คิดถึงตรงนี้แล้ว เหมยซานตัวสั่นกว่าเดิม
เธออ้าปาก อยากอธิบายอะไรบางอย่าง แต่ลำคอดูเหมือนจะติดขัด พูดอะไรไม่ออกเลย เหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากเธอ
ประตูห้องทำงานเปิดอยู่ เพราะการมาถึงของอันเฉิน ทั้งแผนกจึงเงียบอย่างมาก การเคลื่อนไหวภายใน ด้านออกได้ยินอย่างชัดเจน
นักออกแบบแผนก B ต่างมองหน้ากัน เกี่ยวกับการเผชิญของเหมยซาน มีความเห็นอกเห็นใจ และมีความเศร้าในความโชคร้าย ยังไงแล้ว คนที่สามารถเข้าแผนกออกแบบบริษัทตระกูลลู่ได้นั้นล้วนมีความสามารถเป็นของตัวเอง
และด้วยนิสัยของเหมยซานที่ไม่อดกลั้นต่อคนอื่น ก็มีหลายคนที่ไม่ชินกับเธออย่างแน่นอน
แต่สำหรับเวินหนิงที่มาใหม่ ทุกคนมีความเห็นแตกต่าง แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เป็นเอกฉันท์ คือมีผู้สนับสนุนใหญ่มาก ถึงเวินหนิงจะไม่มีความสามารถ พวกเธอก็ไม่สามารถยั่วยุได้
นักออกแบบทุกคนในแผนก B ตอนนี้เก็บความคิดของตัวเองไว้อย่างระมัดระวัง บางครั้งผู้สนับสนุนเบื้องหลังมีประโยชน์มากกว่าความสามารถ การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำให้คนตายเร็วยิ่งขึ้นได้
การกระทำของเหมยซาน ถึงแม้เวินหนิงจะไม่เห็นด้วย แต่ก็เข้าใจอยู่บ้าง และระหว่างเธอกับอีกฝ่ายก็ไม่มีความบาดหมางอะไรกัน
“ผู้ช่วยอัน ไปดูที่ห้องทำงานก่อน”
“การตกแต่งฉันไม่ได้มีความต้องการมากนัก เรียบๆ ก็ดี แต่สิ่งที่ต้องการคือตำแหน่งแยกกันออกมา รองผู้อำนวยการเหมยจำเป็นต้องอยู่ในห้องทำงานฉันสองสามวัน เพื่อมอบหมายงาน”
อันเฉิน： “……”
ตอนนี้เหมยซานแทบอยากตาย ตอนแรกคิดว่ากว่าจะหนีออกมาได้ แต่ตอนนี้ประโยคหนึ่งของเวินหนิง มันทำให้หัวใจเธอฟื้นคืนชีพอีกครั้ง
สีหน้าอันเฉินแปลกไปเล็กน้อย คิดว่าเวินหนิงอาจจะจัดการเรื่องพวกนี้ ของพวกนี้เป็นครั้งแรก จึงไม่ค่อยแน่ใจนัก เขายังต้องอธิบายหน่อย
“ผู้อำนวยการเวิน ตำแหน่งคุณคือผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบ B ถึงจะส่งมอบงาน ก็ควรเป็นผู้อำนวยการคนก่อนมาส่งมอบงานให้คุณด้วยตัวเอง ไม่ใช่รองผู้อำนวยการ”
“สำนักงานใหญ่ไม่ได้ว่างเหมือนสาขาย่อย เมื่องานโครงการถูกต้อง เหตุผลที่แต่ละแผนกตั้งรองผู้อำนวยการ ก็เพื่อช่วยผู้อำนวยการทำงานให้เสร็จสมบูรณ์ยิ่งขึ้น”
“การตัดสินใจของผู้อำนวยการ ลูกน้องทำได้ให้แค่แนะนำและนำไปใช้ได้เท่านั้น ห้ามคัดค้าน”
เวินหนิงอยู่เมืองเจียงเฉิง ก็เคยดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการมาก่อน ถึงแม้สำนักงานใหญ่จะมีปัญหา แต่มันก็ไม่ต่างกันมากนัก รู้ว่าใครควรติดต่อกับเธอ
แต่……
“ผู้อำนวยการหรงไม่ย้ายออกเหรอ?”
“ย้ายออกแล้ว ครอบครัวเธอจะย้ายไปต่างประเทศ สำนักงานใหญ่จึงย้ายเธอไปสาขาต่างประเทศ เวลารายงานยังเหลืออีกหนึ่งเดือน เธอจะมาบริษัทเพื่อติดต่อคุณเป็นการส่วนตัว น่าจะถึงช่วงบ่าย”
เวินหนิงเข้าใจแล้ว ที่แท้ก็เป็นแบบนี้
เธอไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ เหมยซานก็ไม่แน่ใจโดยสิ้นเชิง นึกว่าผู้อำนวยการหรงไปแล้วไม่กลับมาอีก
อันเฉินมองไปทางเหมยซาน พูดขึ้นอย่างเย็นชา “รองผู้อำนวยการทุกแผนกออกแบบน่าจะคุ้นเคยกับระบบบริษัท รองผู้อำนวยการเหมยใช่ไหม ฉันว่าคุณแทบไม่เข้าใจเลย”
เหมยซานส่ายหน้าทันที พูดอย่างสั่นๆ “ไม่ใช่นะ ฉ-ฉัน……”
เธอรีบมองไปทางเวินหนิง มุมปากวาดโค้งน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้อีก “ผู้อำนวยการเวิน ก่อนหน้านี้ฉันพูดเล่นกับคุณ คนตำแหน่งสูงอย่างคุณให้อภัยคนต่ำต้อยอย่างฉันนะคะ อย่าถือสาฉันเลย”
มาถึงจุดนี้แล้ว เธอมีทางออกเดียวก็คือทำตัวให้นุ่มนวล นอกจากในใจจะเสียใจอย่างสุดซึ้งแล้ว ก็ยังมีความเกลียดชังเวินหนิงอยู่ลึกๆ
เวินหนิงไม่รู้ความคิดที่แท้จริงของเธอแน่นอน มองไปทางอันเฉิน ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ความหมายในแววตานั้นชัดเจน เธอเองก็ไม่ชอบทำให้คนอื่นลำบากใจเหมือนกัน
อันเฉินเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็พูดอะไรมากไม่ได้ สั่งกับคนด้านหลัง “สะสางความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่นี่ เปิดหน้าต่างระบายอากาศ ทำความสะอาด ตามความต้องการของผู้อำนวยการเวิน ตกแต่งใหม่”
ส่วนเหมยซาน มีอันเฉินนั่งอยู่ เธอก็ไม่ได้พูดแทรก ทำได้แค่ออกห่างจากที่นี่ไกลๆ ทำให้อันเฉินไม่ต้องสนใจเธออีก
ถึงแม้เธอจะทำงานในสำนักงานใหญ่มาหลายปี แต่เพราะเป็นรองผู้อำนวยการ เรื่องสำคัญอื่นๆ ก็ยังมีผู้อำนวยการอยู่เหนือหัว วันนี้นับเป็นครั้งแรกที่ได้ประสบการณ์ต่อสู้แบบนี้ มันทำให้เธอตกใจแทบตาย
เดิมทีผู้อำนวยการหรงเป็นหญิงวัยสี่สิบกว่าปี การตกแต่งของห้องทำงานเธอ ส่วนมากไม่ค่อยสอดคล้องกับเวินหนิงวัยยี่สิบกว่าปีอย่างมาก
ภาพวาดทิวทัศน์ที่แขวนอยู่ กระถางต้นไม้ที่มุมห้อง อุปกรณ์บางอย่างบนโต๊ะล้วนเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด ไม่นาน ห้องทำงานที่เดิมทีเคร่งขรึมก็เกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวง มีความอบอุ่นและเงียบสงบ
งานของอันเฉินถือว่าเสร็จสิ้นแล้ว เขาคิดแล้วพูดขึ้น “ผู้อำนวยการเวิน เจ้านายบอกว่าคุณเพิ่งมา ในช่วงเริ่มต้นอาจมีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ ถ้าคุณไม่สามารถใช้รองผู้อำนวยการที่ช่วยเหลือคุณได้อย่างเหมาะสม ก็ตัดสินใจเองได้เลย ในบรรดานักออกแบบที่เหลือ สามารถเลือกใช้ได้อย่างเหมาะสม”
“นี่เป็นปัญหาเล็กๆ ผู้อำนวยการเงินตัดสินใจด้วยตัวเองได้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องยื่นคำร้องต่อเบื้องบน”
พูดประโยคนี้จบ เขาก็พาคนออกไป ไม่สนเลยว่าเพราะประโยคนี้ของเขาจะทำให้เกิดความปั่นป่วนในแผนกออกแบบ B
ถึงแม้จะดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการ แต่ก็มีหลายคนจับจ้อง ใครไม่อยากเลื่อนขั้นบ้างล่ะ? คำพูดของอันเฉินทำให้เหล่านักออกแบบที่อยู่ด้านนอกกระตือรือร้นขึ้นมาภายในใจ
แต่สำหรับเหมยซานแล้ว มันคือฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ
ถึงเธอจะเป็นรองผู้อำนวยการ แต่แทบไม่ได้อยู่ในระดับบริหารเลย การโยกย้ายตำแหน่งผู้บริหารใดๆ จำเป็นต้องยื่นคำร้องส่งไปที่แผนกฝ่ายบุคคล หลังจากแผนกฝ่ายบุคคลตรวจสอบแล้ว จากนั้นก็รายงาน สามารถทำได้หลังจากผ่านการอนุมัติแต่ละชั้น
แต่ความหมายของอันเฉินคือการจะอยู่จะไปของเหมยซาน ไม่จำเป็นต้องผ่านขั้นตอนนี้ เวินหนิงสามารถตัดสินใจเองได้เลย ซึ่งเทียบเท่ากับควบคุมความเป็นความตายของเหมยซานในบริษัทโดยตรง
สีหน้าเหมยซานซีดเซียวเศร้าหมอง ทั้งร่างดูเหมือนจะแห้งเหี่ยว
ไล่คนอื่นๆ ออกไป เวินหนิงนั่งในห้องทำงานคนเดียว คิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงเช้า ในใจก็ถอนหายใจ ตัวเองถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้ว และยังคิดเกี่ยวกับปัญหาง่ายดายเกินไป
เธอมีลางสังหรณ์ วันนี้อันเฉินมาแล้วออกไปแบบนี้ ไม่นาน สำนักงานใหญ่ทั้งหมดคงรู้แน่ และจะเกิดความคาดเดาต่างๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์เธอและลู่จิ้นยวน
ถึงจะเข้าใจ เธอก็ไม่มีทางโทษลู่จิ้นยวนได้
ถ้าให้เธอแก้ปัญหาจริงๆ ถึงจะทำให้เหมยซานตกใจชั่วครู่ ก็ยากที่จะรับประกันว่าอีกฝ่ายจะไม่กระทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ในการทำงานอีก
ถ้าเป็นแบบนี้ คงไม่ส่งผลกระทบมากนัก แต่ปัญหาเล็กๆ ก็คงมีต่อเนื่อง ทางด้านเธอเกิดปัญหา ก็จะส่งผลต่อความก้าวหน้าในการทำงานของแผนกออกแบบ B ทั้งหมด
ไปๆ มาๆ มันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น เธอยิ่งไม่ต้องไปคิดถึงการออกแบบที่ดีได้เลย การใช้พลังงานมากเกินไปในการทำงาน เห็นได้ชัดว่ามันสวนทางกับอุดมคติของเธอ
ลู่จิ้นยวนจัดเตรียมให้อันเฉินมาหนึ่งครั้ง สามารถแก้ไขได้จากต้นเหตุ ครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงแม้จะมีข่าวลือต่างๆ ตามมาแต่นั่นก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
