บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 449 หนูเกลียดน้าใช่ไหม

องค์รัชทายาทแห่งแคว้นเซี่ยมาถึงแล้ว หนิงหัวจิ้งก็มาถึงแล้ว และหลิ่วหยินเฟิงก็มาด้วยเช่นกัน เกรงว่าเมืองหลวงนี้คงจะคึกคักขึ้นเรื่อยๆ มีเหล่าขุนนางมาเข้าพบที่จวนท่านอ๋องอยู่บ้าง หยุนชางครุ่นคิด แม้ว่าตัวตนของท่านอ๋องนั้นยังไม่ถูกเปิดเผย แต่เสด็จพ่อนั้นยังคงคิดมากอยู่ในใจ พระองค์แทบจะให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวในจวนท่านอ๋องอยู่ตลอดเวลา หากว่าเชิญเหล่าขุนนางเหล่านี้เข้ามาในจวนท่านอ๋อง คงจะทำให้เกิดเรื่องอย่างแน่นอน ฉะนั้นก็ใช้เหตุผลว่าท่านอ๋องยังไม่หายดีจากอาการบาดเจ็บ จึงไม่เหมาะสมที่จะพบแขก เป็นข้ออ้างในการปิดจวนท่านอ๋องไว้ ไม่พบใครทั้งสิ้นเสียดีกว่า

แต่ทว่า งานเลี้ยงในวังนั้นจำเป็นต้องไปเข้าร่วม และด้วยพระราชพิธีการแต่งตั้งฮองเฮากำลังจะจัดขึ้นแล้ว จักรพรรดิหนิงจึงได้จัดงานเลี้ยงในพระราชวังขึ้นมา โดยกล่าวว่าเป็นการต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ

จักรพรรดิเซี่ยมาถึงเมืองหลวงเป็นเวลาสามวันแล้ว หยุนชางทราบข่าวนี้ตั้งแต่วันที่เขาเข้ามาในเมืองหลวง เพียงแต่สามวันที่ผ่านมานี้ จักรพรรดิแห่งแคว้นเซี่ยอยู่แต่ในหออาศัย แทบจะมิได้ออกไปไหนเลย ซึ่งทำให้หยุนชางแปลกใจเป็นอย่างมาก นางคิดว่าจักรพรรดิแห่งแคว้นเซี่ยคงจะไม่รอช้าที่จะมาจวนท่านอ๋อง เพื่อตรวจสอบว่าจิ้งอ๋องนั้นเป็นบุตรชายของเขาหรือไม่ แต่เมื่อดูจากตอนนี้แล้ว ความอดทนของเขายอดเยี่ยมมากจริงๆ

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่ตำหนักจินหลวน หยุนชางและจิ้งอ๋องเดินทางไปถึงพระราชวังก่อนเวลา พวกเขาทั้งสองจึงไปที่วังจิ่นซิ่วเพื่อเยี่ยมเยือนจิ่นกุ้ยเฟยและองค์ชายน้อยเฉินซี แต่ไม่คาดคิดว่าฉินเมิ่งก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหยุนชางเข้ามาพร้อมจิ้งอ๋อง นางจึงเตรียมน้ำชามาถวาย ราวกับเป็นนางกำนัลของวังจิ่นซิ่ว

หยุนชางรู้สึกขบขัน ดูเหมือนว่านางจะลงมือกับตนมิได้ จึงมาเอาใจที่วังจิ่นซิ่วแล้ว หยุนชางครุ่นคิดแล้วหันไปมองเจิ้งมามาพร้อมกล่าวว่า “มามาเจ้าคะ  ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เมิ่งเจี๋ยยวี๋ก็เป็นนางสนมของเสด็จพ่อ งานแรงงานเช่นนี้ อย่าได้รบกวนเมิ่งเจี๋ยยวี๋จะดีกว่า หากมีคนอื่นมาพบเข้าจะไม่ดียิ่งนัก อาจจะคิดว่าเสด็จแม่นั้นสั่งนางสนมตามอำเภอใจโดยใช้อำนาจที่ตนนั้นเป็นกุ้ยเฟยหรอก”

สีหน้าของฉินเมิ่งขาวซีดเมื่อได้ยินเช่นนี้ นางจึงรีบกล่าวว่า ” หม่อมฉันต้องการทำเช่นนี้เองเพคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้อกับกุ้ยเฟยเหนียงเหนียงเพคะ”

แต่หยุนชางกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน และยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนและกว่าวต่อเจิ้งมามาว่า “เหล่านางกำนัลและขันทีที่ปากพล่อยในพระราชวังนี้มีไม่น้อย หากว่าเสด็จพ่อทราบเรื่องนี้ เช่นนนั้นคงจะไม่ดีอย่างมาก”

เจิ้งมามามิได้ตอบกลับ แต่จิ่นกุ้ยเฟยที่นั่งอุ้มเฉินซีพร้อมกล่อมเบา  พระชายาพูดถูก แต่ในวังข้านั้นมิได้ขาดแคลนนางกำนัลแต่อย่างใด ต่อไปนี้ระวังอย่างให้เมิ่งเจี๋ยยวี๋ลงมือทำเองอีกแล้วกัน”

ฉินเมิ่งนั่งลงที่เก้าอี้อย่างกังวล นางเงยหน้ามองดูทุกคนที่อยู่ในตำหนักนี้ จากนั้นก็ก้มหน้าลงโดยมิได้กล่าวกระไรอีก

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงเสื้อถูกับพื้นดังขึ้น และจากนั้นเสียงอันทรงพลังของจักรพรรดิหนิงก็ดังขึ้น “ไปนั่งเถิด”

การเปิดงานเลี้ยงแน่นอนต้องดื่มสามแก้ว จักรพรรดิหนิงเป็นคนต้อนรับแขกผู้มีเกียรติจากทั่วทุกมุมโลก หลังจากดื่มสุราไปสามแก้ว ทุกคนก็นั่งลง หยุนชางนั่งอยู่ข้างหลังจิ้งอ๋องแล้วกินอาหารอย่างสบายใจ

เมื่อตระหนักได้ว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่ตน หยุนชางจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและมองไป หลิ่วหยินเฟิงนี่เอง ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหลิ่วหยินเฟิงได้ส่งคนหลายคนไปตรวจสอบตัวตนของนาง เพียงแต่ที่นี่คือเมืองหลวงแห่งแคว้นหนิง เมื่อเขาคิดอยากจะทำกระไร หยุนชางก็ทราบในทันที หลิ่วหยินเฟิงถือว่าไม่มีความคืบหน้าใดๆ เลย

แต่ไม่คาดคิดว่าจะพบนางที่นี่ นางสวมชุดทางการของก้าวมิ่งฟูเหริน ชุดนั้นเป็นสีแดงสลับกับสีดำ ผู้หญิงคนอื่นๆ สวมแล้วอาจดูไม่มีชีวิตชีวา แต่เมื่อนางสวมกลับมีสดใสขึ้นอย่างมาก หลิ่วหยินเฟิงไม่ใช่คนแคว้นหนิง เขาจึงไม่ทราบเกี่ยวกับเครื่องแบบทางการของหญิงสาวนัก ฉะนั้นเขาจึงไม่ทราบว่าเสื้อผ้าที่หยุนชางสวมใส่นั้นแสดงถึงเอกลักษณ์อะไร เพียงแต่ว่าคนที่สามารถปรากฏตัวที่นี่ได้ในวันนี้จะต้องเป็นคนที่ทรงอำนาจอย่างมาก

เมื่อสักครู่นั้นเขาไม่ได้สังเกตเห็นนาง เขาเห็นเพียงชายที่นั่งอยู่ข้างหน้านาง เขาตกตะลึง และมองไปข้างหลังชายคนนั้นอย่างไม่รู้ตัวแล้วจบพบนาง

จักรพรรดิหนิงกำลังสนทนากับจักรพรรดิแคว้นเซี่ย หยุนชางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันเล็กน้อยเมื่อได้ยินทั้งสองชมเชยกันและกัน พวกเขาเพิ่งจะสู้รบกันมาอย่างดุเดือด แต่ในชั่วพริบตาพวกเขากลับพูดคุยสนทนาในงานเลี้ยงนี้

เพียงแต่ว่าหยุนชางได้ยินจักรพรรดิหนิงพูดถึงนางด้วยน้ำเสียงที่ช่วยไม่ได้ “ช่วงก่อนพระธิดานั้นดื้อรั้น ได้เข้าไปป่วนในสนามรบ เป็นความผิดเจิ้งที่ควบคุมพระธิดามิได้ จึงขอให้พี่เซี่ยนั้นให้อภัยด้วยเถิด ”

หยุนชางเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของจักรพรรดิแคว้นเซี่ย นางอดไม่ได้ที่จะตะลึง ไม่ใช่เพราะว่าจักรพรรดิแคว้นเซี่ยนั้นมีรูปลักษณ์ที่ดีเพียงใด ทางกลับกันรูปลักษณ์ของจักรพรรดิแคว้นเซี่ยนั้นน่าเกรงขามเล็กน้อย เป็นเพราะว่าใบหน้าของจักรพรรดิแคว้นเซี่ยนั้นมีรอยแผลเป็นที่มีรูปร่างคล้ายตะขาบ รอยนั้นพาดจากด้านขวาบนของหน้าไปเกือบทั่วทั้งใบหน้า ลากยาวไปถึงคาง โชคดีที่ดวงตาทั้งสองข้างนั้นมิได้รับผลกระทบกระไร แต่ค่อนข้างคล้ายกับจิ้งอ๋อง

สีหน้าของจักรพรรดิแคว้นเซี่ยตะลึง และเขาก็หันไปยิ้มขึ้นมา ” ไม่หรอก ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น องค์หญิงทรงเก่งกาจอย่างมาก ข้าชื่นชมเป็นอย่างมาก”

เมื่อจักรพรรดิหนิงได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะลั่นออกมา หยุนชางไม่รู้ว่าในรอยยิ้มนี้มีความจริงใจอยู่เท่าไหร่ มีความเสแสร้งอยู่เท่าไหร่ ขณะที่นางกำลังเหม่อลอย ก็ได้ยินจักรพรรดิหนิงกล่าวว่า “ชางเอ๋อร์ รีบเข้ามาขอประทานอภัยจากจักรพรรดิแคว้นเซี่ยประเดี๋ยวนี้”