บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 573 คิดทบทวนดีๆ

เย่ซือเยวี่ยส่ายหัว ” คำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว ”

“ เธอจะรู้สึกว่าฉันยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอมากเกินไปหรือเปล่า ”

เวินหนิงถามแนวล้อเล่น เธอรู้สึกว่าเธอพูดเรื่องพวกนั้น จะเป็นการไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเย่ซือเยวี่ยมากไป แต่ก็เพราะเป็นเย่ซือเยวี่ย เธอถึงได้พูดแบบนั้น

” ไม่หรอก จริงๆแล้วฉันก็กำลังคิดที่จะพูดเรื่องพวกนี้กับเขา แค่ว่า ฉันไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดอย่างไงดี ”

สีหน้าของเย่ซือเยวี่ยดูเศร้าลงไปเล็กน้อย

จริงๆแล้วเธอหวังว่าอันเฉินจะพูดมาตรงๆ ไม่ว่าคนที่บ้านจะคิดอย่างไร เขาก็จะอยู่กับเธอ

แต่เขากลับไม่ได้พูดเช่นนั้น

ช่วงนี้ที่อยู่ด้วยกันมา เย่ซือเยวี่ยเข้าใจและรับรู้เรื่องของอันเฉินมาไม่น้อย  เขาสูญเสียคุณพ่อไปตั้งแต่ตอนเด็กๆ คุณแม่ของเขาเป็นคนเลี้ยงเดี่ยวมาตลอด เขาไม่ได้ทำให้คุณแม่เขาผิดหวัง คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีชาตตระกูลอะไร สามารถทำถึงตำแหน่งผู้ช่วยของลู่จิ้นยวน อนาคตข้างหน้าไปได้ดีอย่างแน่นอน

บางที ต่อให้เธอจะเป็นคนปกติคนเดิมที่มีสุขภาพแข็งแรง คุณแม่ของอันเฉินก็ไม่น่าจะยอมรับเธอ นับประสาอะไรกับเธอในตอนนี้

ดังนั้น  แต่ทำไมถึงรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดหัวใจมาก…

เย่ซือเยวี่ยอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ เธอในแต่ก่อน เป็นไปไม่ได้ที่จะมานั่งเสียใจกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนไหนกล้าทำให้เธอขุ่นเคือง เธอเตะกลับทันที

” ซือเยวี่ย เมื่อพวกเธอคิดที่จะอยู่ด้วยกันยาวๆ ก็ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้อย่างแน่นอน ดังนั้น ฉันยอมให้เขาตัดสินใจก่อน เพื่อจะได้ไม่มานั่งเสียใจในภายหลัง อย่างกับฉันในตอนนี้ … ”

เวินหนิงพูดไปพูดมา ก็นึกถึงเรื่องของตัวเองไปซะงั้น

เธอกับลู่จิ้นยวนมีความทรงจำมากมาย ยังมีลูก ตอนนี้ต่อให้จะตัดขาดจากกัน ก็ไม่อาจตัดขาดอย่างหมดจด

” เธอจะเลิกกับลู่จิ้นยวนจริงๆแล้วเหรอ ”

อันเฉิน ยังไม่กลับมา เขาคิดที่จะปล่อยวางแล้วหรือ

…

ลู่อันหรานเลิกเรียนออกมาโรงเรียน ในมือถือเอกสารเพียบ เพราะว่าเขาไม่ได้มาเรียนเป็นเวลานาน ดังนั้น คุณครูจึงให้แบบฝึกหัดเขามาเป็นจำนวนมาก ให้เขากลับไปเรียนอย่างหนัก เพื่อทดแทนการเรียนที่ขาดหายไป .

เมื่อลู่อันกรานเห็นแล้วรู้สึกหัวใหญ่ขึ้นมาทันที การบ้านที่เยอะขนาดนี้ เขากลัวว่าทำถึงภาคเรียนหน้าก็ไม่น่าจะหมด ถ้างั้นก็หาสถานที่ที่ไม่มีคนเห็น โยนสมุดการบ้านทิ้งไป กลับไปก็บอกว่าหายไปแล้ว อย่างงี้ เขาก็ไม่ต้องทำการบ้านแล้ว

ลู่อันหรานยิ่งคิดยิ่งรู้สึกถูก ในช่วงที่ยังไม่มีคนมารับเขา เขาลับๆล่อๆวิ่งไปตรงถังขยะที่อยู่ห่างออกไปไกลพอสมควร กำลังจะทิ้งของที่อยู่ในมือ ก็มีเสียงที่สดใสอ่อนหวานดังขึ้น ” นั่น เธอจะทิ้งสิ่งของเหล่านี้ไปเหรอ”

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่แต่งตัวธรรมดาๆคนหนึ่งจ้องมองไปที่ลู่อันหรานอย่างอายๆ ตาจ้องมองหนังสือที่อยู่ในมือของเขา ด้วยสายตาอิจฉา

“ไม่ ไม่มีนี่”

ลู่อันหรานไม่รู้จักเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ แต่เขารู้สึกว่าการโยงการบ้านทิ้งไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไร จึงแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร

” โอ้ ฉันคิดว่าเธอไม่ต้องการมันแล้ว ถ้าเธอไม่ต้องการ เธอสามารถให้ฉันได้ไหม”

เด็กหญิงลังเลอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็พูดออกมาอย่างกับเสียงกระซิบ

ลู่อันหรานครุ่นคิดสักพัก การบ้านนี้เขาเก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ทิ้งไปก็ทิ้งไป ” ให้เธอก็ได้ แต่เธอห้ามบอกว่าได้มาจากฉันนะ ถ้าคุณครูรู้เรื่อง ฉันโดนแน่ๆ ”

“ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะบอกว่าฉันเก็บได้ก็แล้วกัน”

เมื่อเด็กผู้หญิงตัวน้อยได้ยินลู่อันหรานพูดเช่นนี้ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็หยิบหนังสือในมือขึ้นมาดู หลังจากฉีกตรงที่มีชื่อออกแล้ว ถึงได้เก็บมันไว้ในกระเป๋านักเรียนด้านหลังเธอ

ลู่อันหรานถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นเธอให้ความร่วมมือ

” อืม เธอชื่อลู่อันหรานไม่ใช่ ”

ลู่อันหรานพยักหน้า

” ขอบคุณเธอมาก ฉันชื่อไป๋ซินหราน”