บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 540 เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะ

หยงซือเหม่ยที่ถูกลู่อันหรานพูดด้วยความไม่เดียงสาจนโหโมนั่งหน้าตึงแบบนั้น เวินหนิงเองก็ไม่อยากไปนั่งข้างๆให้ตัวเองอึดอัด

ส่วนที่นั่งข้างๆลู่จิ้นยวน……

เธอก็ไม่อยากไปนั่ง

“มานั่งตรงนี้”

ลู่จิ้นยวนเหมือนจะดูออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงชี้ไปตรงที่นั่งข้างๆลู่อันหราน

ถึงแม้จะดูเบียดไปนิดแต่ก็พอนั่งได้

หยงซือเหม่ยเห็นดังนั้นจึงรีบพูดขึ้น: “ไม่เป็นไร เธอนั่งข้างฉันดีกว่าค่ะ”

พูดเสร็จก็ยังหันไปยิ้มให้เวินหนิงเล็กน้อย

แน่นอน มันไม่ใช่ว่าเธอชอบเวินหนิงหรอก แต่เพราะเธอเห็นว่าถ้าชวนลู่จิ้นยวนออกมาทานข้าวแล้วยังต้องมานั่งมองพวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกนั่งรวมกันแบบนั้น แค่คิดก็รู้สึกสงสารตัวเอง จึงได้รีบออกปากแบบนั้น

เวินหนิงรู้สึกกับหยงซือเหม่ายหลายอย่าง ด้านหนึ่งก็อยากรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของไป๋หลินยวี่หรือเปล่า

อีกด้านก็พอดูออกว่าหยงซือเหม่ยรู้สึกยังไงกับลู่จิ้นยวน และรู้สึกได้ว่าหยงซือเหม่ยไม่เป็นมิตรกับเธอเท่าไหร่ เลยทำให้เธอไม่อยากเข้าใกล้หยงซือเหม่ยนัก

“ก็ได้ค่ะ”

เวินหนิงนั่งลงข้างๆหยงซือเหม่ย

ลู่อันหรานเม้มปากเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”ลองดูก่อนว่าลูกอยากกินอะไรนะ ชอบอันไหนก็ลองสั่งมากินดู”

เวินหนิงไม่ได้คุยกับผู้ใหญ่สองคนนั้นเลย เธอเอาแต่จ้องมองไปที่ลู่อันหราน

ลู่อันหรานสั่งของหวานที่ดูน่ากินสองสามอย่าง และยังสั่งเครื่องดื่มร้อนที่ดูน่าดื่มอีกหนึ่งที่

ลู่อันหรานที่ยังสนใจความแปลกใหม่หลายอย่างของที่นี่ อีกทั้งเขาเองก็ไม่อยากให้หยงซือเหม่ยมีโอกาศพูดคุยบนโต๊ะอาหารด้วย จึงเอาแต่ชวนพ่อและแม่คุยไม่หยุด

เวินหนิงเองก็คอยพูดโต้ตอบกับลูกชายไม่หยุด ส่วนลู่จิ้นยวนที่ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่นั่งมองสองแม่ลูกด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว

ตลอดมื้ออาหาร เขาเกือบลืมหยงซือเหม่ยไปเลย

หยงซือเหม่ยเองก็รีบเอาผ้าคลุมไหล่ของตัวเองยืนให้เวินหนิง: “เอานี่คลุมดีกว่าค่ะ”

เวินหนิงมองเธอด้วยสายตาแปลกใจ ก่อนที่หยงซือเหม่ยจะรีบลุกขึ้น: “ฉันไปเป็นเพื่อนเธอดีกว่า แบบนี้เธอดูจะไม่ค่อยสะดวกนะ”

พูดจบก็ดันตัวเวินหนิงออกเดิน

ลู่จิ้นยวนอยากห้ามพวกเธอไว้ แต่ก็ไม่รู้จะอ้างเหตุผลอะไร

จึงทำได้เพียงนั่งมองสองสาวเดินจากไป

ลู่อันหรานเห็นดังนั้นจึงหันไปจ้องมองพ่อด้วยสีหน้าไม่พอใจ:”พ่อ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ? ผมไม่ได้เฝ้าพ่อแค่วันเดียว พ่อก็ออกมาทำเรื่องอีกแล้ว เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะครับ ”

“ลู่อันหราน ระวังคำพูดลูกด้วย……พ่อแค่มาคุยงานกับเขา”

ลู่จิ้นยวนเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ลู่อันหรานจะเกินไปแล้วนะ ยังไงเขาก็เป็นพ่อ พูดแบบนี่ได้เหรอ?

คนเป็นพ่ออย่างเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ?

“เชอะ! ยังไงก็ไม่ได้ พ่อไม่เห็นหรือครับว่าเมื่อกี้แม่มีสีหน้าแปลกๆ”

ลู่อันหรานพูดอย่างไม่พอใจ คิดไม่ถึงว่าลู่จิ้นยวนได้ยินแบบนั้นแล้วกลับรู้สึกดีใจซะงั้น

“จริงเหรอ?”

ลู่จิ้นยวนเองก็รู้สึกว่าสีหน้าท่าทางของเวินหนิงเมื่อครู่ดูแปลกๆ แต่ก็กลัวว่าเขาจะคิดมากไปเองจึงไม่ได้ใส่ใจอีก

ถ้าลู่อันหรานก็รู้สึกแบบนั้น งั้นก็แสดงว่าเธอยังแคร์เขาอยู่

นั้นหมายความว่าเขายังมีความหมายกับเวินหนิงอยู่ไม่น้อย

เพียงแค่ว่าปกติแล้วเธอจะไม่ค่อยแสดงให้เห็น

“พ่อกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรกันจริงๆ ลูกกลับไปแล้ว อย่าลืมช่วยพ่อค่อยๆอธิบายให้แม่เขาหน่อยนะ”

ลู่อันหรานเรียนแบบท่าทางของลู่จิ้นยวน โดยการเอนตัวพิงเก้าอี้ไว้ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย : “อืม ได้น่ะได้อยู่ แต่พ่อว่าควรให้รางวัลผมหน่อยมั้ยครับ?”

ลู่จิ้นยวนมองดูเขาแวบหนึ่ง ไอ้ตัวแสบ สิ่งดีๆน่ะไม่รู้จักเรียนแบบ ทีแบบนี้เรียนรู้ไวเชียว

นี่กล้าต่อรองกับเขาเลยเหรอ?

“ลูกอยากได้รางวัลอะไร?”

ลู่อันหรานนึกอยู่ชั่วครู่ เหมือนตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าอยากได้อะไร: “ตอนนี้ยังไม่มีสิ่งที่อยากได้ครับ แต่พ่อต้องให้สัญญาไว้ก่อนหนึ่งข้อ โดยต่อไปไม่ว่าผมขออะไรพ่อก็จะให้แบบไม่มีเงื่อนไข ”