ออกไป?
ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนเขา ยังคิดจะออกไปกับชายอื่นอีกเหรอ?
จู่ๆ ลู่จิ้นยวนก็หงุดหงิด ได้ยินเสียงเหอจื่ออันข้างนอก เขาก็หัวเราะอย่างเย็นชา ใบหน้าหล่อเหลามีรังสีความน่ากลัวเพิ่มขึ้น
เวินหนิงเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีทันที
เธออยากเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ แต่ทันใดนั้นลู่จิ้นยวนก็ปิดปากเธอ
มือที่ดิ้นรนของเวินหนิงถูกเขาบังคับจับไว้ ในตอนนี้ ลู่จิ้นยวนไม่สนว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร และไม่สนการต่อต้านที่รุนแรงของเธอ ในหัวสมองมีแค่ความคิดบ้าคลั่ง นั่นก็คือ……ใช้วิธีการของตัวเองลงโทษผู้หญิงบัดซบคนนี้อย่างรุนแรง
สร้างรอยของตัวเองให้กับเธอ ไม่ให้เธอคิดถึงชายอื่นอีก
เวินหนิงรู้สึกถึงริมฝีปากถูกปิดสนิท หัวสมองว่างเปล่าทันที ลืมไปชั่วขณะหนึ่งว่าควรตอบสนองอย่างไร
และลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าเลือดตัวเองกำลังเดือดพล่าน ครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงคนนี้ เขาไม่เคยคิดจะปล่อยเธอไปอีก เธอเป็นของของตน
และเสียงของเหอจื่ออันเมื่อครู่นี้ กับการต่อต้านของเธอ มันกระตุ้นเขา
การจูบเอาแต่ใจของลู่จิ้นยวน เวินหนิงทนไม่ได้เลย แต่การต่อต้านของตัวเอง สำหรับเขาแล้วเขาไม่สนใจเลย
เวินหนิงอยากพูด แต่รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะขาดออกซิเจน
ประตูด้านนอก เหอจื่ออันกังวลมาก
ทำไมเวินหนิงไม่ตอบเขา?
หรือเธอไม่อยู่ข้างใน?
เป็นไปได้ เขาเห็นว่าเธอกลับถึงห้องนี้ด้วยตาตัวเอง
ความคิดไม่สบายใจวนเวียนอยู่รอบๆ เหอจื่ออัน เขาเริ่มเคาะประตูอย่างแรง
แต่ด้านในไม่มีการตอบสนอง
“เวินหนิง คุณเป็นอะไร พูดสิ อย่าทำให้ฉันตกใจ!”
ได้ยินเสียงสั่นๆ ของเหอจื่ออัน ลู่จิ้นยวนก็เกิดความพอใจในการแก้แค้นเอ่อล้นในใจ เขาคิดว่าจะแย่งผู้หญิงคนนี้ไปจากมือเขาได้เหรอ?
ฝันไปเถอะ……
“เขากำลังตามหาเธอล่ะ……” ลู่จิ้นยวนใจดีปล่อยเวินหนิงไป กระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ ลมหายใจร้อนชื้นทำให้เวินหนิงหดตัวอย่างช่วยไม่ได้
“เธอคิดว่า ถ้าตอนนี้เขาบังคับพาเธอไป ฉันจะทำยังไง?”
มือลู่จิ้นยวนเริ่มลูบไล้ร่างกายเธออย่างอยู่ไม่สุข ถึงขนาดล่วงเข้าไปในเสื้อผ้าเธอทันที……
เวินหนิงตกใจกลัวจนตัวแข็งทื่อ
เธอเห็นความปรารถนาในดวงตาลู่จิ้นยวน อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว แต่เมื่อครู่นี้สิ่งที่เขาพูด มันทำให้เธอกลัว
เหอจื่ออันทิ้งอาชีพการงานในประเทศไปเพื่อเธอ เขาในตอนนี้สู้ลู่จิ้นยวนไม่ได้
ถ้าลู่จิ้นยวนตั้งใจจะทำให้เขาลำบากใจ เหอจื่ออันต้องสู้กับเขาอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นคนที่บาดเจ็บก็จะเป็นเหอจื่ออัน
ความคิดกลายเป็นยุ่งเหยิงทันที
และลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางเธอพัวพันไปด้วยความเจ็บปวด ก็ไม่รู้สึกสุขใจ แต่กลับอึดอัดตรงหน้าอกมาก
เธอกำลังเป็นห่วงชายคนนั้น ผู้ชายที่นอกจากเขาแล้ว
เวินหนิงกลายเป็นหวาดกลัวมากทันที เขาทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?
แต่ตอนนี้เวลานี้ เวินหนิงไม่มีแรงที่จะต่อต้าน เดิมทีร่างกายเธอก็ค่อนข้างอ่อนแออยู่แล้ว ตอนนี้โดนลู่จิ้นยวนควบคุมอีก เธอเหมือนทำอะไรไม่ได้
“เวินหนิง เวินหนิง!”
เหอจื่ออันกระวนกระวายเหมือนมดบนกระทะร้อน “คุณรอฉันแป๊บ ฉันจะไปเรียกคนมาเปิดประตู”
ได้ยินคำพูดของเหอจื่ออัน เวินหนิงก็เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เขาไม่อยากโดนเห็นในสภาพนี้
สภาพย่ำแย่ไม่รู้จักละอายใจ ถ้าโดนเห็นเข้า ขอตายดีกว่า
“ลู่จิ้นยวน คุณต้องการทำให้ฉันอับอายไปจนถึงเมื่อไรถึงจะพอใจ?”
คำพูดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง พ่นออกมาจากริมฝีปากเธอที่กำลังสั่น
การกระทำของลู่จิ้นยวนหยุดลง แรงกระตุ้นในหัวสมองเมื่อครู่นี้สงบลงในตอนนี้ทันที
เขามองเวินหนิงจ้องมอง ไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลอยู่ ท่าทางดื้อรั้นทำให้ปวดใจ
การกระทำหยุดลงแล้ว จู่ๆ ลู่จิ้นยวนก็คิดว่าตัวเองอาจจะเป็นไอ้ชั่ว ถึงจะพบกันอีกครั้งหลังจากไม่เจอกันนาน ดูเหมือนว่า……ก็ยังทำร้ายเธออยู่
ออกมาจากริมฝีปากที่คิดถึงมานาน ลู่จิ้นยวนมองน้ำตาบนใบหน้าเธอ ดวงตาสวยคู่นั้น เพราะมันเปียกชื้น ตอนนี้จึงเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น ทำให้ทำร้ายไม่ลง ทนให้เผยความเจ็บปวดออกมาไม่ได้
“ขอโทษ……”
ลู่จิ้นยวนขอโทษโดยไม่รู้ตัว ยื่นมือออกไปจะเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเวินหนิง
ได้ยินคำขอโทษของเขา เวินหนิงก็อึ้ง แต่ไม่นานเธอก็สร่างขึ้นมา
เรื่องพวกนั้นระหว่างพวกเขา ไม่ใช่คำพูดขอโทษสบายๆ แล้วจะลบล้างได้
ถึงแม้จะเห็นความรู้สึกผิดในดวงตาเขา แต่ความโกรธและความเกลียดชังในใจเวินหนิงที่มีต่อลู่จิ้นยวน มันยังไม่ลดลง
เมื่อทั้งสองคนพูดไม่ออกสักพักหนึ่ง เหอจื่ออันก็เอาบัตรห้องมาจากเจ้าหน้าที่
ติ๊ง——เสียงดังขึ้น
ประตูห้องถูกเปิดออก ลู่จิ้นยวนดึงเวินหนิงถอยหลังมาสองก้าว ป้องกันไม่ให้ประตูที่เปิดออกชนเธอ
เหอจื่ออันเห็นลู่จิ้นยวนทันที ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าเมื่อไรก็จะเห็นได้อย่างรวดเร็วอยู่เสมอ
เขาหรี่ตา กำหมัดแน่น “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
“ทำอะไร? แน่นอนว่าพาเวินหนิงกลับไป”
ลู่จิ้นยวนดึงเวินหนิงมาอยู่ด้านหลังตัวเอง แต่หลังจากเวินหนิงเห็นเหอจื่ออันออกมา ก็รีบหนีไปจากเขา
เหอจื่ออันมือไวตาไว ยังเธอเอาไว้ “คุณไปจากที่นี่ก่อน ข้างล่างคนขับรถกำลังรออยู่ คุณไปสนามบินก่อน!”
สถานการณ์ในตอนนี้ ถ้ายังไม่ไป ก็ไม่สามารถไปได้แล้ว
“แต่……คุณอยู่ที่นี่ ไม่มีปัญหาเหรอ?”
เวินหนิงเห็นแววตาอันตรายของลู่จิ้นยวน เธอรู้ว่านี่เป็นสีหน้าโดนยั่วโมโหของลู่จิ้นยวน
เธอเป็นห่วงเหอจื่ออันที่ปกป้องเธอ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา เธอจะรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต
“ไม่ต้องเป็นห่วง เขาทำอะไรฉันไม่ได้”
“รีบไป”
เหอจื่ออันถึงจะพูดแบบนี้ แต่ในใจไม่รู้สึกแบบนั้นสักนิด
กับลู่จิ้นยวน เขาไม่ได้มีความมั่นใจในตัวเองอะไร แต่สิ่งเดียวที่ทำได้ คือให้เวินหนิงไปก่อน ไม่อย่างนั้นสถานการณ์มันจะยิ่งไม่ราบรื่น
“ฉันรู้แล้ว”
เวินหนิงเห็นแววตากระตือรือร้นของเหอจื่ออัน เข้าใจว่าตอนนี้เธอจะอ้อยอิ่งต่อไปไม่ได้ จึงรีบหันตัวเดินออกไป
แววตาเย็นชาลู่จิ้นยวนเห็นสองคนกำลังคุยกันเจื้อยแจ้ว เห็นตนเป็นอากาศโดยสมบูรณ์
มันทำให้เขาไม่พอใจมาก เหมือนถูกแยกออกจากโลกเวินหนิง
เห็นเวินหนิงจากไป ลู่จิ้นยวนก็อยากตามไป แต่เหอจื่ออันหยุดเขาไว้ “มีอะไรก็พูดกับฉัน คุณห้ามไปรบกวนเธออีก นิดเดียวก็ไม่ได้”
ลู่จิ้นยวนหัวเราะเยาะ เขาสูงกว่าเหอจื่ออันไม่กี่เซนติเมตร อำนาจเขาก็แข็งแกร่งกว่า มองชายตรงหน้า “นายคิดว่านายมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้กับฉัน หรือคิดเล่นตลกซ่อนเธอไว้ คิดว่ากลายเป็นคนสำคัญของเธอแล้วเหรอ?”
เหอจื่ออันไม่ได้ถอยหลัง เขามองใบหน้าลู่จิ้นยวน “ฉันไม่ได้คิดว่าฉันสำคัญกับเธอมาก แต่อย่างน้อยฉันก็จะไม่ทำร้ายเธอ ไม่ปล่อยให้เธอทุนทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว!”
