บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 4 นายเป็นใคร!

เวินหนิงส่ายหน้า น่าจะรู้สึกไปเองมากกว่า คนที่หมดสติมาสามปีเต็ม จะเป็นไปได้ยังไงที่จะฟื้นขึ้นมาเพราะเธอดูแลเขาแค่หนึ่งวันและนอนกับเขาแค่หนึ่งคืน

อีกอย่าง เวินหนิงก็ไม่ได้หวังให้ลู่จิ้นยวนฟื้นขึ้นมา

ถ้าลู่จิ้นยวนตื่นขึ้นมาตอนนี้ ถ้างั้นตระกูลลู่ก็คงไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลู่จิ้นยวนหมดสติมาสามปี เธอก็คงต้องถูกส่งกลับเรือนจำ ไม่ก็เพราะลู่จิ้นยวนเกลียดเธอก็จะสั่งกำจัดเธอไปจากโลกนี้

รวมถึง สามปีนี้ที่ลู่จิ้นยวนหมดสติ มีคนมาทำลายชีวิตที่เคยประสบความสำเร็จของเขา และคนที่ทำให้เขาต้องประสบชะตากรรมแบบนี้คือคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วลู่จิ้นยวนจะปล่อยเธอไปงั้นหรอ

ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไรเวินหนิงก็ไม่ได้อยากให้ลู่จิ้นยวนฟื้นขึ้นมา หากเขาฟื้นขึ้นมา ก็คงกลายเป็นฝันร้าย

แต่ไม่นาน เวินหนิงก็ต้องตกไปอยู่ในฝันร้าย

หนึ่งเดือนต่อมา เวินหนิงเช็ดตัวให้ลู่จิ้นยวน นวดให้ลู่จิ้นยวน นอกจากตอนกินข้าวแล้วเธอก็อยู่ข้างๆลู่จิ้นยวนตลอด

ตอนที่นวดให้ลู่จิ้นยวนนั้นเวินหนิงก็สังเกตอาการของลู่จิ้นยวน เธอตั้งใจจับหรือลูบในจุดที่คนจะรู้สึกจั๊กกะจี๋ ลู่จิ้นยวนก็ไม่มีการตอบสนองอะไร

เธอก็เลยมั่นใจ ว่าความรู้สึกของเช้าวันนั้นแค่เธอคิดไปเอง

ในที่สุดเธอก็คลายกังวล กลางคืนไม่ต้องนอนขดอยู่บนโซฟา แต่กลับมานอนบนเตียง

เตียงของตระกูลลู่สบายมากๆ มีเตียงแต่มานอนไม่ได้ สำหรับเธอแล้วเป็นความทรมานอย่างหนึ่ง

เธอเอนกายสบายๆบนเตียง เวินหนิงวางหัวบนหมอนนุ่ม ห่มผ้าห่มที่อบอุ่น มันเป็นความรู้สึกที่สบายมาก เวินหนิงเกือบจะร้องไห้ออกมา นานมากแล้ว ที่เธอไม่ได้ใช้ชีวิตกินข้าวดีดี นอนสบายๆเหมือนคนทั่วไป

หนึ่งเดือนที่อยู่ในบ้านตระกูลลู่ ถึงแม้จะเหนื่อย แต่ก็เพียงพอที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความสงบ

เวินหนิงคิดว่า ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป และพยายามจนได้มีโอกาสไปดูแลแม่ ก็คงดีมากๆ

ในความสลัว เวินหนิงนอนกอดความใฝ่ฝันอันสวยงามนี้หลับตาลง ทันใดนั้นก็มีร่างกายอันรุ่มร้อนมาทับบนตัวเธอ

“นายเป็นใครน่ะ! ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะ! ” เวินหนิงตื่นขึ้นด้วยความตกใจ และต่อสู้ดิ้นรน

จิตใต้สำนึกของเวินหนิงคิดว่าลู่จิ้นยวนฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ตอนที่เธอยื่นมือไปจับร่างของผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาสองข้างเบิกโพรง ลู่จิ้นยวนยังนอนอยู่ข้างๆเธอ! ผู้ชายที่อยู่บนร่างของเธอ ไม่ใช่ลู่จิ้นยวน!

งั้นเขาเป็นใครกัน!

ความมืดปกคลุมทั่วห้อง เธอดิ้นจนสุดแรงด้วยความกลัว บ้านตระกูลลู่ใหญ่ขนาดนี้ ใครนะที่กล้าบุกเข้ามาในห้องของลู่จิ้นยวนในกลางดึก มาลวนลามภรรยาของลู่จิ้นยวน และยังกล้าทำต่อหน้าลู่จิ้นยวนอีก!

“ป่าเถื่อนดี ฉันชอบ” เสียงของผู้ชายแปลกหน้าไม่ได้ทำให้เวินหนิงเดาได้เลยว่าเขาเป็นใคร ความอ่อนแอของเวินหนิงทำให้การดิ้นของเธอถูกมองข้าม ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผลอะไร การเสียดสีของร่างกายที่นุ่มนวลของเธอ ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของชายหนุ่ม

“นายเป็นใครกันแน่ รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ถ้าคนของตระกูลลู่รู้ว่านายลักลอบเข้าห้องคุณหนูของเขากลางดึก และยังมาลวนลามนายหญิงอีกล่ะก็ ฉันรับรองว่านายไม่มีทางได้ผุดได้เกิดแน่นอน! นายรีบไปตอนนี้ ฉันรับประกันจะไม่ทำร้ายนาย ถ้านายยังไม่ไป ฉันจะตะโกนเรียกให้คนช่วย!”

“หึ งั้นเธอก็ตะโกนเลย ลองดูว่าถ้าคนของตระกูลลู่เข้ามาให้เธอและฉันในสภาพนี้ จะจัดการกับเธออย่างไร”

ขณะนั้นตัวของเวินหนิงก็แข็งขึ้นมา……