เรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่นอน
คิดไปคิดมา ลู่จิ้นยวนเลยลุกขึ้น “เดี๋ยวฉันให้คนไปสืบเรื่องหมอคนนั้น อาจจะมีเบาะแสอะไรก็ได้”
เวินหนิงพยักหน้า ครั้งนี้ไม่ได้พูดว่าจะพึ่งความสามารถตัวเอง
เพราะเธอเคยลองแล้ว แต่ไม่สำเร็จ ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาเอาแต่ใจ
ลู่จิ้นยวนโทรไปหาอันเฉินทันที ให้เขาไปสืบเรื่องหมอคนนั้น
อันเฉินเพิ่งทำงานในมือเสร็จ ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่ทำงานตามหน้าที่ตัวเอง แต่ต้องพาโรซินานเต้ไปหาหมอด้วย
กว่าจะมีเวลาพัก แต่พอได้โทรศัพท์เขาก็รู้สึกเหนื่อย
ลู่จิ้นยวนพูดคร่าวๆกับเขา แล้ววางสายทันที
เวินหนิงเห็นว่าเรื่องนี้จัดการไปไม่น้อยแล้ว แต่ลู่จิ้นยวนไม่มีทีท่าที่จะไป เลยเริ่มทำตัวไม่ถูก
ให้เขาอยู่ต่อ ตัวเองก็รู้สึกแปลกๆ เธอไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้ ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
ให้เขาไปแบบนี้ ก็เหมือนตัวเองไม่ค่อยสำนึกบุญคุณ เพิ่งให้คนอื่นช่วย แล้วไล่เขาไป…… วินาทีนั้นเวินหนิงเริ่มสับสน
ลู่จิ้นยวนเห็นสีหน้าที่สับสนของเธอ จะไม่รู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังคิดอะไร
แต่เขาก็ไม่คิดที่จะเปิดโปง นั่งอยู่บนเตียง เปิดโน้ตบุ๊คที่เอามาด้วย แล้วเริ่มตั้งใจทำงาน
เวินหนิงเห็นแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ คิดไปคิดมา “เดี๋ยวฉันไปดูก่อนว่าอันหรานหลับหรือยัง”
พูดจบ อยากจะรีบหนี
ลู่จิ้นยวนไม่ได้ห้ามเธอ แค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้วิ่งได้น่ารักมาก เหมือนกระต่ายตื่นตูม
เวินหนิงออกไป เห็นลู่อันหรานกำลังเล่นไอแพดอยู่ สีหน้าก็เข้มงวด “ลู่อันหราน ทำไมลูกเล่นอีกแล้ว ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?”
ทีแรกลู่อันหรานคิดว่าลู่จิ้นยวนจะอยู่ต่อ คงต้องกักตัวเวินหนิงไว้แน่นอน ให้เธอนอนกับเขา ไม่คิดเลยว่าเธอจะออกมาแบบนี้
เขาก็เลยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ผมนอนคนเดียวนอนไม่หลับ! คุณแม่นอนกับผมนะครับ”
เวินหนิงก็คิดแบบนี้อยู่แล้ว อยากพยักหน้าตกลงทันที แต่พอคิดดีๆ แบบนี้คงใจดีเกินไป ก็เลยตึงสีหน้าไว้ไม่พูดอะไร
ลู่อันหรานอ้อนเธอไปสักพัก เวินหนิงค่อยพยักหน้าตกลง
“โอ้เย้ วันนี้ผมนอนกับคุณแม่”
ถึงลู่อันหรานจะดูเป็นเด็กโต แต่ก็ยังมีความไร้เดียงสาอยู่
อีกอย่าง คุณแม่ไม่อยู่กับเขาตั้งแต่เด็ก ให้คุณแม่นอนเป็นเพื่อนเขา เป็นความหวังที่เขาหวังมานานมาก
เวินหนิงเห็นเขาดีใจ ในใจก็รู้สึกผิด “อันหราน ถ้าหนูอยากนอนกับคุณแม่ จะนอนเมื่อไหร่ก็ได้นะ”
ลู่อันหรานได้ยินก็รีบพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดเวินหนิง “จริงเหรอครับ?”
“แน่นอน อีกหน่อยหนูอยากมาเมื่อไหร่ก็ได้”
เวินหนิงจับแก้มของเด็กน้อย จุ๊บไปสองทีแล้วจูงมือเขาเข้าไปในห้องนอนอีกห้อง
ลู่จิ้นยวนอยู่ในห้องไปสักพัก แต่เวินหนิงก็ไม่กลับมาสักที เขารู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เขาก็ไม่ใจร้อน ทำงานในมืออย่างใจเย็น
รอลู่จิ้นยวนจัดการงานทุกอย่างเสร็จ เวลาก็ดึกมากแล้ว
เขาเดินออกไปเบาๆช้าๆ เห็นประตูอีกห้องเปิดอยู่ แต่ปิดไฟแล้ว เลยเดินตรงเข้าไป
เข้าไปก็เห็นเวินหนิงนอนกอดลู่อันหรานอยู่
ภาพเหตุการณ์ที่อบอุ่นขนาดนั้น ทำให้ความเหนื่อยล้าของเขาหายไปไม่น้อย
เขาดูไปดูมา อือ……ยังดีที่เขาคิดการไกล ตอนที่ช่วยเวินหนิงตกแต่งบ้าน ซื้อเตียงนอนกว้างๆไว้
ลู่จิ้นยวนนอนลงไปที่เตียง กอดสองแม่ลูกที่กำลังหลับอยู่
เช้าวันต่อมา เพราะเวินหนิงหลับเร็วเลยตื่นเช้า
พอขยับตัว ก็รู้สึกว่ามีคนอยู่หลังเธอ เธอเลยตกใจจนเหงื่อตก
แต่กลิ่นบนตัวผู้ชายคนนี้คุ้นมาก เป็นกลิ่นน้ำหอมที่ลู่จิ้นยวนชอบใช้ เลยทำให้เธอโล่งใจไม่น้อย
แต่พอนึกได้ว่าเขาตามมานอนด้วย เวินหนิงก็รู้สึกปวดหัว
คนคนนี้……แต่ในเมื่อเกิดขึ้นแล้ว เวินหนิงก็ทำอะไรไม่ได้ มองนาฬิกา ใกล้จะถึงเวลาที่ลู่อันหรานต้องไปเรียนแล้ว เธอต้องลุกไปเตรียมอาหารเช้าให้เขา
ก็เลยจำเป็นต้องขยับร่างกาย
ลู่จิ้นยวนหลับไม่ลึกอยู่แล้ว พอเวินหนิงตื่น เขาก็ตื่นตามไปด้วยแต่เขาจงใจแกล้งหลับต่อ
โดยเฉพาะมือที่วางอยู่บนเอวเวินหนิง ไม่มีทีท่าที่จะปล่อยเลย กดไว้อย่างนั้น ไม่ให้เธอลุกง่ายๆ
ทีแรกเวินหนิงไม่อยากทำให้เขาตื่น แต่สุดท้าย ทำยังไงก็เอามือเขาออกไม่ได้
แต่พอคิดดีๆ ใครเขานอนแล้วยังลงแรงกดคนอื่นไว้แบบนี้?
ตาบ้านี่จงใจหรือเปล่า?
ตาเวินหนิงเป็นประกาย ยื่นมือไปหยิกแขนลู่จิ้นยวนแรงๆ
ใครให้เขาจงใจล่ะ ยังจะแกล้งหลับต่อใช่ไหม?
ลู่จิ้นยวนโดนหยิก แล้วเวินหนิงลงแรงหนักด้วย เขาเกือบจะส่งเสียงร้อง รีบลืมตาทันที
เวินหนิงมองไปที่เขาอย่างได้ใจ ทำไมไม่แกล้งหลับต่อล่ะ?
เห็นผู้หญิงคนนี้ได้ใจ ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกอยากแกล้ง เลยยกขาอีกข้างไปทับขาเวินหนิง เธอเลยขยับตัวไม่ได้เลย
ทีแรกเวินหนิงคิดว่าลู่จิ้นยวนคงเจ็บจนสะดุด ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำแบบนี้
อีกอย่าง ท่านี้ดูไม่ได้เลย ไม่เหมือนกับสิ่งที่ลู่จิ้นยวนจะทำเลย
วินาทีนั้น เธอเหมือนต้มไม้ที่ถูกโคอาล่ากอดไว้
ทีแรกเวินหนิงดิ้นไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่มีช่องว่างให้ดิ้น
“ลู่จิ้นยวน นายลุกเลยนะ”
เวินหนิงพูดเสียงเบา กลัวว่าจะทำให้อันหรานตื่น เพราะเป็นแบบนี้ เสียงเธอเลยดูไม่มีอำนาจ เหมือนกำลังอ้อนมากกว่า
“……” ลู่จิ้นยวนติดใจ เพราะตั้งแต่เวินหนิงฟื้นคืนความจำ เธอดูเป็นผู้ใหญ่ตลอด ไม่เคยทำตัวแบบนี้เลย
จนเขาอดไม่ได้อยากจะแกล้งเธอ
ลู่จิ้นยวนไม่ขยับ เวินหนิงทำได้แค่สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามไม่ให้ตัวเองอารมณ์เสีย
ตอนที่ทั้งสองกอดกันแน่นอยู่แบบนี้ ทันใดนั้น โทรศัพท์ลู่จิ้นยวนก็ดัง เลยทำให้ลู่อันหรานตื่น
