน่อยๆก็รู้ได้ ผู้ชายคนหนึ่งคิดและทำงานรอบคอบขนาดนี้เพื่อผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ว่าชอบแล้วจะเป็นเพราะอะไร
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อกี้เธอสังเกตเห็นสายตาของเหอจื่ออันที่มองเวินหนิง ความรู้สึกน่ะ ซ่อนไม่ได้หรอกนะ
“ผม……”
อยู่ๆเหอจื่ออันโดนถามขึ้นแบบนี้ ก็เลยทำอะไรไม่ค่อยถูก แต่เห็นว่าท่าทางของไป๋หลินยวี่ดูจริงจัง เขาพยักหน้า “ใช่ครับ”
“จริงเหรอ? แต่ว่า ฉันขอเตือนคุณไว้ จะมาคบกับลูกสาวของฉัน จะต้องผ่านด่านของฉันไปก่อน ผู้ชายที่ฉันมองแล้วไม่ถูกชะตาด้วย อย่างนั้นก็เลิกคิดไปได้เลย ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนที่มีพระคุณกับเธอ ฉันก็ไม่มีทางส่งเธอให้กับคุณเพราะเรื่องนี้”
ไป๋หลินยวี่พูดขึ้น เธอก็ดูเหมือนกับแม่งูจงอางห่วงไข่
ลูกสาวของเธอได้เจอกับเรื่องยากลำบากมามากเกินไปแล้ว เธอไม่อาจะปล่อยให้ผู้ชายคนไหนมาทำร้ายเธอได้อีก
“ผมรู้ครับ คุณน้า ผมจะไม่รีบร้อน ส่วนเรื่องคุณน้าพอใจหรือไม่พอใจ ต่อจากนี้ ก็จะได้รู้แน่นอนครับ”
เหอจื่ออันได้ยินคำพูดนี้ กลับไม่ได้โกรธ แล้วก็ไม่ได้หมดความอดทน แค่ยิ้มๆ “ตระกูลลู่อาจจะตรวจหาว่าคุณน้าอยู่รงไหน เพราะฉะนั้น คุณน้าไม่สามารถจะอยู่ร่วมกับเวินหนิงได้เป็นการชั่วคราวครับ”
“ฉันเข้าใจแล้ว”
ไป๋หลินยวี่พยักหน้า ถึงแม้ว่าจะไม่อยากทิ้งลูกสาว แต่ว่าเธอเข้าใจ ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่านี้ต้องทำ
……
บ้านตระกูลลู่
ลู่จิ้นยวนไม่ได้นอนทั้งคืน เขานั้นไม่สามารถที่จะเข้าสู่การหลับได้เลย
ในเช้าวันถัดไป เขาก็ตามหาเย่หวานจิ้งด้วยท่าทางหงุดหงิด ยังไงการหมั้นก็จบลงแล้ว เธอจะต้องบอกที่อยู่ของเวินหนิงให้แก่เขา
ในตอนที่สายของลู่จิ้นยวนโทรเข้ามา เย่หวานจิ้งกำลังปลอบเด็กอยู่ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ลู่อันนหรานไม่สนิทกับย่าอย่างเธอเลยสักนิด เธอแค่อุ้มก็ร้องไห้งอแงออกมา เหมือนกับรู้ว่าเธอนั้นไม่ชอบตัวเองมาตั้งแต่แรก
จุดๆนี้ ทำให้เย่หวานจิ้งนั้นปวดหัวมาก
“จิ้นยวน?”
ในตอนที่ลู่จิ้นยวนโทรติด ก็ได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้ออกมาอยู่ในสาย
หัวใจของเขาบีบรัดขึ้นมาทันที เด็ก เด็กมาจากไหน?
คงไม่ใช่ว่าเป็น……
ลูกของเขากับเวินหนิงคลอดแล้ว?
“เวินหนิงคลอดแล้วเหรอครับ? นั่นเป็นลูกของผม?”
ลู่จิ้นยวนไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือยังไงดี ในตอนนี้ มีเพียงแค่ความสับสน
“ใช่สิ ลูกของแกคลอดออกมาแล้ว”
เย่หวานจิ้งพูดย้ำด้วยความตั้งใจ เด็กเป็นของลู่จิ้นยวน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเวินหนิง ในสายตาของเธอ ก็คือแบบนี้
“เวินหนิงล่ะครับ? เธอเป็นยังไงบ้าง?” ลู่จิ้นยวนไม่ทันคิดเรื่องพวกนี้ เขาเพียงแค่อยากรู้ว่าตกลงแล้วเวินหนิงอยู่ที่ไหน หลังจากที่คลอดลูกออกมาแล้ว เธอจะต้องลำบากมากใช่ไหม ทำไมเขาถึงไม่ได้อยู่ข้างๆเธอ……
“เวินหนิง……เธอตายแล้ว”
ได้ยินว่าลู่จิ้นยวนพอเริ่มพูดก็ไม่ได้ถามเรื่องของเด็ก แต่กลับเป็นห่วงเวินหนิงผู้หญิงคนนั้น เย่หวานจิ้งขมวดคิ้วขึ้น ดวงตามีประกายไม่พอใจแสดงออกมา คำพูดที่รุนแรง ถูกพ้นออกมาโดยไม่ลังเล
ก็เป็นอย่างนี้ ทำให้ลู่จิ้นยวนตัดใจเสียก็ดี กันไม่ให้ต่อจากนี้เกิดเรื่องเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้น ลดปัญหา
“ตาย……แล้ว?”
ร่างกายของลู่จิ้นยวนโอนเอน ราวกับไม่กล้าจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
นี่เรื่องล้อเล้นใช่ไหม เวินหนิงจะตายได้ยังไง?
“แม่กำลังพูดมั่วซั่ว ตกลงแล้วเวินหนิงอยู่ไหน? ให้ผมไปหาเธอ!”
“ฉันบอกแล้ว เธอตายไปแล้ว หรือว่าแม้แต่คำพูดของแม่ของแกก็ไม่เชื่ออย่างนั้นเหรอ?”
“แม่คิดว่าผมจะเชื่อได้ยังไง?”
เสียง แป๊ะ ครั้งหนึ่งของลู่จิ้นยวนที่โยนโทรศัพท์จนแตก เสียงของเย่หวาจิ้งเหมือนกับเสียงกระตุ้นของปีศาจที่ดังอยู่ข้างหูอย่างไรอย่างนั้น
เวินหนิงตายแล้ว ตายแล้ว……
จะเป็นไปได้ยังไง?
ครั้งก่อนตอนที่เจอหน้ากัน เธอยังดีๆอยู่เลย ในท้องนั่นคือลูกของพวกเขา กำลังพูดคุยทะเลาะอยู่กับเขา
แม่จะต้องหลอกเขาแน่ๆ
จะต้องเป็บแบบนั้นแน่
หลังจากที่ลู่จิ้นยวนทำลายข้าวของในห้องจนเละเทะไปหมดแล้ว ก็พุ่งตัวออกไปด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาต้องการให้แม่ไปตรวจสอบ เขาไม่เชื่อว่าเวินหนิงตายไปแล้วจริงๆ เธอจะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ๆ ยังคงมีชีวิตอยู่!
ลู่จิ้นยวนส่งคนที่มีความสามารถออกไปตรวจสอบที่อยู่ของเวินหนิงในทันที ไม่นานหลังจากนั้น ก็ตามหาสถานที่ที่มีจุดเชื่อมโยงกับเวินหนิงพบ
นั่นก็คือเกาะร้างเกาะหนึ่งที่ตั้งอยู่อีกฝั่งของมหาสมุทร
ลู่จิ้นยวนรีบนั่งเครื่องบินไปที่นั่นทันที ที่นั่นผู้คนออกไปเหลือแต่ตึกเปล่าๆตั้งนานแล้ว ก่อนที่จะไป มีคนทำความสะอาดร่องรอยทุกอย่างจนสะอาดเอี่ียมอ่องแล้ว
เหมือนกับว่าที่นี่ไม่เคยมีผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่งถูกขังเอาไว้ แล้วก็ไม่เคยมีเรื่องที่ไม่ควรจะถูกเผยแพร่ออกสู่สาธารณะเกิดขึ้น
“เวินหนิง คุณอยู่ที่ไหน?”
ลู่จิ้นยวนเหมือนกับเสียสติไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น เปิดประตูห้องทีละห้องๆ แต่ว่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น
ห้องทุกห้องล้วนเป็นห้องว่างๆเปล่าๆ มีเพียงแค่ห้องๆเดียวเท่านั้น บนผนังยังคงมีรอยเลือดเล็กน้อยที่ยังทำความสะอาดไม่หมด
เลือดที่เคยเป็นสีแดงสดนั้นตอนนี้กลายเป็นเลือดที่แห้งแข็งไปแล้ว บนผนัง เป็นสีแดงเข้ม ทำให้ดวงตาของลู่จิ้นยวนเจ็บปวด
“ตกลงเกิดอะไรขึ้น? คนล่ะ? คนของที่นี่ล่ะ?”
ลู่จิ้นยวนมองเลือดพวกนั้น เหมือนกับว่าภาพของเหตุการณ์ฝันร้ายนั่นเล่นซ้ำอีกครั้ง เขาเหมือนกับว่าได้มองเวินหนิงกรีดร้องด้วยความทรมานเพราะต้องคลอดลูกด้วยตาตัวเอง
ความเจ็บปวดแบบนั้น การไร้ความช่วยเหลือแบบนั้น
ภาพนั้นเกือบจะทำให้เขาเป็นบ้าไปแล้ว
“ทุกๆคนต่างไปกันหมดแล้ว บอส”
อันเฉินอยู่ทางด้านหลังของลู่จิ้นยวน มองเห็นภาพตรงหน้า ก็ตกใจมากเหมือนกัน ตกลงเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ แต่ว่า……
คิดไปแล้วยังไงเวินหนิงก็ได่รับความทรมานมาก!
“ตอนนี้ส่งคนออกไปตามหา คนที่เคยปรากฎตัวอยู่ที่นี่ แม้แต่คนเดียวก็ห้ามขาด ผมต้องการเห็นพวกเขา!”
มือของลู่จิ้นยวนลูบอยู่บนรอยเลือดนั้น หลังจากนั้น ก็ทุบกำปั้นลงไปอย่างแรง เขามาช้าเกินไป!
