อย่างไรก็ตาม เวินหนิงกำลังจะทำการอธิบายแล้วจะออกไปจากที่นี่ แต่ตี้น่าก็ก้าวมาข้างหน้าแล้วหยุดเธอไว้
เวินหนิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ตี้น่ากับตั้งใจไว้แล้ว เพราะเมื่อกี้เธอสังเกตเห็นว่าหลังจากที่เวินหนิงกับลู่จิ้นยวนพูดกันไม่กี่คำสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เธอจึงต้องการที่จะรู้ให้ชัดเจนกว่านี้
เวินหนิงหลีกทางให้เธอไปสองครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าตี้น่าไม่มีเจนตนาที่จะหลีกทางให้ จึงเข้าใจทันทีว่าเธอตั้งใจ ก็เลยไม่ได้หลีกเธออีกต่อไป แต่พูดขึ้นตรงๆว่า “ คุณหนูตี้น่า คุณหาฉัน มีเรื่องอะไรเหรอคะ ”
ตี้น่ามองไปที่เวินหนิง “ ตั้งแต่เมื่อกี้ สีหน้าของคุณเวินก็ดูไม่ค่อยดีสักเท่าไร ฉันเป็นห่วงก็เลยแวะมาดูหน่อยค่ะ ”
เวินหนิงก้าวถอยหลังก้าวหนึ่ง ใบหน้าของตี้น่ายังคงสงวนรอยยิ้มไว้และดูสง่างามอย่างคุณหนูใหญ่ของตระกูลฮอร์ตัน แต่มันไม่ได้ทำให้เวินหนิงรู้สึกสนิทสนมเลย แต่กลับรู้สึกอึดอัด
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า คุณหนูใหญ่ของตระกูลฮอร์ตันที่ดูอ่อนโยนคนนี้ คงจะไม่สามารถรับมือได้ง่ายอย่างคุณหนูรองที่สูญเสียอำนาจไป
ทุกอย่างแสดงให้เห็นว่า ปืนจากที่สว่างหลบได้ง่ายและลูกศรจากที่มืดยากที่จะป้องกัน อารมณ์นิสัยใจคอที่อดกลั้นมาหลายสิบปี ไม่สามารถเดาออกได้ง่ายๆ
ระหว่างนั้น ลู่จิ้นยวนก็ได้กลับมาจากข้างนอก ” ทำไมยังไม่ไปล่ะ”
ลู่จิ้นยวนคิดว่า ทันทีที่เวินหนิงรู้ว่าแม่ของเธอตื่นแล้ว ต้องอยากพบเจอมากในเวลลาแรก จึงตรงไปที่ลานจอดรถรอเธอ
คิดไม่ถึงว่ารออยู่ตั้งนานก็ไม่เห็นแม้แต่เงามา แต่เมื่อเขาดูแล้วก็เห็นว่าโดนคุณหนูตี้น่าพัวพันอยู่
“ ดิฉันแค่คุยกับคุณเวินไม่กี่คำค่ะ ”
ตี้น่าเห็นเป็นแบบนี้ ก็เลยยิ้มอย่างขอโทษ
แม้ว่าลู่จิ้นยวนจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่สามารถหาเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงตอบกลับสั้นๆ อืม อย่างเฉยเมย
เวินหนิงรีบเดินตามเขาออกไปทันที
ระหว่างทางลู่จิ้นยวนขับรถไป แต่เวินหนิงกำลังครุ่นคิด
” คุณหนู่ตี้น่าคนนี้ ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด”
ลู่จิ้นยวนเหลือบมองเวินหนิง “ เมื่อกี้นี้ เธอพูดอะไรกับคุณเหรอ”
เวินหนิงส่ายหัว พฤติกรรมของตี้น่าดูปกติดี แต่เธอมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
นอกจากนี้รวมถึงวิธีการที่เธอขึ้นครองตำแหน่งก็แปลกมาก ดังนั้นระวังเธอไว้หน่อยก็ดี
“ ต่อไปถ้าไม่จำเป็นก็อยู่ห่าง ๆ เธอหน่อย”
“ หลังจากน้องสาวเสียโฉมเธอยังสามารถขึ้นครองตำแหน่งได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ และยังคงยืนหยัดอยู่ได้ กลัวว่าเบื้องหลังน่าจะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่”
เวินหนิงพยักหน้า
ระหว่างนั้น ทั้งสองก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
เวินหนิงรีบร้อนไปเจอแม่ของเธอ ส่วนลู่จิ้นยวนก็กำลังครุ่นคิดเช่นกัน ทั้งสองคนจึงไม่ได้พูดคุยอะไรอีกเลย
…
โรงพยาบาล
ทันทีที่รถจอด
ห้องผู้ป่วยของไป๋หลินยวี่อยู่ในห้อง VIP ชั้นบนสุด ณ ตอนนี้การผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้วและได้เข็นกลับไปพักฟื้นที่ห้องผู้ป่วยแล้ว
ขณะที่เวินหนิงวิ่งเข้าไปนั้น เธอก็ได้หยุดฝีเท้าลงที่หน้าประตู
เวินหนิงก้มหน้าลง ทันใดนั้นเธอไม่รู้ว่าจะเข้าไปเผชิญหน้ากับแม่ของเธอได้อย่างไร ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ซับซ้อนมาก
เดิมที แค่คิดว่าหาแม่ให้พบ ก็สามารถช่วยชีวิตแม่ได้แล้ว
แต่สิ่งที่คิดไม่ถึง กับกันตรวจเจอว่าทั้งสองคนไม่มีความสัมพันธ์เป็นแม่ลูกกัน เรื่องนี้เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงมาก่อน
อย่างไรก็ตาม ในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา การดูแลและความรักของแม่ที่มีต่อตัวเองไม่น้อยกว่าใคร ดังนั้น … สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เวินหนิงคิดไม่ออก แต่ก็ยากมากที่จะไม่ไปคิดถึงเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ไป๋หลินยวี่ต้องการไขกระดูกของคนในครอบครัวเพื่อรักษาอาการป่วยของเธอ มิฉะนั้นมันจะเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ
ลู่จิ้นยวนที่ไปสอบถามถึงอาการของไป๋หลินยวี่กับคุณหมอ พอเขามาถึงห้องผู้ป่วยนั้น ก็เห็นเวินหนิงกำลังยืนเหม่อลอยอยู่ตรงหน้าประตูห้องผู้ป่วย
ในขณะนี้เธอกำมือแน่น ราวกับว่าเธออยากเพิ่มความเข็มแข็งให้กับตัวเองด้วยวิธีนี้
ลู่จิ้นยวนเห็นดวงตาที่ว่างเปล่าและร้อนรนใจของเวินหนิง แล้วถอนหายใจในใจ เดินไปจับไหล่บาง ๆ ของเธอ ” เรื่องนี้ ผมจะรีบให้คนไปสืบมาให้โดยเร็วที่สุด คุณอย่ากังวลใจไปเลย เรื่องนี้ อย่าให้คุณป้ารู้จะดีที่สุด ”
เวินหนิงรู้สึกถึงความอบอุ่นถูกส่งมาทางไหล่จนถึงหัวใจ รู้สึกอบอุ่นใจมาก ทำให้หัวใจของเธอสงบลง
รู้สึกหลงไหลกับความรู้สึกนี้มาก เธอไม่ได้ผละออกเพียงแค่พยักหน้า
เมื่อเวินหนิงรู้สึกใจสงบลงแล้ว เธอจึงทำการเคาะประตูจากนั้นเปิดประตูเดินเข้าไป
เดิมทีไป๋หลินยวี่กำลังนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินเสียงเธอก็เหลือบมองมาช้าๆ แต่ก็ต้องตกใจ
ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้า เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยเลย แต่กับรู้สึกใกล้ชิดอบอุ่นใจอย่างอธิบายไม่ถูก
เวินหนิงเข้าใจความสับสนของเธอ หลังจากที่เธอเสียโฉมจากอุบัติเหตุรูปร่างหน้าตาของเธอก็เปลี่ยนไปมาก ต่อให้เป็นไป๋หลินยวี่ก็ใช่ว่าจะสามารถจำได้ว่าเธอคือใคร
“ คุณแม่คะ คือหนูเอง … ”
เวินหนิงเดินเข้าไปกุมมือของไป๋หลินยวี่ไว้
” หลังจากอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น หนูตกลงไปในแม่น้ำ หนูคิดว่าหนูจะไม่รอดแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่ามีคนช่วยเอาไว้ แต่ทำให้หนูต้องสูญเสียความทรงจำไป ดังนั้น ตอนนี้หนูถึงได้กลับมา”
ไป๋หลินยวี่ฟังคำพูดของเวินหนิง แม้ว่าเธอจะรู้สึกเหนื่อยมากหลังจากการผ่าตัดในเมื่อกี้ แต่เธอก็ยังคงตั้งใจฟังในสิ่งที่เวินหนิงพูด
หลังจากที่ฟังจบ น้ำตาเธอก็ไหลออกมา ” เป็นหนูจริงๆเหรอ
หนิงหนิง ”
เวินหนิงพยักหน้า เมื่อเห็นไป๋หลินยวี่ร้องไห้ เธอก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ได้ ลู่จิ้นยวนที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้แล้ว เข้าใจว่าสองแม่ลูกต้องมีเรื่องกระซิบมากมายที่จะพูด จากนั้นก็ยื่นทิปชูไปให้เธอ
เขากระซิบบอกเธออีกครั้งว่า “ ตอนนี้ร่างกายของคุณป้าอ่อนแอมาก คุณอย่าทำให้ท่านต้องเหนื่อยเกินไป
ผมออกไปก่อน พวกคุณค่อยๆคุยกัน ”
เวินหนิงพยักหน้า กับการดูแลเอาใจใส่ของลู่จิ้นยวนในช่วงนี้ ทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจมาก
รอลู่จิ้นยวนออกไปและปิดประตูลง ไป๋หลินยวี่ถึงได้ปล่อยโฮออกมา แล้วกอดเวินหนิงที่อยู่ตรงหน้าร้องไห้อย่างใจจะขาด
ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ยังคงคิดถึงแต่เรื่องของเวินหนิง
ข่าววันที่เวินหนิงเกิดอุบัติเหตุ เธอดูแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ในสมองของเธอมีแต่ภาพของเวินหนิงราวกับว่าเป็นคำสาปไม่มีวันสิ้นสุด
เธอยังรู้สึกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องการให้เวินหนิงกลับมาดูลูกบ้าง ก็คงไม่มีใครพบเธอ และเธอก็คงจะไม่ตกลงไปในแม่น้ำเพื่อหลบหนีการไล่ล่าของลู่จิ้นยวน
เธอรู้สึกผิดอย่างมาก แทบจะทำให้เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าจะต้องช่วยเวินหนิงดูแลอันหรานอีก คาดว่า เธอคงไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
ใครจะไปคิดถึง ว่าลูกสาวที่เสียไป จะมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอเช่นนี้
“หนิงหนิง แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ”
มือของไป๋หลินยวี่สัมผัสไปที่แก้มของเวินหนิง รู้สึกถึงความอบอุ่น แต่ก็ยังยากที่จะลบความรู้สึกที่เป็นเหมือนความฝันในใจของเธอออกไปได้
” คุณแม่ไม่ได้ฝันค่ะ หนูจริงๆ ”
เวินหนิงสำลักเช่นกัน ไป๋หลินยวี่เป็นคนที่ไม่เคยแสดงอาการให้ใครเห็น โดยเฉพาะคนภายนอก แต่ก่อนนั้นที่โดนเวินฉีโม่พาเมียน้อยเข้ามาบ้าน เธอก็ยังไม่มีอาการเหมือนเมื่อครู่ที่อย่างกับจะขาดใจ
สามารถเห็นได้ว่า เธอนั้นรักลูกสาวคนนี้มากแค่ไหน
“ ใบหน้าของลูก …ทำไมถึงเป็น … ”
” มันเป็นอดีตไปแล้วค่ะ ”
เมื่อเห็นการพูดอธิบายที่ติดๆขาดๆแบบไม่ละเอียดของเวินหนิง ไป๋หลินยวี่ยิ่งรู้สึกเจ็ยป่วยใจมาก
ถึงแม้ว่าเวินหนิงจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่การทีจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ใบหน้าของเธอได้ละเอียดถี่ถ้วนขนาดนี้ อาจเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อน ไม่รู้ว่าเธอต้องเผชิญกับความเจ็บป่วยมาแล้วเท่าไร
