ลู่จิ้นยวนกัดฟันอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าตอนนี้ไม่ได้อยู่โรงพยาบาล บางทีเขาอาจจะต่อยเหอจื่ออันไปแล้วก็ได้
ท่าทางเขายั่วยุเกินไป ทำให้อารมณ์ลู่จิ้นยวนแทบระเบิดออกมาอย่างง่ายดาย
แต่ลู่จิ้นยวนยังไม่ปล่อยมือ เวินหนิงที่โดนเขาบีบมือจนเจ็บ ก็ถอนหายใจออกมา
เธอแค่อยากดิ้นให้หลุด แต่ยังถูกลู่จิ้นยวนจับไว้
“เมื่อกี้พวกเธอกำลังพูดอะไรกัน? วันนี้ถ้าฉันจำไม่ผิด มันไม่ใช่วันโกหก”
ลู่จิ้นยวนหายใจเข้าลึกๆ ทำให้ตัวเองใจเย็น
เวินหนิงคิดสักพัก เธอเห็นเหอจื่ออันทำปากพูดกับเธอว่า อย่าเพิ่งพูดอะไร สุดท้ายก็ยังไม่ได้พูดอะไร
อย่างที่รู้กัน ความเงียบแบบนี้ มันทรมานยิ่งกว่าพูดตรงๆ อีก
“คุณลู่ฟังชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ ก็ตามนั้นแหละ”
เหอจื่ออันหัวเราะเบาๆ มองไปทางลู่จิ้นยวน
“ตามนี้เหรอ? เธอจะแต่งงานกับไอ้นี่?”
ลู่จิ้นยวนกำลังมองเวินหนิง ไม่สนใจคำพูดของเหอจื่ออันเลย
ตอนนี้เขาแค่อยากให้เวินหนิงตอบเขา
เธอพูดมาตลอดว่าเขาไม่เชื่อใจเธอไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เขาเชื่อในคำพูดเธอเท่านั้น แต่เธอไม่พูดอะไรอีกเลย
“ฉัน……”
เวินหนิงลังเลสักพัก แววตาลู่จิ้นยวนเธอถึงขนาดไม่กล้ามองด้วยซ้ำ
เธอไม่เคยคิดที่จะเด็ดขาดแบบนี้เลย แต่……
อย่างที่เหอจื่ออันพูดทั้งหมด ถ้าไม่โหดเหี้ยมพอ ลู่จิ้นยวนจะไม่เชื่อ
ถ้าเขาไม่เชื่อ เงื่อนไขของหยงซือเหม่ยนั่น เธอก็ไม่มีทางพอใจตลอดไป
ต่อต้านความเศร้าในใจ เวินหนิงเงยหน้ามองลู่จิ้นยวน แสร้งทำเป็นไม่ไยดี “เรื่องจริง สิ่งที่เขาพูดมันคือความจริง”
มือลู่จิ้นยวนที่จับข้อมือเวินหนิง ก็คลายออก
เขาในตอนนี้ ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรเลยจริงๆ
“ไม่กี่วันก่อน เธอบอกว่าเธอต้องการพื้นที่ เธออยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ก็เพราะมันเหรอ?”
แววตาลู่จิ้นยวน ทำให้เวินหนิงไม่กล้ามองตรงๆ
เธอเหมือนเห็นสิ่งที่ตัวเองเคยเป็น ดื้อรั้นอยากได้คำตอบ
แต่ตอนนี้เธอพูดออกไปแล้ว เธอไม่สามารถลังเลได้อีกต่อไป
“ใช่ ตามนี้แหละ หลังจากเขากลับมา ฉันก็อยากเลิกกับคุณมาตลอด อยู่กับคุณฉันเหนื่อยเกินไป สิ่งที่ตระกูลลู่เคยทำกับฉันมาก่อน ฉันไม่มีวันให้อภัยตลอดชีวิต ฉันไม่อยากอยู่ด้วยความคับแค้นใจพวกเขา”
คำพูดเวินหนิง จริงจังอย่างมาก
ให้ลู่จิ้นยวนไม่พบร่องรอยการโกหกในดวงตาเธอเลยอย่างจริงจัง
ใช่แล้ว เธอเคยพูดมาหลายครั้ง เธอเกลียดทุกอย่างที่เย่หวานจิ้งทำกับเธอ และไม่สามารถให้อภัยได้
แค่ลู่จิ้นยวนคิดมาตลอดว่า เขาคิดหาวิธีได้ ให้แม่ขอโทษ ให้ความสัมพันธ์พวกเธอกลับมาเคารพกันได้เหมือนเดิม
ที่แท้ “แล้วอันหรานล่ะ? เธอจะทำยังไงกับเขา?”
ลู่จิ้นยวนเหมือนจับฟางเส้นสุดท้าย พูดถึงลู่อันหราน
นั่นเป็นลูกของพวกเขา เธอไม่ต้องการเขาด้วยซ้ำเหรอ?
“อันหราน ฉันจะพาเขาไปด้วย ต่อไปคุณจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสมกัน ฉันไม่อยากให้เขามีแม่เลี้ยงที่ไม่รักเขา”
ได้ยินเวินหนิงพูดแบบนี้ ในใจลู่จิ้นยวนก็เย็นจริงๆ
เขาเคยพูดกับเธอหลายครั้งแล้ว แต่เธอไม่เคยเชื่อเลย และยังจะเอาลู่อันหรานไปด้วย
ลู่จิ้นยวนออกมาแล้ว
เวินหนิงมองแผ่นหลังเขา เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสภาพนี้ของลู่จิ้นยวน หัวใจเจ็บปวดอย่างอดไม่ได้
เธอถึงขนาดกำลังคิดว่า ในตอนแรกที่ลู่จิ้นยวนโกหกตนทั้งหมดเพื่อความปลอดภัยของเธอ มันก็เป็นแบบนี้ใช่ไหม
ผิวเผินดูสบายๆ แต่ในใจรู้สึกแย่ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
“หนิงหนิง เขาไปแล้ว”
ผ่านไปไม่กี่นาที เหอจื่ออันก็เดินมา
เวินหนิงเหม่ออยู่นานมาก เขาอดไม่ได้ที่จะขัดความคิดเธอ เธอมองไปทางลู่จิ้นยวนออกไปแบบนั้น ราวกับจิตวิญญาณเธอก็หายไปเช่นกัน
เวินหนิงได้สติกลับมา มองที่เหอจื่ออันอย่างสับสน
“คุณจงใจใช่ไหม?”
เธอแค่อยากให้เหอจื่ออันช่วยเธอเล่นละคร แค่อยากให้ลู่จิ้นยวนผิดหวังเท่านั้น แต่ไม่ได้พูดว่าจะแต่งงาน
การแต่งงาน มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
“……”
เหอจื่ออันเงียบสักพัก
เขาจงใจจริงๆ เขาก็ยอมรับว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองจงใจพูดแบบนี้ภายใต้สถานการณ์นั้นมันน่ารังเกียจจริงๆ
แต่เขาก็ไม่เสียใจ
บางครั้ง ก็ต้องไร้ยางอายนิดหน่อย ถึงจะได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ เขาไม่อยากเห็นเวินหนิงอยู่กับลู่จิ้นยวนอีกแล้ว
เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่อวยพรพวกเขา
“เธอจะโทษฉันไหม?”
เสียงเหอจื่ออันเบามาก
เวินหนิงตกตะลึง จากนั้นก็ส่ายหน้า
เธอไม่มีสิทธิไปโทษอะไรเหอจื่ออัน เขาก็แค่เล่นแรงไปหน่อย
เขาไม่ได้เป็นคนขอร้องเองด้วย
“ไม่ ฉันแค่อยากบอกคุณว่า ฉัน……แต่งงานกับคุณไม่ได้ ฉันไม่ได้อยากแต่งงาน ในอนาคตฉันแค่อยากพาอันหรานใช้ชีวิตดีๆ ก็แค่นั้น”
คำพูดนี้เธอบอกเหอจื่ออันอย่างมีชั้นเชิงอีกครั้งว่า เขาไม่ต้องเสียเวลามากเกินไปกับเธอ เธอไม่ได้สนใจจะแต่งงาน
“ไม่เป็นอะไร ฉันไม่สนใจ”
เหอจื่ออันมองเธอ “ฉันเคยบอกว่าเธอต้องการหลอกใช้ฉัน ฉันก็ยินดี”
เวินหนิงได้ยินประโยคนี้ก็ผลุบตาลง ไม่ได้ตอบอะไร
ผ่านไปสักพัก ลู่อันหรานก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย
ยังไงแล้วก็เป็นเด็ก ไม่มีใครคุยกับเขาในห้องผู้ป่วย แค่นั่งทำตัวดีๆ นานมากขนาดนี้ก็ไม่ง่ายแล้ว
“แม่? พ่อล่ะ?”
ลู่อันหรานจำได้ว่าตัวเองได้รับข้อความจากลู่จิ้นยวน บอกว่าเขาจะมาโรงพยาบาล เพื่อมาดูอาการคุณยายตอนนี้
ตอนนี้ทำไมไม่เห็นเขาเลย?
“เขามีธุระกลับไปก่อนแล้ว”
เวินหนิงไม่ค่อยอยากพูดเรื่องพวกนี้ ตอนนี้เธอแค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย
ที่แท้การพูดโกหกมันก็เป็นเรื่องที่เหนื่อยขนาดนี้
“เรื่องอะไรสำคัญกว่าการเยี่ยมคุณยายอีกเหรอฮะ เฮอะ คอยดูผมจะกลับไปว่าเขา”
ลู่อันหรานไม่ได้พบความผิดปกติ คิดว่าลู่จิ้นยวนเหลือเชื่อมากจริงๆ
“มีธุระจริงๆ อันหราน ช่วงนี้ลูกอยู่กับแม่ก่อนนะ อย่าไปรบกวนเขา ได้ไหม?”
ลู่อันหรานเห็นสีหน้าเวินหนิง เห็นท่าทางเหนื่อยล้าของเธอ ก็พยักหน้าอย่างสับสน
“โอเค ผมจะอยู่กับแม่ฮะ”
เวินหนิงยิ้ม เหอจื่ออันเห็นท่าทางของเธอ “เธอเหนื่อยแล้วกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ทางนี้มีฉันเฝ้าอยู่ ไม่เป็นอะไรแน่นอน”
เวินหนิงส่ายหน้า “ฉันหาห้องผู้ป่วยข้างๆ พักผ่อนดีกว่า”
เหอจื่ออันโน้มน้าวเธอไม่ได้ ก็ทำได้แค่ตกลง เรียกเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์มาหาห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุดให้เวินหนิงหนึ่งห้อง ให้เธอพักผ่อนเต็มที่
ครั้งนี้เวินหนิงไม่ได้ปฏิเสธอีก เหอจื่ออันเห็นเธอพักผ่อนแล้ว ก็ออกมาจากห้องผู้ป่วยตามลำพัง
แต่เขายังไม่ได้กลับไปพักผ่อน ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร
