ตระกูลลู่ก็เป็นไปไม่ได้ ที่จะให้หลานชายตัวเองเรียกคนอื่นว่าพ่อ นี่มันไม่เป็นจริงอย่างแน่นอน
ความรู้สึกที่โม่โยวมีต่อโม่เทียนยวี๋ก็สับสนเช่นกัน ตอนแรกสุดดูเหมือนตัวเองจะไล่ตามเขามาตลอด แต่หลังจากพ่อลูกคู่นั้นปรากฏตัวขึ้น สถานการณ์ก็เปลี่ยนแปลง
ตอนนี้กลายเป็นโม่เทียนยวี๋ไล่ตามตัวเอง เขากลายเป็นไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ตัวเองก็ดูเหมือนไม่ได้รอคอยขนาดนั้นแล้ว
ประเด็นนี้ มันกลับทำให้เธอรู้สึกละอายใจนิดหน่อยต่อโม่เทียนยวี๋
ทั้งสองดูภาพยนตร์จบหนึ่งเรื่องแล้วทานอาหารหนึ่งมื้อ และออกมาเดินเล่นที่นอกประตูสนามจัตุรัส ที่นี่ครึกครื้นเป็นพิเศษ ตรงกลางมีน้ำพุขนาดใหญ่โต หลายคนนั่งพักผ่อนหรือไม่ก็ถ่ายรูป
ทั้งสองนั่งไม่นานนัก โม่เทียนยวี๋ก็ออกไปสักพักหนึ่ง
ไม่นานเขาก็กลับมา สิ่งที่ต่างไปก็คือ ในมือมีกีตาร์เพิ่มมาหนึ่งตัว
โม่โยวสับสน “นี่คือ? ”
โม่เทียนยวี๋ยิ้มอ่อนโยนให้เธอ ไม่คิดว่าจะคุกเข่าตรงหน้าเธอ วางกีตาร์ไว้ด้านหลัง นิ้วเรียวยาวสะบัดไปตามสาย มีเสียงโน้ตไพเราะลอยออกมา
เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ อยากลุกขึ้นยืนอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่มันมีผู้คนรอบข้างเยอะมาก โม่เทียนยวี๋คุกเข่าต่อหน้าเธอทำไม
“เสี่ยวโยว เธออย่าขยับ ฉันจะร้องเพลงหนึ่งให้เธอฟัง”
ขณะที่เขาพูด เขาดึงสายและร้องเพลงขึ้นมาทันที ตอนพูดก็ปกติ แต่ร้องเพลงก็ยังโอเค
โม่เทียนยวี๋ตั้งแต่เล็กจนโต ด้วยการอบรมสั่งสอนของพานจื้อหลาน แม้ว่าต้องเรียนรู้ก็ต้องเรียนเปียโนที่สง่างามเพื่อปลูกฝังอารมณ์ แต่ตอนผู้ชายทุกคนไปเรียนก็คือตอนยังเป็นเด็ก
ตอนเด็กๆ ตัวเองรู้สึกว่ากีตาร์เจ๋งกว่าเปียโน ไม่แปลกใจเลยที่โม่เทียนยวี๋ตอนเรียนนั้นจะแอบเรียนกีตาร์ช่วงหนึ่งกับเพื่อสนิทไม่กี่คน
ถึงจะผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แต่ยังสามารถเรียกความรู้สึกกลับมาหลังจากฝึกซ้อม ไม่ได้อยู่ในระดับสูงมากนัก แค่เล่นเพลงได้หนึ่งถึงสองเพลงโดยไม่มีปัญหา
เพราะการแสดงของโม่เทียนยวี๋ในครั้งนี้ รอบข้างคนก็เยอะมาก มีสองสามคนรวมตัวกัน พอเป็นแบบนี้โม่โยวก็ยิ่งลุกขึ้นยาก ต้องนั่งตัวแข็งทื่ออย่างกระอักกระอ่วนและหมดหนทาง
ทั้งคู่หน้าตาดี และพฤติกรรมคุกเข่าถือกีตาร์ของโม่เทียนยวี๋นั้น วัยรุ่นชายหญิงไม่น้อยก็รู้สึกว่าโรแมนติกมาก ยืนข้างๆ ปรบมือ
พวกเขาเห็นแล้วตื่นเต้น แต่โม่โยวไม่รู้สึกเลยสักนิด เธอแค่หวังว่าโม่เทียนยวี๋จะจบมันเร็วๆ จากนั้นก็รีบไป
ทั้งคู่ไม่ได้สังเกต ท่ามกลางฝูงชนนั้น มีดวงตาสองข้างที่แทบเป็นไฟ จ้องมองโม่เทียนยวี๋อยู่
เงาของหนึ่งร่างใหญ่หนึ่งร่างเล็ก ถูกต้องแล้ว ก็คือสองพ่อลูกลู่จิ้นยวนและลู่อันหราน
ได้ยินคนของตัวเองรายงานตลอดทาง บอกว่าสองคนไปเดินเล่นที่ห้าง ดูภาพยนตร์อะไรต่างๆ เขาก็อยู่เฉยไม่ได้แล้ว อยากฆ่าตัวตายทันที
ไม่ใช่แค่นี้ ยังพาลูกชายมาด้วย ยังไงแล้วถ้าเกิดเหตุการณ์อะไร ก็ให้ลูกชายไปเพื่อพลิกสถานการณ์โดยตรง
เสี่ยวอันหรานกำหมัดเล็กแน่น นั่งอยู่บนไหล่พ่อตัวเอง อยากไปสั่งสอนบทเรียนให้โม่เทียนยวี๋อย่างดุเดือดสักที เกาหูอย่างไม่สบอารมณ์
“เฮอะ ร้องห่วยแตกมากจริงๆ แย่จะตายอยู่แล้ว” น้ำเสียงขยะแขยงอย่างมาก
ลู่จิ้นยวนทำหน้าเย็นชา พยักหน้าไร้อารมณ์ เห็นด้วยอย่างมาก
รอบข้างมีผู้ชมจำนวนมาก เพราะลู่จิ้นยวนสวมหมวก และเป็นหมวกที่ค่อนข้างปีกต่ำ ปกปิดใบหน้าไปมากกว่าครึ่ง จึงไม่มีใครให้ความสนใจเขา
แต่ความคิดเห็นนี้ของเสี่ยวอันหรานถูกคนรอบๆ ได้ยินเข้า พอเห็นว่าคนพูดเป็นเด็กผู้ชายตัวน้อยน่ารักแบบนี้ ความไม่พอใจที่เกิดขึ้นก็หายไปทันที
“เด็กน้อย สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าร้องเพลงดีหรือไม่ดีน้า หนูดูสิ พี่ชายสุดเท่คนนั้นเขาร้องเพลงให้แฟนที่นั่งอยู่คนนั้นฟัง มันช่างโรแมนติกอะไรอย่างนี้”
หญิงสาววัยรุ่นหนึ่งในนั้นยิ้มอย่างใจดี อธิบายให้เขาฟัง คนรอบๆ ก็พยักหน้าคล้อยตาม
“ใช่ ถ้าแฟนฉันโรแมนติกแบบนี้ได้ก็ดีสิ”
“โรแมนติกหรือไม่โรแมนติกยังไม่ต้องพูดถึง ถ้าฉันได้แฟนหล่อแบบนี้ก็ยิ่งดีเลย”
“ใช่ แฟนเขาก็สวยมาก เฮ้อ ผู้ชายหล่อๆ นี่เข้ากับสาวสวยจริงๆ ”
เด็กน้อยลู่อันหรานเห็นว่าไม่มีใครสนับสนุนตน ก็โกรธแทบตาย แต่เห็นสีหน้าโม่โยวไม่มีรอยยิ้มอะไร ก็โล่งใจไม่น้อย
ในขณะนี้ โม่เทียนยวี๋ร้องเพลงจบแล้ว เขาถอดกีตาร์แล้ววางลงข้างๆ ยังคงคุกเข่าเหมือนเดิม มองโม่โยวด้วยเสน่หา
ลู่จิ้นยวนและลู่อันหรานท่ามกลางฝูงชนเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ
อย่างที่คิดไว้ แค่เห็นโม่เทียนยวี๋หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋า เปิดมัน แหวนเพชรแวววาววางอยู่ในกล่องอย่างเงียบๆ
ใบหน้าลู่จิ้นยวนมืดทันที ดวงตาสีดำหรี่ลง ในนั้นเต็มไปด้วยอันตราย น่ารังเกียจ ไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้กับเขา ขอแต่งงาน?
ถ้าไม่ใช่สถานที่แปลกๆ แบบนี้ ลู่จิ้นยวนต้องเข้าไปซัดมันสักที แล้วทำลายมือโม่เทียนยวี๋เหมือนที่ทำกับแม่ของมัน เห็นแล้วเกะกะสายตามากจริงๆ
เสี่ยวอันหรานเบิกตากว้าง กัดฟันกรอด อยากจะพุ่งเข้าไปแย่งแหวนนั้นแล้วโยนออกไปให้ไกล
ในขณะเดียวกัน พ่อลูกเกิดความคิดเหมือนกัน โม่โยว……อย่าตอบตกลงเด็ดขาดเลยนะ
เป้าหมายที่ทั้งสองกำลังคิด โม่โยว เมื่อเห็นแหวน ทั้งร่างก็ตกตะลึง ไม่มีการตอบสนองอะไรสักนิดอย่างอึ้งๆ
โม่เทียนยวี๋ไม่สนใจ ยังคงบรรยายความลึกซึ้งของ ‘ความรัก’ ที่เขามีต่อโม่โยว พูดว่าความรู้สึก ฟังแล้วก็ซาบซึ้งใจมาก
“โม่โยว แต่งงานกับฉันนะ ฉันจะดีกับเธอ มอบความสุขให้เธอตลอดชีวิต”
เพิ่งพูดจบ คนรอบข้างก็ระเบิดทันที ส่งเสียงเชียร์ขึ้นมาทีละคน
“แต่งกับเขา”
“รีบตกลงสิ”
“ฉันตกลง”
ยังมีหญิงสาวผู้กล้าหาญบางคนตะโกนสามคำออกมาทันที มันทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมา ในที่สุดโม่โยวก็ได้สติ
เธอมองโม่เทียนยวี๋ด้วยแววตาสับสน สายตามองไปที่แหวนบนมือเขาอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่าโม่เทียนยวี๋จะขอแต่งงานเธอแบบนี้จริงๆ? ด้วยวิธีแบบนี้อีก
โม่เทียนยวี๋มองไปที่คนรอบๆ ได้ยินเสียงเชียร์ของพวกเขา แทบจะอยากให้ตกลงทันที แต่……
ในใจเธอตอนนี้ไม่มีความรู้สึกดีใจเลยสักนิด ผลุบตาลงเงียบๆ ความคิดสับสนวุ่นวายเล็กน้อย
ในหัวสมอง ไม่คิดว่าจะนึกถึงใบหน้าลู่จิ้นยวนอีกครั้ง นี่มันทำให้เธอขมวดคิ้วแน่น เธอกับโม่เทียนยวี๋สิถึงจะเป็นความสัมพันธ์แบบคู่รัก
แต่ทุกครั้ง เธอกลับคิดถึงผู้ชายอีกคน เห็นได้ชัดว่านี่มันผิดปกติและไม่ควรเกิดขึ้น คำตอบหนึ่งที่ทำให้เธอหวาดกลัวนิดหน่อยเหมือนทะลุทะลวงเข้ามาในใจ
จากนั้นมันก็อยู่ในหัวสมอง คราวก่อนลู่จิ้นยวนสารภาพความสัมพันธ์ของตนกับเขา และบอกว่าทำไมเธอถึงความจำเสื่อม รวมถึงเรื่องทั้งหมดเมื่อห้าปีก่อน
เสียงเหล่านั้นมันยังคงดังก้องข้างหู
