ลู่จิ้นยวนก้มดูลูกชายตัวเอง ลู่อันหรานก็เงยหน้าเหมือนกัน มองบนแล้วยักไหล่ กำลังบอกว่าตัวเองไม่รู้เรื่อง
เห็นท่าทางที่ไม่แยแสของลูกชาย ลู่จิ้นยวนก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
เขามองไปทางกงมั่ว “คุณหนูกง คุณหมายความว่า คุณคิดว่าลูกชายผมวางยาในซุปของคุณ เลยทำให้คุณป่วย?”
เย่หว่านจิ้งตกใจ มองเขาตาขวาง “จิ้นยวน แกพูดบ้าอะไร เสี่ยวโม่จะคิดแบบนั้นได้ยังไง”
“แม่ครับ คิดแบบนี้หรือเปล่า แม่ถามเองเถอะครับ”
เย่หว่านจิ้งมองไปทางกงมั่ว แต่เธอก็ยังเงียบ แต่เงียบตอนนี้ แสดงให้เห็นถึงอะไรหลายๆอย่าง
สีหน้าท่านเริ่มย่ำแย่ ยังไงลู่อันหรานก็เป็นหลานรักของท่าน ในใจท่าน สำคัญไม่น้อยกว่าลูกชายเลย
กงมั่วพูดแบบนี้ เลยทำให้ใจเย่หว่านจิ้งอยู่ไม่สุข เลยปล่อยมือเธอแล้วลุกขึ้น
เถ้าแก่เคาะไม้เท้า “พอแล้ว เรียกหมอมาตรวจเช็ค”
ร่างกายกงมั่วแข็งทื่อ เธอจับผ้าห่มไว้แน่น สมองก็เริ่มได้สติ เธอค่อยรู้ว่าตัวเองตัดสินใจผิดพลาด
ลู่อันหรานเป็นใครกัน?
เขาเป็นหลานเพียงคนเดียวในตระกูลลู่ คนที่ทั้งตระกูลรักเอ็นดู
ตอนนี้ เธอเป็นแค่คนนอก แต่กลับพูดต่อหน้าคนอื่นว่าลู่อันหรานจงใจวางยาเธอ แล้วเขายังเด็ก ยังไม่หกขวบด้วยซ้ำ
ใจกงมั่วกระวนกระวาย รู้สึกเสียใจกับตัวเอง
เมื่อกี้เธอเป็นอะไร?
ทำไมถึงใจร้อนล่ะ?
ตอนนี้ผลยังไม่ออกมา ถึงผลตรวจจะยืนยันว่าเด็กบ้านั่นวางยาแล้วยังไง?
ตัวเองก็ทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะเธอแค่ท้องเสีย ไม่ได้เจ็บที่ไหน ถึงเถ้าแก่ลู่กับปู่ตัวเองเป็นเพื่อนรักแล้วยังไง?
ยังไงเธอก็แค่หลานสาวของเพื่อนรัก จะเทียบกับสายเลือดตัวเองได้ยังไง?
พอคิดได้แบบนี้ กงมั่วเลยเอ่ย “ไม่ต้องแล้วค่ะ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้หนูใจร้อนเกินไป พูดอะไรไม่คิดเอง ทุกคนอย่าใส่ใจเลยนะคะ”
“อันหรานเป็นเด็กที่น่ารักขนาดนี้ จะวางยาได้ยังไง หนูสมองเบลอเองค่ะ อย่าใส่ใจเลยนะคะ”
สีหน้าเย่หว่านจิ้งดีขึ้น แต่คนอื่นไม่เลย
เถ้าแก่ตึงสีหน้าไว้ไม่พูดอะไร
ลู่จิ้นยวนยิ้มอย่างเยือกเย็น พูดอย่างไม่เกรงใจ “ในเมื่อคุณหนูกงพูดว่า ตัวเองพูดไม่คิด คำพูดพวกนี้คงอยู่ในก้นบึ้งจิตใจสินะ” เราจะไม่ใส่ใจก็ไม่ได้ ลูกชายผมยังเด็กขนาดนี้ คุณคิดว่าแค่คำพูดไม่คิด ก็จะลบล้างได้เหรอครับ”
“ตรวจเช็คดีกว่าครับ เพราะยังไงคุณก็อยู่ในบ้านเรา อีกหน่อยจะได้ให้ห้องครัวระวัง เดี๋ยวถ้าวันไหนคุณล้มป่วยอีก ถึงตอนนั้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไม่คิดอีกหรือเปล่า ถ้างั้นคงแย่เลย”
กงมั่วถูกเขาพูดจนหงุดหงิด หน้าแดง รู้สึกโมโหมาก แล้วยังรู้สึกหวาดกลัวด้วย
เธอรู้สึกเสียใจ รู้ด้วยว่าไพ่ดีๆในมือตัวเอง แต่กลับเดินเกมเละเทะ จนตัวเองไม่รู้จะทำยังไงต่อ
ถ้าสุดท้ายผลออกมา ซุปนั่นมีปัญหาจริงก็คงดี แต่ถ้า……ถ้าผลออกมาว่าไม่ได้อยู่ที่ซุป งั้น……
เธอหลับตาลง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอทำได้แค่ภาวนา ความจริงต้องเป็นลู่อันหรานวางยาในซุปของเธอ
อีกหนึ่งชั่วโมงผลตรวจกรดในกระเพาะของเธอก็จะออก
คุณหมอนำใบวิเคราะห์อาการมา “ผลตรวจเศษอาหารในกระเพาะคุณหนูกงออกมาแล้วครับ”
“ผลสรุปที่เราได้ ส่วนผสมยาถ่ายในร่างกายคุณหนูกง ร้อยละเก้าสิบห้ามาจากกรดแทนนิกกับกาเฟอีน สารสองอย่างนี้อยู่ในกาแฟครับ”
ลู่จิ้นยวนถาม “เวลาห่างกันนานแค่ไหน”
“สี่สิบแปดชั่วโมงครับ เพราะว่าเกินจากเวลาที่กำหนด ผลสรุปที่เราได้มีความเชื่อถือเจ็ดสิบห้าเปอร์เซนต์ครับ”
เขาพยักหน้า “นอกจากสารสองตัวนี้ เป็นสารตัวอื่นไหมครับ?”
คุณหมอส่ายหน้า “ไม่มีครับ”
สีหน้ากงมั่วเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด สิ่งที่เธอคิดว่าเป็นไปไม่ได้ กลับเกิดขึ้น อยากจะบ้าตาย
ลู่อันหรานเงยหน้าไปหาพ่อตัวเอง “พ่อครับ ที่คุณหมอพูดหมายความว่าอะไรครับ ผมไม่ได้วางยาผู้หญิงคนนี้นะครับ”
คนที่วางยาไม่ใช่เขา แต่เป็นลู่อีต่างหาก เด็กน้อยแอบคิด
ลู่จิ้นยวนลูบหัวลูกชาย “พ่อรู้ เมื่อกี้หมอพูดว่า ยาไม่ได้อยู่ในซุป แต่อยู่ในกาแฟ”
ลู่อันหรานพยักหน้า ยื่นมือชี้กงมั่ว “หึ เมื่อกี้เธอถามฉันว่าเกลียดเธอหรือเปล่า ตอนนี้ฉันจะบอกเธอว่า ฉันเกลียดเธอมากๆ”
“ฉันแค่หกขวบ เธอเป็นผู้ใหญ่แต่มาใส่ร้ายเด็กหกขวบ เธอน่าเกลียดมาก เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี”
“คุณทวดครับ คุณทวดบอกว่าเธอเป็นหลานของเพื่อนรักไม่ใช่เหรอครับ ทำไมเธอต้องใส่ร้ายหนู หนูไม่อยากให้เธออยู่ที่บ้านเรา ให้เธอออกไป”
ลู่อันหรานเป็นเด็ก จะพูดอะไรก็ได้ แล้วอีกอย่าง เขาถูกใส่ร้ายจริงๆ
สีหน้ากงมั่วย่ำแย่มาก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้ว่าถ้าตัวเองไม่ทำอะไรสักอย่าง ต้องถูกไล่ออกจากตระกูลลู่แน่ๆ
“อันหราน ขอโทษนะ น้าผิดเอง น้าไม่ได้ตั้งใจ น้าป่วยจนสมองเบลอ เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจพูดจริงๆ หนูให้อภัยน้าได้ไหมครับ”
สีหน้ากงมั่วซีดขาว มองไปทางลู่อันหรานอย่างน่าสงสาร
เด็กน้อยจะไว้หน้าเธอได้ยังไง เลยรีบฟ้องพ่อ “พ่อครับ ผมได้ยินคุณย่าบอกว่าจะให้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นภรรยาพ่อ มาเป็นแม่เลี้ยงผม”
“พ่อครับ พ่อห้ามแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ตอนนี้เธอใส่ร้ายผม อีกหน่อยอันหรานต้องถูกเธอรังแกแน่ๆ”
กงมั่วกับเย่หว่านจิ้งอึ้ง เรื่องวางยายังไม่จบ ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้อีก
เย่หว่านจิ้งกระวนกระวาย ไม่คิดเลยว่าหลานจะได้ยิน ถ้าวันปกติคงไม่เป็นไร แต่เมื่อกี้กงมั่วยังพูดแบบนั้นอีก ทีนี้ต่างกันเลยแหละ
เถ้าแก่ลู่ก็อึ้ง ไม่คิดเลยว่าลูกสะใภ้จะคิดแบบนี้ มองไปที่ผู้หญิงสองคนนั้นแล้วลุกขึ้น
“พอแล้ว เรื่องนี้จบแค่นี้ หว่านจิ้ง ถ้าเธอว่างมากไม่มีอะไรทำ ฉันว่าเอาตามที่จิ้นยวนพูด ไปพักผ่อนหย่อนใจเถอะ”
