บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 340 ผู้หญิงบ้า

ใบหน้าโม่โยวไร้ความรู้สึก ดวงตาดำลึกซึ้ง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

โม่เทียนยวี๋จะโกรธแทบบ้าแล้ว ไม่สามารถหักห้ามความโกรธในใจได้เลย ทิ้งความสง่างามสูงส่งในอดีตบนใบหน้าและเปลือกความสุภาพภายนอกไปในพริบตาเดียว

“พวกเธอเงียบปาก”

เขามองไปที่โม่โยวทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ชี้ไปที่เธอ “โม่โยว เธอแน่ใจนะว่าเด็กเลวนั่นมันเป็นลูกชายเธอ? มันเป็นเด็กขี้โกหก เมื่อกี้มันพูดไร้สาระ เธออย่าโดนหลอกเพราะภายนอกของมัน”

อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของเขาในตอนนี้ มีแต่ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวัง ไม่มีเหตุผล แม้แต่เด็กก็ยังด่า

ลู่อันหรานคือเกล็ดมังกรของโม่โยว ถ้าใครกล้าแตะต้อง ไม่ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จากแกะอ่อนแอเธอจะกลายเป็นหมาป่าดุร้าย และการเปลี่ยนแปลงนี้ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น

โม่โยวมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “โม่เทียนยวี๋ นายจะว่าฉันยังไงก็ได้ แต่ว่าลูกชายฉันไม่ได้ ใครก็ทำไม่ได้ทั้งนั้น นายไปสงบสติอารมณ์เองเถอะ เราอย่าติดต่อกันเลยช่วงนี้”

ขณะที่เธอพูด ก็เตรียมจะพาลูกชายออกไป

ลู่อันหรานหยิบถุงสองใบที่อยู่ในมือเมื่อครู่นี้ขึ้นมาทันที ถูกแม่จูบมือเดินออกไปข้างนอก ก่อนออกมาก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้ามาเหลือบมองโม่เทียนยวี๋

โม่เทียนยวี๋ก็กำลังมองเขาอยู่จริงๆ ผู้ใหญ่หนึ่งและเด็กหนึ่งกำลังสบตากัน ลู่อันหรานยกมุมปากเล็กขึ้นมานิดหน่อย แล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจให้เขากับ

ในตอนนี้ ทำให้โม่เทียนยวี๋โกรธแทบตายแล้ว ไอ้เด็กเลวคนนี้มันจงใจจริงๆ น่ารังเกียจ

เขามองคนรอบๆ อย่างโหดเหี้ยม “ถอยไป”

ตัวหลักไปหมดแล้ว ฝูงชนรอบๆ ก็แยกย้ายกันไป แค่ทุกคนล้วนมองเขาอย่างเหยียดหยาม ทำให้เขาแทบคลั่งอีกครั้ง

หยิบเสื้อโค้ตขึ้นมา พร้อมจะจากไปด้วยใบหน้ามืดมน บริกรรีบเดินมา ในมือกำลังถือบิล

“คุณครับ คุณยังไม่ได้จ่ายเงิน”

เขาตกตะลึง มองไปที่อาหารสองอย่างที่ยังไม่ได้แตะต้องเลยบนโต๊ะด้านหลัง สีหน้ามืดมนอีกครั้ง แต่นี่มันไม่เป็นอะไรหรอก วินาทีต่อมา คำพูดของบริกรทำให้เขาเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ? ”

บริกรพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณครับ อาหารบนโต๊ะนี้ทั้งหมดหนึ่งแสนเก้าหมื่นสามพันหยวน”

ใบหน้าโม่เทียนยวี๋น่าเกลียดในพริบตาเดียว จ้องมองบริกร น้ำเสียงดุร้าย ยิ้มเยาะพูดขึ้น “นายคิดเงินยังไง ตาบอดหรือเปล่า? อาหารสองอย่างบนโต๊ะนี้หนึ่งแสนเก้าหมื่นสามพัน? ”

บริกรถูกด่าอย่างอธิบายไม่ได้ ในใจก็มีความโกรธ แต่มองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณครับ สเต๊กที่คุณสั่งราคาพันแปดร้อย และมีอาหารชุดสำหรับเด็กราคาหนึ่งพันสองร้อย”

ตอนนี้เขาอารมณ์เสียสุดๆ เขาไม่ใช่คนที่เป็นมิตรอยู่แล้ว “งั้นมันก็แค่สามพันหยวน นายให้ฉันเพิ่มแสนเก้าเลย? ได้ ไปเรียกผู้จัดการพวกนายมา”

สีหน้าบริกรยังไม่เปลี่ยน หยุดสักพักแล้วพูดต่อ “คุณครับ ยังมีไวน์แดงที่ห่อกลับอีกห้าขวด”

โม่เทียนยวี๋ตัวแข็ง นึกถึงที่ไอ้เด็กเลวลู่อันหรานมันพูดก่อนหน้านี้ว่าอะไรอร่อยๆ เหมือนน้ำองุ่น?

ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่น้ำผลไม้ แต่เป็นไวน์แดง?

แต่ถึงมันจะเป็นไวน์แดง สีหน้าเขาก็ยังน่าเกลียด “ไวน์แดงอะไรเพิ่มตั้งเกือบสองแสน? ”

บริกรไม่อยากพูดแล้ว ส่งบิลมาให้เขาทันที โม่เทียนยวี๋ก้มลงมอง หน้าเขียวปั๊ดทันที แค่เห็นบิลเขียนไว้ว่า Lafite ปี 80 ขวดละสามหมื่นแปด ห้าขวดรวมเป็นแสนเก้า

“คุณครับ Lafite ปี 80 เป็นไวน์แดงชั้นดีของร้านเรา คุณภาพของแท้แน่นอนไม่ใช่ของปลอม……วันนี้คุณบริโภคไปทั้งหมดแสนเก้าสามพัน ไม่ทราบว่าจะจ่ายเงินสดหรือบัตรเครดิตครับ? ”

ประโยคนี้อีกแล้ว คำถามเดียวกับพนักงานขายในร้านขายเสื้อผ้าเด็ก แววตาเดียวกัน โม่เทียนยวี๋กำบิลเป็นก้อนกลมทีละนิด ใบหน้ามืดมนเหมือนก้นหม้อ

ลู่ อัน หราน……ไอ้เด็กเลว อย่าให้ฉันเจอแกครั้งหน้าอีกนะ ไม่งั้นฉันต้องบีบคอแกให้ตายแน่

ในใจโม่เทียนยวี๋พูดอย่างดุเดือด ผ่านเรื่องเมื่อครู่นี้มา เขาคิดออกแน่นอนว่าเรื่องทั้งหมดในวันนี้ไอ้เด็กแสบนั่นมันจงใจ

รวมถึงดอกไม้ที่หายไปจากช่อกุหลาบ ต้องเป็นผลงานชิ้นเอกของไอ้เด็กแสบนั่น

ถึงแม้ในใจเขาจะเกลียดแทบตาย สุดท้ายก็ยังหยิบบัตรเครดิตออกมาด้วยความสั่น มองบริกรรูดบัตรจำนวนเงินเกือบสองแสนโดยที่ทำอะไรไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้ว ร้านอาหารกับร้านเสื้อผ้ามันไม่เหมือนกัน ร้านเสื้อผ้าสามารถคืนของได้ แต่ร้านอาหารไม่ใช่

วันนี้แค่เวลาไม่กี่ชั่วโมงสั้นๆ ดอกกุหลาบช่อใหญ่ราคาหลายหมื่น แหวนเพชรมูลค่าหลายแสน เสื้อผ้าเด็กยี่สิบกว่าชิ้นมูลค่าห้าแสน สุดท้ายก็อาหารมูลค่าเกือบสองแสน

จึ๊ๆ ลู่อันหรานขูดรีดโม่เทียนยวี๋เกือบเก้าแสนแล้วอ่ะ

ด้านนอกตึกใหญ่ตี้เหา โม่โยวที่ขึ้นรถไปแล้วไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ แต่ลู่อันหรานนึกออก แต่ก็พูดไม่ได้อยู่แล้ว

เขาในตอนนี้ ดวงตาเล็กเป็นสีแดงนิดหน่อย เหลือบมองโม่โยวที่ไม่มีการแสดงออกอะไร ผลุบตาลงไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ ในใจก็เกิดความคิดอย่างระมัดระวัง

สำหรับการขูดรีดโม่เทียนยวี๋เขาไม่มีความกดดันใดๆ ในขณะเดียวกัน ถึงแม้รู้ว่าเป็นแบบนี้อาจจะทำให้โม่โยวเสียใจมาก แต่เขาก็ไม่เสียใจที่ทำแบบนี้

“แม่ แม่โกรธใช่ไหม” เขาถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

โม่โยวได้สติกลับมา มองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน จูบศีรษะเล็กของเขา “เปล่า แม่ไม่มีวันโกรธอันหรานหรอก”

“วันนี้แม่ไม่ดีเอง ไม่ควรให้ลูกออกห่างจากแม่”

“……แม่ แม่จะแต่งงานกับคุณอาโม่นั่นหรือเปล่า? ” จู่ๆ เด็กน้อยก็ถามขึ้น

หัวใจดวงน้อยของเขากังวลอย่างช่วยไม่ได้ ในใจหวังว่าจะได้ยินคำตอบเชิงลบ ถ้าเป็นแบบนี้เรื่องที่เขาทำในวันนี้ก็เกิดผลอยู่บ้าง

โม่โยวเงียบสักพัก หายใจเข้าลึกๆ แล้วส่ายหน้า “ไม่รู้ แต่……คงไม่ล่ะมั้ง”

น้ำเสียงแผ่วเบา แต่เด็กน้อยยังคงได้ยิน ในใจก็ตื่นเต้นมาก อดกลั้นนานมากที่ไม่ให้ตัวเองหัวเราะเสียงดังออกมา

ลู่อันหรานคิดว่าเรื่องที่ตัวเองทำในวันนี้ได้ผล แต่จริงๆ แล้วได้ผลแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งหนึ่งมาจากแม่ของโม่เทียนยวี๋

วันนี้การปรากฏตัวของโม่เทียนยวี๋ทำเธอตกใจ หลังจากนั่งในรถเงียบๆ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงพานจื้อหลานแม่ของเขา

เธอนึกถึงสายตาเย็นชาและน่าลำบากใจของอีกฝ่ายที่มองมาที่ตน และดุด่าอันหรานต่อหน้าเธอคราวก่อน ไม่ว่าจะกับเธอ หรือกับลูกชายเธอ ดูเหมือนว่าแค่เป็นคนใกล้ชิดเธอ อีกฝ่ายก็จะปฏิบัติอย่างไม่พอใจเหมือนที่ทำกับเธอ

เมื่อก่อนเธออดทนชินกับมัน แล้วก็ช่างมัน แต่ตอนนี้ไม่ได้ เธอมีลูกชายแล้ว เธอจะไม่ปล่อยให้ลูกชายทนทุกข์ทรมานกับความคับแค้นใจนี้

เธอคิดมาตลอดว่าระหว่างตัวเองกับโม่เทียนยวี๋ มีแค่อุปสรรคอย่างพานจื้อหลานเท่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่นี้ ทันใดนั้นเธอก็เกิดความรู้สึกหนึ่ง ตัวเองในห้าปีที่ผ่านมาดูเหมือนจะไม่เคยรู้จักโม่เทียนยวี๋อย่างแท้จริงเลย

ความรู้สึกนี้มันน่ากลัวมาก น่าตกใจมาก แต่ก็ทำให้เธอรู้เรื่องหนึ่งอย่างมีสติ

การแต่งงานระหว่างเธอกับโม่เทียนยวี๋ ดูเหมือนจะดำเนินการต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ