เวินหนิงส่งยิ้มแห้งๆไปให้ แบบฟอร์มที่ส่งไปก็ถูกพูดอย่างเสียดสีโดยไม่ใยดี
สายตาที่ทุกคนดูถูก เธอก็ไม่สามารถอดทนอยู่ต่อไปเลยมาหลบอยู่ในห้องน้ำ
สาดน้ำเข้าหน้าทำให้เธอรู้สึกตื่นตัว แต่ต่อไปเธอต้องทำยังไงล่ะ
เป็นไปได้ไหมว่าอดีตนั้นจะกดทับเธอไม่ให้ได้ลุกขึ้นมาได้อีก
“เวินหนิง ช่วงนี้คงจะยากลำบากมาก ฉันเห็นแล้วล่ะ” ด้านหลังปรากฏตัวหญิงสาวคนนึง “คืนนี้ฉันเลี้ยงข้าวเธอเอง เราไปคุยเรื่องพวกนี้กัน ดีไหม?”
เธอคือหลินเฉี่ยวรองผู้อำนวยการฝ่ายขาย เวินหนิงไม่ได้รู้จักเธอมากนัก รู้แค่ว่าเธอทำงานเก่ง เป็นคนมีความสามารถของบริษัท
……
หลังเลิกงาน หลินเฉี่ยวพาเธอไปบาร์แห่งหนึ่ง พอเข้าไปในห้องเวินหนิงก็เจอผู้ชายสองสามคนข้างกายมีสาวสวยนั่งอยู่ พอมองดูก็รู้เลยว่าที่นี่คืออะไร
เวินหนิงรีบลุกขึ้นแต่หลินเฉี่ยวก็รั้งเธอไว้ “เธอยังอยากทำงานที่บริษัทต่อไปไหม? พวกเขาเป็นกองทุนของบริษัทเรา ถ้าเธอออกไปตอนนี้จะทำให้เขาไม่พอใจ”
พอได้ยินอย่างนั้นเวินหนิงก็ไม่สามารถออกไปได้ ได้แต่นั่งก้มหน้าต่อไป หวังว่าจะไม่มีใครมาสังเกตเห็นเธอ
หลินเฉี่ยวเห็นอย่างนั้นไม่ได้ให้เธอมาทำตัวสบายๆหรอกนะ เธอเห็นพวกเขามองมาที่เวินหนิงก็รู้ว่าเธอไม่ได้พามาผิดคน
เวินหนิงดูคล้ายกับดาราที่กำลังดังตอนนี้ เวินหลาน แต่ดูใสซื่อกว่า แค่นี้ก็ดึงดูดผู้ชายเหล่านี้ได้
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเฉี่ยวก็ให้แก้วไวน์กับเวินหนิงแล้วดันไปอีกทาง “ไปชนแก้วกับหลี่ฉ่าวจิ้ง”
“ฉัน ฉันทำไม่เป็น” เวินหนิงพูดความจริงออกไป เธอดื่มไม่เป็นจริงๆ
“ดื่มไปก็เรียนรู้ได้เองแหล่ะหน่า” หลินเฉี่ยวเหลือบสายตามองเธออย่างบังคับ
เวินหนิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินต่อไป แต่เธอก็กังวลมากว่าจะเกิดปัญหาอะไรตามมา ในตอนนั้นเองไม่รู้ใครขัดขาทำให้เธอสะดุด
เวินหนิงโซเซ จนไวน์ในมือหกบนตัวหลี่ฉ่าว
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ!” เวินหนิงตกใจจนก้าวถอยหลัง
“เป็นที่ที่มันควนจะหกไหมเนี่ย?” ชายคนนั้นเหยียดขาพูดด้วยน้ำเสียงตลก
ตำแหน่งไวน์หกมันชั่ง น่าอึดอัดจริง
“เอางี้ คุณช่วยฉันทำความสะอาดแล้วกัน แล้วฉันจะไม่โทษคุณ” หลี่ฉ่าวมองมองด้วยรอยยิ้ม
เวินหนิงขมวดคิ้วมองที่ใบหน้ายิ้มแย้มของหลี่ฉ่าว ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าเรื่องพวกนี้คือพวกเขาตั้งใจให้เกิดขึ้น
“ขอโทษค่ะ เสื้อผ้าเท่าไรคะฉันจะชดใช้ให้เองค่ะ ฉันว่าเปื้อขนาดนี้น่าจะล้างไม่ออกแล้วค่ะ”
พูดไปเธอก็ก้าวถอยหลังไป
เมื่อหลี่ฉ่าวเห็นปฏิกิยาเธอก็ดึงเวินหนิงเข้ามานั่งบนตัก “เสื้อผ้านี่มันของนอก เธอซื้อไม่ไหวหรอก เป็นเด็กดี ไม่งั้น…”
ทุกคนที่เห็นการกระทำของเขา ก็พยายามจะถอย เวินหนิงเห็นหลินเฉี่ยวที่ทิ้งฉันทำท่าจะเดินไป “ไม่ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว”
หลินเฉี่ยวไม่ได้ฟังเธอแต่กลับหันไปขยิบตาให้หลี่ฉ่าว “หลี่ฉ่าว ที่พูดไว้อย่าลืมล่ะ!”
ตอนนี้เวินหนิงหมดหวังแล้ว หลินเฉี่ยววางแผนจะเอาตัวมาแลกกับธุรกิจงั้นสินะ!
“ปล่อยฉันไป! ฉันจะจ่ายให้คุณฉันเอง ฉันไม่ได้มาเพื่อขายนะ” เหวินหนิงพยายามอย่างสุดชีวิต แต่เขากลับดูตื่นเต้นมากขึ้น
“มาก็มาแล้ว จะมาแสร้งเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ทำไม”
หลี่ฉ่าวเข้ามาใกล้เหวินหนิงเรื่อย ๆ ทำไมถึงมีแต่คนต้องการทำลายเธอเสมอ
เมื่อคิดอย่างนั้น เหวินหนิงใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาที่หลี่ฉ่าวเปลื้องผ้าและเตะเขาที่เป้าอย่างแรง ชายคนนั้นตะโกนด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเหวินหนิงก็พลิกตัวจากโซฟาทันที ดึงเสื้อผ้าขึ้นและเริ่มวิ่ง
“เชี่ยเอ๊ย จับเธอมาให้ฉัน!” หลี่ฉ่าว ตะโกนหงุดหงิดบอกบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่นอกประตูรีบคว้าเหวินหนิงที่กำลังจะวิ่งมามัดด้วยเข็มขัดแล้วเหวี่ยงกลับไป
“นังบ้าผู้หญิง ไม่กินเหล้าหรือไวน์เหรอ อีกเดี๋ยวฉันจะให้คนถ่ายภาพเปลือยของเธอ พอเธอวิ่ง ฉันจะทำให้คุณไม่สามารถหนีไปได้!”
เหวินหนิงหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง ทันใดนั้นเสียงของผู้ชายดังมาจากด้านนอกประตู“ หลี่ฉ่าว นี่แกกำลังทำอะไร?”
เสียงนี้ดังขึ้น เหวินหนิงกลับรู้สึกคุ้นเคย เธอมองไปทางประตูเห็นลู่จิ้นยวนยืนอยู่ที่ประตูสีหน้าไม่บอกอารมณ์ราวกับว่าเห็นคนแปลกหน้าทำสิ่งที่เขาไม่สนใจ
การแสดงออกแบบนั้นทำให้เวินหนิงรู้สึกอับอาย
“ลู่ฉ่าว? แค่จะสั่งสอนผู้หญิงน่ะ ทำไมคุณ…”
หลี่ฉ่าวที่ดูสุภาพขึ้นหลังจากเห็นลู่จิ้นยวน ถึงที่บ้านเขาจะมีอำนาจแต่นั่นก็เทียบไม่ได้กับตระกูลลู่เลย
แต่ว่า ที่นี่ เรื่องอะไรก็เกิดขึ้นได้ ลู่จิ้นยวนปกติก็ไม่ได้เข้ามาสนใจอะไร
“คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้เหรอ” หลี่ฉ่าวถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่รู้จัก” สีหน้าของลู่จิ้นยวนยังไร้ความรู้สึก ดวงตายังมองมาอย่างเฉยเมย
เวินหนิงที่ได้ยินเขาบอกไม่รู้จักเธอ ก็รู้สึกไม่ดี เขาต้องรู้จักสิ เห็นได้ชัดว่าเธอทำเขาต้องเสียหน้า
พอได้ยินอย่างนั้น หลี่ฉ่าวก็ไม่เข้าใจ ไม่รู้จักทำไมถึงเข้ามาห้ามล่ะ
“ลู่ฉ่าว ผู้หญิงคนนี้กล้ามาเตะฉัน ฉันเลยจะสั่งสอนเธอน่ะ”
“นี่คือสถานที่ของฉัน ฉันไม่อยากเดือดร้อน” บอกไปแบบนั้นแต่ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้จากไป
หลี่ฉ่าวที่เห็นเขาดูสนใจ ก็ไม่ทำให้ลู่จิ้นยวนข้องใจ ทำได้แต่จากไป ก่อนจากก็จ้องไปที่เวินหนิง “ครั้งนี้เธอโชคดีไป ถ้าครั้งหน้าเจอเมื่อไร เธอเสร็จฉันแน่”
ทั้งห้องเงียบลงอีกครั้ง ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิงที่ตามตัวเกิดรอยแดง ก็หรี่ตาลง
“นี่คืองานที่เธอต้องรักษาไว้เหรอ” พอเขาเปิดปากก็มีแต่คำแดกดัน
