“เสี่ยวซ่งเป็นอะไร ทำไมสีหน้าแปลกๆ”
ซ่งรั่วอวิ้นส่ายหน้า ในสายตาเธอมีความผิดหวังเล็กน้อย
ความจริงเธอเตรียมใจไว้แล้ว ทั้งหมดอาจจะแค่บังเอิญ แต่เธอก็ยังสงสัยเกี่ยวกับตัวเองอยู่ดี
ตอนนั้น เธอถูกเก็บมาจากในป่า ป่านั้น บางครั้งอาจจะมีสัตว์ป่าออกล่าเหยื่อก็ได้ ทิ้งเธอที่นั่น งั้นก็แสดงว่าพ่อแม่เธอไม่อยากให้เธอรอดสินะ
ถ้าเป็นเด็กทารกทั่วไป ถูกทิ้งหน้าโรงพยาบาลหรือหน้าสถานรับเลี้ยงเด็ก อาจจะมีโอกาสรอด แต่ถูกทิ้งในป่าที่ไม่มีใครไป พูดได้แค่ว่าเธอโชคดีมากๆที่ถูกเจอตัว ไม่งั้นคงหิวตายไม่ก็ถูกสัตว์ป่าคาบไปกินแล้ว
เพราะฉะนั้น ซ่งรั่วอวิ้นเอาแต่ตามหาพ่อแม่แท้ๆตัวเองตลอด อยากถามพวกเขา ทำไมต้องทำแบบนั้น หรือว่า มันเป็นแค่อุบัติเหตุ
แต่หลายปีที่ผ่านมา ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย
พอเจอไป๋หลินยวี่ ได้พูดคุยกับท่าน เลยทำให้ซ่งรั่วอวิ้นรู้สึกสบายใจ เธอคิดว่าถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของเธอ เรื่องตอนนั้นอาจจะความจริงบางอย่างซ่อนอยู่
“ถ้ามีปัญหาอะไร ลองพูดออกมาก็ได้ ถึงสภาพน้าตอนนี้จะช่วยอะไรหนูไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ให้กำลังหนูได้ น้าอายุขนาดนี้แล้ว ประสบการณ์ก็ต้องเยอะกว่าสาวๆอย่างหนูอยู่แล้ว”
“เปล่าค่ะ แค่นึกถึงเรื่องงาน”
ซ่งรั่วอวิ้นส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไร
เห็นว่าเธอไม่ยอมพูด ไป๋หลินยวี่ก็ไม่ได้บังคับอะไร
ผ่านไปสักพัก ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าผลตรวจออกแล้ว ซ่งรั่วอวิ้นเลยยืนขึ้น “คุณน้าคะ หนูยังมีธุระ ถ้าว่างหนูจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ”
ไป๋หลินยวี่พยักหน้า กับเด็กผู้หญิงคนนี้ ท่านรู้สึกถูกชะตามาก จึงรู้สึกยินดีมาก
ซ่งรั่วอวิ้นออกไปก็ไปโรงพยาบาลทันที พอได้ผลตรวจ ทุกอย่างปกติ ตอนนี้รอแค่เวลา เธอสามารถบริจาคไขสันหลังได้ทุกเมื่อ
แต่ว่า เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหยงซือเหม่ยจะพยักหน้าตกลงเมื่อไหร่
ตอนที่ซ่งรั่วอวิ้นกำลังคิดมาก โทรศัพท์เธอก็ดัง พอดู ก็เห็นว่าเป็นคุณลุงหยงกั๋วอวี่ของหยงซือเหม่ยโทรมา
“รั่วอวิ้น ได้ข่าวว่าตอนนี้พวกหนูอยู่เมืองเจียงเฉิง ทำไมยังไม่กลับมาอีกล่ะ?”
ซ่งรั่วอวิ้นแปลกใจ คนตระกูลหยงไม่ชอบหน้าเธออยู่แล้ว แต่หยงกั๋วอวี่กลับโทรมาหาเธอ
“อาจจะต้องใช้เวลาหน่อยค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณลุง?”
“ไม่มีอะไร แค่ถามเฉยๆ เรื่องซือเหม่ยกับคุณชายตระกูลลู่นั่นเป็นยังไงบ้าง?”
ทีแรกเรื่องของลู่จิ้นยวนกับหยงซือหม่ย หยงกั๋วอวี่ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะตอนนี้เถ้าแแก่ก็ต่อต้านมากด้วย
แต่ตอนนี้ หยงซือเหม่ยวิ่งไปหาลู่จิ้นยวนถึงเมืองเจียงเฉิง งั้นก็แสดงว่าเธอจริงจัง
ถ้าหยงซือเหม่ยแต่งงานกับลู่จิ้นยวนจริงๆ งั้นตำแหน่งของเธอในตระกูลอาจจะสูงขึ้น
เพราะฉะนั้น หยงกั๋วอวี่เลยไม่อยากให้พวกเขาคบกัน เดี๋ยวจะเอาปัญหามาให้ลูกชายตัวเองอีก เพราะลู่จิ้นยวนเป็นคนยังไงทุกคนรู้ดี
ถ้าหยงซือเหม่ยที่สมองตื้นมีคนช่วยที่ฉลาดขนาดนี้ คงต้องมีปัญหาตามมาแน่นอน
“ตอนนี้ ก็น่าจะดีอยู่นะคะ……” ถ้าเป็นแบบนี้ คงใช้เวลาไม่นานก็คงจะสำเร็จ
พอหยงกั๋วอวี่ได้ยิน ก็ตัดสายด้วยความหงุดหงิด
พอโจวซินภรรยาของหยงกั๋วอวี่เห็นแบบนี้ เลยรีบเอ่ยถาม “ทำไมเหรอ ตอนนี้เธอทำสำเร็จแล้ว?”
“ไม่ได้พูดถึง แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะราบรื่น ถ้าเธอแต่งงานกับคนตระกูลลู่จริง อาจจะมีผลต่อลูกชายเรา……”
“เพราะอย่างนี้ไง ตอนนั้นยังดีที่ฉันระวัง ยังมีไพ่ใบสำคัญในมือ”
โจวซินตบหน้าอก ตอนนั้นที่หยงเหม่ยซินคลอดลูกที่เมืองเจียงเฉิงไม่นานก็ตายแล้ว พอเถ้าแก่รู้ เลยให้คนไปรับทั้งครอบครัวมา
โจวซินก็กังวลความรักที่เถ้าแก่มีให้ลูกสาว อาจจะแบ่งมรดกให้ลูกสาวเธอไม่น้อย ตอนนั้นก็เลยสลับตัวเด็ก
ที่แบบนั้น เด็กทารกไม่มีทางรอดแน่นอน เด็กนั่นคงตายไปนานแล้วแหละ
“ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่รู้สบายใจอยู่ดี”
หยงกั๋วอวี่ถอนหายใจ ที่พูดมาทั้งหมด ก็เพื่อลูกชายตัวเองทั้งนั้น
……
ตอนบ่าย
คนที่ลู่จิ้นยวนให้ไปสืบ ก็หาเบาะแสเจอสักที
คนที่ติดต่อกับหยงซือเหม่ย ตำแหน่งที่อยู่ตรงกับเวินหนิงมาก
งั้นก็แสดงว่า ก่อนหน้านั้นเขาไปเมืองจิงเฉิง แล้วตอนนี้ก็กลับมาเมืองเจียงเฉิง
ถึงแม้เขาไม่ได้ใช้เบอร์นี้ทุกวัน แต่ความบังเอิญแบบนี้ ยิ่งทำให้คนอื่นสงสัย
ลู่จิ้นยวนหรี่ตา เขาคิดว่าเขารู้แล้วว่าคนคนนั้นเป็นใคร
พอคิดดูดีๆ ถ้าเห่อจื่ออันเป็นคนทำเรื่องนี้ ก็ไม่ได้แปลกมาก
ผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คนดีอะไร ตอนที่เขาเริ่มสร้างตัวเขาทำทุกวิถีทาง เพื่อเป้าหมาย ยอมร่วมมือกับศัตรูของศัตรู นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
“ไม่ต้องสืบแล้ว ฉันรู้แล้ว่าใคร เรื่องนี้ฉันจัดการเอง”
ลู่จิ้นยวนให้เขาออกไป มองตำแหน่งพวกนั้น มุมปากก็เลิกขึ้นอย่างเยือกเย็น
ดูเหมือนว่าช่วงนี้เห่อจื่ออันยุ่งมาก ลับหลังเขา ไม่รู้ว่าทำเสียเรื่องไปตั้งกี่ครั้ง ถึงว่าหยงซือเหม่ยนั่นอยู่ๆถึงฉลาดขึ้นมา
คิดไปคิดมา ลู่จิ้นยวนเลยให้คนสืบว่าเห่อจื่ออันอยู่ที่ไหน พอใกล้เวลาเลิกงานก็ขับรถไปคนเดียว
เห่อจื่ออันกำลังทำงานอยู่บริษัท ตอนเลิกงาน ก็เห็นรถของลู่จิ้นยวนจอดอยู่ข้างล่างบริษัทตัวเอง
เขาเลิกคิ้ว คนคนนี้มาหาตัวเองถึงที่ ไม่มีเรื่องดีแน่นอน
เขาเดินอ้อม ไม่สนใจลู่จิ้นยวน แต่คนคนนั้นกลับเดินมาหาเอง
“คุณชายเห่อ ไม่เจอกันนานเลย”
ลู่จิ้นยวนทักทายก่อนด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย
“เพิ่งเจอกันกี่วันก่อนไม่ใช่เหรอครับ ไม่เจอกันนานได้ยังไงกัน?”
เห่อจื่ออันขี้เกียจคุยกับเขา กำลังจะเดินอ้อมขึ้นรถตัวเอง ทันใดนั้น เสียงที่เย็นชาของลู่จิ้นยวนก็ดังขึ้น “ช่วงนี้ติดต่อกับคุณหนูตระกูลหยงบ่อยขนาดนั้น ทำไมเห็นฉันตัวเป็นๆถึงไม่มีอะไรจะพูดล่ะ”
ท่าทางเห่อจื่ออันหยุดลง ช่วงนี้เขาติดต่อกับหยงซือเหม่ยระวังมาก คิดไม่ถึงจริงๆ สุดท้ายลู่จิ้นยวนก็รู้
ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ผู้ชายคนนี้เก่งจริงๆ เป็นคู่แข่งที่เก่งที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ
“ที่แท้คุณรู้แล้วสินะ”
เห่อจื่ออันไม่มีอารมณ์มาแกล้งต่อ เพราะยังไงก็ถูกสืบจบเจอแล้ว จะแกล้งต่อคงไม่สนุก
เป็นคนฉลาดๆกันทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องเล่นอะไรที่ปัญญาอ่อนแบบนี้
“แต่ถึงคุณจะรู้แล้วยังไงครับ ไปบอกเวินหนิง เธอจะเชื่อใจคุณเหรอครับ?”
