กงมั่ว “…”
เธอโมโหจนแทบจะหายใจไม่ออก กำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กระตุกมุมปาก “ใช่ไหม ต้องขอโทษจริง ๆ นะจ้ะ”
ลู่อันหรานยิ้มในใจ จากนั้นก็โบกมือแล้วมองไปรอบ ๆ ตาเป็นประกาย ชี้ไปที่รถเข็นที่อยู่ด้านหน้า “คุณน้ากง ตรงนั้นมีถังหูลู่ขาย ผมอยากกิน น้าไปซื้อให้ผมไม้นึง”
น้ำเสียงออกคำสั่งเต็มปากเต็มคำ
กงมั่วมองเขาอย่างงุนงง มองไปที่ลู่อีลู่เอ๋ออย่างไม่รู้ตัว เรื่องวิ่งเต้นแบบนี้ จะให้เธอทำได้ยังไง ไม่ใช่ว่าควรจะใช้บอดี้การ์ดสองคนนี้เหรอ?
ลู่อีลู่เอ๋อไม่ได้เหล่ตามอง รูปร่างสูงสง่าไม่ขยับเขยื้อน
“นายชื่อลู่อีใช่ไหม อันหรานอยากกินถังหูลู่ นายไปซื้อมาให้เขาไม้หนึ่ง”
กงมั่วจึงทำได้เพียงออกคำสั่งเองอีกครั้ง น้ำเสียงเป็นธรรมชาติอย่างมาก
ลู่อันหรานหน้ามุ่ย มองไปที่กงมั่วอย่างประณาม “คุณน้ากง คุณน้าพูดอะไรหนะ?
ผมให้คุณน้าซื้อให้ผม น้าใช้ลู่อีทำไม?”
“พวกเขาต้องอยู่ปกป้องข้างกายผมตลอดเวลา จะออกห่างผมได้ยังไง ถ้าหากเกิดคนร้ายจับตัวผมไปจะทำยังไง?
น้ารับผิดชอบไหวไหม?”
กงมั่ว “…
เธอสีหน้าเปลี่ยนไม่หยุด ราวกับถาดสียังไงยังงั้น ในใจโมโหอย่างมาก เด็กน้อยเอาใจยากจริง ๆ เด็กที่ได้รับการอบรบสั่งสอนจากครอบครัวที่มีเงินยิ่งเอาแต่ใจจนทำให้คนอยากจะบีบคอเขาตาย
กงมั่วหมดหนทาง จึงทำได้เพียงไปซื้อด้วยตนเอง
ลู่อันหรานมองดูแผ่นหลังของเธอ พูดพึมพำ “กล้ามาทำร้ายคุณแม่ของคุณชายน้อยอย่างฉัน เธอรอดูเถอะ”
ลู่อีกับลู่เอ๋อมองหน้ากัน จากนั้นก็พูดเสียงเบา “คุณชายน้องอันหราน ลำดับต่อไปคุณวางแผนจะเล่นอะไรครับ?”
“แน่นอนว่าเล่นของเล่นสนุก”
หลังจากที่เขาพูด ก็เงยหน้ามองไปรอบ ๆ จากนั้นก็ชี้ไปตำแหน่งที่อยู่ไกล ๆ “อันนั้นน่าจะไม่เลว”
ทั้งสองมองไปตามมือ เห็นแท่นที่สูงเหนือท้องฟ้าในระยะไกล มีคนคนหนึ่งกระโดดลงมาจากด้านบน นี่มัน…บันจีจัมพ์?
ลู่อีลู่เอ๋อพูดอะไรไม่ออก ในใจส่ายหน้าอย่างไร้คำพูด กงมั่วผู้หญิงคนนี้วันนี้คงจะถูกคุณชายน้อยเอาตายแน่
กงมั่วซื้อกลับมา หนุ่มน้อยกัดถังหูลู่อย่างเอร็ดอร่อย แล้วมือน้อย ๆ ก็โบกไปมา พากลุ่มคนเดินไปที่แท่นสูงบันจีจัมพ์
กงมั่วมองแท่นสูงอย่างไม่น่าเชื่อ ในใจมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างมาก เธอไม่ยินยอมที่จะเดินไปข้างหน้า
“อันหราน พวกเราไม่ใช่ว่าจะไปเล่นเครื่องเล่นพวกนั้นหรอกเหรอ มาที่นี่ทำไมจ้ะ?”อันนี้ดูแล้วน่าสนุกมากเลย”
ลู่อันหรานพูดขึ้น
เธอหน้าเขียวแล้ว “อันหราน อันทีี่จริงอันนี้ไม่สนุกสักนิด แถมยังอันตรายเกินไป อย่าดื้อนะจ้ะ พวกเราไปเล่นอันอื่นกันดีไหม?”
กงมั่วอยากจะเป็นลมในตอนนี้ เสียใจเป็นอย่างมาก ว่าทำไมตัวเองจะต้องรับปากเด็กน่าเกลียดคนนี้มาสวนสนุก?
สวนสนุกเป็นที่ที่ให้เด็กเล่นไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีบันจีจัมพ์เครื่องเล่นที่อันตรายแบบนี้?
มาถึงแล้ว ลู่อันหรานจะให้เธอถอยได้ยังไง เขาดึงมือของเธอ ลากเธออย่างแรง ลู่อีลู่เอ๋อตามเข้ามาอย่างเร็ว ประตูรถกระเช้าค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ
นี่เป็นเส้นทางนึง ที่เป็นทางขึ้นไปที่แท่นสูงบันจีจัมพ์โดยเฉพาะ สามารถนั่งรถกระเช้าไปได้
กงมั่วนั่งลงบนที่นั่ง ขาอ่อน หน้าเสียเป็นอย่างมาก
เส้นทางนี้ไม่ยาว ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ถึงแล้ว
และแท่นกระโดดบันจี้จัมพ์นี้มีกฎอีกอย่างหนึ่ง หากไม่มีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้น ผู้ที่นั่งรถกระเช้ามาจะไม่สามารถย้อนกลับไปทางเดิมได้ ทางเดียวที่จะลงไปได้คือเล่นบันจีจัมพ์ กระโดดลงจากหอคอยสูง
ด้านล่างเป็นทะเลสาบ มีเรือพิเศษรออยู่ รอรับทุกคนที่กระโดดลงไปได้ตลอดเวลา ใช้เรือเพื่อส่งพวกเขาขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย ก็เสร็จแล้ว
กงมั่วเห็นลู่อีซื้อตั๋วสีใบ ก็ขาอ่อนจริง ๆ หน้าซีดหน้าเซียว เธอจับรั้วกั้นไว้แน่นไม่ยอมเดินไปข้างหน้า
“อันหราน หนูฟังน้านะ น้ากลัวความสูง จริง ๆ นะ น้าไม่กล้าเล่นอันนี้”
ตอนนี้กงมั่วกลัวมากจริง ๆ เธอแทบอยากจะร้องไห้
อันหรานหน้ามุ่ย มองเธออย่างไร้อารมณ์ “คุณน้ากง ตอนอยู่ที่บ้านคุณน้ายังรับปากคุณย่าว่า ไม่ว่าจะเครื่องเล่นอะไรก็จะเล่นเป็นเพื่อนผม คิดไม่ถึงว่าคุณน้าจะพูดไม่เป็นคำพูด”
กงมั่วกัดฟัน ถ้าหากเธอรู้ว่าวันนี้จะเล่นอะไรที่น่ากลัวขนาดนี้ ให้ตายเธอก็ไม่มีทางมาเป็นเพื่อนเขา
“ไม่ได้ คุณน้าขึ้นมาแล้ว ต้องเล่นเป็นเพื่อนผม ไม่เพียงแค่ผม ยังมีลู่อีลู่เอ๋อกับผมเล่นด้วยกันทั้งหมด”
ลู่อันหรานคิดในใจ ผู้หญิงชั่วคนนี้ชอบกลิ้งตกลงบันไดขนาดนี้ กลิ้งตกลงมาจากที่สูงจะมีความหมายอะไร กระโดดลงจากที่สูงถึงจะสนุก
ในเมื่อเธอชอบเล่นอะไรแบบนี้ ตัวเองก็หวังดีพาเธอมาทดลองเวอร์ชั่นอัพเกรดสักครั้ง หึหึ
ลู่อันหรานเห็นเธอทำยังไงก็ไม่ปล่อยมือ จึงยักไหล่ มองลู่อีลู่เอ๋อแวบหนึ่ง ทั้งสองเดินเข้ามาในทันที หิ้วปีกเธอคนละข้างซ้ายขวา จากนั้นก็ลากเธอไปข้างหน้า
“ว้าย ปล่อยฉันนะ พวกแกสวะสองตัวปล่อยฉันนะ ฉันไม่อยากเล่นอันนี้ อยากจะกระโดดพวกแกก็กระโดดเอง พวกแกใจกล้ามาก รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร…”
เซลล์และเส้นประสาทของกงมั่วล้วนถูกครอบงำด้วยความกลัว ในขณะนี้กำลังดิ้นรนและกระโดดโลดเต้นอยู่ในมือของลู่อีลู่เอ๋อไม่หยุด ไม่มีท่าทางของลูกคุณหนูที่สงบเสงี่ยมใด ๆ ทั้งสิ้น
ตอนนี้ร้องตะโกนเสียงดังราวกับคนบ้า เตะขาคำราม ดึงดูดสายตาของผู้คนโดยรอบให้มองมา แต่หลายคนเฉยเมยเป็นอย่างมาก
เป็นเพราะภาพแบบนี้พวกเขาเห็นมาเยอะแล้ว แท่นกระโดดนี้ของพวกเขาทุกช่วงเวลาหนึ่งจะมีการบำรุงรักษาความปลอดภัยและตรวจซ่อมแซม มีความปลอดภัยเป็นอย่างมาก
อีกอย่างมีเรือกู้ชีพรอสแตนด์บายด้านล่าง
ทุกครั้งที่มีผู้คนมากมายมาทดสอบ คนมากมายมาด้วยความกล้า หลังจากที่ขึ้นมาก็เสียใจภายหลัง ไม่ยินยอมที่จะกระโดดลงไปมีเต็มไปหมด
แต่เพียงแค่กระโดดลงไป ก็พบว่าอันที่จริงไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นเหมือนที่คิดไว้ เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น มันเร็วมาก ๆ
พนักงานพวกนี้เห็นสถานการณ์แบบนี้มาเยอะมาก ไม่ใส่ใจกับท่าทางในตอนนี้ของกงมั่ว เตรียมอุปกรณ์นิรภัยสี่ชุดอย่างใจเย็น
กงมั่วถูกผลักขึ้นแท่นถูกกังขังโดยลู่อีลู่เอ๋อ เจ้าหน้าที่ใส่อุปกรณ์นิรภัยให้เธออย่างง่ายดาย ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างรุนแรงของเธอ จึงอดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อม
“สาวน้อย ในเมื่อกล้าขึ้นมาแล้ว ก็กล้าให้ถึงที่สุด หลับตากระโดดลงไปก็ไม่เป็นไรแล้ว ง่ายมาก ไม่น่ากลัวเลยสักนิด”
กงมั่วจ้องมองเขาอย่างดุร้าย เกือบจะตะโกนด่าออกมา ใครกล้าขึ้นมาห้ะ?
เธอไม่ได้อยากขึ้นมาเลยสักนิด ตัวเองถูกลากขึ้นมาต่างหาก
ตอนนี้ ลู่อีลู่เอ๋อและลู่อันหรานก็ใส่อุปกรณ์นิรภัยเรียบร้อยแล้ว กงมั่วมองไปความสูงที่ไกลลิบ หัวใจแทบจะกระโดดออกมา ตกใจกลัวจนหน้าซีดเซียวมากขึ้น
เธอตัวสั่นไปทั้งตัว “ฉันไม่อยากกระโดด ปล่อยฉัน ฉันไม่อยากกระโดด”
เธอจับแผงกั้นด้านข้าง เป็นตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ
ลู่อันหรานเดินเข้าไปโบกมือ “ก็ได้ ถ้าน้าไม่ยอมกระโดดงั้นก็ช่างเถอะ ดูพวกเรากระโดดพอแล้ว”
