คิดสักพัก ผู้หญิงคนนั้นก็เหลือบมองอันเฉิน “คุณจะพิสูจน์ยังไงว่าคุณพูดจริงหรือโกหก? ”
ทุกวันนี้ เธอขายภาพวาดของโรซินานเต้ให้กับตระกูลฮอร์ตันได้เงินไม่น้อย แต่มนุษย์มักโลภมาก ถ้ามีคนเสนอราคาที่สูงกว่า เธอก็ไม่รังเกียจที่จะเปลี่ยนคนร่วมมือ
อันเฉินหยิบเช็กเปล่าออกมาหนึ่งใบ “แค่คุณทำให้เจ้านายผมพอใจ บนนี้คุณจะเขียนยังไงก็ได้”
ผู้หญิงคนนั้นตาเป็นประกาย “แล้วยังรออะไรอยู่ล่ะ ฉันไปเจอเขาได้เลย”
“ไม่ คนที่เจ้านายผมอยากเจอคือเด็กวัยรุ่นคนนั้น ”
ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองโรซินานเต้ที่จ้องกระดาษวาดภาพอย่างเหม่อลอย คิดสักพักก็พยักหน้า
อันเฉินอาศัยความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ไม่กี่คน พาสองคนออกมาจากประตูหลัง จากนั้นก็ตรงไปที่บริษัทตระกูลลู่
ระหว่างทาง เขามองสำรวจเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นครั้งคราว
สาวน้อยสวมชุดโลลิต้าสีดำ บอบบางเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ระหว่างทาง เธอไม่พูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว ไม่ได้มองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง แค่มองตรงไปข้างหน้าแบบนั้น
ความรู้สึกนี้ มันแปลกมากจริงๆ
อันเฉินเบนสายตาออกมา ตั้งใจขับรถ
ไม่นาน รถก็ขับมาถึงบริษัทตระกูลลู่
อันเฉินพาพวกเขาไปยังชั้นสูงสุด ลู่จิ้นยวนรออยู่ที่นั่นตั้งนานแล้ว
“เจ้านาย เขามาแล้วครับ”
ลู่จิ้นยวนได้ยินก็ขมวดคิ้ว “เข้ามาสิ”
อันเฉินพาสองคนเข้ามาในห้องทำงาน ลู่จิ้นยวนเพิกเฉยหญิงวัยกลางคนที่หน้าเงินโดยตรง มองเด็กผู้หญิงที่เวินหนิงพูดถึง
รูปลักษณ์ภายนอกไร้ที่ติจริงๆ แต่แววตาและท่าทีนั้นประหลาดมาก
เห็นลู่จิ้นยวนมองสำรวจ หญิงวัยกลางคนที่ถูกครอบงำด้วยสถานที่หรูหราแห่งนี้ก็ก้าวไปข้างหน้า “นี่หลานสาวฉัน เห็นเธอมีสภาพนี้ แต่เธอเป็นถึงอัจฉริยะด้านการออกแบบเชียวนะ”
“หืม? ”
สภาพแบบนี้?
เธอเป็นอะไร?
“เด็กคนนี้ไม่มีพ่อไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก มีป้าอย่างฉันคนนี้เลี้ยงดูเธอจนโตอย่างยากลำบาก เธอโตป่านนี้แล้วก็ยังไม่พูด ทุกวันเอาแต่วาดภาพบนกระดาน ไม่นานมานี้ฉันเห็นว่าเธอวาดภาพได้สุดยอดมาก คุณผู้ชาย ถ้าคุณให้โอกาสเราสักครั้ง คุณจะไม่ผิดหวังแน่ๆ ”
ได้ยินเธอพูด โรซินานเต้ก็ยังไม่เอ่ยปาก แค่มีความโกรธฉายแววบนใบหน้า และลู่จิ้นยวนเห็นมัน
ในใจเขาก็เข้าใจอะไรบางอย่างบ้างแล้ว
เกรงว่า สาวน้อยคนนี้จะเป็นโรคออทิสติกตั้งแต่เด็ก แต่เธอมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เธอพูดไม่ได้ แต่มุ่งเน้นไปที่การออกแบบ ดังนั้นอายุยังน้อยขนาดนี้แต่มีความสามารถที่น่าสะพรึงกลัว รูปภาพที่ตี้น่าวาดออกมาพวกนั้น คาดว่ามันถูกขโมยไปจากเธอสินะ
“ตระกูลฮอร์ตันให้คุณเท่าไร? ”
ลู่จิ้นยวนได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจบ ก็กล่าวขึ้นทันที
“ก็……”
ผู้หญิงคนนั้นตอบสนองทันที
ตอนที่ทำการเจรจากับตระกูลฮอร์ตัน เธอเซ็นสัญญาไปแล้ว ว่าจะไม่เปิดเผยข้อมูลนักวาดนิรนามนี้เด็ดขาด แต่ลู่จิ้นยวนพูดขึ้นมาแบบนี้ เธอก็เผลอตอบโดยไม่รู้ตัว
แผ่นหลังเย็น “ไม่ ฉันไม่รู้จักตระกูลฮอร์ตันอะไรนั่น”
“จนถึงตอนนี้แล้ว คุณคิดว่าฉันจะเชื่อไหม? ”
ลู่จิ้นยวนเห็นเธอรู้สึกผิดมากขนาดนั้น การคาดเดาในใจก็เกือบเต็มร้อย “ตอนนี้สิ่งที่คุณทำได้ ก็คือร่วมมือกับฉัน ไม่อย่างนั้นคุณมาถึงเขตแดนฉันแล้ว เกิดอะไรขึ้นบ้าง คิดๆ ดูก็น่าจะรู้นะ”
หญิงวัยกลางคนได้ยินประโยคนี้ “ที่แท้คุณก็ไม่ได้อยากทำข้อตกลงตั้งแต่แรก แต่เพื่อข่มขู่ฉันเหรอ? ”
ขณะที่พูด ก็ดึงโรซินานเต้จะออกไป ชายคนนี้ ดูเหมือนเธอจะยั่วยุไม่ได้
ลู่จิ้นยวนไม่ได้หยุด แค่เอ่ยปากเรียบๆ “คุณผู้หญิง หรือว่าคุณไม่อยากเอาคืนของที่คนอื่นแย่งคุณไปเหรอ? ”
โรซินานเต้ที่มีท่าทีเฉยเมย สีหน้าไร้อารมณ์มาตลอดเหลือบมองลู่จิ้นยวน ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นเธอก็สะบัดมือผู้หญิงคนนั้นออก เดินไปตรงหน้าลู่จิ้นยวนแล้วจ้องมองเขา
“โรซินานเต้ เธอทำอะไรของเธอ? ถ้าเธอกลับคำพูด มันจะทำร้ายครอบครัวเรา!”
หญิงวัยกลางคนกรีดร้อง อย่างไรแล้วเธอก็ไม่เคยเห็นอะไรบนโลกใบนี้ แค่รู้ว่าถ้ากลับประเทศไปครอบครัวฮอร์ตันรู้ว่าตนหักหลัง จะต้องโดนทรมานจนน่าเวทนาแน่ๆ เลยรีบเดินไปดึงโรซินานเต้ออกมา
“อันเฉิน พาเธอลงไป ให้เธอสงบสติอารมณ์”
ลู่จิ้นยวนสั่งอย่างเย็นชา ภายในห้องทำงานเหลือแค่สองคนอย่างรวดเร็ว
“ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรกับพวกเธอ แต่ภาพวาดเธอถูกขโมยไป ถูกคนใช้ประโยชน์เพื่อทำร้ายคนที่ฉันรัก ดังนั้นฉันอยากให้คนร้ายมันชดใช้ คุณยอมร่วมมือไหม? ”
ลู่จิ้นยวนค่อยๆ พูดขึ้น โรซินานเต้ก้มหน้า เงียบอยู่นานมาก แล้วค่อยๆ พยักหน้า
“งั้นก็ดี คุณอยู่ที่นี่ รายละเอียดจะทำยังไงบ้าง ฉันเตรียมเสร็จแล้วจะบอกคุณทีหลัง”
พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็เรียกคนมา เพื่อหาที่อยู่ปลอดภัยให้กับโรซินานเต้
อีกด้านหนึ่ง อันเฉินใช้ท่าทีข่มขู่เพื่อสร้างความหวาดกลัวให้หญิงวัยกลางคนตกใจกลัว สุดท้ายเธอก็ยอมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง
เหมือนที่เธอพูด โรซินานเต้เสียพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ถูกป้าอย่างเธอเลี้ยงดูขึ้นมา แต่เธอพูดไม่ได้ตั้งแต่เด็ก จริงๆ แล้วเป็นโรคออทิสติก
เมื่อป้าอย่างเธอรู้ว่าผิดปกติ ก็ไม่อยากใช้เงินมากเกินไปในการรักษาเธอ เพราะอาการของโรซินานเต้ไม่ร้ายแรง ปกติก็เงียบมาก แค่หยิบปากกามาวาดรูป ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจ
แต่ต่อมาเมื่อคนในตระกูลฮอร์ตันเห็นผลงานหนึ่งของโรซินานเต้เข้า เธอถึงได้รู้ว่าสิ่งของเหล่านั้นที่เธอไม่เข้าใจมันมีค่ามาก
ตระกูลฮอร์ตันให้เงินเธอหลายหมื่นหยวน แล้วนำผลงานทั้งหมดของโรซินานเต้ไป และยังสัญญาว่าถ้าเธอวาดรูปต่อไป ก็รับประกันว่าชีวิตนี้เธอจะสุขสบาย
ผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้ก็ต้องตกลงอยู่แล้ว ครั้งนี้มาประเทศจีน ก็เพราะตระกูลฮอร์ตันเตรียมไว้ให้
ไม่คิดว่าจะเกิดข้อผิดพลาด
หลังจากอันเฉินรายงานสถานการณ์ ลู่จิ้นยวนก็เข้าใจอะไรบางอย่างเกือบหมดแล้ว
ดูเหมือนว่าตี้น่าจะเอาผลงานของเธอมาหลายร้อยชิ้น ไม่แปลกที่กล้าหาญแบบนั้น
อย่างไรแล้ว ถึงจะเกิดปัญหาที่หน้างาน ด้วยผลงานนับไม่ถ้วนนั้น จะโดนจับได้อย่างไร
และตอนนั้นเพื่อดูแลเวินหนิงและตี้น่าที่เป็นคนมาจากประเทศที่ต่างกัน พิธีกรก็หยิบหัวข้อออกมาอย่างเป็นกลางมาก และสามารถใส่ทุกอย่างไว้ในนั้นได้
เหมือนให้คำถามพร้อมคำตอบ ไม่ว่าจะหยิบสุ่มคำถามจากในนั้นมา ไม่ว่าจะทำอย่างไร มันก็ไม่มีปัญหา
“แจ้งนักข่าวว่าพรุ่งนี้จะมีแถลงข่าว”
ลู่จิ้นยวนโยนปากกาในมือทิ้งไว้ข้างๆ “ในเมื่อกล้าวางแผนใส่ร้ายคนของฉัน ก็ให้พวกมันตกนรกแบบนี้แหละ เอาให้ลุกขึ้นไม่ได้”
