“อ่อ งั้นเหรอ?”
น้ำเสียงลู่จิ้นยวนมีลับลมคมใน
ร่างเวินหนิงแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นก็รีบปกปิดมัน
ตอนนี้เธอแต่งตัวแบบนี้ ลู่จิ้นยวนจะจำได้อย่างไร ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ แต่……
ผู้ชายคนนี้อันตรายตลอดเวลา เธอต้องระวัง
ก็เป็นแบบนี้ เวินหนิงร่างกายค่อนข้างแข็งทื่ออยู่ในมุมกล่อมลูกอยู่ตลอดเวลา การสนทนาระหว่างทั้งสองคน แม้แต่คำเดียวก็ไม่ได้ยิน
ผ่านไปสักพักหนึ่ง ลู่อันหรานก็ตื่นขึ้นมา
อันดับแรกกะพริบตาโต จากนั้นก็มองไปที่คนแปลกหน้าตรงหน้า
หลังจากลู่จิ้นยวนสังเกตเห็น ก็รีบยืนขึ้น
ปกติลู่อันหรานไม่ใช่เด็กที่ขี้งอแงโวยวาย แต่เขาจะหงุดหงิดเวลาตื่นนอน ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคนแปลกหน้าก็จะร้องไห้โวยวายเสียงดัง ดังนั้นเขาจึงคิดจะไปอุ้มเด็กมากล่อมเอง
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ ลู่อันหรานที่ตื่นจากการหลับแล้วจัดการยากมาตลอดจะไม่ร้องไห้เลย แต่มองไปที่หญิงสวมแว่นตาตรงหน้าอย่างสงสัย ถึงขนาดยิ้มด้วยซ้ำ
เวินหนิงมองเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า หัวใจจะละลายแล้ว
หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าแม่ลูกผูกพัน?
แม้ว่าพวกเขาจะเจอกันแค่ครั้งเดียว ไม่เคยอยู่ด้วยกัน การเชื่อมต่อทางสายเลือดนี้ก็ไม่สามารถตัดขาดได้
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ปรากฏการณ์ปกติ
ผู้หญิงคนนี้ มีพลังวิเศษอะไรงั้นเหรอ?
คราวก่อน ทั้งๆ ที่แม้แต่เย่หวานจิ้งจะเข้าไปอุ้มลู่อันหรานที่เพิ่งตื่นจากการนอนหลับ ก็เกิดการต่อต้านอันรุนแรง ตอนนี้กลับยิ้มนิดๆ ให้คนแปลกหน้าคนหนึ่ง……
ความสงสัยในใจยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ลู่จิ้นยวนเดินเข้าไป อุ้มลู่อันหรานจากอ้อมแขนเวินหนิงมา “เมื่อก่อนคุณเคยเอาเด็กมาหรือเปล่า? ดูเหมือนเขาจะชอบคุณมาก”
เวินหนิงกะพริบตา มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ไม่อยากให้เด็กน้อยไปจากอ้อมแขนเลย
ความรู้สึกนี้มันช่างวิเศษมาก เหมือนความทุกข์ที่เกิดจากการคลอดลูกในตอนแรก มันหายไปในพริบตาเดียว
ได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของเขา มันทำให้เธอพอใจมากกว่าสิ่งใด
“ฮะ?”
ลู่จิ้นยวนออกแรงมือเพิ่มขึ้นนิดหน่อย อุ้มลู่อันหรานมาจากอ้อมแขนเวินหนิง เธอหดหู่อยู่บ้าง แล้วนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้ชายตรงหน้าดูเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง……
“บางทีฉันกับคุณชายน้อยอาจจะค่อนข้างถูกชะตากันก็เท่านั้น”
ถึงแม้ความรู้สึกจะซับซ้อน แต่เพื่อไม่ให้ถูกค้นพบ เวินหนิงจึงสร้างเหตุผลแบบสุ่มๆ
ลู่จิ้นยวนมองเธอ ไม่ได้พูดอะไร
แต่ลู่อันหรานที่ถูกลู่จิ้นยวนอุ้มกลับไม่พอใจ อ้อมกอดเมื่อครู่นี้ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นมากและปลอดภัยมาก จู่ๆ ก็จากมา มันทำให้เขาหัวใจดวงน้อยของเขาไม่มีความสุขอย่างมาก
ในฐานะเด็กทารกคนหนึ่ง เขารีบใช้สิทธิพิเศษของตัวเองทันที แค่ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา
ลู่จิ้นยวนอึ้ง ปกติลู่อันหรานจะพึ่งพาพ่อคนนี้อย่างเขามากๆ โดยเฉพาะตอนอารมณ์ไม่ดี มีแค่เขาคนเดียวที่กล่อมได้สำเร็จ
ตอนนี้เพราะแย่งมาจากอ้อมแขนของคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ก็เลยร้องไห้โวยวายเสียงดังเหรอ?
แต่เด็กน้อยจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ที่ไหนกัน เขาแค่หวังว่าจะจะได้กลับไปยังที่เมื่อครู่นี้ที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจก็แค่นั้น……
ดังนั้นจึงทำได้แค่ตะเบ็งร้องไห้เสียงดัง เมื่อเห็นน้ำตาบนใบหน้าเด็กน้อย และใบหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้เสียงดัง หัวใจเวินหนิงก็จะแตกสลาย รีบยื่นมืออยากจะรับเด็กมา
“ไม่งั้นฉันอุ้มเองดีกว่า”
มือลู่จิ้นยวนกำแน่น สายตาจับจ้องผู้หญิงตรงหน้า
แต่เห็นลู่อันหรานมีท่าทางเสียใจเพราะร้องไห้เสียงดัง ลู่จิ้นยวนกลัวเขาจะร้องไห้เสียงแหบ ดังนั้นจึงทำได้แค่ประนีประนอม
เวินหนิงรีบอุ้มเด็กกลับมาอย่างระมัดระวัง ลูบร่างกายเขาเบาๆ พลางกล่อมด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่ร้องแล้ว ไม่ร้องแล้ว เด็กน้อยไม่ร้องแล้วนะ……”
เพราะไม่อยากให้ลู่จิ้นยวนได้ยินข้อบกพร่องใดๆ เวินหนิงจงใจกดเสียงให้ต่ำลงมาก เสียงแหบ ไม่นุ่มนวลน่าฟังเลยจริงๆ
แต่ลู่อันหรานกลับชอบมาก หลังจากเธอกล่อมไม่กี่ทีก็หยุดร้องไห้ แค่จมูกยังกระตุกสักพัก ดูแล้วน่าสงสารมาก
ความรักของแม่ของเวินหนิงเป็นแรงบันดาลใจ หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดน้ำตาและน้ำมูกบนใบหน้าเขา
ควรบอกว่า……คุ้มแล้วที่เธอให้กำเนิดลูกอย่างยากลำบากในเดือนตุลาคม……
นี่คือการเชื่อมต่อทางสายเลือดอย่างต่อเนื่อง……
ลู่อันหรานปล่อยให้เวินหนิงเช็ดหน้าให้ตัวเองอย่างเชื่อฟังมาก หลังจากเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าเล็กสะอาดแล้ว เวินหนิงก็ยิ้ม “คุณชายน้อยร้องไห้ขึ้นมาสะเทือนฟ้าสะเทือนดินจริงๆ”
แน่นอนว่าลู่อันหรานฟังไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร แต่ความรู้สึกคุ้นเคยมันทำให้เขามีความสุขมาก เห็นหญิงตรงหน้ายิ้ม เขาก็หัวเราะตามขึ้นมา
ในขณะเดียวกัน มือเล็กจ้ำม่ำก็ยื่นออกไป จับแว่นเวินหนิงแล้วดึงลงมา
เขารู้สึกว่าสิ่งนี้มันค่อนข้างเกะกะสายตา จึงอยากเอาลงมา
เวินหนิงตกใจกับการกระทำของเขา ถึงจะบอกว่าตอนนี้บนหน้ามีเครื่องสำอาง คงมองไม่ออกหรอก แต่ถ้าเสียแว่นตาที่สามารถปกปิดหน้าได้มากกว่าครึ่ง เธอจะรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างมาก
“อันนี้ฉันให้หนูไม่ได้นะ ฉันเอาของเล่นอื่นให้หนูเล่นดีไหม?”
เวินหนิงรีบจับแว่นตาตัวเองไว้ แต่ลู่อันหรานดื้อรั้นอย่างเห็นได้ชัด อยากจะดึงแว่นเธอออกมา
ดึงดันอยู่สักพัก ลู่จิ้นยวนเห็นมัน “คุณเอาแว่นให้เขาเถอะ ถ้ามันพัง เดี๋ยวฉันชดใช้ให้คุณเอง”
เห็นท่าทางดื้อรั้นของลู่อันหราน ลู่จิ้นยวนก็ค่อยๆ เอ่ยปาก
สำหรับความต้องการต่างๆ ของลูกชาย ตราบใดที่มันไม่มากเกินไป ลู่จิ้นยวนก็จะทำให้พอใจอย่างแน่นอน
ก็แค่ถอดแว่นอันหนึ่งเท่านั้น ถึงตอนนั้นเขาค่อยซื้ออันที่แพงกว่าให้เธอก็ได้
“คือ……ไม่ได้ ถ้าเอาลง ฉันจะมองอะไรไม่ชัดเลย”
เวินหนิงรีบเอาของเล่นชิ้นเล็กมาให้ลู่อันหราน เอาไว้ในมือของเด็ก
“อย่างนั้นเหรอ?”
ลู่จิ้นยวนหรี่ตา มองกรอบแว่นขนาดใหญ่บนใบหน้าหญิงสาว แว่นทรงนี้ดูเชยมาก ไม่เหมือนกับสไตล์ที่คนวัยนี้เลือกเลย
ความรู้สึกแปลกๆ ของความขัดแย้งกัน มันทำให้ในใจเขารู้สึกอธิบายไม่ถูก
“จริงๆ แล้ว……ถอดออกแล้วมองไม่ชัด หรือไม่อยากให้คนอื่นเห็นอะไรชัด?”
ลู่จิ้นยวนพูดเสียงทุ้ม ไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่ทำให้เวินหนิงเหงื่อแตกไปทั้งร่าง
หรือถูกเขาสังเกตอะไรได้งั้นเหรอ?
เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้เธอมีสภาพแบบนี้ จะมองออกได้อย่างไร……
“ใกล้ถึงเวลาให้นมแล้ว……”
ไป๋หลินยวี่ข้างๆ พบว่ามีบางอย่างผิดปกติเกินไป ก็เดินมาไกล่เกลี่ย
ลู่อันหรานในตอนนี้หนึ่งวันต้องกินหลายมื้อ ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาแล้ว
“ฉันจะรีบไปเตรียม”
เวินหนิงโล่งใจจากสายตาที่กดดันของลู่จิ้นยวน ถอนหายใจอย่างโล่งอก จำใจเอาเด็กคืนให้ลู่จิ้นยวน จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ความสนใจของลู่อันหรานถูกของเล่นดึงดูด ครั้งนี้ไม่ร้องไห้โวยวายแล้ว
