เหอจื่ออันจอดรถไว้ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้าที่คึกคักแห่งหนึ่ง
ลู่อันหรานกระโดดลงจากรถ มองดูเขตนี้ ไม่เลว ที่นี่เขาเคยมาหลายครั้ง คุ้นเคยกับเส้นทาง
“อันหราน หนูต้องการอะไร ไปซื้อกันเถอะ”
เหอจื่ออันยิ้มให้กับลู่อันหราน ลู่อันหรานเห็นเวินหนิงยังไม่ลงจากรถ ก็ทำเสียงฮึดฮัด “ต้องการอะไรก็ซื้อได้ตามใจเลยใช่ไหมฮะ? ”
เหอจื่ออันไม่รังเกียจท่าทีเฉยเมยของเขา ก็พยักหน้า “แน่นอน”
ลู่อันหรานกดลิฟต์อย่างพอใจ “งั้นก็ดีฮะ”
เวินหนิงเพิ่งจัดกระเป๋าบนรถ ลงมาจากรถ เห็นสองคนคุยกัน คิดว่าพวกเขาดูเข้ากันได้ดีมาก ก็ยิ้มถามขึ้น “พวกคุณคุยอะไรกันน่ะ? ”
“ไม่มีอะไรฮะ”
ลู่อันหรานรีบโบกมือ “เราขึ้นไปกันเถอะ”
เห็นลู่อันหรานกระตือรือร้นแบบนี้ เวินหนิงก็พยักหน้า ดึงมือเขาขึ้นลิฟต์ไป
เหอจื่ออันก็ตามไปอย่างใกล้ชิด จากนั้นก็มองเวินหนิง “คุณอยากซื้ออะไรไหม? ”
เวินหนิงรีบส่ายหน้า ตอนนี้เธอไม่ได้ขาดอะไร และ……เธอไม่กล้าหน้าด้านใช้เงินเหอจื่ออันหรอก
ลู่อันหรานเห็นเขาเป็นแบบนี้ แค่คิดว่าชายคนนี้ทำดีหวังผล ในใจก็ยิ่งหงุดหงิด รีบกดปุ่มทันที มาถึงชั้นห้าของเล่นนำเข้า
“อันหราน……”
เห็นเขารีบร้อนจะซื้อของแบบนี้ หน้าเวินหนิงก็กลั้นไว้ไม่ไหว
ปกติ ตระกูลลู่ให้ของเล่นเขาไม่เคยขาด ลู่อันหรานไม่ใช่เด็กที่โลภมากเอาเปรียบแบบนี้ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขานะ?
ลู่อันหรานเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ความคิดเวินหนิง มองเหอจื่ออันอย่างซื่อๆ “คุณอาเหอ ไปได้ไหมฮะ? ”
พูดจบ ตาโตกะพริบปริบๆ ไร้เดียงสาสุดๆ
ในใจเหอจื่ออันรู้ดี เด็กแสบคนนี้หัวแหลม ไม่รู้ว่าได้มาจากพ่อที่น่ารำคาญของเขาหรือเปล่า
“ได้แน่นอน”
เหอจื่ออันบ่นในใจ แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆ ออกมา ขณะที่ยิ้ม ก็มีท่าทางใจดีมาก
ลู่อันหรานเข้าไปชั้นห้าอย่างดีอกดีใจ จากนั้นก็วิ่งตรงไปยังเลโก้รุ่นลิมิเต็ดที่แพงที่สุด
“อันหราน วิ่งเร็วขนาดนั้น……เจ้าเด็กคนนี้จริงๆ เลย”
เวินหนิงส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ กำลังจะตามไป ในตอนนี้ หญิงสาวคนหนึ่งเล่นโทรศัพท์ขณะขึ้นลิฟต์ ไอศกรีมในมือจึงหกโดนเวินหนิง
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ”
เหอจื่ออันเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็รีบดึงเธอมา เห็นเสื้อผ้าเวินหนิงเปื้อนสกปรก ก็ขมวดคิ้ว
“ขอโทษค่ะ ขอโทษ”
หญิงสาวคนนั้นเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็รีบขอโทษ โดยเฉพาะเมื่อเห็นท่าทางโกรธเคืองของเหอจื่ออัน ก็ยิ่งกลัว
เวินหนิงเห็นเธอยังเป็นเด็กนักเรียน และไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่ได้พูดอะไร “ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปทำความสะอาดที่ห้องน้ำก็ได้ ต่อไปคุณอย่าเดินเล่นโทรศัพท์แล้วนะคะ มันอันตราย”
“ไม่งั้น ฉันพาคุณไปซื้อชุดใหม่ไหม”
เหอจื่ออันนึกได้ทันที เขาไม่เคยซื้อให้อะไรเวินหนิงเลย
“ไม่ ไม่ต้อง ฉันจะเช็ดที่ห้องน้ำก็พอแล้ว”
ตอนแรกเวินหนิงเป็นคนหน้าบาง จะให้เหอจื่ออันซื้อให้ได้อย่างไร รีบโบกมือปฏิเสธ กลัวว่าเขาจะยืนกราน รีบวิ่งออกมาทันที
เห็นเวินหนิงรีบออกไปต่อหน้าเหมือนกระต่าย เหอจื่ออันก็ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง
ผู้หญิงคนนี้ แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ดึงดูดเขาเหมือนกัน
……
ลู่อันหรานไม่รู้ว่าทางนี้เกิดอะไรขึ้น เขาวางแผนจะทำให้กระเป๋าเงินเหอจื่ออันฉีกอย่างมีความสุข วิ่งเข้าไปในร้านขายของเล่น
“ไหนฉันดูหน่อย……”
ลู่อันหรานวิ่งเข้าไป และไม่เจอของที่ใหญ่ที่สุดและซับซ้อนที่สุดพวกนั้น ร้านนี้เขาเคยมาแล้ว เจ้าของคนนี้ชอบสะสมของที่ลิมิเต็ดมากที่สุด ดังนั้นบางอย่างก็ไม่สะดุดตา แต่มันแพงมาก
ลู่อันหรานไปหาเจ้าของร้าน “ได้ยินว่าที่นี่มีของที่ไม่มีขายแล้วเยอะมาก เอามาให้ผมดูหน่อยสิฮะ”
เจ้าของร้านมองสำรวจลู่อันหราน เห็นเสื้อผ้าทั้งตัวของเขา และออร่านั้น รู้ว่าเขาไม่ใช่ลูกคนธรรมดาแน่ๆ ก็พยักหน้า
“รอเดี๋ยวนะ ฉันจะเอาให้หนูดู”
“อืมๆ เร็วหน่อย ยิ่งเยอะยิ่งดี ยิ่งแพงยิ่งดีฮะ”
ลู่อันหรานรีบเร่งเร้า เจ้าของร้านไปที่ห้องเก็บของด้านหลังทันที เจอสมบัติของเขาไม่น้อย
เหอจื่ออันตามเข้ามาในร้านนี้ เจ้าของร้านกำลังลากกล่องใหญ่กล่องหนึ่งออกมาพอดี
“ในนี้เป็นของที่ฉันเคยซื้อมาในอดีต ส่วนมากเป็นของที่ไม่มีขายแล้ว ถึงมีเงินก็หาซื้อไม่ได้ เป็นไง อยากซื้อกลับไปสะสมไหม? ”
“โอเค เอาพวกนี้ฮะ”
ลู่อันหรานเหลือบมองของในนั้น “ลำบากเจ้าของร้านแล้ว เดี๋ยวผู้ชายคนนั้นจะเป็นคนจ่ายเงินนะฮะ คุณเอ่ยปากได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”
เจ้าของร้านมองลู่อันหราน เขาทำธุรกิจมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำขอแปลกๆ แบบนี้
แต่มีเงินแล้วไม่ใช่ก็คือคนโง่ ถ้ามันเป็นนิสัยคนรวยล่ะ?
ดังนั้น จึงเรียกพนักงานขายมาห่อสินค้าทั้งหมด แล้วส่งไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน
“คุณอาเหอ เอาพวกนี้ฮะ”
ลู่อันหรานชี้ไปที่กล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่ แล้วยิ้ม
เมื่อครู่นี้เขาเหลือบมองบิลที่พวกเขาทำออกมา กล่องนี้มูลค่าหลายแสน
คราวก่อนโม่เทียนยวี๋คนนั้นโดนเขาจัดการไปรอบหนึ่ง โกรธจนหน้าเขียว ไม่รู้ว่าเหอจื่ออันจะเป็นอย่างไร?
ยิ่งคิดก็ยิ่งคาดหวังจริงๆ
เหอจื่ออันเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ได้ลังเล คิ้วไม่ขมวดเลยด้วย “รูดบัตรครับ”
พูดจบก็หยิบแบล็กการ์ดหนึ่งใบออกมา
เงินพวกนี้ ไม่แพงสำหรับเขาหรอก
อย่างไรแล้ว ลู่อันหรานก็คือลูกของเวินหนิง มีสายเลือดเวินหนิงไหลเวียน เขาจะไม่ปฏิบัติกับเขาเลวร้ายในเรื่องเงินหรอก
“……คุณไม่ถามเหรอฮะว่าผมซื้ออะไร? ”
ลู่อันหรานพูดออกไปอย่างปวดศีรษะ
คนคนนี้ดูเหมือนไม่มีการตอบสนองเลยสักนิด?
ไม่เหมือนกับที่เขาคิดไว้เลยสักนิด
“ในเมื่อหนูอยากได้ ก็แปลว่าหนูชอบ ไม่เป็นอะไร หนูชอบฉันก็ซื้อให้”
เหอจื่ออันพูดขึ้นเรียบๆ ผ่านไปสักพัก รูดบัตรเสร็จแล้ว พนักงานขายก็ส่งบัตรคืนด้วยความเคารพอย่างยิ่ง
ในขณะเดียวกัน ก็แถมของเล่นเลโก้ขนาดเล็กหนึ่งกล่องด้วย
ชายที่ใช้เงินได้อย่างใจกว้าง ต่อไปอาจจะเป็นลูกค้าประจำก็ได้ ต้องมัดใจเขาไว้ให้ได้
“ขอบคุณครับ”
เหอจื่ออันขอบคุณอย่างมีมารยาท ในขณะนี้ เวินหนิงก็ทำความสะอาดเสื้อผ้าเรียบร้อยเดินออกมา เธอก็เห็นสองคนกำลังยืนจ่ายเงินอยู่หน้าประตูร้านขายของเล่น
เดินเข้าไปกำลังจะถามว่าพวกเขาซื้ออะไร ก็เห็นกล่องขนาดใหญ่
กล่องนั้นมันสูงอย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งของตัวเธอ และไม่รู้ว่าด้านในบรรจุอะไรไว้บ้าง
สีหน้าเวินหนิงมืดลง เธอกำชับให้ลู่อันหรานเบาๆ หน่อย ไม่คิดว่าเขาไม่ได้นับมันเลย?
“ลู่อันหราน นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ”
น้ำเสียงเวินหนิงเข้มงวดมาก
เธอถึงขนาดเริ่มกังวล ว่าเย่หวานจิ้งคนที่มีแนวคิดวัตถุนิยมปนเปื้อนลู่อันหรานหรือเปล่า
