เย่ซือเยวี่ยคิดอะไรบางอย่างออกขึ้นมา สีหน้าก็พังคลืนลงมาในบัดดล
“เวินหนิง เดี๋ยวผ่านไปสักระยะหนึ่งฉันก็จะไม่อยู่ที่เจียงเฉิงแล้ว สำนักงานใหญ่โยกฉันให้ไปอยู่สาขาย่อย ไปเมืองตี้ตู ความเจริญภายในเมืองตี้ตูพัฒนาไปไกลมาก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่สำนักงานใหญ่ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นการเลื่อนขั้น ก็มีเพียงแค่ว่า ต่อไปนี้พวกเราก็จะไม่ได้อยู่เมืองเดียวกันแล้ว”
เธอพูดออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุด จึงไม่ได้สังเกตถึงท่าทีที่แปลกไปของเวินหนิง
“ซือเยวี่ย ความจริงแล้วฉันก็กำลังจะบอกกับเธออยู่พอดีเลยว่า ฉันก็จะไปเมืองตี้ตูแล้วเหมือนกัน ก็คงไม่ต่างอะไรมากไปจากเธอหรอก ย้ายไปสำนักงานใหญ่ของลู่กรุ๊ปที่อยู่เมืองตี้ตู”
เย่ซือเยวี่ย “……….”
เดิมทีตนนึกว่าจะต้องแยกจากกับอีกฝ่าย ไม่คาดคิดเลยว่าทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง นี่เป็นเรื่องเกินคาดที่น่ายินดียิ่งนัก
ออกมาจากห้องรับรอง ตอนที่เดินผ่านห้องโถง เย่ซือเยวี่ยกลับหยุดฝีเท้าลง แล้วถลันตัวไปด้านข้าง เอากายของเธอหลบอยู่ในซุ้มจัดดอกไม้ประดับ ชะโงกหัวออกไปดูอย่างลับๆ ล่อๆ
เวินหนิงสงสัย “เธอเป็นอะไรไปน่ะ”
“ชู่ เธอดูโต๊ะที่อยู่ติดหน้าต่างทางด้านซ้ายนะ มุมด้านข้างของผู้ชายคนนั้น ดูคุ้นตาบ้างไหม” เธอหรี่ตาลงพลางพูดออกมา
เวินหนิงเงยหน้าขึ้นไปมอง จากนั้นก็พลันพูดออกมาอย่างตกใจว่า “ว้าย นั่นอันเฉินหรือเปล่า”
“เป็นไอ้โรคจิตคนนี้นี่เอง” เย่ซือเยวี่ยเอามือลูบอกตนเอง กัดฟันพูดลอดไรฟันออกมา
เวินหนิง “……….”
“เดี๋ยว รอก่อน เธอจะทำอะไรน่ะ” เวินหนิงเห็นเธอกำหมัดเตรียมที่จะพุ่งออกไป จึงรีบคว้าเธอให้หยุดเอาไว้ก่อน
เย่ซือเยวี่ยชะงักค้างไป จากนั้นก็พยักหน้าทั้งที่ราวกับว่ายังอยู่ในห้วงความคิดอยู่ พูดอย่างกระซิบกระซาบว่า “ใช่แล้ว ฉันไม่อาจที่จะขายขี้หน้าไปพร้อมกับไอ้โรคจิตคนนั้นได้”
เธอพูดขึ้น จากนั้นก็รีบหยิบเครื่องสำอางค์ขึ้นมาจากในกระเป๋า แล้วจึงเริ่มแต่งหน้าเติมปาก
เวินหนิงนึกว่าชักจูงเธอจนสำเร็จแล้ว จึงถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาทันที แต่ว่าในทันทีต่อมาเธอก็ต้องผงะด้วยความตกใจ คนตรงหน้าหวีผมหน้าม้าให้ตรงเป็นระเบียบ ถักเปียทั้งสองข้างแบบหลวมๆ คิ้วดกดำเป็นแพ ทั่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วย‘กระ’ เด็กสาวที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายชนบทคนนี้เป็นใครกัน
เย่ซือเยวี่ยหันซ้ายทีขวาทีมองตนเองในกระจก ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วจึงใช้มือจัดแจงผมหน้าม้าตนเองลงมา “ทำไมความรู้สึกโดยรวมเหมือนยังขาดอะไรบางอย่างไปนะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมอง รีบกวักมือเรียกพนักงานบริการที่กำลังเดินมาทางนี้ให้เข้ามาหาในทันที “น้องคะ รบกวนขอดูแว่นตาของน้องหน่อยได้ไหมคะ”
พนักงานคนนั้นไม่เข้าใจความหมาย แต่ว่าลูกค้าคือพระเจ้า เธอจึงยอมทำตาม
เมื่อแว่นตามาอยู่ในมือเธอ เย่ซือเยวี่ยจึงเอาขึ้นสวมด้วยตนเองในทันที หยิบกระจกขึ้นมาส่องดูอีกที แล้วจึงดีดนิ้วขึ้นมาเสียงดัง “ฮะฮ่า นี่สิถึงจะถูก แค่นี้ก็คงไม่มีใครจำร่างเดิมของฉันได้แล้ว ฉันนี่มันจะสามารถเกินไปแล้วนะ”
ขณะที่เธอพูดก็ล้วงหยิบเอากระดาษหลายใบที่มีรูปคุณปู่เหมาเจ๋อตงในกระเป๋าออกมาแล้วยัดใส่มือของพนักงานคนนั้นไป “แว่นตาอันนี้ฉันซื้อเลยแล้วกัน ขอบคุณนะ” หลังจากที่พูดเสร็จ ก็วิ่งปรี่ไปที่โต๊ะของอันเฉินในทันที แม้แต่เวินหนิงเองก็คว้าเธอเอาไว้ไม่ทัน
“พี่เฉิน เป็นพี่จริงๆ ด้วย เมื่อกี้นึกว่าจำคนผิดไปแล้วสะอีก ในที่สุดก็ได้เจอพี่แล้ว” เย่ซือเยวี่ยทั้งร้องโวยวายเสียงดัง ทั้งโถมตัวเข้าใส่อันเฉิน
ด้วยมือที่ว่องไวของอันเฉิน ทำให้เธอไม่อาจที่จะโถมตัวเข้าใส่เขาได้จริงๆ เขาเบี่ยงหลบออกมาในทันที
เย่ซือเยวี่ยผงะไป มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสายตา ราวกับเขาได้ทำเรื่องเลวร้ายจนฟ้าพิโรธได้อย่างไรอย่างนั้น “พี่เฉิน ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้”
กล่าวจบ เธอก็จ้องเขม็งไปที่อีกฝ่ายที่สวมชุดราตรีนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พลันเอานิ้วชี้ไปที่เธอผู้หญิงที่มีท่าทางสวยสดงดงามคนนั้น “นี่เป็นเพราะเธอใช่ไหม เป็นเพราะเธอ พี่ถึงได้ทิ้งฉันไป”
อันเฉินสีหน้าเคร่งขรึมดำทะมึน เขาทำหน้าขรึมมองไปที่เย่ซือเยวี่ย “คุณ คิด ที่ จะ ทำ อะ ไร”
เย่ซือเยวี่ยเม้มปาก ก้มหัวลงช้าๆ มือทั้งสองข้างจับเข้าไปที่หน้าท้องอันแบนราบของตัวเอง “พี่เฉิน ฉันรู้ว่าพี่ดูถูกฉัน ไม่ชอบฉัน”
“คำสาบานว่าจะรักจนชั่วฟ้าดินสลายของพวกเราเมื่อก่อน ความทรงจำที่สวยงามพวกนั้น และที่พี่ยอมรับฉัน สิ่งพวกนี้ถ้าพี่จะไม่สนใจแล้วก็ไม่เป็นไร ฉันไม่โทษพี่หรอก แต่ว่า………”
“แต่ว่าเด็กที่อยู่ในท้องฉัน จะไม่มีพ่อไม่ได้นะ พี่เฉิน ฉันไม่ฟังคำของพี่ที่บอกว่าให้ไปโรงพยาบาล พี่ก็อย่ามาโทษฉันในเรื่องนี้นะ เพราะนี่เป็นลูกคนแรกของฉัน ฉันไม่อยากที่จะสูญเสียเขาไป พี่ให้ฉันเก็บเขาเอาไว้เถอะนะ ฉันขอร้องพี่ละ พี่เฉิน”
ทันทีที่กล่าวประโยคนั้นออกไป ทั้งร้านก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้น ลูกค้าทุกคนต่างถกเถียงคุยกันไปต่างๆ นานา
“ผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมากเลย อายุยังน้อยอยู่แท้ๆ ก็มาเจอผู้ชายเศษสวะแบบนี้ สารเลวจริงๆ”
“เป็นธรรมดาอยู่แล้ว ฉันบอกเอาไว้เลยนะว่า ทุกวันนี้ผู้ชายที่ยิ่งดูนิสัยดี ก็ยิ่งชอบเล่นกับจิตใจของผู้หญิง พวกเราต้องระวังเอาไว้แล้ว”
“ฉันล่ะโคตรเกลียดผู้ชายแบบนี้เลย ทำกันจนผู้หญิงท้องแล้วยังไม่รับผิดชอบ แล้วดูผู้หญิงที่นั่งใส่ชุดราตรีที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา พอเห็นสวยเข้าหน่อย ก็ไม่สนใจดูถูกน้องผู้หญิงคนนี้แล้ว โคตรเลวเลย ”
ลูกค้าผู้หญิงที่อยู่ในร้านกาแฟมีจำนวนมากกว่า พวกเธอย่อมเข้าข้างคนเพศเดียวกัน ทุกคนต่างพากันวิจารณ์อันเฉิน เสียงถกเถียงค่อนข้างที่จะดังมากเลยทีเดียว สามารถพูดได้เลยว่าช่างเป็นที่น่ากังวลเสียจริง
คนที่สับสนงุนงงมากที่สุดก็คือตัวอันเฉินเอง
เมื่อได้ยินเสียงที่ถกวิพากษ์วิจารณ์อยู่โดยรอบนั้น และมองดูสายตาทิ่มแทงจากผู้หญิงหลายคน ลำคอของเขาก็เกร็งจนแทบที่จะระเบิดออกมาแล้ว เขาหันหน้าไปเล็กน้อย แล้วพูดกับเย่ซือเยวี่ยด้วยสีหน้าที่ขรึมเสียจนน่ากลัว
“เย่ ซือ เยวี่ย เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ นี่เธอเสียสติไปแล้วหรือเปล่า”
เย่ซือเยวี่ยผงะไป มองเขาแล้วกระพริบตาปริบๆ “ฉันแต่งตัวเสียขนาดนี้แล้วคุณยังจำฉันได้อย่างงั้นเหรอ”
อันเฉินระเบิดหัวเราะด้วยความโมโหออกมา หรี่ตาลงเล็กแล้วกัดฟันพูดว่า “ต่อให้เธอกลายเป็นเถ้าถ่านฉันก็จำเธอได้”
เธอเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้มออกมา พูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ ว่า “จำได้ก็จำได้ แต่จำฉันได้แล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนความจริงเรื่องที่นายเป็นผู้ชายเศษสวะได้หรอกนะ”
“เธอ………” อันเฉินออกเดินขึ้นหน้าไปทันที
“อ๊า…….พี่เฉิน อย่าทำร้ายฉันเลย ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่กล้าหือกับพี่อีกแล้ว ได้โปรดอย่าตีฉันเลย” เย่ซือเยวี่ยเล่นละครได้สมบทบาทเป็นที่สุด พลันถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว โดยใช้มือป้องท้องของตนเองเอาไว้ ส่วนอีกมือเอาขึ้นบังหน้าผากของตน หวาดผวาตื่นกลัวเป็นอย่างมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัวอ้อนวอนขอความเมตตา
อันเฉิน “……….”
เมื่อผู้คนเห็นดังว่า ก็ทนไม่ไหว มีแขกผู้หญิงหลายท่านที่อารมณ์ร้อน ทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนในทันที ชี้หน้าด่าอันเฉินฉอดๆ
สีหน้าของอันเฉินนั้น ก็พลันดำหมองลงราวกับก้นหม้อ
ดวงตาที่แหลมคมของเย่ซือเยวี่ยมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าได้เวลาแล้ว เธอจึงมองไปที่อันเฉินแล้วพูดออกมาเบาๆ ว่า
“ขอโทษด้วยนะ ฉันเองก็ไม่คิดว่าคนจะตอบสนองกันได้ร้อนแรงแบบนี้ ถูกคนเยอะขนาดนี้มาชี้หน้าด่า คงจะรู้สึกไม่ดีเอามากๆ เลยหรือเปล่า”
อันเฉินกัดฟันกรอดจนกรามขึ้นเป็นสัน “เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ”
“โอ้ย วางใจได้ๆ ฉันจะช่วยนายแก้ปัญหาเรื่องนี้เอง รับประกันได้เลย แปปเดียวคนพวกนี้ก็ไม่กล้าชี้หน้าด่านายแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่กล้าชี้หน้านายแล้ว แต่ยังจะหนีออกไปให้ห่างจากนายให้มากที่สุดเสียด้วยซ้ำ”
อันเฉินขมวดคิ้ว ในใจพลันมีลางสังหรณ์ที่รู้สึกไม่ดีเกิดขึ้นมา
เสี้ยววินาทีต่อมา
“เฉิน พี่เฉิน เดิมทีฉันก็อยากจะบอกพี่มาโดยตลอดว่า ฉัน ฉันเห็นผลตรวจแล็บของพี่ที่วางเอาไว้ที่บ้านแล้วนะ เป็นเอดส์ก็ไม่ได้ถือว่าน่ากลัวหรอก ฉันได้ยินมาว่าเดี๋ยวนี้มียารักษาแล้ว มีความหวังที่จะรักษาให้หายแล้วนะ พี่อย่าพึ่งยอมแพ้โดยเด็ดขาดนะ”
?
