คำพูดนี้ ทำให้โม่โยวโล่งใจไปทันที
อ้ายเวยเอ๋อร์เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ “บอสคะ……”
ลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจเธอ สายตาก็มองไปที่โม่โยว “ผมคิดว่าความคิดของดีไซเนอร์โม่ไม่มีปัญหาอะไร เสื้อผ้าเด็กก็ไม่จำเป็นต้องหรูหราขนาดนั้น ทำตามคอมเม้นต์ของดีไซเนอร์โม่”
โม่โยวถูกเขาจ้องแบบนี้จนหน้าเริ่มแดง
อ้ายเวยเอ๋อร์เห็นพวกเขาสองคนสบตากัน ก็รู้สึกโมโหแล้วเอ่ยออกมาทันที “บอสคะ คุณกำลังเอาความรู้สึกส่วนตัวมาในงาน ฉันไม่พอใจค่ะ”
สีหน้าลู่จิ้นยวนเยือกเย็นแล้วมองไปที่เธอ “อ้ายเวยเอ๋อร์ เธอกำลังคุยกับใคร? ระวังคำพูดของเธอด้วย”
ในใจเธอก็เริ่มกระวนกระวาย แต่ยังไงก็ยังโมโหอยู่ ที่เธอดูมา ปฏิกิริยาเมื่อกี้ของโม่โยวแล้วการปกป้องจากลู่จิ้นยวน ทั้งสองคนต้องมีอะไรกันแน่นอน
นี่ก็เลยทำให้เธออิจฉา แล้วคิดว่าลู่จิ้นยวนลำเอียงไปทางโม่โยว ก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ไปอีก
“บอสคะ ฉันไม่รู้ว่าระหว่างพวกคุณเป็นความสัมพันธ์แบบไหน แต่นี่ก็เป็นเหตุผลที่คุณจะลำเอียงเธอไม่ได้ งานออกแบบของเธอเทียบของฉันไม่ได้ นี่มันไม่ยุติธรรม”
โม่โยวขมวดคิ้ว เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับลู่จิ้นยวน แต่เป็นเพราะเรื่องงานเธอก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ผลงานที่ตัวเองตั้งใจออกแบบออกมากลับถูกต่อว่าแบบนี้ ใครจะยอมล่ะ
ไม่รอให้ลู่จิ้นยวนอารมณ์เสียก่อน เธอก็มองไปทางอ้ายเวยเอ๋อร์ “แล้วคุณคิดจะเอายังไงคะ?”
อ้ายเวยเอ๋อร์รอคำนี้แหละ ในสายตาก็มีแผนอะไรบางอย่างแล้วเอ่ย “งั้นก็มาแข่งกับฉัน ถ้าเธอแพ้ เธอก็ต้องถอนตัวออกจากงานครั้งนี้”
ลู่จิ้นยวนมองไปที่เธอ สายตาเยือกเย็นมากจนทำให้คนอื่นรู้สึกเสียวสันหลัง
“อ้ายเวยเอ๋อร์ ใครให้สิทธิ์เธอคิดเองเออเอง? งานครั้งนี้เป็นการร่วมมือของสองบริษัท เซ็นสัญญสแล้วมีผลทางกฎหมาย เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถึงสามารถมาเปลี่ยนแปลงการร่วมงานได้?”
“ผมบอกเธอไว้เลย การร่วมงานครั้งนี้ ผมเห็นความสามารถของดีไซเนอร์โม่ แต่เธอก็แค่พนักงานที่ถูกเลือกมาจากแผนกเอ ยังจำเป็นต้องให้ผมพูดมากกว่านี้ไหมครับ?”
พูดตามตรงเลยก็คือ การร่วมงานครั้งนี้โม่โยวเป็นดีไซเนอร์หลัก แต่เธอเป็นแค่คนตามน้ำเท่านั้น จะเปลี่ยนเป็นใครก็ได้
คำพูดนี้ทำให้โม่โยวอึ้งไป เพราะยังไงกับความสามารถของตัวเอง จะพูดยังไงดีล่ะ พรสวรรค์ก็มีบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ทำให้บริษัทใหญ่ขนาดนี้มาเห็นความสำคัญ
สีหน้าอ้ายเวยเอ๋อร์ซีดขาวไปทันที ในสายตาก็โมโหผิดปกติ เธอเป็นดีไซเนอร์ระดับเอในบริษัท เธอมีสิทธิ์ที่จะโอ้อวด แต่วันนี้กลับโดนเจ้านายตัวเองดูถูกแบบนี้
ทั้งหมด เป็นเพราะผู้หญิงที่ชื่อโม่โยว
วินาทีต่อมา โม่โยวเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง
“ฉันแข่งกับเธอ”
คำพูดนี้ ทำให้สีหน้าลู่จิ้นยวนตึงไปทันที แต่ตาอ้ายเวยเอ๋อร์กลับเป็นประกาย
โม่โยวไม่สนใจสายตาของคนอื่น เธอรู้ว่าหักหน้าลู่จิ้นยวนแบบนี้ไม่ดี แล้วมีความไม่เจียมตัวด้วย
เพราะยังไง เขาก็เป็นผู้บริหาร เพื่อที่จะปกป้องเธอแม้แต่ดีไซน์เนอร์ของตัวเองก็พูดตำหนิ
แต่สำหรับการปกป้องของเขาแบบนี้ เธอกลับรู้สึกอึดอัด ถ้าเรื่องวันนี้ถูกเผยแพร่ออกไป คนทั้งบริษัทก็คงคิดว่าเธอต้องมีความสัมพันธ์อะไรที่ไม่ปกติกับลู่จิ้นยวนแน่นอน
ไม่ว่าจะเพื่อพิสูจน์ความสามารถตัวเอง หรือเพื่อแบ่งเขตระหว่างลู่จิ้นยวน เธอก็จำเป็นต้องตอบตกลง
อ้ายเวยเอ๋อร์ไม่รู้ว่าทำไมโม่โยวถึงพูดแบบนี้ แต่ก็ดีสำหรับเธอเลยรีบตอบทันที “ได้ ตามนั้น”
เธอมองไปทางลู่จิ้นยวน “บอสคะ ดีไซน์เนอร์โม่เป็นคนตอบตกลงเองนะคะ ฉันไม่ได้พูดอะไร”
จิ้นยวนพยายามหักห้ามความไม่สบอารมณ์ไว้แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “เอาแผนงานการออกแบบสัปดาห์นี้ให้ผม”
นี่ก็แสดงว่าตกลงแล้ว
เขาหยิบแผนงานออกมาจากกลุ่มเอกสาร “ในเมื่อจะแข่งกัน ก็ไม่ต้องเสียเวลาอีก จ๊อบนี้ลูกค้าจะมาดูตัวอย่างวันนี้ ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง พวกคุณก็ไปเตรียมตัวซะ”
ลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าทั้งๆที่ตัวเองเป็นผู้บริหารแต่ถูกหักหน้าแบบนี้ ตัวเองโมโหไม่ได้ ยังต้องห้ามอารมณ์ตัวเองไว้แบบนี้อีก เขารู้สึกปวดกระเพาะมาก
เขาจัดให้มีระเบียบแล้วยุติธรรม แผนกออกแบบที่ใหญ่กว้างนี้ มีโต๊ะสองโต๊ะวางอยู่ตรงข้ามกัน เพื่อประหยัดเวลา ทั้งสองฝ่ายก็ให้ผู้ช่วยเข้ามาช่วยเหลือทำงานด้วย
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ลูกค้ามาถึงแล้ว เป็นคุณผู้ชายหยางมีลูกสาวฝาแฝดสองคน แล้วลูกสาวของเขาปีนี้ก็อายุครบสิบแปดปีพอดี อาทิตย์หน้าก็จะจัดงานวันเกิดด้วย
ครั้งนี้มาหาบริษัทตระกูลลู่ ก็หวังว่าลูกสาวทั้งสองคนของตัวเองจะสามารถใส่ชุดที่สั่งตัดโดยเฉพาะในวันงาน
“คุณหยางสวัสดีครับ ผมคือ……”
ลู่จิ้นยวนจับมือกับลูกค้าแล้วอธิบายรายละเอียดคร่าวๆ
“คุณไว้ใจเถอะครับ ถ้าถึงเวลา งานออกแบบของดีไซเนอร์ทั้งสองคนคุณยังไม่พอใจ แผนกออกแบบของพวกเราก็จะทำการแก้ไขให้ ครั้งนี้บริษัทเราก็จะรับค่าใช้จ่ายไว้ทั้งหมด ก็ถือว่าเป็นของขวัญให้กับลูกสาวทั้งสองคนของคุณครับ”
คุณหยางตอบตกลง แล้วพาลูกสาวไปในห้องรับรอง นี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก ยังได้ของฟรีอีก ใครก็ต้องยอมทั้งนั้น
ถึงแม้เขาจะไม่ขาดแคลนเงินแค่นี้ แต่ชุดที่สั่งตัดโดยเฉพาะของบริษัทตระกูลลู่ก็ไม่ได้ถูกมาก ก็ยังประหยัดได้ไม่น้อย
อ้ายเวยเอ๋อร์อดใจรอไม่ไหวเริ่มลงมือทำแล้ว เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะแพ้ เธอมั่นใจมาก ขอแค่โม่โยวยอมตอบตกลงแข่งขัน เธอก็จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามไสหัวออกไปจากบริษัทได้แน่นอน
เธอจะชนะ แล้วจะชนะอย่างสวยงาม จนทำให้ฝ่ายตรงข้ามยอมแพ้ไปเอง
มีเวลาสองชั่วโมงในการออกแบบ ถึงแม้จะออกแบบชุดตัวอย่างสองชุด แต่ลูกค้าเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ก็เท่ากับว่าออกแบบแค่ตัวเดียวก็พอ
เพราะยังไง ความคิดส่วนใหญ่ของพ่อแม่ ถ้าในบ้านตัวเองมีพี่น้องที่เป็นฝาแฝดกัน ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัวหรือว่าสีก็คงจะเลือกให้เหมือนกัน
แต่ว่า……
พอสองพี่น้องฝาแฝดเดินเข้ามา เธอก็สำรวจพวกเธอ ถ้าตัวเองไม่ตาฝาด ความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องไม่ดีมาก การแต่งตัวก็ต่างกันสิ้นเชิง
พี่สาวนิสัยเรียบนิ่ง เสื้อผ้าก็จะอยู่ในโทนสีเรียบดูสบายตา
แต่น้องสาวกลับต่างกันสิ้นเชิง อายุแค่นั้นก็แต่งหน้าจัดเต็ม แล้วชอบแต่งตัวเซ็กซี่ด้วย
ทั่วไปแล้วถ้าเป็นฝาแฝดกัน อายุเริ่มมากขึ้น หน้าตาก็อาจจะเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ฝาแฝดคู่นี้หน้าตาเหมือนกันมากจนเหมือนส่องกระจกอย่างนั้น
ถ้าเธอดูไม่ผิด สายตาที่น้องสาวมองไปหาพี่สาวแฝงไปด้วยความอาฆาตเล็กน้อย
โม่โยวครุ่นคิดในหัวไปประมาณสิบนาที แล้วค่อยยกดินสอขึ้นวาด
ในหัวมีแนวทางแล้ว เธอก็ลงดินสออย่างรวดเร็วแล้ววาดชุดเดรสสองชุดที่สไตล์แตกต่างกันสิ้นเชิง เธอวางดินสอให้ช้าลงแล้วตั้งใจใส่ใจรายละเอียด
เป็นเพราะเป็นแค่ตัวอย่าง เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟคมาก นี่เลยทำให้การแข่งขันครั้งนี้ประหยัดเวลาไปได้เยอะเลย
อ้ายเวยเอ๋อร์เริ่มลงมือแล้ว แต่โม่โยวยังวาดแบบอยู่ ตอนนี้เวลาผ่านไปสี่สิบนาทีแล้ว
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอค่อยวางดินสอลงแล้วเริ่มเลือกเนื้อผ้า
