ผู้ชายคนนั้นพูดที่ข้างๆหูของเวินหนิง ” ถ้าคนตระกูลลู่มาเห็น เธอคิดว่าพวกเขาจะพาตัวเธอกลับไปอยู่ในคุก หรือประณามเธอว่าเพิ่งแต่งเข้ามาก็พาผู้ชายมานอนด้วย แล้วพาเธอไปฆ่า!?”
ร่างกายของเวินหนิงเย็นยะเยือก ไม่ได้ เธอไม่มีทางกลับไปแน่นอน และไม่มีทางยอมตาย!
ผู้ชายคนนั้นเห็นเธอไม่ดิ้นแล้ว ยิ่งทำตามอำเภอใจ!
เวินหนิงได้สติ กัดเข้าไปที่ลิ้นของผู้ชายคนนั้น ทันใดนั้นเลือดก็เต็มปากทั้งสองคน
ถึงแม้ไม่สามารถให้คนตระกูลลู่รู้ได้ เธอก็ไม่ยอมให้พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป!
“โอ้ย! เธอ！”
ผู้ชายคนนั้นเจ็บก็เลยปล่อยเธอ เวินหนิงถือโอกาสดิ้น เสียงโคมไฟหัวเตียงตกดังโครม
ไม่ถึงครึ่งนาที ก็มีคนวิ่งมาเคาะประตู และถามว่า ” คุณเวินคะ เกิดอะไรขึ้นข้างในคะ ฉันเข้าไปนะคะ?”
ในช่วงเวลากลางคืน เวินหนิงพยายามเบิกตาทั้งสองจ้องเงาของผู้ชายคนนั้น อยากจะมองท่าทางเขาให้ออก แต่นอกจากไอเย็นที่พุ่งเข้าสู่ดวงตาทั้งสองข้าง ก็มองไม่เห็นอะไรเลย
เวินหนิงอ้าปาก อยากจะเรียกให้คนมา แต่เธอไม่กล้า สายตาที่เย็นชาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอกลัวจนสุดขีด
สุดท้ายผู้ชายคนนั้นจ้องเธอครั้งหนึ่ง พลิกตัวลงจากเตียง วิ่งออกไปทางระเบียง และหายไปในความมืด
เวินหนิงถึงค่อยๆได้สติ ตอบออกไปโดยไม่รู้สึกตัว ” ไม่ ไม่มีอะไร พอดีไม่ทันระวังเลยทำโคมไฟตกน่ะ เดี๋ยวฉันเก็บเองก็ได้ ไม่ต้องเข้ามาแล้ว”
รอจนเสียงฝีเท้าข้างนอกหายไป เธอรีบคว้าผ้าห่มมาห่อตัว และวิ่งไปที่ระเบียง มองซ้ายมองขวาไม่เจอเงาของผู้ชายคนนั้น ก็เลยกลับเข้าห้องไปและล็อคประตูระเบียงอย่างแน่นหนา เปิดผ้าม่านเพื่อให้แสงพระจันทร์ลอดเข้ามาในห้องที่มืดมิด แล้วค่อยๆถอนหายใจ กลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
ลู่จิ้นยวนนอนบนเตียงนิ่งๆ บนร่างกายมีไออุ่นๆ เวินหนิงยังคงกลัวและตกใจ เลยขยับไปข้างๆเขา แล้วกอดแขนของเขา
แสงพระจันทร์ส่องมาที่ลู่จิ้นยวนอย่างอบอุ่น เธอคิดถึงสายตาที่เย็นยะเยือกของผู้ชายคนนั้น เวินหนิงตระหนักได้ว่า กอดลู่จิ้นยวนตอนนี้ทำให้จิตใจเธอสงบนิ่ง
เช้าวันถัดมา เวินหนิงตื่นขึ้น ความตกใจจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอหลับไม่สนิท ตื่นและลงไปกินข้าวด้วยใต้ตาดำคล้ำ
จู่ๆมีเสียงคนรับใช้ดังมาจากห้องนอนของลู่จิ้นยวนด้วยน้ำเสียงตกใจ “รีบมาหน่อย คุณหนูได้รับบาดเจ็บ!”
คนที่วิ่งไปถึงห้องคนแรกคือนายท่าน ต่อมาเป็นแม่ของลู่จิ้นยวน กลุ่มคนพากันตรงไปยังห้องของลู่จิ้นยวน
ช้อนที่ใช้กินโจ๊กของเวินหนิงตกลงบนโต๊ะ ลู่จิ้นยวนบาดเจ็บได้อย่างไร?
เธอรีบลุกขึ้นวิ่งไปยังห้องนอน เวินหนิงยังไม่ทันได้เห็นว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆก็มีฝ่ามือลอยมาอย่างแรง
เสียงกระทบดังเพี้ยะ หน้าของเวินหนิงหันไปอีกฝั่ง รู้สึกเจ็บร้อนบนหน้า
“ตกลงเธอดูแลลู่จิ้นยวนยังไงกันแน่ !” ฝ่ามือนี้ของเย่หวานจิ้งอกแรงสิบเต็มสิบ เจอเวินหนิงแล้วราวกับว่าได้เจอศัตรูยังไงยังงั้น สายตาเกลียดชังและดุร้าย
เวินหนิงหันหน้ากลับมา มองลอดกลุ่มคนเข้าไปเห็นปากแผลที่มีเลือดอยู่บนแขน เธอแทรกตัวเข้าไปตรวจดู “ไม่มีทาง เมื่อวานยังไม่มีเลยหนิ ทำไมวันนี้อยู่ดีดีถึงมีบาดแผลได้?”
“เธอมาเพื่อดูแลลู่จิ้นยวนโดยเฉพาะ มาถึงตอนนี้เธอกลับมาบอกว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย! ฉันว่าเธอมีความแค้นในใจ อยากใช้โอกาสนี้ทำให้ลูกชายฉันตาย!”
“ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้……” เวินหนิงคิดซ้ำอยู่ในสมอง ว่าตกลงบาดแผลนี้มาได้ยังไงกัน หรือว่าลู่จิ้นยวนเป็นคนทำเอง? มันเป็นไปไม่ได้นี่!
หรือว่า เมื่อคืน…….
