“หนิงหนิง? ลูกเป็นอะไร?”
“หนิงหนิง ลูกเป็นอะไร? อย่าทำให้แม่ตกใจ พูดกับแม่หน่อย”
ไป๋หลินยวี่น้ำเสียงสะอื้น ดูความเงียบของความตายที่อยู่ตรงข้าม นอกจากเสียงโทรศัพท์ตกลงเมื่อครู่ ก็ไม่มีเสียงอีกเลย เธอใจร้อนเหมือนถูกเผาแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงเรียกชื่อของเวินหนิงอย่างอ่อนแรง…
ลูกสาวของเธอ ตกลงว่าเป็นอะไร?
ได้ยินความเคลื่อนไหวจากในห้อง เหอจื่ออันเดินเข้ามาในทันที
เมื่อเข้ามาในห้อง เขาเบิกตาโต
เวินหนิงล้มอยู่ตรงนั้น ยังเหมือนกับมีสติอยู่นิดหน่อย เธออยากจะหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แต่กลับไม่มีแรง จึงทำได้เพียงกลับมาที่เตียง
เหอจื่ออันพุ่งตรงเข้ามาข้างเวินหนิง จับมือของเธอไว้ เวินหนิงตัวเย็นจนทำให้เขาเป็นกังวล
“เวินหนิง เธออย่าเป็นกังวล ฉันจะเรียกคุณหมอเข้ามาเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“โทรศัพท์…”
เวินหนิงขยับปากอย่างยากลำบาก เมื่อครู่เพียงแค่ได้ยินเรื่องของลูก จู่ ๆ ก็เป็นกังวลจนเจ็บปวดจากภายในสู่ภายนอก
น้ำเสียงร้อนรนของคุณแม่ เธอไม่สามารถตอบกลับได้
เหอจื่ออันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในทันที
ได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงเรียกของไป๋หลินยวี่ อึดอัดเสียใจ
“คุณน้าครับ ผมอยู่ที่นี่ครับ ไมเป็นอะไรแล้ว…”
“จื่ออัน นายจะต้องดูแลเวินหนิงดี ๆ นะ ไหว้วานนายหละ” ไป๋หลินยวี่พูดอย่างอ่อนแรง
“คุณน้าวางใจได้ครับ ผมจะไม่ปล่อยให้เธอเกิดอะไรขี้นแน่ครับ”
เหอจื่นอันตอบรับในทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง คุณหมอวิ่งเข้ามาพร้อมเครื่องมือต่างๆ
เหอจื่นอันถอยไปอยู่ด้านข้าง มองดูคนพวกนั้นเริ่มทำการรักษา
สภาพของเวินหนิง ทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบจะหมดทางหายใจ เขาถึงกับอยากให้คนที่เจ็บในตอนนี้คือเขา ไม่ใช่เธอ
เธอรับความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ไหวแล้วจริง ๆ
“ลูก ฉันอยากเจอหน้าลูกของฉัน…”
เวินหนิงเหมือนกับเด็กที่เสียของเล่นที่รักไป เธอเกือบจะหมดสติ แต่ริมฝีปากยังขยับเล็กน้อย เธอพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านตามตัว แต่ดูเหมือนเธอไม่มีความรู้สึกยังไงยังงั้น เธอพูดซ้ำ ๆ และดิ้นไม่หยุด “ฉันจะต้องการลูกของฉัน ฉันต้องการลูกของฉัน…”
ลูกของเธอ เธอไม่อยากให้เขาเติบโตเพียงลำพัง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ได้แค่นึกถึงอย่างเลือนลาง วันนี้ได้ยินชื่อของเขา เรื่องราวของเขา ได้เห็นรูปลักษณ์ของเขา
เธอไม่สามารถระงับอารมณ์นั้นได้อีกต่อไป
เธอคิดถึงลูกของตัวเองเป็นอย่างมาก อยากดูเขาเติบใหญ่ ดูเขาค่อย ๆ เปลี่ยนจากทารกเป็นผู้ใหญ่คนนึง
เห็นอารมณ์ของเวินหนิงยิ่งอยู่ยิ่งวู่วาม เหอจื่ออันจึงเดินเข้าไป ปลอบเธออย่างวุ่นวาย “เธอใจเย็น ๆ ร่างกายของเธอไม่สบาย แค่เพียงเธอดูแลรักษาร่างกายให้ดี ฉันจะต้อง…จะต้องพยายามให้เธอได้เจอหน้าลูกของเธอได้แน่…”
เวินหนิงถูกเขาเกลี้ยกล่อมปลอบใจแบบนี้ ค่อยๆหลับไปภายใต้ฤทธิ์ของยาระงับประสาท เหอจื่ออันมองดูเธออย่างเศร้าใจ
ที่แท้นี่ก็คือความโหยหาของคนเป็นแม่ที่มีต่อลูกเหรอ?
ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เขาแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากอยู่ดูแลเวินหนิง หวังว่าเธอจะสามารถพาเธอออกมาจากเงามืดในตอนนี้ได้
แต่ว่าตอนนี้…สถานการณ์ของเธอยังคงไม่เป็นไปในแง่ดี
ยังไม่ได้ผลเหรอ?
หรือว่าเขาทำได้เพียงใช้วิธีที่รุนแรงที่สุดเท่านั้น ทำให้เวินหนิงลืมความเจ็บปวดแบบนี้ไปสนิท
หลังจากที่เวินหนิงหลับไป เหอจื่ออันเดินออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา “คนที่ฉันตามหา หาเจอแล้วยัง?”
ผู้ช่วยตะลึงงัน “หาพบแล้วครับ แต่ว่า…”
จะใช้การสะกดจิตเพื่อล้างความทรงจำของเวินหนิงให้หมดไปเลยเหรอ?
แบบนี้ผลลัพธ์จะเป็นยังไง ใครก็ไม่สามารถบอกได้แน่ชัด
บางทีเธออาจจะจำอะไรไม่ได้เลย แล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป
หรือบางทีเธออาจจะกลายเป็นคนโง่ไปเลย
“ฉันตัดสินใจแล้ว”
ความอดไม่ได้แวบในดวงตาของเหอจื่ออัน ถ้าหากเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากจะใช้วิธีแบบนี้ แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว ไม่มีวิธีอื่นแล้ว…
“ไปเตรียมตัว”
เหอจื่ออันพูดจบ จากนั้นก็หยิบบุหรี่ออกมาสูบ
ควันลอยขึ้นช้า ๆ บดบังสีหน้าของเขา
ผ่านไปครู่หนึ่ง นักสะกดจิตเดนิสถูกเรียกมา
ชายหนุ่มคนนั้นที่สวมใส่ชุดที่ไม่ค่อยเหมาะกับร่างกาย เดิมที่ผมสีบลอนด์ที่ดูดี ถูกแต้มไปด้วยสิ่งสกปรกหลากหลายชนิด มองไม่ออกว่าเป็นนักสะกดจิตที่เก่งกาจขนาดนั้น กลับดูแล้วเหมือนกับคนเร่ร่อนคนนึง
เหอจื่ออันไม่ได้รังเกียจความมอมแมมของเขา หลังจากเล่าเรื่องคร่าว ๆ ให้เขาฟัง เดนิสหยักหน้า
“เพียงแต่ต้องบอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ความเสี่ยงไม่ใช่เล็ก ๆ คุณจะ…ใช้ขั้นนี้จริง ๆ เหรอ?”
“ไม่มีวีธีแล้ว…”
เหอจื่ออันส่ายหน้า เดนิสไม่ได้ถามอะไรอีก เเขาเดินเข้าไปมองดูเวินหนิง พูดตามตรง ตอนนี้ผู้หญิงผอมซีดคนนี้ แค่ดูก็รู้ว่าป่วยมานานแล้ว มองไม่ออกจริง ๆ ว่ามีความจำเป็นอะไรที่ทำให้เหอจื่ออันต้องเป็นกังวลมากขนาดนี้
แต่ว่านี่อาจเรียกได้ว่าเป็นความรักความผูกพันธ์บางอย่าง…
