ลู่อันหรานนอนบนเตียงเธอ กำลังเล่นกับผ้าปูที่นอน
เวินหนิงสงสัยดวงตาตัวเองสักพักหนึ่ง เป็นไปได้อย่างไร……
เด็กถูกลู่จิ้นยวนพาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
ขณะที่เวินหนิงรู้สึกประหลาดใจ ประตูด้านหลังก็ถูกมือใหญ่เรียวสวยปิดลงกะทันหันดังปัง ดึงความคิดวุ่นวายของเธอกลับมา
ลู่จิ้นยวนเดินออกมาจากห้องน้ำ บนมือมีหยดน้ำ ดูเหมือนได้ยินการเคลื่อนไหวเธอกลับมาเมื่อครู่นี้ จึงออกมาจากด้านใน
“ทำไมคุณ……”
เวินหนิงตกใจสะดุ้ง เธอเอ่ยปากโดยไม่รู้ตัว แต่นึกอะไรขึ้นได้ทันที
เธอลืมเปลี่ยนเสียง……
“อย่างที่คิดไว้เลย……เธอจริงๆ ……”
ทำไมลู่จิ้นยวนจะฟังไม่ออกว่านี่คือเสียงของเวินหนิง เสียงนี้ เขาคิดว่าตัวเองคิดถึงมานับครั้งไม่ถ้วน นึกย้อนไปย้อนมาในหัวสมองนับครั้งไม่ถ้วน
ไม่ว่าสี่ฤดูจะผ่านไปมากเท่าไร ก็ไม่มีวันลืม
ร่างกายเวินหนิงกลายเป็นตึงเครียด หัวสมองขาวโพลน ลู่จิ้นยวนมายืนต่อหน้าตนได้อย่างไร?
เธอโป๊ะแตกแล้ว เป็นไปไม่ได้ ไม่ควร……
เวินหนิงหยิกตัวเองหนึ่งที เธอรู้สึก อาจจะเพราะช่วงนี้เหนื่อยเกินไป เลยเกิดภาพลวงตา
แต่ใบหน้าชายตรงหน้า มันใกล้ขนาดนั้น ชัดเจนขนาดนั้น และความหนาวเย็นในวันนี้ มันต่างจากความหนาวเย็นที่ห่างไกลออกไปพันไมล์
ใบหน้าหล่อของลู่จิ้นยวนมีความอบอุ่น ในสายตาเขามีความร้อนผ่าวที่เธอไม่อาจคาดเดาได้
ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิงใกล้ๆ ใบหน้านี้ถูกแต่งไม่เหมือนเธอเลยสักนิด ไม่แปลกใจที่เธอกล้าปรากฏตัวต่อหน้าเขา
แต่โชคดีที่เขาไม่ได้พลาดไป เป็นเธอจริงๆ
เวินหนิงไม่ได้ตาย มีชีวิตยืนอยู่ต่อหน้าเขาแบบนี้
ความรู้สึกนี้ แม้แต่หายใจก็ยังระมัดระวัง กลัวว่านี่จะเป็นความฝัน ถ้าทำอะไรขึ้นมา ก็จะตื่นจากฝัน
ผ่านไปสักพักหนึ่ง เวินหนิงได้สติกลับมา เธอตระหนักได้ว่าการปลอมตัวของเธอมันไม่มีความหมาย มันไม่มีประโยชน์สำหรับลู่จิ้นยวนอีกต่อไป
ดังนั้นจึงถอยหลังหนึ่งก้าวทันที หันตัวจับลูกบิดประตู ต้องการเปิดประตูและหนีออกไปจากที่นี่
เห็นการเคลื่อนไหวของเธอ ความสุขในดวงตาลู่จิ้นยวนก็จางหายเล็กน้อย เธออยากจะหนีไปจากเขาโดยทันทีเลยเหรอ?
ยื่นมือออกไปจับลูกบิดประตู แรงของมือผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ ผู้หญิงบอบบางอย่างเวินหนิงจะต่อต้านได้อย่างไร?
เธอถึงตระหนักได้ว่า เธอไม่มีทางหนีออกไปจากที่นี่แล้ว
และตอนนี้ เพราะการเคลื่อนไหวนี้ ลู่จิ้นยวนโอบกอดเธอไว้ทั้งร่าง ความรู้สึกคลุมเครือ ทำให้เธอหายใจไม่ออก
เวินหนิงดูเหมือนโดนอะไรบางอย่างทิ่มแทงจนเจ็บ ต้องการหนีออกไปจากตัวเขา ต้องการเว้นระยะห่างกับลู่จิ้นยวน
แต่ลู่จิ้นยวนจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้อย่างไร สองมืออยู่ที่บานประตู ขังทั้งร่างเวินหนิงไว้ในอ้อมแขนเขา
เวินหนิงก้มหน้า กำหมัดแน่น ฟันเธอกัดริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่อยากสบตาลู่จิ้นยวน สำหรับผู้ชายคนนี้ เธอไม่มีอะไรจะพูดด้วย
“ถอยไปได้ไหม?”
เวินหนิงพูดประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา น้ำเสียงระงับความเจ็บปวดและโกรธเคืองเอาไว้
สถานที่ที่มีลู่จิ้นยวนอยู่ เธอไม่อยากอยู่แม้แต่นาทีเดียว
ดวงตาลู่จิ้นยวนกลายเป็นความโกรธทันที
เขาคิดว่าเวินหนิงเห็นเขาแล้วจะโกรธ จะโมโห จะรู้สึกแย่ บางทีอาจจะอดไม่ได้ที่จะตบเขา
เรื่องพวกนี้ เขาทนได้
นี่เป็นสิ่งที่เขาติดหนี้เธอ ตราบใดที่เธอสบายดี ถึงเธอจะตีจะด่าเขา ก็ไม่เป็นอะไร
แต่การตอบสนองของเวินหนิงกลับเย็นชา
ราวกับไม่เคยสนใจเขาคนนี้เลย ความเหน็บหนาวทำให้หัวใจเขาหนาวสั่น
“เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?”
เสียงลู่จิ้นยวน เก็บกดอะไรบางอย่าง แต่มันคืออะไร เวินหนิงไม่ต้องการจะรู้
ลู่จิ้นยวนสำหรับเธอนั้น ไม่มีแรงจะไล่ตามอีกต่อไปแล้ว
“ฉันไม่สนใจ รบกวนคุณถอยไป”
เวินหนิงตัดสินใจ ผลักร่างลู่จิ้นยวน ต้องการออกจากที่นี่ หนีไปจากบรรยากาศที่คลุมเครือ แต่มือเธอยังไม่ได้โดนตัวลู่จิ้นยวน ก็โดนชายคนนี้จับแขนเอาไว้
ลู่จิ้นยวนใช้แรงเยอะมาก ทำให้เวินหนิงเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที
“ปล่อยฉัน!”
เวินหนิงดิ้นรน การกระทำของลู่จิ้นยวน มันปลุกความทรงจำเลวร้ายบางอย่างของเธอ
ความทรงจำที่ถูกกักขังและบังคับ มันทำให้ใบหน้าเธอเผยความเจ็บปวด
แต่ลู่จิ้นยวนยังโดนความโกรธครอบงำอยู่ เขาไม่อยากเห็นการเพิกเฉยของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อเขา เขายอมให้เธอตีตัวเอง แต่ไม่อยากให้เธอหนีตัวเองไปแบบนี้
กระตุกร่างเรียวในมือ ลู่จิ้นยวนดึงเวินหนิงเข้ามาในอ้อมแขนเขา ร่างกายเธอแนบที่อกเขา
“ทำไมต้องแกล้งตายด้วย? เธอไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ลู่จิ้นยวนทำให้เวินหนิงได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง คำพูดทีละคำ พูดมันอย่างเจ็บปวด
เธอไม่รู้เลย วันเวลาที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตอย่างไร เหมือนศพเดินได้แท้ๆ สูญเสียทุกอย่าง
ถือว่าลงโทษความผิดพลาดของเขา นี่มันก็โหดร้ายเกินไปแล้ว
“แบบนี้มันก็ดีกับทุกคนไม่ใช่เหรอ?”
เวินหนิงค่อยๆ สงบลงจากความกระวนกระวายเมื่อครู่นี้
ภายใต้ช่องว่างระหว่างร่างกายที่ล้นหลามนี้ เวินหนิงรู้ว่าไม่ว่าเธอจะทำอย่างไร ก็ดิ้นหลุดยาก จึงไม่ดิ้นแล้ว
แต่สัมผัสใกล้ชิดนี้มันทำให้เธออึดอัดเกินไป
“คุณ ได้สิ่งที่คุณต้องการแล้ว มีอะไรที่คุณยังไม่พอใจอีกเหรอ?”
เวินหนิงพูดอย่างเย็นชา
ไม่ว่าจะเป็นคู่หมั้นที่มีคุณสมบัติ ผลประโยชน์ในการแต่งงาน และลูกคนหนึ่ง เขาก็ปล้นไปหมดแล้ว
และเธอเป็นผู้แพ้ที่สูญเสียทุกอย่าง สุดท้ายแล้วชายคนนี้ก็ยังโทษตนด้วยท่าทีที่เขาเป็นเหยื่อ
นี่มันน่าขำเกินไปไหม?
คำพูดน้อยนิด ลู่จิ้นยวนฟังแล้วรู้สึกระคายหูอย่างมาก
เขาถึงได้พบว่า เวินหนิงเหมือนจะรู้วิธีการยั่วโมโหตนอย่างเรียบง่ายและรวดเร็วที่สุดตลอดเลย
ได้สิ่งที่เขาต้องการ สิ่งที่เขาต้องการ ก็คือเธอเท่านั้น
และเธอ สิ่งที่ต้องการ เขาอาจจะไม่เคยเข้าใจเลย
เห็นใบหน้าเย็นยะเยือกของชายคนนั้น เวินหนิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เธอคิดว่าท่าทีลู่จิ้นยวนแบบนี้มันน่าขำจริงๆ
ทั้งๆ ที่ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขาเลือก ตอนนี้ทำไมต้องทำท่าทางได้รับบาดเจ็บ?
เขาน่าจะพอใจไม่ใช่เหรอ?
เมื่อทั้งสองมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครพูดทำลายความเงียบ เสียงเหอจื่ออันก็ดังขึ้น
“เวินหนิง เวลาใกล้เหลือไม่มากแล้ว เราควรไปได้แล้ว”
ได้ยินคำพูดของเหอจื่ออัน สายตาลู่จิ้นยวนก็กลายเป็นอันตรายมาก
ไป?
พวกเขาจะไปไหน?
ความกระวนกระวายเมื่อครู่นี้ของเวินหนิงน้อยลงนิดหน่อย เหอจื่ออันอยู่ด้านนอก ทำให้ความรู้สึกหวาดกลัวของเธอเมื่อครู่นี้สงบลงไม่น้อย
รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเวินหนิง เปลวไฟหึงหวงในใจลู่จิ้นยวนก็ลุกโชนขึ้น
ชายคนนั้น ประโยคเดียวก็ทำให้เธอวางใจเหรอ?
เวินหนิงเงยหน้า พูดขึ้นเรียบๆ “ขอโทษ วันนี้ฉันต้องออกไปจากที่นี่ รบกวนคุณปล่อยฉันด้วย”
