“นี่เธอ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? เธอพูดสักคำได้ไหม เธอตายไม่ได้นะ ฉันจะทำให้เธอตายไม่ได้!”
ปกติลู่อันหรานชอบแกล้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่แล้ว แต่ว่าพอเจอเรื่องแบบนี้ก็ร้อนรนใจมาก ถ้าเขาทำให้คนตายจริงๆจะทำยังไง?
โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้ก็ยังดีกับเขาด้วย เขาต้องรู้สึกผิดไปทั้งชีวิตแน่นอน
เสียงของลู่อันหรานทำให้ลู่จิ้นยวนดึงสติกลับมา
ผู้ชายคนนั้นเดินไป ก้มตัวลงสำรวจลมหายใจของผู้หญิงคนนี้ จับไปที่เส้นเลือดที่คอของเธอ “อย่าโวยวาย คิดว่าเธอตายไปแล้วสะอีก ยังหายใจอยู่”
คิดไปด้วย ผู้ชายก็เห็นเสื้อผ้าที่ฉีกขาดบนตัวเธอ ก็เลยถอดเสื้อสูทบนตัวของตัวเองลงมาคลุมให้ผู้หญิงคนนั้น
จากนั้นก้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้น ร่างกายของเธอเบามาก เบาเหมือนกระดาษเลย
ผู้หญิงที่ร่างกายอ่อนแอขนาดนี้ ยังกล้าไปเผชิญหน้ากับคนพวกนั้นอีก?
ลู่จิ้นยวนรู้สึกกับเธอแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก แล้วอุ้มเธอขึ้นไปหลังรถของตัวเอง
อันเฉินมองภาพเหตุการณ์นี้อย่างแปลกใจ ทีแรกเขากำลังจะส่งผู้หญิงคนนี้ไปโรงพยาบาล แต่ว่า ในเมื่อบอสลงมือเองแล้ว เขาก็ไม่ต้องยุ่งอีก
แต่ว่า……ดูเหมือนว่าหลังจากที่คุณหนูเวินจากไป นี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่บอสแตะต้องตัวเลย
พอลู่อันหรานได้ยินว่ายังไม่ตาย ก็โล่งอกแล้วรีบตามไปด้วย “คุณพ่ออ่อนโยนหน่อยสิครับ เธอเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บนะ!”
ลู่จิ้นยวนมองไปที่เขา เด็กคนนี้หนิ “เงียบหน่อย”
พูดไปด้วย ผู้ชายก็เปิดประตูรถแล้ววางตัวร่างบางลงอย่างเบามือ เป็นเพราะช่องประตูแคบมาก จนทำให้ร่างกายของทั้งสองคนสัมผัสกัน แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแล้วสงบสติอารมณ์ตัวเอง หลังจากที่เวินหนิงจากไป เขาก็ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนอีกเลย ทีแรกเป็นคนที่รักสะอาดอยู่แล้ว ตอนนี้ก็หนักขึ้นไปกว่าเดิม
ถึงแม้ตระกูลลู่จะให้เขาไปเจอกับคุณหนูตระกูลต่างๆ แต่เขาก็ใช้ข้ออ้างแล้วปฏิเสธพวกเธอไป
ไม่มีความคิดอื่น แต่เพราะความเคยชิน ก็เลยไม่อยากรู้จักคนอื่น
พอได้กลิ่นของผู้หญิงคนอื่น ก็ทำให้เขาหงุดหงิดแล้วอยากอ้วกมาก
แต่ว่า ผู้หญิงแปลกหน้าตรงหน้า กลับไม่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้น
พอรู้สึกถึงความผิดปกติ ลู่จิ้นยวนก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา จากนั้นรีบวางตัวผู้หญิงคนนั้นลงแล้วออกไปทันที
เขาไม่ชอบความรู้สึกที่แปลกประหลาดแบบนี้
ลู่อันหรานพอเห็นท่าทางของลู่จิ้นยวนก็ถอนหายใจ “คุณพ่อ คุณพ่อไม่อ่อนโยนขนาดนี้ ถึงว่าทำไมโสดมาตลอด”
ลู่จิ้นยวนถูกลูกชายตัวเองเยาะเย้ย เขานั่งกลับไปบนที่นั่งแล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “แกคิดว่าถ้าฉันให้แกเข้าไปฝึกในโรงเรียนทหารดี หรือว่าส่งแกกลับไปที่บ้าน แกชอบแบบไหนมากกว่า?”
ลู่อันหรานไม่พูดอะไรอีก แค่เบิกตากว้างด้วยความไม่พอใจ ฝั่งหนึ่งไปโรงเรียนทหารไม่มีอะไรน่าเล่น คงต้องฝึกทุกวันอีก ฝั่งนึงก็กลับไปฟังคำบ่นของคนแก่ตระกูลลู่ว่าให้เขาต้องทำอย่างนี้ทำอย่างนั้น แล้วต้องแกล้งทำเป็นเด็กดีด้วย……
ไม่ดีสักฝั่งเลย ไม่สนุกเลย เขาไม่ชอบ!
เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นว่าเขาเงียบแล้วก็ ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก แค่ขับรถแล่นไปในทิศทางโรงพยาบาลอย่างนั้น
……
ห้องพักฟื้นวีไอพีในโรงพยาบาล
โม่โยวฝัน
ในฝัน เธอสวมใส่ชุดเจ้าสาวที่ขาวบริสุทธิ์ แล้วกำลังเดินเข้าโบสถ์ไปพร้อมกับโม่เทียนยวี๋ด้วยใบหน้ามีความสุข ทันใดนั้น หน้าประตูโบสถ์ก็มีเด็กน้อยโผล่มา เขาดึงชุดของเธอไว้แล้วร้องไห้เสียงดัง “เธอเป็นคุณแม่ของฉันใช่ไหม? ทำไมต้องแต่งงานกับคนอื่นแล้วไม่เอาหนู?”
โม่โยวตกใจจนเหงื่อตก ทันใดนั้น ข้างกายก็มีผู้ชายที่ดูโหดร้ายเพิ่มขึ้นมาอีกคน เขาจับแขนเธอไว้แล้วตะโกนอย่างโมโห “เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มียางอาย ถึงขั้นทิ้งผัวทิ้งลูกแล้วไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น พวกแกกำลังแต่งซ้อน ไอ้ผู้ชายคนนี้ก็เป็นมือที่สามที่น่าไม่อาย……ดูซิว่าฉันจะจัดการแกยังไง!”
จากนั้น ก็เป็นภาพเหตุการณ์ที่วุ่นวาย งานแต่งงานถูกพังไม่เป็นท่า แต่เธอกลับยืนอยู่กับที่ มองเห็นภาพเหตุการณ์ที่วาดฝันไว้พังทลายไปต่อหน้า……
“ไม่ได้นะ รีบปล่อยฉัน……” โม่โยวเบิกตาขึ้นกว้าง แล้วหายใจสูดกลิ่นแอลกอฮอล์ในอากาศเข้าไป ในสายตาก็มีแต่ความหวัดกลัว
ที่แท้เป็นแค่ฝัน……โม่โยวจ้องมองเพดานไปสักพัก ค่อยดึงสติกลับมาได้ เหงื่อเธอเต็มตัวจนทำให้เสื้อผ้าเริ่มเปียก จนรู้สึกไม่สบายตัว
แต่ว่า ผ่านไปนานมาก ภาพเหตุการณ์ในฝันก็ไม่หายไปจากหัวสักที
“นี่ เธอเป็นอะไร ฝันร้ายหรอ?”
ลู่อันหรานเฝ้าเธอตลอด เห็นเธอดิ้นรน ทีแรกอยากจะปลุกให้ตื่น ไม่คิดเลยว่าโม่โยวจะลุกขึ้นมานั่งเองจนทำให้เขาสะดุ้งตกใจ
โม่โยวค่อยเห็นว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล ผนังสีขาว สายน้ำเกลือบนมือ ก็แสดงว่าเมื่อกี้เธอแค่ฝันร้าย
กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาแตะจมูก จนเธอไอไปหลายครั้ง จากนั้นบางบริเวณในร่างกายก็เจ็บไปด้วย
เธอมองเห็นเด็กน้อยตรงหน้า ก็จำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ตอนนั้น เพื่อที่จะช่วยเด็กคนนี้ เธอก็พุ่งไปหาคนพวกนั้นแล้วยื้อเวลาไว้ได้ แต่ว่าก็สู้กับคนพวกนั้นไม่ได้ ถูกชกไปหลายครั้ง สุดท้ายก็ล้มลงไปจนหัวฟาดพื้นแล้วสลบไป
ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาล เขาตามคนมาช่วยเธองั้นหรอ?
โม่โยวจับผ้าพันแผลที่พันศีรษะของตัวเองไว้ รู้สึกปวดเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะกระแทกตอนที่เธอล้มลงไป
แต่ว่า ทำไมศีรษะของเธอถูกกระแทก แต่ความทรงจำก็ไม่กลับมาเลย
ที่แท้ในละครก็แค่เรื่องโกหก……
ในขณะที่กำลังคิดไปเรื่อย ลู่อันหรานที่ถูกมองข้ามก็รู้สึกไม่พอใจ
“เธอกำลังคิดอะไรอยู่?”
เขารออยู่ตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับมองข้ามตัวเอง ทำให้เขารู้สึกเสียใจมาก
โม่โยวค่อยรู้ตัวว่าข้างกายเธอยังมีคนอยู่ มองเห็นใบหน้าที่สวยงามนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรจึงโล่งอกไป
“เราไม่เจออันตรายอะไรใช่ไหม?”
โม่โยวพูดจบ ตัวเองก็อึ้งไป
เธอก็ไม่ใช่คนที่ชอบเด็กอยู่แล้ว พอเห็นเด็ก ก็ไม่มีทางไปเล่นด้วย จะรู้สึกยุ่งยากมากกว่า แต่ว่าเด็กน้อยตรงหน้า เธอกลับรู้สึกเป็นห่วงจากใจจริง
นี่หมายความว่าอะไร……
โม่โยวคิดไปคิดมา มองเห็นใบหน้าของเด็กที่ดูดีกว่าดาราเด็กอีก อาจจะเป็นเพราะว่าหน้าตาเขาดีเกินไป เธอก็เลยใจอ่อนกับเขา
พอเห็นว่าโม่โยวเอาแต่จ้องตัวเอง หน้าลู่อันหรานก็แดงทันที
ผู้หญิงคนนี้แปลกมาก ทั้งๆที่ตัวเองได้รับบาดเจ็บ แต่กลับมาเป็นห่วงตัวเองก่อน เธอเป็นห่วงตัวเองขนาดนั้นเลยหรอ?
