บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 455 ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ

คำพูดของเธอแต่ละคำเล็ดรอดออกมาจากไรฟัน

ลู่อันหรานพยักหน้า “ใช่ครับ เพราะว่าคุณพ่อเคยพูดไว้ว่า คุณแม่ของผมจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เร็ว ๆ นี้”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ใบหน้าของกงมั่วอดไม่ได้ที่จะขุ่นมัวเล็กน้อย แขกที่อยู่รอบ ๆ ต่างอยู่ในความโกลาหล เสียงวิพากษ์วิจารณ์ทยอยตามกันมา

ส่วนด้านนอกฝูงชน เวินหนิงหยุดฝีเท้า พูดไม่ออกอยู่เงียบ ๆ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ หมุนตัวกลับแล้วรีบเดินออกจากพื้นที่ตรงนี้อย่างรวดเร็ว

เป็นเพราะเธอได้ยินเสียงของอันหรานถึงได้เดินเข้ามา ปรากฏว่าได้ยินคำพูดฮึกเหิมของลูกชาย เธอจะทำยังไงได้?

แน่นอนว่าเธอทำใจว่าลูกตัวเองไม่ได้ จึงทำได้เพียงหนีออกไป

กงโมเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นแผ่นหลังของเวินหนิงที่จะเดินออกไปพอดี เธอหรี่ตา ความเกลียดชังแวบผ่านในดวงตา เธอยกชายกระโปรงและเดินจากไปโดยไม่ทักทาย

ลู่อันหรานไม่สนใจเธอเป็นธรรมชาติ ปล่อยให้เธอเดินออกไป

“คุณเวิน?”

กงมั่วรีบเดินตามเวินหนิงไป  เวินหนิงหมุนตัวมา เมื่อได้เห็นเธอก็ตะลึง จากนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ “คุณหนูกง บังเอิญจังเลยค่ะ”

เธอยิ้มอ่อน ๆ “บังเอิญจริง ๆ ค่ะ คุณเวิน ฉันมีเรื่องนิดหน่อยอยากให้คุณช่วย ได้ไหมคะ?”

เวินหนิงประหลาดใจเล็กน้อย “เรื่องอะไรเหรอคะ?”

เธอยังคงยิ้มอยู่ “คุณเวินมากับฉันแล้วเดี๋ยวก็รู้ค่ะ”

พูดจบก็หมุนตัวเดินนำออกไปก่อน ครุ่นคิดสักครู่แล้วก็เดินตามไป

ทำให้เธอประหลาดใจตรงที่ กงมั่วเดินผ่านกลุ่มแขกพาเธอตรงมาที่ห้องโถงของคฤหาสน์ตระกูลลู่ เธออดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลง

“คุณกงคะ ตกลงคุณมีเรื่องอะไรคะ?

“คุณกงคะ ขอประทานโทษนะคะ ฉันมีแฟนแล้ว และฉันก็ไม่รู้ว่าคู่หมั้นของคุณเป็นใคร ดังนั้นระวังคำพูดของคุณหน่อยค่ะ”

กงมั่วตะลึง “แฟนของคุณ?”

เวินหนิงยิ้มอ่อน ๆ “ใช่ค่ะ แฟนของฉันชื่อลู่จิ้นยวน ไม่ทราบว่าคู่หมั้นของคุณคือคนไหนคะ?”

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา กงมั่วสีหน้าขุ่นมัวในที

เวินหนิงพูดต่อ “อ่อใช่ หนังสือพิมพ์ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันคุณหน้าจะเห็นแล้ว บนนั้นมีรายงานความสัมพันธ์ของเราสองคน สำหรับคู่หมั้นของคุณ ฉันไม่ได้สนใจเขาค่ะ”

“เวินหนิง คุณหมายความว่ายังไง?”

กงมั่วอดไม่ได้ที่จะกัดฟัน

“ประโยคนี้ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามคุณ งานประมูลครั้งที่แล้ว คุณตั้งใจชนฉัน บอกเรื่องที่เหมือนจะมีประโยชน์ต่อฉัน อยากทำให้ฉันเข้าใจผิด”

“ตอนนี้มาทำแบบนี้อีก คุณหมายความว่ายังไง?”

ไม่ผิดแน่ ตอนจากงานประมูลครั้งที่แล้ว ก็มีสงครามเย็นกับลู่จิ้นยวนสักพัก หลังจากกลับบ้านจู่ ๆ เธอก็นึกถึงบางสิ่งที่เธอไม่ได้ให้ความสนใจขึ้นได้

ลู่จิ้นยวนเข้าร่วมงานประมูล กงมั่วคนนั้นก็เข้าร่วมงานด้วย ดูจากเหตุผล เธอไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่าลู่จิ้นยวนอยู่ในงาน แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ไม่เห็นเธอปรากฏตัวต่อหน้าลู่จิ้นยวน

อีกอย่าง ในเมื่อเธออยู่ในงาน ก็น่าจะรู้ว่าตนเองคือคู่ร่วมงานที่ลู่จิ้นยวนพามา เมื่อคิดไปถึงคำพูดพวกนั้นที่เธอพูดต่อหน้าตนเอง ก็เป็นที่เตะตามาก ๆ

กงมั่วหรี่ตา เห็นเล่ห์กลของตัวเองถูกจับได้ก็ไม่สนใจ เธอยักไหล่อย่างไม่แคร์ “ตั้งใจ?

ตระกูลลู่ชอบพอในตัวฉันจริง ๆ เรื่องนี้ฉันไม่ได้โกหกคุณ”

“ถ้าไม่เชื่อ คุณไปถามคุณป้าลู่ก็ได้ ดูว่าท่านอยากจะให้ฉันเป็นลูกสะใภ้ของท่านจริงหรือเปล่า”

เรื่องนี้ เวินหนิงไม่จำเป็นต้องถาม เธอรู้ดีอยู่แล้ว นอกจากตัวเอง เกรงว่าเป็นใครก็สามารถแต่งงานกับลู่จิ้นยวนได้ เย่หวานจิ้งรับได้หมดแหละ

เวินหนิงมองเธออย่างเย็นชา เตรียมจะเดินอ้อมเธอลงไปด้านล่าง แต่ถูกกงมั่วขวางเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน ฉันยังพูดไม่จบ เธอยังออกไปไม่ได้”

เวินหนิงขมวดคิ้ว ตามองบน ขี้เกียจจะสนใจเธอ แล้วเดินอ้อมไปด้านข้างเพื่อจะออกไป

กงมั่วกัดฟัน ดวงตาแวบผ่านความรุงแรง เธอก้าวถอยหลังอย่างแรงในทันทีเพื่ออยากจะดึงเวินหนิงไว้ แต่เท้าเหยียบอากาศ เธอหงายหลังกลิ้งตกลงจากกบันไดในทันที

“กรี้ด…” เสียงกรีดร้องดังลับฟ้า