ชีวิตตนเมื่อห้าปีก่อน ดูเหมือนไม่มีความสุข และไม่มีความมั่นคงเลย
ตอนนี้เธอกำลังคิดอะไร?
ไม่ว่าห้าปีก่อนจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยความทรงจำเธอในห้าปีมานี้ คนที่ดีกับเธอ คนที่ให้ชีวิตที่สองกับเธอ ก็คือคนในตระกูลโม่ ก็คือโม่เทียนยวี๋ไม่ใช่เหรอ?
โม่โยว อย่าเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ หรือเพราะการปรากฏตัวของลู่จิ้นยวน คุณจะเพิกเฉยเรื่องราวเหล่านั้นที่ตระกูลโม่ทำเพื่อคุณเหรอ?
ทันใดนั้นเธอก็ได้สติ ตระหนักได้ว่าโม่เทียนยวี๋ยืนตรงหน้าเธอแล้ว
เขาจับมือเธออย่างอ่อนโยน “โม่โยว แต่งงานกับฉันนะ? ” ขณะที่พูดก็หยิบแหวนออกมาด้วย หยิบมือขวาเธอขึ้นมา ไม่รอคำตอบของเธอ จะสวมแหวนให้เธอ
ท่ามกลางฝูงชน ลู่จิ้นยวนสีหน้ามืดมนและเย็นชา ใบหน้าเล็กของเสี่ยวอันหรานตึงเครียด ดวงตาสองข้างจ้องมองแหวนนั้น
ลู่จิ้นยวนมีใบมีดที่ปลายนิ้ว ข้อมือเขาเริ่มขยับ ในใจคิดอย่างเย็นชา ตราบใดที่โม่เทียนยวี๋มันกล้าเอาแหวนสัมผัสมือโม่โยว เขาจะตัดมือเจ้านั่นทันที ดูสิว่ามันจะถือแหวนอย่างไร เฮอะ
โม่โยวจ้องแหวน มองดูมันใกล้นิ้วตนขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ทำอะไรไม่ได้ เมื่อมันจะสัมผัสโดน ใจเธอก็เต้นอย่างรุนแรง เธองอนิ้วอย่างรุนแรงชักมันกลับทันที
โม่เทียนยวี๋แข็งทื่ออยู่กับที่
ท่ามกลางฝูงชน เมื่อตอนแรกทุกคนคิดว่าคู่นี้จะสำเร็จ ใครจะไปคิดว่าช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เสียงที่วุ่นวายจะเงียบลงไม่น้อย
ลู่จิ้นยวนหรี่ตา ค่อยๆ เก็บใบมีด
โม่เทียนยวี๋ไม่รู้เลยสักนิด นิ้วของตัวเองเพิ่งเดินผ่านด่านนรกมาเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ในใจเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย
ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ กล้าปฏิเสธเขาต่อหน้าคนเยอะๆ เหรอ?
บัดซบ……จริงๆ เขาดันทำอะไรไม่ได้
เขาหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโกรธที่จะพุ่งขึ้นมา “เสี่ยวโยว เธอ……”
ยังไม่ทันพูดจบ แววตาโม่โยวก็ลุกลี้ลุกลน รีบพูดขึ้น “ขอโทษนะเทียนยวี๋ ฉ-ฉันยังไม่ได้คิดดีๆ เลย ให้ฉันคิดก่อน ฉ-ฉันไปก่อนนะ”
เธอพูดจบ ก็ก้าวเท้ายาวออกไปทันที ถึงขนาดวิ่งนิดๆ ด้วยซ้ำ ราวกับโม่เทียนยวี๋เป็นสัตว์ประหลาดน่ากลัวจะวิ่งตามมา นี่เป็นการตบหน้าเขาอย่างแรงอีกครั้งโดยไม่ต้องสงสัย
สองพ่อลูกท่ามกลางฝูงชนโล่งอกทันที เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างร่าเริง “ผมรู้อยู่แล้ว แม่จะสายตาแย่ขนาดนั้น ไปชอบคนแบบนี้ได้ยังไง เฮอะ”
ลู่จิ้นยวนก็อารมณ์ดี ทำท่าทางให้คนที่คอยปกป้องโม่โยวลับๆ ให้ตามเธอไปทันที
ไม่ใช่แค่นี้ เขายังให้ลูกน้องอุ้มลูกชายตามไป “คืนนี้แม่ของลูกต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ ลูกไปอยู่เป็นเพื่อนเธอหนึ่งคืน พรุ่งนี้พ่อจะให้คนไปรับ”
คนอื่นไม่รู้ ลู่จิ้นยวนมองแววตายุ่งเหยิงของโม่โยวตั้งแต่ต้นจนจบ เพื่อหลีกเลี่ยงความคิดเพ้อเจ้อของเธอ ไม่ลังเลที่จะส่งลูกชายผู้ร่าเริงสดใสไปให้
ได้นอนกับโม่โยว เด็กน้อยลู่อันหรานก็แสดงความดีใจออกมา
สำหรับลู่จิ้นยวน ยังคงยืนอยู่ที่เดิม รอให้คนกระจัดกระจายออกไป ก็เดินไปด้านหลังโม่เทียนยวี๋ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
สีหน้าโม่เทียนยวี๋มืดมนมาก แต่เขาไม่ได้กลับไป แต่ไปไนต์คลับที่โด่งดังมากแห่งหนึ่ง และสั่งให้ผู้หญิงสองสามคนมาอยู่เป็นเพื่อนอย่างไม่สนใจไยดี
ความโกรธในใจเขาต้องถูกระบายออกสักหน่อย ไม่อย่างนั้นคราวหน้าถ้าเขาเจอยัยชั้นต่ำโม่โยวคนนั้น ไม่รับประกันว่าตัวเองจะเสียสติบีบคอเธอให้ตาย
ห้องส่วนตัวถูกเปิดออก คนที่เข้ามาไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นคนที่แต่งตัวพนักงานเสิร์ฟ “คุณคะ มีคนขอให้ฉันเอาสิ่งนี้มาให้คุณ”
โม่เทียนยวี๋หยิบมันมาดูอย่างไม่อดทน ตกตะลึงทันที สีหน้ามืดมนไม่แน่นอน เดินออกไปอย่างมีพิรุธ ไปที่หลังประตูของไนต์คลับทันที
พอเขาเดินออกไป เห็นว่าถนนด้านหลังว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่สักคน สีหน้าก็ยิ่งไม่พอใจ คิดว่ามีคนกำลังเล่นตลกกับเขาหรือเปล่า
ทันใดนั้นตรงหน้าก็มีร่างหนึ่ง เขายังไม่ทันตอบสนอง บนปากไม่รู้มีอะไรบางอย่างแนบลงมา พูดออกมาไม่ได้ทันที
ไม่ใช่แค่นี้ เกิดเสียงกึกๆ สองที มือสองข้างของเขาก็คลาดเคลื่อนทันที เจ็บจนเขากรีดร้องออกมา แต่สิ่งที่ทักทายเขาก็คือถุงผ้าสีดำยัดทั้งตัวเขา จากนั้นก็เตะเขา โม่เทียนยวี๋นอนบนพื้นอย่างอนาถ
เขาร้องคร่ำครวญ ดิ้นรนบิดตัวไปมาบนพื้นไม่หยุด เพราะสองมือเคล็ดจึงออกแรงไม่ได้ ดังนั้นจึงถอดถุงดำไม่ได้ และไม่มีทางฉีกเทปที่ปิดปากได้
ในความมืด มีชายฉกรรจ์สี่คนปรากฏตัว เผชิญหน้ากับร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งที่เดินมาอย่างช้าๆ นั่นก็คือลู่จิ้นยวน
เขายังคงสวมหมวก สองมือล้วงกระเป๋า มองโม่เทียนยวี๋ที่บิดตัวเหมือนแมลงบนพื้น มุมปากยกขึ้น ในดวงตามีความแปลกประหลาดแวบผ่านมา แล้วโบกมือตามอำเภอใจ
ชายสี่คนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ก็ขยับทันที ทันใดนั้นก็พุ่งเข้าไปเตะต่อยโม่เทียนยวี๋
ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขา เป็นเรื่องปกติที่จะเตะคนตาย เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ยังตายไม่ได้ ดังนั้นจึงควบคุมแรงเอาไว้ แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ โม่เทียนเนื้อเยื่อวี๋ที่อยู่ในถุงดำก็ยังคงอยากตาย
เจ็บ ความเจ็บปวดไม่รู้จบกระจายไปทั่วทั้งร่าง
น้ำตาน้ำมูกเขาไหลออกมาทั้งหมด ไม่สามารถกรีดร้องได้ แทบขาดอากาศหายใจ เขาถึงขนาดคิดว่าตัวเองจะโดนตีตาย
ตามมาด้วยการคาดเดาที่น่ากลัวทุกประเภทและเสียงร้องอันเจ็บปวด เขาก็เป็นลมไป
วันต่อมา
โม่โยวที่ได้สนุกสนานกับเสี่ยวอันหรานทั้งคืน อารมณ์ก็ดีมาก หลังจากเธอไปบริษัท ในใจก็ยังค่อนข้างกังวล มองดูโทรศัพท์เป็นครั้งคราว
ไม่มีอะไรอื่น ตอนนี้เธอกลัวโม่เทียนยวี๋จะโทรมา ถามผลลัพธ์เกี่ยวกับเรื่องที่ขอเธอแต่งงาน เธอยังให้ผลลัพธ์อะไรไม่ได้
ไม่รู้ว่าทำไม อย่างน้อยตอนนี้เธอไม่อยากตอบตกลง แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอยิ่งไม่สามารถเผชิญหน้ากับโม่เทียนยวี๋ได ยังดีที่โทรศัพท์ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลยในช่วงเช้า
และโม่เทียนยวี๋ในตอนนี้ หลังจากตื่นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล แค่ขยับตัวเล็กน้อย ก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา เจ็บไปทั้งร่าง ในขณะเดียวกันก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานขึ้นมาทันที
เมื่อคืนเขานึกว่าตัวเองจะตายอยู่ตรงนั้น ถึงตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หลังจากภัยพิบัติ แต่เขาก็ยังโกรธจนอยากฆ่าคน ในตอนนี้ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก คนที่เข้ามาก็คือผู้ช่วยของเขา
“ประธานโม่ คุณฟื้นแล้วเหรอ”
เขาทำหน้าเครียด กัดฟัน “ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง? ”
“ประธานโม่ พ่อครัวที่ไนต์คลับเป็นคนพบคุณ จากนั้นก็โทรเรียกตำรวจและรถพยาบาลเพื่อมาส่งคุณที่โรงพยาบาล คุณไปทำให้ใครขุ่นเคืองมา? ลงมือโหดเกินไปแล้ว”
ในใจโม่เทียนยวี๋โกรธมาก ทันทีที่เคลื่อนไหว ก็ร้องลั่นขึ้นมา เจ็บจนเส้นประสาทเขากำลังสั่น
“โอ๊ยประธานโม่ คุณอย่าขยับเด็ดขาด หมอบอกว่า ถึงแม้ร่างกายคุณจะไม่ได้บาดเจ็บถึงแก่ชีวิต แต่ยังคงสาหัสมาก ซี่โครงหักสี่ซีก เนื้อเยื่ออ่อนฟกช้ำไปทั่วร่างกาย ฟกช้ำเลือดอุดตันจำเป็นต้องค่อยๆ ขุดลอกมัน แขนก็เคล็ดด้วย ทั้งหมดนี้ต้องพักฟื้น”
โม่เทียนยวี๋： “……”
