“ลูกช่วยพ่อหน่อย แล้วพ่อจะปล่อยลูกไป”
ลู่จิ้นยวนหรี่ตา ลู่อันหรานมองเขา รู้สึกตัวเองอยู่ต่อหน้าสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เป็นแกะน้อยที่น่าสงสารที่ทำอะไรไม่ถูก
“เดี๋ยวลูก……”
ลู่จิ้นยวนเข้าใกล้หูลู่อันหราน แล้วพูดเบาๆ ไม่กี่ประโยค
ลู่อันหรานฟังจบก็เหลือบมองเขา “พ่อ พ่อหลอกใช้ผมแบบนี้ มันดีจริงๆ เหรอ? ”
“ลูกเป็นลูกชายพ่อ ก็ควรช่วยพ่อ”
ลู่จิ้นยวนพูดอย่างเป็นธรรมชาติ ลู่อันหรานไม่มีอำนาจที่จะบ่น
ผ่านไปสักพักหนึ่ง ลู่อันหรานหยิบนมแก้วหนึ่งกลับมาที่ห้อง
“แม่ นี่นมอุ่นฮะ แม่ดื่มสักแก้ว ตอนกลางคืนจะยิ่งนอนสบาย และรักษาความงามและเยาว์วัยด้วย”
ลู่อันหรานอ้าปากเล็ก พูดหวานเป็นพิเศษ เวินหนิงก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ
อุ้มลู่อันหรานไว้ในอ้อมแขน หอมฟอดใหญ่ “ขอบคุณนะอันหราน”
ลู่อันหรานถูกทำแบบนี้กะทันหัน ก็รู้สึกอายไปหน่อย หน้าแดงเล็กน้อย “ผม……อยากขออะไรเล็กๆ น้อยๆ ”
เวินหนิงกำลังดื่มนมที่ลู่อันหรานให้เธอ มันหวาน และอุ่นท้องมาก ได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้วก็ไม่มีความลังเลใดๆ “ว่ามาสิ อะไรที่ตอบตกลงได้ แม่ตอบตกลงแน่นอน”
ลู่อันหรานยิ้มกว้างเอ่ยปาก “วันนี้ผมอยากนอนด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก”
เวินหนิงได้ยินถึงตรงนี้ นมก็แทบพ่นออกมาจากปาก
นอนด้วยกัน?
ถึงแม้ไม่ใช่ไม่เคยนอนกับลู่จิ้นยวนมาก่อน แต่ช่วงนี้เธอก็จงใจเว้นระยะห่างระหว่างทั้งคู่ คำขอของลู่อันหรานมาไม่ถูกเวลาจริงๆ
“อันหราน แม่นอนกับหนูไม่ดีเหรอ? ”
เวินหนิงใช้เหตุผลเพื่อให้คนอื่นเข้าใจ
ลู่อันหรานอยากบอกว่าดี ได้นอนกับเวินหนิงคนเดียวมันดีมากแน่นอน แต่ถูกพ่อขู่มา ถ้าไม่ทำตามคำสั่งของเขา เกรงว่าต้องทำการบ้านทั้งคืน
“แม่ เด็กคนอื่นๆ เขานอนด้วยกันกับพ่อแม่……”
ลู่อันหรานก้มหน้า ทำหน้าน้อยใจ
ขณะที่พูด เขาเองก็อินกับการแสดง
ถึงแม้จะมีสภาพชีวิตที่ดีที่สุดอยู่เสมอ ทุกคนในตระกูลลู่เอาอกเอาใจเขา แต่ก็ยังขาดบทบาทที่สำคัญอย่างคุณแม่อยู่ตลอด บอกว่าไม่ใส่ใจก็เป็นไปไม่ได้
ครู่หนึ่ง เขาก็แปลกใจมากจริงๆ เด็กน้อยพวกนั้นที่นอนกับพ่อแม่ ปกติจะรู้สึกอย่างไรกันนะ
ปกติสิ่งที่เวินหนิงไม่อยากเห็นมากที่สุดคือลู่อันหรานเสียใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียใจเพราะเรื่องเกี่ยวกับตน เห็นเขาก้มหน้า เสียงที่พูดก็เบา หัวใจเธอกำลังแตกสลาย
เวินหนิงคิดสักพัก ก็แค่นอนด้วยกันเอง ลู่อันหรานนอนตรงกลาง พวกเขานอนสองข้าง ถึงอยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องทำให้ลูกเสียใจรู้สึกแย่
“จริงเหรอ? ”
ลู่อันหรานเห็นเธอตกลง ก็ยิ้มสดใสเป็นพิเศษ โอบคอเวินหนิง หอมแรงๆ บนใบหน้าเธอ จากนั้นก็วิ่งออกไปเรียกลู่จิ้นยวนอีกครั้ง
“แม่ตกลงแล้ว พ่อต้องคำไหนคำนั้นนะฮะ!”
“พ่อเคยผิดคำพูดที่ไหน? ” รอยยิ้มบนใบหน้าก็หุบไม่ลง
“แม่ เตียงห้องผมมันเล็กเกินไป นอนไม่ได้ ไปห้องนอนพ่อกัน”
เวินหนิงยังคงครุ่นคิดอยู่ในห้อง เสียงชัดเจนของลู่อันหรานดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เธอต้องลุกขึ้นทันที
ใครให้เธอตอบตกลงลูกล่ะ?
แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายคือ ลู่จิ้นยวนไม่ได้อยู่ในห้อง มีแค่ลู่อันหรานนอนกลิ้งไปมาบนเตียงขนาดใหญ่เกินจริง
เธอโล่งอก จับเด็กน้อยที่เหมือนเน่อจาป่วนสมุทรเอาไว้ “ลูกทำตัวดีๆ หน่อย เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก”
“เตียงใหญ่ขนาดนี้ ผมกลิ้งยังไงก็ไม่ตกลงมาหรอกฮะ”
ลู่อันหรานมีเหตุผลมากพอ ใครให้พ่อสั่งเขาล่ะ เขาต้องการทำเตียงให้ยุ่งเหยิง ถือเป็นการแก้แค้นเล็กๆ น้อยๆ
เวินหนิงเห็นเขาสร้างปัญหาก็ไม่พูดอะไรมาก โชคดีที่ลู่อันหรานทำสักพักก็เหนื่อยแล้ว ยังไงก็เป็นเด็กคนหนึ่ง สนุกสักพักแล้วก็ต้องง่วงนอน
เวินหนิงวางเขาลงบนเตียงอย่างดี ปิดไฟห้องนอน เหลือเพียงแสงไฟยามค่ำคืนสีเหลืองสลัว
อย่างช้าๆ เวินหนิงก็รู้สึกง่วง แค่ยังหลับไม่สนิท
ลู่จิ้นยวนผลักประตูเข้ามา สิ่งที่เห็นคือภาพเวินหนิงและลู่อันหรานนอนด้วยกัน นอนกอดกันและกัน
ใบหน้าเขามีรอยยิ้มอย่างอดไม่ได้ ไม่มีอะไรมีความสุขไปมากกว่าได้เห็นคนที่เรารักอยู่ตรงหน้า โดยเฉพาะ ครั้งหนึ่งที่เขาเคยสูญเสีย ยิ่งรักความเงียบสงบและความเรียบง่ายแบบนี้มากขึ้น
เดินเข้าไปเบาๆ ลู่จิ้นยวนไม่ได้ทำตามข้อสันนิษฐานของเวินหนิงที่ว่านอนอีกด้านหนึ่ง แต่นอนข้างเวินหนิงทันที
เพราะเตียงมันใหญ่มากพอ จึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดมาก
เวินหนิงไม่ได้หลับลึก แค่สะลึมสะลือ รู้สึกด้านหลังมีคนก็ทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ “คุณทำเสร็จแล้วเหรอ? ”
ลู่จิ้นยวนตอบอืมเบาๆ จากนั้นก็โอบเอวเรียวหญิงสาวอย่างคุ้นเคย ฝังใบหน้าที่ลำคอเธอ กลิ่นหอมของเจลอาบน้ำอ่อนๆ ทำให้ความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันของเขาหายไป
เวินหนิงสร่างขึ้นเล็กน้อยจากการขยับตัวของเขา นี่มันไม่ค่อยเหมือนกับภาพที่เธอจินตนาการไว้เลย?
“คุณไปนอนอีกด้านสิ……ตรงนี้มันไม่เบียดเหรอ? ”
เวินหนิงดิ้นสองที แต่ลู่จิ้นยวนกอดเธอจากด้านหลังอย่างสมบูรณ์ ร่างทั้งสองแนบชิดกัน ขยับไม่กี่ที เธอก็รู้สึกถึงความไม่เข้ากัน จึงรีบหยุด
ลู่จิ้นยวนหมดหนทางเช่นกัน ตอนแรกเขาไม่อยากทำอะไร แต่เวินหนิงถูไปถูมาแบบนี้ เขาก็กระปรี้กระเปร่าเล็กน้อย
“คุณ รีบไปเลย!”
เวินหนิงไม่กล้าขยับตามอำเภอใจ แค่หน้าแดงหนักมาก ให้ลู่จิ้นยวนไปอีกด้านหนึ่ง ถ้าเขากอดเธอต่อไปแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกอันตรายมาก
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ? ”
ลู่จิ้นยวนมองท่าทางเขินอายหงุดหงิดของเวินหนิง แค่เหมือนแมวขนพอง มันน่ารักสุดๆ มีความคิดอยากจะแกล้งเธอทันที
เวินหนิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เผชิญหน้ากับชายคนหนึ่งที่มีแรงเยอะกว่าเธอ ร่างกายใหญ่กว่าเธอ แถมยังเป็นนักเลงอีก เธอทำอะไรได้บ้าง?
“ยังไงคุณก็ทำอะไรเกินเหตุต่อหน้าอันหรานไม่ได้อยู่แล้ว”
ลู่จิ้นยวนเห็นเธอหงุดหงิดมากแล้ว ก็ไม่แกล้งเธออีก ถ้าทำอะไรจริงๆ ด้วยนิสัยของเวินหนิง จะต้องโกรธมากแน่ๆ
“งั้นฉันขอจูบเธอหนึ่งที ฉันจะไปนอนอีกด้าน”
ลู่จิ้นยวนขออีกขั้นหนึ่งกับเวินหนิงได้ทันเวลา
“……”
เวินหนิงมองใบหน้าหล่อที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม น้อยครั้งมากที่เธอเห็นลู่จิ้นยวนเป็นแบบนี้ ไม่ค่อยเหมือนกับคนที่เธอรู้จักเมื่อก่อนที่มักจะสูงส่ง
คิดสักพัก เงื่อนไขแลกเปลี่ยนนี้ไม่ใช่ว่ายอมรับไม่ได้ มันก็ดีกว่าสถานการณ์อันตรายในปัจจุบันมาก
“คุณหลับตาสิ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/11/เจ้าของร้านพิศวง-211x300.jpg "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
