“โยวโยวครับ มันน้อยมากเลยนะครับที่คุณพ่อผมจะชื่นชมใคร โดยเฉพาะผู้หญิง คุณเป็นคนแรกเลยนะครับ ” ลู่อันหรานส่งสายตาและทำจมูกให้เธอ
โม่โยวก็รู้สึกดีใจเช่นกัน เพราะด้วยสายตาและสถานะตำแหน่งของลู่จิ้นยวนแล้ว มุมมองของเขาต้องไม่เลวแน่นอน การที่จะทำให้เขาสามารถเอยปากชื่นชมนั้น อย่างน้อยแสดงให้เห็นว่าผลงานของเธอเป็นที่ยอมรับของสังคม
ลู่จิ้นยวนทำท่าชำเลืองมองแล้วพูดต่อว่า ” โครงสร้างโดยรวมดี แต่ยังมีรายละเอียดบางส่วนที่ยังขาดตกบกพร่อง และยังขาดจุดเด่นของธีมการออกแบบคืออะไร
เธอก็ไม่รู้เช่นกัน แต่เธอก็พูดว่า ” ยังไม่มีธีมค่ะ แค่อยากจะออกแบบชุดที่สวยหรูอลังการหน่อยเท่านั้นค่ะ ”
ลู่จิ่นยวนเลิกคิ้ว แล้วหยิบดินสอที่ด้านข้างขึ้นมา ทำเครื่องหมายไปสองสามจุดบนภาพวาดการออกแบบนั้น
“ตรงคอเสื้อทั้งสองข้างนี้ สามารถเปิดกว้างออกไปด้านนอกได้อีกสองนิ้ว”
“ถ้าคุณต้องการที่จะรองรับกระโปรงด้านล่างของด้านหลัง คุณจะต้องเพิ่มหัวเข็มขัดปกปิดที่เอวทั้งสองข้าง ผลที่ได้จะชัดเจนและปลอดภัยยิ่งขึ้น”
” สิ่งที่คุณออกแบบคือกระโปรงยาว ความงดงามจะถูกสะท้อนให้เห็นบนกระโปรงเท่านั้น ในส่วนอื่น ๆ นั้นให้เน้นไปที่ความรู้สึกของการออกแบบจะเป็นการดีกว่า ให้ดูเรียบง่ายแต่หรูจะมาก ”
“และนอกจากนี้ยังมี……”
โม่โยวตะลึงมาก เธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆว่าลู่จิ้นยวนจะสามารถให้ข้อมูลเชิงลึกในการออกแบบเช่นนี้กับเธอ แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเป็นถึงประธานผู้บริหารใหญ่ได้
เธอหยิบร่างเค้าโครงการออกแบบนั้นขึ้นมาดู หลังจากที่ได้คำแนะนำจากลู่จิ้นยวน โครงรร่างที่ยังคลุมเครืออยู่นั้น ในใจของเธอค่อยๆ มีโครงสร้างและชัดเจนขึ้น
“คุณชายลู่คะ ต้องขอบคุณคุณอย่างมากเลยค่ะ ธีมของงานเรื่องนี้ค่อนข้างที่จะเร่งด่วน คุณได้ช่วยฉันแก้ปัญหาอันใหญ่หลวงนี้ไป ” เธอขอบคุณอย่างจริงใจ
ลู่อันหรานนั่งอยู่บนขอบเตียงเขย่าน่องขาอย่างมีชัย “ โยวโยวครับ รู้สึกว่าคุณพ่อผมนั้นยอดเยี่ยมสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ ”
โม่โยวพยักหน้าแล้วยิ้ม ” คุณชายลู่มีความสามารถรอบด้าน เป็นอะไรที่น่าทึ่งจริงๆค่ะ”
เขาเขย่าหัวเล็ก ๆ ของเขา และโบกมือเล็ก ๆไปมา “ นี่มันไม่ใช่เรื่องอะไรเลย ดูผมก็รู้แล้ว คนปกติทั่วไปไม่สามารถให้กำเนิดลูกที่หล่อและฉลาดแถมยังน่ารักอย่างผมได้หรอกครับ ”
ลู่จิ้นยวน “… ” รู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ลูกชายของตัวเองนั้นทำให้ขายขี้หน้าไปหน่อย
โม่โยวพูดอะไรไม่ออกได้แต่หัวเราะออกมาเบา ๆ แต่ในใจนั้นก็เห็นด้วยกับเจ้าตัวเล็กเหมือนกัน เขาช่างน่ารักเสียสักจริงๆ และอดไม่ได้ที่จะไปจับหัวเขาเล่น ด้วยความรู้สึกจากใจจริงพร้อมกับสัมผัสที่นุ่มนวล
ลู่อันหรานถึงกับอึงไปชั่วขณะ จนทำอะไรไม่ถูกไม่เป็นตัวของตัวเอง ได้แต่นั่งขยับก้นอย่างเชื่องช้าบนเตียง แล้วทำเป็นไอขึ้นมาเบา ๆ จองมองไปที่พ่อของเขาแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
” คุณพ่อครับ พวกเรามาเช้าขนาดนี้ โยวโยวน่าจะยังไม่ทานอาหารข้าวเช้าเลย พ่อช่วยไปซื้อกลับมาให้หน่อยได้ไหมครับ”
โม่โยวตกใจมาก เธอจะกล้าไปใช้ลู่จิ้นยวนได้ยังไงกัน ถ้ากินสิ่งของที่เขาซื้อกลับมากับมือเข้าไปจริงๆ เธอกลัวว่าจะติดคอสำลักหรืออาหารไม่ย่อยแน่นอน เธอจึงรีบโบกมือทันที
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องค่ะ ฉันทานเรียบร้อยไปแล้ว ฉันไม่หิวค่ะ ”
เจ้าตัวเล็กไม่ยอมเลิกลา จากนั้นก็หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาจากจานผลไม้ยัดใส่มือของลู่จิ้นยวน ” งั้นคุณพ่อช่วยปอกแอปเปิ้ลหน่อยนะครับ ผลไม้หลังอาหารไง ดีต่อสุขภาพ”
แม้ลู่จิ้นยวนจะไม่รู้ว่าลูกชายนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าหลังจากมองไปที่โม่โยวแล้ว ก็หยิบมีดผลไม้ที่วางอยู่ด้านข้างมาปอก
เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มปอกไปแล้ว โม่โยวก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือห้ามอะไรเขาอีก จึงได้แต่รออย่างอึดอัดใจ
นิ้วเรียวของเขาคลึงอย่างสม่ำเสมอ ในไม่ช้าเปลือกแอปเปิ้ลบาง ๆ ก็หลุดออกไปอย่างสมบูรณ์ โม่โยวกำลังจะยืนมือไปรับ ลู่อันหรานก็เอยปากพูดอีกครั้ง
” คุณพ่อครับ ปากของผู้หญิงเขาค่อนข้างที่จะเล็ก ลูกใหญ่ขนาดนี้จะให้กินสะดวกได้ยังไง และดูไม่สง่าเรียบร้อย พ่อต้องหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆด้วยครับ ”
ลู่จิ้นยวนหรี่ตาและพูดช้าๆว่า ” หั่นเสร็จแล้ว ยังต้องการให้พ่อป้อนให้ แบบนี้จะยิ่งดีกว่าไหม ”
ลู่อันหรานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ” แน่นอนสิมันก็ต้องอย่างนั้นแหล่ะ โยวโยวเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยผมไว้ ตอนนี้ยังป่วยอยู่ พวกเรามีหน้าที่ต้องดูแลเธอ”
โม่โยวโดนสองพ่อลูกนี้กลั่นแกล้งจนกลัวว่าลู่จิ้นยวนจะป้อนเธอจริงๆ จึงยื่นมือไปคว้าแอปเปิ้ลเข้ามาทันที แล้วขยับมุมริมฝีปากที่แห้งกร้าว
“ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ฉันกินเองได้ค่ะ ขอบคุณคุณชายลู่มากนะคะ ”
หลังจากที่เธอพูดจบ เพื่อที่จะแสดงให้ดูว่าเธอนั้นกินเองได้ ก็เลยกัดแอปเปิ้ลชิ้นใหญ่เข้าปากทันที ปรากฎว่า …
“ แค๊ก แค๊ก แค๊ก … ”
ใบหน้าของโม่โยวแดงอย่างกับลูกตำลึง ขณะที่ไอก็คิดในใจว่า เห็นไหม คำพูดของตัวเองนั้นเป็นจริงแล้ว สำลักเข้าจริงๆ
ลู่อันหรานร้อนใจมาก รีบลูบหลังเธอด้วยมือเล็กๆของเขา เพื่อช่วยให้เธอหายสำลัก ” โยวโยวครับ คุณไม่เป็นอะไรนะ ”
เธอโบกมือ แล้วหายใจเข้าลึก ๆ ” ไม่เป็นไรค่ะ ก็แค่สำลักน่ะ”
เจ้าตัวเล็กเบะปากขึ้นทันที จองมองเธอราวกับว่าเห็นไหม ไม่เชื่อฟังคำพูดของเด็ก เป็นยังไงล่ะ ” ก่อนหน้านั้นผมพูดว่าอะไรนะ ยังไงล่ะ ถ้าป้อนคุณกินตั้งแรกก็คงไม่สำลัก ”
โม่โยว “… ”
ลู่จิ้นยวนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้
โม่โยวมองไปที่เส้นขอบด้ายสีทองตรงหน้าเธอ ตรงขอบมุมผ้าเช็ดหน้านั้นเป็นคำว่า ยวน ที่ปักลายเป็นหงษ์มังกรบิน ดูแล้วสวยและดูหรู จะกล้าไปรับมาได้ยังไง กำลังเตรียมท่าจะปฏิเสธ
ดั้งโดนลู่อันหรานที่นั่งอยู่ข้างๆยื่นมือเข้าไปรับมันมาเช็ดตรงปากของเธอ
เธอแข็งทื่อไปทั้งตัว แล้วกลิ่นหอมอ่อนๆเบาๆก็โชยเข้าจมูก ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างอธิบายไม่ถูก หัวใจของเธอเต้นแรงรัวๆทันที แก้มของเธอก็แดงขึ้นมาอย่างไม่สามารถปกปิดได้
ลู่อันหรานสังเกตเห็นเข้า กระพริบตาโต แล้วจ้องมองแก้มที่กำลังแดงของโม่โยว จากนั้นก็หันไปมองที่พ่อของเขา คิ้วเล็กๆของเขาขมวดขึ้น อย่างกับว่าคิดอะไรบางอย่างได้ แล้วกระโดดลงจากเตียงจ้องมองไปที่ใบหน้าของโม่โยวอย่างจริงจัง
” โยวโยวครับ ถึงแม้ว่าพ่อของผมนั้นจะหล่อมาก แต่เขาอายุไม่น้อยแล้ว แต่ผมนั้นไม่เหมือนกัน ผมยังเด็ก รอให้โตขึ้นแล้ว จะต้องหล่อกว่าพ่อของผมอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น คุณพ่อของผมก็แก่แล้ว คุณจะพบว่า ผมเป็นคนที่เหมาะสมและคู่ควรกับคุณมาดที่สุด ”
โม่โยวได้มองเขาอย่างมึนงง รู้สึกสับสนวุ่นวายเหมือนโดนคลื่นทะเลพัดใส่ ไม่เชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อกี้
สีหน้าของลู่จิ้นยวนมืดหมองไปเลย จ้องมองไปที่ลูกชายของตัวเอง ด้วยความรู้สึกที่อยากจะหิ้วเขาโยนออกไป อดขมวดคิ้วไม่ได้ ” พูดไร้สาระเรื่อยเปือย หุบปาก”
เขามองไปที่โม่โยว ” คุณโม่ครับ อย่าไปสนใจคำพูดของเด็กคนนี้เลยครับ ”
โม่โยวได้แต่พยักหน้าอย่างช้าๆ เธอก็รู้สึกเช่นนั้น
ลู่อันหรานไม่พอใจ แต่ภายใต้สายตาที่เย็นชาของลู่จิ้นยวน ก็ยอมแพ้ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวเหมือนซาลาเปา
เจ้าตัวเล็กหน้าบึ้งอยู่คนเดียวพักหนึ่ง อารมณ์จิตใจของเขาก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง วันนี้เขาได้ทำการวางแผนมาอย่างดี จะอยู่แต่ในห้องทั้งวันแบบนี้ได้อย่างไร
“โยวโยว พวกเราออกไปเล่นกันเถอะ คุณอยู่แต่ในห้องแบบนี้ทุกวัน จะต้องออกไปรับอากาศบริสุทธิ์บ้าง ”
โม่โยวมองเขาอย่างอึดอัดใจ ด้วยอาการที่ไม่อยากออกไป ถ้าให้พูดตรงๆ ก็คือไม่อยากที่จะออกไปพร้อมกับลู่จิ้นยวน
ถึงแม้ว่าเธอจะชอบลู่อันหรานมาก แต่เธอรู้แกใจดี ตัวเองนั้นเป็นแค่คนที่ยื่นมือเข้าไปช่วยเด็กคนนี้ไว้ก็เท่านั้นเอง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธอไม่สนิทและไม่คุ้นเคยกับสองพ่อลูกคู่นี้เลย
รวมไปถึงแรงต้านที่อธิบายไม่ถูกจากส่วนลึกของหัวใจ ที่มีต่อลู่จิ้นยวน เธอยิ่งต้องปฏิเสธ
” พวกคุณพ่อลูกสองคนไปเล่นกันเถอะ ฉันไม่ไปจะดีกว่า”
ลู่อันหรานไม่มีทางเห็นด้วยอยู่แล้ว ทั้งออดอ้อน อ้อนวอน ทุกอย่างที่สามารถทำได้เขาใช้จนหมด เมื่อเห็นว่าโม่โยวยังคงเฉยเมย ถึงกับหยิกไปที่แขนของตัวเองอย่างเต็มแรง ดวงตาที่กลมโตของเขาเต็มไปน้ำตาทันที
“โยวโยว คุณไม่ชอบผมใช่ไหม ”
โม่โยวเห็นแช่นนั้นแล้วรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาทันที ” มันจะเป็นไปได้ยังไง ฉันชอบหนูมาก”
“ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่ยอมออกไปเล่นกับผม คุณอย่ามาโกหกผมเลยครับ ”
เขาเม้มปากทำท่าจะร้องไห้ออกมา แล้วคิดในใจว่าตายแล้วภาพพจน์และความหล่อของเขาพังทลายหมดแล้ว
