เวินหนิงไปตามที่อยู่ที่เวินฉีโม่บอก
พอไปถึง ทั้งสองก็ตกใจไม่น้อย
ที่อยู่ที่เวินฉีโม่ให้เป็นร้านเล็กๆ ดูทรุดโทรมมาก ไม่เข้ากับท่าทางที่หยิ่งยโสแต่ก่อนของเขาเลย
ตอนเวินหนิงเดินเข้าไป เห็นเวินฉีโม่กำลังยกของ ท่าทางดูทะมัดทะแมงกว่าที่เธอคิด ดูเหมือนว่าจะทำนานแล้ว
“ฉันมาแล้ว”
เวินหนิงไม่ได้เรียกเขา กับเวินฉีโม่ ถึงแม้ไม่เกลียด แต่หนามก็ยังฝั่งใจ
“……” เวินฉีโม่เงยหน้า พอเห็นเวินหนิงก็รู้สึกแปลกใจ “หน้าแกไปทำอะไรมา?”
“เจออุบัติเหตุแล้วเสียโฉม เลยเป็นแบบตอนนี้”
“ออ”
เวินฉีโม่เอ่ย “แกมาหาฉัน มีเรื่องอะไร?”
“ฉันแค่อยากจะถามคุณ ตอนนั้นที่แม่คลอดฉัน มีโอกาสที่อุ้มตัวมาผิดหรือเปล่า?”
เวินฉีโม่อึ้ง จากนั้นสีหน้าก็ย่ำแย่
ตอนที่เวินหนิงคลอด เขากับไป๋หลินยวี่ยังไม่แตกหักกัน ตอนนั้น ในโรงพยาบาลมีคนท้องเข้าไปคลอดพร้อมกันสองคน คลอดลูกสาวเหมือนกัน
ถ้าอุ้มผิด ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้
“แกถามเรื่องนี้ หรือว่า……”
เวินหนิงพยักหน้า “แค่คุณให้เบาะแสที่มีประโยชน์กับฉัน ฉันก็จะให้เงินก้อนคุณ ไม่ให้คุณเสียแรงเปล่าๆหรอก”
เวินฉีโม่ได้ยินก้รู็สึกตลก แต่ก่อน เขานึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับเวินหนิง ยังถอนหายใจว่าทำไมตัวเองไม่รู้สึกอะไรกับลูกสาวคนนี้เลย
ที่แท้ พวกเขาไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกัน
เวลาเดียวกัน ก็รู้สึกสงสัย แล้วเด็กที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเขาเป็นใคร?
“เรื่องวันนั้น ผ่านไปนานแล้วฉันจำไม่ค่อยได้ แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นมาคลอดคนเดียว แล้วดูหวาดกลัวมาก แต่เธอกลัวอะไรฉันก็ไม่รู้”
เวินฉีโม่พยายามรื้อฟื้นเรื่องวันนั้น
“อ่อ เหมือนเธอบอกว่าเป็นคนของตระกูลหยง ผู้หญิงคนนั้นพูดแล้วมีสำเนียงอื่น เหมือนไม่ใช่คนในพื้นที่ น่าจะเป็นคนเมืองจิงเฉิง”
“ฉันรู้แค่นี้แหละ”
เวินฉีโม่พูดจบก็ขมวดคิ้ว
เวินหนิงก็ไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องจริงหรือเปล่า แต่ยังไงก็ให้เบาะแสเธอ เลยล้วงกระเป๋าออกมา หยิบเงินสดให้
“ขอบคุณ นี่เป็นค่าตอบแทนของคุณ”
พูดจบ เวินหนิงก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่อ กำลังจะเดินออกไป จางหย่าหลินก็กลับมาโดยบังเอิญ
เห็นผู้หญิงแปลกหน้าอยู่ในร้าน เธอรู้สึกสงสัยก่อน จากนั้นสีหน้าก็เริ่มเสีย
ถึงใบหน้าจะไม่คุ้นเคย แต่สายตานั้น ชาตินี้ก็จะไม่ลืม!
เวินหนิง!
คนที่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน คนที่ทำให้ลูกสาวตัวเองเดือดร้อน!
ถ้าไม่ใช่เธอ ตัวเองยังคงเป็นคุณหญิง เวินหลานยังเป็นดาราดัง พวกเธอจำเป็นต้องมาลำบากเพื่อปากท้องแบบนี้เหรอ?
“นังสารเลวแกมาที่นี่ทำไม? อยากเห็นว่าพวกเราตกอับมากแค่ไหนเหรอ?”
“หย่าหลินเธอใจเย็นหน่อย เธอมาถามอะไรฉันนิดหน่อย”
เวินฉีโม่จับเงินสดในมือไว้ แล้วเดินไปห้าม
ตอนนี้เขายอมรับความจริงแล้ว เวินหนิงไม่เกี่ยวข้องกับเขา อีกอย่าง ชีวิตเธอตอนนี้ดีกว่าพวกเขาร้อยเท่าพันเท่า ถ้าพวกเขายังไปหาเรื่องเธออีก ก็รนหาที่เองไม่ใช่เหรอ
“หมายความว่ายังไง? ตอนนี้นังสารเลวนี่มีชีวิตดีขึ้น อยากกลับไปใช้ชีวิตกับพวกมัน? หน้าไม่อาย!”
จางหย่าหลินจะไม่เป็นบ้าได้ยังไง เลยเอาแต่ทุบตีเวินฉีโม่ จนบริเวณนั้นเริ่มวุ่นวาย
พอได้ยินเสียง เวินหลานที่อยู่ข้างหลังก็เดินออกมา ตอนนี้เธอไม่ได้ดูดีเหมือนแต่ก่อนแล้ว เพราะตกลงมาจากสวรรค์ เลยเมาทั้งวัน ตอนนี้เห็นพ่อแม่ตบตีกันก็ไม่รู้สึกอะไร แต่กลับเห็นเงินที่หล่นอยู่ที่พื้นเป็นอันดับแรก
“เงิน!”
เวินหลานรีบเก็บเงินขึ้นแล้วยัดเข้ากระเป๋าตัวเอง กำลังจะออกไปซื้อเหล้ามามอมตัวเอง
เวินหนิงเห็นภาพเหตุการณ์ที่วุ่นวาย ก็ไม่รู้จะทำยังไง “เราไปกันเถอะ”
ทั้งสองรีบออกไปทันที แต่ตอนที่ก้าวออกจากประตู จางหย่าหลินเห็นช่องว่าง เลยโยนขวดเหล้าออกมาโดนหลังเวินหนิง เธอเจ็บจนต้องโอดครวญ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เย่ซือเยวี่ยเห็นเลยรู้สึกโกรธ
“ไม่เป็นอะไร ช่างเหอะ”
เวินหนิงส่ายหน้า รู้สึกเจ็บหลังมาก แต่ตอนนี้เธอไม่อยากกลับไปยุ่งด้วย
ตอนนั้นที่เกลียดแค้นจางหย่าหลินมาก ตอนนี้เธอสภาพแบบนั้น เธอเลยไม่มีความคิดที่อยากแก้แค้น
ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคนพวกนี้อีก นี่เป็นสิ่งที่เธอหวังมากที่สุด
……
เย่ซือเยวี่ยขับรถ ส่งเวินหนิงกลับบ้าน
พอเวินหนิงถึงบ้าน ก็เห็นว่าในบ้านมีใครบางคนอยู่
“คุณแม่กลับมาสักที คุณแม่ไปไหนครับ?”
พอลู่อันหรานเห็นเวินหนิงกลับมา ก็รีบไปหาทันที วันนี้เขาตามหาเธอทั้งวัน แต่โทรไปก็ไม่รับ หาไปทั่วก็ไม่เจอ เลยมารอที่บ้านเธอ
ไม่คิดเลยว่า ที่บ้านก็ไม่มีคน
ลู่อันหรานเพิ่งบอกเรื่องนี้กับลู่จิ้นยวน สองพ่อลูกใจร้อนจนอยากจะพลิกแผ่นดินหา
“เหมือนมือถือแม่ปิดเครื่องไปแล้ว”
เวินหนิงเพิ่งนึกได้ ตอนที่เธอไปห้องเก็บเอกสาร ไม่ได้สนใจโทรศัพท์ ลืมว่าคนอื่นอาจจะติดต่อตัวเอง
“ขอโทษนะอันหรานที่ทำให้หนูเป็นห่วง”
เวินหนิงนั่งลงไปขอโทษกับลูกชายตัวเอง
เห็นเขาใจร้อนจนหน้าแดง เธอเลยรู้สึกผิด
“ครั้งหน้าถ้าคุณแม่ไปไหน ต้องพาผมไปด้วย”
ลู่อันหรานเห็นว่าเวินหนิงขอโทษ เลยกอดเธอไว้
เวินหนิงยิ้ม กำลังจะอุ้มอันหราน ก็รู้สึกปวดหลังที่โดนเมื่อกี้
“โอ๊ย……”
พอเวินหนิงส่งเสียง อันหรานก็รู้ตัว “คุณแม่เป็นอะไรครับ?”
ตอนนั้น ลู่จิ้นยวนมาถึงแล้ว
ลู่อันหรานเพิ่งบอกว่าหาตัวเวินหนิงไม่เจอ ลู่จิ้นยวนก็รีบพาคนออกไปหาทันที
ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมาแล้ว
“ไม่เป็นอะไร”
เวินหนิงส่ายหน้า ไม่อยากให้ลู่อันหรานเป็นห่วง
“เหมือนคุณแม่บาดเจ็บ”
ลู่อันนหรานไม่เชื่อเธอหรอก เลยรีบหันไปพูดกับลู่จิ้นยวน
“บาดเจ็บ?”
สีหน้าลู่จิ้นยวนตึง รีบเดินไปหา “บาดเจ็บที่ไหน?”
“บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร ทั้งสองคนไม่ต้องตกใจ”
เวินหนิงยังคงส่ายหน้า วินาทีต่อมาก็ถูกใครบางคนอุ้มขึ้น “ให้ฉันตรวจดูก่อนว่าเธอโกหกหรือเปล่า”
ลู่อันหรานเห็น ก็รู้สึกว่าเป็นก้างขวางคอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“นายบ้าเหรอ? รีบปล่อยฉันนะ เด็กยังดูอยู่!”
“เหอะเหอะ ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น พ่อครับ ผมสนับสนุนให้พ่อตรวจดูว่าคุณแม่บาดเจ็บที่ไหนหรือเปล่า”
