เวินหนิงทำหน้าไม่เชื่อ เธอจำได้ตอนที่ลู่จิ้นยวนขับรถก็ปกติดีหนิ มีคนหลงทางในอาคารแบบนี้จริงเหรอ?
แค่คิดก็รู้ว่าพ่อลูกคู่นี้กำลังหลอกตัวเอง
แต่พอคิดไปคิดมา พาเขาไปกินข้าวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เวินหนิงเลยจำใจพยักหน้า
“ก็ได้ นายไปกับฉัน”
ลู่จิ้นยวนตอบรับ จากนั้นหันไปทางลู่อันหราน “อันหราน ลูกอยู่คนเดียวที่นี่ได้ไหม?”
ลู่อันหรานคิดไปคิดมา ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว อยู่คนเดียวในโรงพยาบาล แค่คิดก็รู้สึกกลัวแล้ว “ผมก็จะไปด้วย”
เวินหนิงมองไปทางเด็กน้อย ไม่คิดเลยว่าลู่อันหรานที่ไม่เคยกลัวอะไร ตอนนี้ก็รู้สึกกลัวเป็นแล้ว
“อันหราน เรากลัวใช่ไหม?”
“ผมไม่กลัวสักหน่อย”
ลู่อันหรานจะยอมรับได้ยังไงว่ากลัว เลยปากแข็งพูดต่อ “ผมแค่รู้สึกว่า ถ้าผมอยู่ที่นี่คนเดียว คุณพ่อคุณแม่ทานข้าวคงรู้สึกไม่สบายใจ ใช่ไหมครับ? ผมน่ารักขนาดนี้ หล่อขนาดนี้ ถ้ามีคนอื่นชอบผม มาแย่งผมไปเป็นลูกพวกเขา คุณพ่อคุณแม่ต้องร้องไห้แน่ๆ”
เวินหนิงได้ยินก็ทำได้แค่ส่ายหน้า เด็กคนนี้เป็นแบบนี้แหละ แค่อ้าปากเธอก็ตอบโต้ไม่ได้แล้ว
“ได้ได้ได้ พ่อแม่เป็นห่วงเรา ไปเถอะ ตอนนี้เราไม่ปวดท้องแล้ว ไปแป๊บเดียวคงไม่เป็นอะไร”
พูดจบ เวินหนิงก็เดินไปอุ้มลู่อันหราน
พอลู่จิ้นยวนเห็น ก็รีบเดินไปด้วย “ฉันเอง”
เวินหนิงคิดไปมา อุ้มลู่อันหรานเป็นเรื่องที่ต้องใช้แรง ก็เลยไม่ได้แย่งเขา
เวินหนิงเดินนำหน้า ลู่จิ้นยวนอุ้มลู่อันหรานเดินตามข้างหลัง
สายตาลู่จิ้นยวนมองเวินหนิง ไม่ละสายตาแม้แต่วิเดียว
พอลู่อันหรานเห็น ก็รู้สึกเอือมระอา “พ่อครับ ที่ผมปวดท้อง พ่อจงใจใช่ไหมครับ ดูพ่อมีความสุขขนาดนั้น”
ลู่จิ้นยวนรีบหันมองเด็กน้อย “ลู่อันหราน เราคิดว่าเราปวดท้อง พ่อไม่กล้าตีเราใช่ไหม?”
เด็กคนนี้ น่าสั่งสอนจริงๆ ทั้งๆที่เขาขอร้องอ้อนวอนทำตัวน่าสงสารให้เขาพาไปกินเอง
ตอนนี้กลับมาโยนเรื่องให้แบบนี้
“ฮ่าฮ่า ผมแค่ล้อเล่นครับ”
พอลู่อันหรานได้ยินว่าจะโดนตี ก็สงบปากสงบคำทันที
นี่อยู่ข้างนอก ถ้าพี่สาวพยาบาลเห็นว่าเขาโดนพ่อตีตูด คงต้องเสียหน้ามากแน่ๆ
“คุยอะไรกันน่ะ?”
เวินหนิงได้ยินสองพ่อลูกพึมพำ เลยเอ่ยถาม
“เปล่า เปล่าครับ”
ลู่อันหรานรีบโบกมือ
เวินหนิงไม่ได้ตื้อถาม เดินไปถึงหน้าร้านอาหาร เพราะตอนนี้เป็นเวลาทานข้าว ที่นี่คนก็เลยเยอะ
“อันหราน เรากับพ่อไปหาที่นั่งก่อน เดี๋ยวแม่ไปซื้อเอง”
เวินหนิงคุ้นชินกับโรงพยาบาลดี คิดก็ไม่ต้องคิด เธอให้พวกเขาไปจองที่นั่ง จากนั้นตัวเองจะไปสั่งข้าว
ลู่จิ้นยวนเห็นคนต่อคิวรอเยอะแยะ เบียดไปเบียดมา “ฉันไปเอง เธอเฝ้าลูกไว้” เธอยังไม่ทันตอบ ผู้ชายคนนั้นก็เดินไปแล้ว
“เหอะเหอะ คุณพ่อคงกลัวว่าจะมีคนเบียดคุณแม่ ถ้าเป็นแบบนี้ พ่อก็เริ่มเรียนรู้ความอ่อนโยนจากผมบ้างแล้วสินะ เลยเป็นห่วงคุณแม่”
ลู่อันหรานเงยหน้าขึ้น ถึงแม้จะพูดแทนลู่จิ้นยวน แต่ก็ไม่ลืมชมตัวเอง
“……”
มองลู่อันหรานที่เหมือนนกยูงรำแพน เวินหนิงเลยส่ายหน้า
นิสัยเด็กคนนี้เหมือนใครกันแน่?
เธอไม่ได้หลงตัวเองขนาดนั้น นอกจาก ลู่จิ้นยวนตอนเด็กก็เป็นแบบนี้ หลงตัวเองมาก?
แค่คิดภาพ เวินหนิงก็ไม่กล้าดูแล้ว
“แม่ครับ แม่คิดอะไรอยู่?”
ลู่อันหรานเห็นเวินหนิงเหม่อ ก็เลยเอ่ยถาม
“เปล่า”
เวินหนิงส่ายหน้า รีบลบภาพในหัวทิ้งทันที
เวลาเดียวกัน ลู่จิ้นยวนก็เดินกลับมา เขาซื้อของที่แต่ก่อนเวินหนิงชอบกิน
เวินหนิงมองไปที่อาหารพวกนั้น ในใจก็แปลกๆ ไม่คิดเลยว่าลู่จิ้นยวนยังจำได้ว่าเธอชอบอะไร
“ทำไม ไม่ถูกปาก? ทำไมไม่กินล่ะ?”
ลู่จิ้นยวนเห็นเวินหนิงครุ่นคิด เลยเตือนเธอให้กินได้แล้ว
“ออ อ้อ……”
เวินหนิงก้มหน้า พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกไว้
วินาทีนั้น เธอหวั่นไหวเล็กน้อย
เวินหนิงก้มหน้ากินข้าว ลู่จิ้นยวนรู้สึกแปลกใจ แต่ก็คีบผักให้เธอตลอด มื้อนั้นก็ผ่านไปอย่างราบรื่น
กินข้าวเสร็จ ลู่จิ้นยวนก็อุ้มลู่อันหรานกลับห้องพักฟื้น
เวินหนิงเดินตามหลังเขา มองแผ่นหลังของเขาจนเหม่อ
เธอรู้สึก เหมือนจะอยู่กับผู้ชายคนนี้นานๆไม่ได้ แค่การกระทำบางอย่างของเขา ก็ทำให้ใจเธอหวั่นไหวแล้ว
กลับถึงห้อง ลู่อันหรานขยี้ตา ดูเหมือนจะง่วงมาก
“อันหราน เดี๋ยวเรานอนกับแม่ฝั่งนี้”
เวินหนิงมองเตียงคนไข้ที่ค่อนข้างเล็ก แต่ก็ยังดี สามารถบรรจุเธอกับลู่อันหรานได้
“ครับผม”
ลู่อันหรานขยับตัว เว้นที่ว่างให้เวินหนิง
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว “เปลี่ยนห้องกันไหม”
เพราะเวลาเร่งด่วน ที่นี่ไม่เหมือนที่เมืองเจียงเฉิง ที่สามารถไปโรงพยาบาลที่ตระกูลลู่เป็นหุ้นส่วน ที่นี่ก็เลยแสนจะธรรมดา
เห็นสองแม่ลูกลำบากขนาดนั้น เขาทนดูไม่ได้
“ไม่ต้องหรอก แค่คืนเดียวเอง”
เวินหนิงโบกมือปฏิเสธ ลู่อันหรานไม่ว่าอะไร เห็นพวกเขาไม่บ่นอะไร ลู่จิ้นยวนเลยทำอะไรไม่ได้
ทั้งสามคนเตรียมตัว ต่างคนต่างเข้านอน
ลู่จิ้นยวนไม่ได้หลับเร็วขนาดนั้น มองทั้งสองแม่ลูกผ่านแสงจันทร์
ลู่อันหรานเริ่มนอนดิ้น
เขาไม่ใช่เด็กที่หลับลึกอยู่แล้ว ตอนเพิ่งนอนค่อยว่าไปอย่าง แต่พอหลับก็เริ่มดิ้นไปดิ้นมา
ดูเหมือนจะพลิกตัวตกลงไปได้ทุกเมื่อ
ลู่จิ้นยวนถอนหายใจ ลุกขึ้นจากเตียง ยกเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียงอีกฝั่ง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มให้ทั้งสอง จึงหลับตานอน
คืนนั้นผ่านไปอย่างนี้
เช้าวันต่อมา เวินหนิงรู้สึกว่ามีแสงแดดส่องเข้ามา จึงลืมตาขึ้น
แต่กลับเห็นใบหน้าของลู่จิ้นยวน
เธอค่อยรู้ว่าผู้ชายคนนี้นอนบนเก้าอี้ข้างเตียงทั้งคืน
เกิดอะไรขึ้น……
เวินหนิงลุกขึ้นนั่ง ลู่จิ้นยวนก็ลืมตาขึ้นมาพอดี เพราะนั่งนอน ยังไงก็ต้องไม่สบายอยู่แล้ว แถมเขาก็ไม่ใช่คนหลับลึกอะไรด้วย แค่ขยับ เขาก็ตื่นเลย
“ตื่นแล้วเหรอ?”
ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิง น้ำเสียงยังงัวเงียเพราะเพิ่งตื่น
ใจเวินหนิงเริ่มเต้นเร็วผิดปกติ “อื้อ ทำไมนาย นอนที่นี่? ที่นั่นมีเตียงไม่ใช่เหรอ?”
“หลับดึก เห็นอันหรานเอาแต่ดิ้น กลัวเขาจะตกเตียง”
