ลู่จิ้นยวนพาเวินหนิงกลับบ้านทันที “อันหรานเอาแต่พูดตลอดว่าสองวันนี้ไม่ไปอยู่กับเขาเลย คุณกลับไปดูเขาหน่อย”
ครั้งนี้ เวินหนิงไม่ได้ปฏิเสธ
เจอเรื่องลำบากแบบนี้ สิ่งแรกที่เธอนึกถึงคือกอดลูกชายสุดที่รักของเธอ ยืนกรานดึงความกล้าหาญและพละกำลังมาสักหน่อย
ลู่อันหรานเลิกเรียนตั้งนานแล้ว ระหว่างทางที่คนรับรถไปรับเขากลับบ้าน เขาก็เห็นข่าวพวกนั้นในโทรศัพท์ตั้งนานแล้ว
“ตี้น่าอะไรนี่ หน้าไม่อายจริงๆ ”
ภายในใจของเด็กน้อย พ่อแม่ของตนเป็นคนดีที่สุดอยู่แล้ว โดยเฉพาะตระกูลฮอร์ตันอะไรนั่นเกิดเรื่อง มันเกี่ยวข้องอะไรกับคนอื่น?
เพราะการแข่งขัน เลยใส่ร้ายแม่ตนทั้งหมด?
ขณะที่ลู่อันหรานกำลังคิดวิธีให้คนพวกนี้มันชดใช้ ในตอนนี้ นอกประตูก็มีเสียงเปิดประตู
เวินหนิงเดินเข้ามา เห็นลู่อันหรานกลับมาแล้วก็ยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นเหนื่อยล้านิดหน่อย
“แม่ แม่กลับมาแล้ว!”
ลู่อันหรานฉลาดมาตั้งแต่เด็ก ทำไมจะมองไม่ออกว่าตอนนี้เธออารมณ์ไม่ดี คิดสักพักก็เดินไปจับมือเวินหนิง “วันนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นที่โรงเรียนอนุบาล”
ขณะที่พูด ก็ดึงเวินหนิงมาที่ตัวเองวางของเล่น เซ้าซี้ให้เธอเล่นกับตน
ตอนแรกเวินหนิงไม่อยากเอาอารมณ์ด้านลบไปเผยแพร่ให้ลูก จึงละทิ้งความหงุดหงิดในใจ ไปเล่นต่อไม้กับลู่อันหราน
ลู่อันหรานจงใจเล่าเรื่องตลกๆ บางอย่างให้เวินหนิงฟัง กว่าจะทำให้เธอขำออกมาได้
“แม่ แม่ช่วยผมวาง ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”
เห็นเวินหนิงอารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้ว ลู่อันหรานก็หาข้ออ้างออกมา ไปหาลู่จิ้นยวนที่อยู่ในห้องทำงาน
ลู่จิ้นยวนกำลังตรวจสอบรายละเอียดเรื่องนี้อย่างเข้มข้น จากนั้นก็เห็นศีรษะเล็กชะโงกออกมาด้านหลังประตูอย่างลับๆ
“ลูกกำลังมองอะไร? ”
ลู่จิ้นยวนเอ่ยปากเรียบๆ “ไม่ได้อยู่เล่นกับแม่เหรอ? ”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอฮะ? ตี้น่าคนนั้น รังแกเกินไปหรือเปล่า ให้ผมจัดการไหม ทำให้เธอตกใจกลัว? ”
ลู่อันหรานก็คันมือมาก พอดีเลย ไม่กี่วันก่อนนายท่านลู่ซื้อโดรนล้ำยุคจากต่างประเทศให้เขา เขายังไม่มีโอกาสเล่นมันเลยล่ะ
คราวก่อนใช้เครื่องบินควบคุมระยะไกลจัดการคนที่รังแกแม่จนกระอักเลือด ครั้งนี้ก็คงไม่มีปัญหา
ถึงจะถูกจับได้ เขาที่เป็นเด็กน้อย ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา
“ลูกพอก่อน เทคนิคเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้น เล่นครั้งเดียวก็พอ ถ้าเล่นอีกครั้งแล้วปู่ทวดลูกรู้เข้า ลูกเดาสิว่าจะเป็นยังไง? ”
ตอนแรกลู่อันหรานเต็มไปด้วยแผนการชั่วร้าย
“แล้วต้องทำยังไง? คงไม่ได้ดูแม่โดนรังแกแบบนี้ โดยที่ไม่ทำอะไรเลยใช่ไหมฮะ? ”
ลู่อันหรานทำหน้าไม่พอใจ
อย่างไรแล้วเขาก็เป็นเด็ก ความคิดตรงไปตรงมา แค่รู้ว่าเมื่อได้รับความไม่ยุติธรรมก็ต้องแก้แค้น ไม่เข้าใจว่าโลกของผู้ใหญ่มันไม่ได้เรียบง่ายแบบนั้น
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว กำลังจะพูด แต่โทรศัพท์ดังขึ้นมา
อันเฉินโทรมา
“เจ้านาย สืบเจอที่อยู่ของเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้ว แต่คนตระกูลฮอร์ตันจับตาดูเธออย่างใกล้ชิดมาก ต้องการพาเธอออกมาเกรงว่าจะยากเกินไป? ”
ลู่จิ้นยวนคิดสักพัก เวินหนิงดูเหมือนจะเคยบอกเขาโดยเฉพาะว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนไม่ใช่คนทั่วไป ถ้าลักพาตัวมาโดยตรงเกรงว่าจะเกิดปัญหาได้
ลู่จิ้นยวนเหลือบมองโรงแรมที่เด็กผู้หญิงคนนั้นอาศัยอยู่ ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ห่างไกล และไม่ใช่โรงแรมระดับห้าดาวอะไร แย่กว่าสถานที่ครอบครัวฮอร์ตันอาศัยอยู่ไม่น้อย “ไปซื้อรูมเซอร์วิสข้างใน พาเธอออกมา ระวัง อย่าให้เธอคิดว่าเราเป็นศัตรู”
อันเฉินตอบรับทันที เริ่มดำเนินการเรื่องนี้
เมื่อลู่อันหรานได้ยินว่าลู่จิ้นยวนจะลงมือ ก็ตื่นเต้นตามขึ้นมา ถูมือเล็ก “ให้ผมไปด้วยไหม? ผมก็ช่วยได้นะ”
“ลูกไปก็มีแต่สร้างปัญหาเพิ่มไหม? ”
ลู่จิ้นยวนไม่สนใจเขา ยื่นมือออกไปเคาะศีรษะเล็กของลู่อันหราน “แม่ของลูกอยู่บ้านคนเดียว พ่อไม่วางใจ ลูกอยู่เป็นเพื่อนเธอดีกว่า อย่าเธอคิดเพ้อเจ้อ รอข่าวจากพ่อนะ”
ลู่อันหรานโดนเคาะศีรษะ ก็ไม่พอใจอย่างมาก แต่เห็นลู่อันหรานจะไปแล้ว ก็ไม่มีทางเลือก “งั้นพ่อก็เร็วๆ หน่อยนะ จัดการให้เร็วที่สุดภายในวันนี้ ผมไม่อยากให้แม่เศร้าทั้งคืน”
ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดอะไร แค่เดินออกไปทันที
……
ณ โรงแรม
ภายในห้องมืดสลัว แบบร่างแต่ละแผ่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น มันดูยุ่งเหยิงเป็นพิเศษ
แต่เด็กผู้หญิงที่นั่งบนเตียงดูเหมือนจะไม่ได้สังเกต จ้องมองกระดาษและปากกาตรงหน้าต่อเนื่อง ขยับปากกาเพื่อวาดอะไรบางอย่างบนกระดาษไม่หยุด
ผ่านไปสักพัก ชายชุดดำคนหนึ่งก็เดินเข้ามา กวาดตาดูภาพวาดเหล่านั้นบนพื้นเล็กน้อย แล้วเก็บมันขึ้นมาทั้งหมด กำลังจะลุกขึ้นออกไป พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นสีตาแดงเพลิงของเด็กผู้หญิง
แววตาเหมือนผีทำให้เขาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว รีบหยิบของในมือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หันตัวกำลังจะไป แต่จู่ๆ ก็โดนจับปลายเสื้อ
เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ขยับไปไหนเมื่อครู่นี้ จ้องมองภาพวาดในมือเขาแน่น ทั้งสองตัวแข็งทื่อสักพัก มีหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาจากด้านนอก เห็นภาพนี้ กีบดึงเด็กผู้หญิงออก แล้วปล่อยชายชุดดำออกมา
“ขอโทษค่ะ ขอโทษ”
หญิงวัยกลางคนมีรอยยิ้มประจบประแจงบนใบหน้า หลังจากส่งคนออกไปแล้ว ก็ผลักเด็กผู้หญิงลงบนพื้นอย่างลวกๆ
“เมื่อกี้เธอจะทำอะไร มันเป็นแค่เศษขยะไม่กี่ชิ้นไม่ใช่เหรอ? เธอวาดเยอะขนาดนั้น มันมีประโยชน์อะไร? เอาออกไปให้เขาดีกว่า อย่างน้อยมันก็แลกเป็นเงินได้ ไม่ใช่กินข้าวที่บ้านฟรีๆ ฉันเลี้ยงแกฟรีมาสิบกว่าปี แกต้องมีจิตสำนึกบ้างนะ ให้ความร่วมมือหน่อย อย่าสร้างปัญหาเพิ่มให้ฉัน!”
เด็กผู้หญิงล้มลงกับพื้น ได้ยินคำพูดเธอจบ ก็ไม่มีการตอบสนองอะไร
“เป็นตัวโชคร้ายจริงๆ ”
หญิงวัยกลางคนส่ายหน้า กำลังจะออกไป ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เมื่อผู้หญิงเปิดประตู ก็เห็นชายสวมชุดสูทคนหนึ่งยืนหน้าประตู อันเฉินไม่ได้พูดมาก เหลือบมองห้องที่ทรุดโทรมแห่งนี้ “ขอโทษครับ ทางด้านผมมีคนต้องการคุยบางเรื่องกับพวกคุณ”
“คุณเป็นใคร? คุณไม่ใช่คนของตระกูลฮอร์ตันเหรอ? ”
ผู้หญิงคนนั้นค่อนข้างระมัดระวังอย่างมาก เห็นใบหน้าเอเชียไม่คุ้นเคย ก็ถามขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ไม่สำคัญว่าผมเป็นใคร แต่ผมบอกคุณได้ว่า ราคาที่ตระกูลฮอร์ตันเสนอให้คุณ ผมให้คุณเพิ่มสิบเท่า เยอะกว่านั้นก็ได้”
อันเฉินก็สอบถามมา รู้ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าเงินมาตลอด ปกติเวลาไปไหนก็ไม่ใช้เงินมั่วซั่ว คนนิสัยแบบนี้ ต้องเริ่มลงมือจากจุดอ่อนของเธอ
“สิบเท่าเหรอ? ”
ผู้หญิงคนนี้ตกใจมาก แต่ดูจากเสื้อผ้าอันเฉิน และอำนาจที่เขาแสดงออกมานั้น ก็เริ่มคิดหนักขึ้นมา
