ลู่อันหรานหน้าแดง “ผมนอนดิ้นเหรอครับ?”
แต่พอพูดจบ เขาก็คิดไปคิดมา อ่อ เหมือนจะดิ้นจริงๆ แต่เตียงที่บ้านกว้างขนาดนั้น ไม่มีทางตกเตียงแน่นอน
“งั้นนายไปงีบที่เตียงก่อนเถอะ”
เวินหนิงเห็นสีหน้าลู่จิ้นยวนล้ามาก ในใจก็รู้สึกแปลกๆ
ลู่จิ้นยวนส่ายหน้า “ช่างเถอะ ฉันไม่เป็นอะไร”
พูดจบก็ลุกขึ้นไปล้างหน้า ปกติเขาก็ทำงานดึกที่บริษัทอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ว่ารู้สึกอะไร แต่ล้างหน้าก็จะดีขึ้น
เห็นลู่จิ้นยวนเดินเข้าไปในห้องน้ำ เวินหนิงก็จัดเสื้อผ้าของลู่อันหราน “อันหราน ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”
ลู่อันหรานส่ายหัว “ไม่ปวดท้องแล้วครับ น่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว”
“เดี๋ยวเราให้คุณหมอตรวจเช็คอีกที ถ้าไม่เป็นอะไรเราค่อยกลับ”
ลู่อันหรานพยักหน้า เขาไม่อยากอยู่ในโรงพยาบาล
เวินหนิงจัดการตัวเอง จากนั้นก็ออกไปซื้อมื้อเช้า
ทันใดนั้น โทรศัพท์ในห้องก็ดัง
ลู่อันหรานหันไปดู เป็นโทรศัพท์ของลู่จิ้นยวนที่วางไว้หัวเตียงดัง
ลู่อันหรานคิดไปคิดมา เลยหยิบมาดู หยงซือเหม่ยเป็นคนโทรมา
ยื่นนิ้วออกไป ลู่อันหรานกกดรับสาย
“คุณชายลู่ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ช่วงนี้ว่างหรือเปล่าคะ?”
ถึงแม้หยงซือเหม่ยไม่รู้จะคุยอะไรกับลู่จิ้นยวน แต่ก็เป็นฝ่ายเข้าหาตลอด ถึงไม่มีอะไรคุย ก็จะหาโอกาสคุยกับเขา พยายามสร้างตัวตนต่อหน้าลู่จิ้นยวน
“ไม่ว่าง พ่อของผมยุ่งมาก”
ลู่อันหรานตอบไปอย่างไม่เกรงใจ
เหอะเหอะ แสดงออกขนาดนี้ ใครๆก็รู้
“หนูคือ?”
“ฉันเป็นลูกชายสุดที่รักของเขา ลู่อันหราน คุณป้า ป้าเป็นใครครับ?”
ถึงแม้ลู่อันหรานรู้ว่าเป็นหยงซือเหม่ย เธอเหมือนไม่ชอบให้คนอื่นเรียกป้า เขาเลยจงใจเรียก
เป็นไปตามคาด หยงซือเหม่ยโกรธจนหน้าแดง แต่เธอกลับแสดงอารมณ์ไม่ได้ “อันหราน น้ามีเรื่องหาพ่อหนู พ่ออยู่ไหนคะ?”
“พ่ออยู่กับคุณแม่ ไม่มีว่างมาสนใจป้า”
พอหยงซือเหม่ยได้ยิน เลยจับโทรศัพท์แน่น
เวินหนิงนั่น โกหกเธอสินะ อะไรไม่อยู่กับลู่จิ้นยวน นี่ก็เกาะเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?
“ถ้าไม่มีอะไร ฉันวางล่ะ”
ลู่อันหรานเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามเงียบ เลยสะใจมาก จึงกดตัดสายทันที
หยงซือเหม่ยได้ยินเสียงตัดสาย เธอถึงขั้นไม่มีอารมณ์ด่าลู่อันหรานว่าไม่มีมารยาท
เธอต้องรีบลงมือแล้วสินะ ให้เวินหนิงไปจากลู่จิ้นยวน ไม่อย่างนั้น ลู่จิ้นยวนเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นลู่อันหรานยิ้มจนลืมตัว เลยขมวดคิ้ว “เราทำอะไร? ทำไมถึงยิ้มขนาดนี้”
กับนิสัยลูกชายตัวเอง ท่าทางเขาแบบนี้ ต้องทำเรื่องอะไรไม่ดีแน่ๆ
“แค่กแค่ก เปล่าครับ”
ลู่จิ้นยวนไม่เชื่อ หยิบโทรศัพท์มาดู เลยเห็นเบอร์ของหยงซือเหม่ย แถมยังรับสายด้วย เขาเลยหันไปหาลู่อันหราน
ลู่อันหรานร้อนตัว “ผมก็แค่ไล่แมลงวันที่ลำคาญ”
เพราะเขาไม่ได้รู้สึกสนใจหยงซือเหม่ยอยู่แล้ว ถ้าคำพูดของลู่อันหรานสามารถทำให้ผู้หญิงคนนั้นล้มเลิกความคิดได้ก็ดี
เห็นว่าลู่จิ้นยวนไม่สนใจเรื่องนี้ ลู่อันหรานเลยโล่งอกไปที
ถ้าคุณพ่อกล้าด่าเขาเพราะผู้หญิงคนอื่น เขาจะไปฟ้องคุณแม่แน่นอน
ยังดีที่ไม่ งั้นก็แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นคิดไปเอง
พอคิดได้แบบนี้ อารมณ์ลู่อันหรานก็ดีไม่น้อย
……
คุณหมอตรวจเช็คร่างกายลู่อันหรานอีกรอบ “ไม่เป็นอะไรแล้ว กี่วันนี้กลับไปก็ทานอะไรเบาๆ อีกหน่อยอย่าไปกินของพวกนั้นอีก”
เวินหนิงพยักหน้า พูดว่าตัวเองจำแล้ว จากนั้นก็พาลู่อันหรานออกจากโรงพยาบาล
แต่เพิ่งจะขึ้นรถ โทรศัพท์ก็ดังทันที
เวินหนิงบอกเขาว่าจะรับโทรศัพท์ จึงเดินไปข้างๆ
“เวินหนิงใช่ไหม? ฉันหยงซือเหม่ย ไขสันหลังที่แม่เธอต้องการหาเจอแล้ว”
แค่คำนี้คำเดียว เวินหนิงก็ยืนอึ้งอยู่กับที่ ผ่านไปสักพักเธอค่อยดึงสติกลับมา “คุณพูดจริงเหรอ? หาเจอแล้วจริงเหรอคะ?”
“ใช่ ถ้าเธออยากรู้รายละเอียด ฉันจะส่งที่อยู่ให้เธอ ถ้าช้าฉันไม่รอ”
พูดจบ หยงซือเหม่ยก็วางสายทันที เหมือนกำลังระบายความไม่สบอารมณ์ที่ลู่อันหรานทำกับเธอ
เวินหนิงรู้สึกเหมือนฝัน พวกเธอหามานาน สุดท้ายก็มีข่าวดีสักที เธอไม่อยากเชื่อเลย
แต่ว่า……
คนคนนั้นเป็นใคร ถ้าเป็นหยงซือเหม่ย งั้นก็แสดงว่าเธอเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับคุณแม่จริงๆ?
ในใจเวินหนิงตีกันวุ่นไปหมด
ลู่จิ้นยวนเห็นว่าเธอไม่กลับมาสักที เลยลงจากรถ “ทำไมเหรอ?”
เวินหนิงส่ายหน้า ตอนนี้หยงซือเหม่ยแอบชอบลู่จิ้นยวน เธอไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากไปกว่าเดิม
“ไม่มีอะไร แค่ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งอาการของแม่”
ลู่จิ้นยวนจ้องมองเวินหนิง เขารู้สึกว่าเรื่องไม่ได้ธรรมดาเหมือนที่เธอพูด
“เรากลับกันเถอะ ฉันอยากกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เวินหนิงรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนไม่เชื่อ เลยดันเขา ให้เขารีบกลับไป
ทำอะไรไม่ได้ ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นค่อยขึ้นรถ
รถแล่นไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ถึงโรงแรมแล้ว
เวินหนิงพาลู่อันหรานกลับโรงแรม “อันหราน แม่มีธุระ เราอยู่ที่นี่ก่อนนะ มีอะไรก็ไปหาคุณพ่อไม่ก็คุณลุงเห่อนะ”
“คุณแม่จะทำอะไรเหรอครับ?”
ลู่อันหรานรู้สึกเวินหนิงผิดปกติ ทำอะไรก็ลับๆล่อๆ
“เปล่า แค่ออกไปข้างนอก”
เวินหนิงไม่ได้อธิบายอะไรมาก เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกไปทันที
จากนั้นก็โบกรถ ไปตามที่อยู่ที่หยงซือเหม่ยให้
ที่อยู่ที่ให้เป็นร้านอาหารหรู เวินหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เดินเข้าไป จากนั้นก็เห็นหยงซือเหม่ยนั่งรอเธออยู่แล้ว
“คุณหนูหยง”
เวินหนิงทักทาย นั่งลงตรงข้ามหยงซือเหม่ย “เรื่องที่คุณบอก เป็นยังไงกันแน่คะ?”
หยงซือเหม่ยเอาเอกสารผลตรวจออกมา “เธอลองดูเองสิ”
เวินหนิงไม่ได้ลังเล รีบรับมาดู เนื้อหาในนั้น ทำให้เธอหายใจติดขัด
ความเข้ากันได้ เก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์
งั้นก็แสดงว่า คนคนนั้นยอมตกลงที่จะบริจาคไขสันหลัง งั้นคุณแม่ก็รอดแล้วสิ
“คนคนนี้ ตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ?”
เวินหนิงรีบถามทันที
“ตรงหน้าเธอนี่ไง”
หยงซือเหม่ยมองเวินหนิง เหมือนอยากดูว่าเธอจะแสดงปฏิกิริยายังไง
