บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 589 ซื้อใจคนเก่งจริงๆ

ตอนนั้นอันเฉินเลยทำได้แค่จำใจยอมรับ แต่เขากลับถูกลู่จิ้นยวนเรียกไปพบที่ห้องทำงาน

ลู่จิ้นยวนบอกข้อบกพร่องของแผนงานเขา แล้วยังบอกเขาอีกว่า สองคนนั้นที่ใช้เส้นสายในบริษัทถูกไล่ออกแล้ว

หลังจากนั้น เพราะความสามารถการทำงานที่โดดเด่นของอันเฉิน เลยได้เป็นผู้ช่วยของลู่จิ้นยวน

“ถ้าตอนนั้นผมอยู่ อาจจะช่วยดึงบอสไว้ได้ อาจจะไม่เป็นแบบนี้……”

พอได้ยินเสียงที่รู้สึกผิดของอันเฉิน เวินหนิงเลยเอ่ยปลอบ “นายก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้น อีกอย่าง นั่นเป็นแค่อุบัติเหตุ ถึงนายอยู่ ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ฉันเชื่อว่าเขาไม่โทษนายหรอก”

พอได้ยินที่เวินหนิงพูด อันเฉินก็รู้สึกดีขึ้น “เรารีบเข้าไปเถอะครับ คุณหมอน่าจะได้ผลตรวจแล้ว”

เวินหนิงพยักหน้า รีบตามอันเฉินไปทันที

แต่ว่า เวินหนิงเดินได้ไม่กี่ก้าว เย่หว่านจิ้งที่รออยู่หน้าห้องผ่าตัดก็เห็นเธอ

พอเห็นเวินหนิง เย่หว่านจิ้งก็โมโหมาก

ตั้งแต่เมื่อวาน หลังจากที่ลู่จิ้นยวนกลับบ้าน สีหน้าก็แปลกๆตลอด เย่หว่านจิ้งถามไปหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ยอมบอกอะไรเลย

แค่ใช้ตาตุ่มคิดก็น่าจะรู้ เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเวินหนิงแน่นอน

แล้วมาวันนี้ ก็เกิดเรื่องแบบนี้อีก

ความโกรธเกลียดในใจเย่หว่านจิ้งมากขึ้นกว่าเดิม ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ที่เอาแต่ทำให้ใจลู่จิ้นยวนปั่นป่วน เขาจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วโดนของหล่นลงมาทับได้ยังไง?

“เวินหนิง แกมาที่นี่ทำไม? แกรู้สึกว่า แกยังทำร้ายจิ้นยวนไม่พออีกเหรอ?”

เวินหนิงไม่อยากสนใจเย่หว่านจิ้งเลย ความคิดผู้หญิงคนนี้แปลกๆ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร แม้แต่ตอนนี้ ทั้งๆที่ลู่จิ้นยวนบาดเจ็บเพราะอุบัติเหตุ แต่ก็ยังมาโทษบนหัวเธออีก

แต่ว่า เพราะเห็นว่าท่านอารมณ์ไม่ดีเพราะลูกชายเกิดเรื่อง เวินหนิงเลยไม่ได้ตอบโต้ท่าน คิดสักว่าไม่ได้ยินแล้วกัน

เย่หว่านจิ้งเห็นท่าทางเวินหนิงไม่อยากสนใจตัวเอง ในใจก็โมโหกว่าเดิม

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เวินหนิงไม่ใช่คนหัวอ่อนเหมือนในความทรงจำท่าน แต่กลับเหมือนตอนนี้ ถึงแม้เธอไม่พูดอะไร แต่กลับทำให้เย่หว่านจิ้งรู้สึกควบคุมเธอยาก

“คุณย่า คุณย่าจะพูดแบบนี้ไม่ได้……คุณแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ พอรู้ว่าคุณพ่อบาดเจ็บ คุณแม่ก็รีบมาทันที นี่ก็เพราะเป็นห่วงคุณพ่อไม่ใช่เหรอครับ?”

ถึงแม้เวินหนิงไม่พูดอะไร แต่ลูกชายสุดที่รักของเธอก็ทนเห็นเธอถูกต่อว่าแบบนี้ไม่ได้

ลู่อันหรานมายืนบังเวินหนิง แล้วมองสบตากับเย่หว่านจิ้ง

ไป๋ซินหรานก็มายืนบังด้วย ถึงแม้กำลังของเธอจะน้อยนิด แต่คุณน้าหนิงหนิงก็เคยปกป้องเธอ ยังบอกว่าจะช่วยเธอตามหาแม่ เพราะฉะนั้น เธอจะไม่ให้คนนอกมารังแกเด็ดขาด

พอเย่หว่านจิ้งเห็นแบบนี้ อารมณ์ก็เสียมากกว่าเดิม

ไม่ว่ายังไง ตัวเองก็เลี้ยงลู่อันหรานมาห้าปี แต่พอเวินหนิงกลับมาไม่ถึงปี ทั้งสองคนเพิ่งอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่เด็กคนนี้กลับใกล้ชิดกับแม่มากกว่า ตอนนี้ยังกล้ามาเถียงท่านเพราะเธอ

เด็กผู้หญิงข้างๆอีก มองแว็บแรกดูอ่อนแอมาก แต่ตอนนี้กลับเหมือนจิ้งจอกตัวเล็ก เอาแต่จ้องมองท่าน

ผู้หญิงคนนี้ ซื้อใจคนเก่งจริงๆ

“อันหราน หนูยังเป็นเด็ก หนูก็เลยไม่รู้เรื่อง ปกติพ่อเราเป็นคนฉลาดไหวพริบดีขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่คิดมากเพราะแม่เรา จะหลบไม่ทันได้ยังไง”

“ไม่ ผมไม่เชื่อ เหตุการณ์เป็นยังไงกันแน่ไม่มีใครเห็น ทำไมต้องให้คุณแม่รับผิดด้วย?”

ลู่อันหรานเหมือนเป็นผู้ชายตัวเล็กที่กล้าหาญ เอาแต่เถียงกับเย่หว่านจิ้ง

เวินหนิงเห็นเขาทำแบบนี้ ก็รู้สึกอบอุ่นใจ

“ช่างเถอะอันหราน คุณย่าเราใจร้อนเพราะคุณพ่อบาดเจ็บ อย่าทะเลาะกันเลย”

“คุณแม่……”

เวินหนิงส่ายหน้าใส่เขา ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทะเลาะ เรื่องของลู่จิ้นยวนสำคัญกว่า

ลู่อันหรานเริ่มน้อยใจ เขาเหมือนเข้าใจอะไรว่า ทำไมคุณแม่ถึงไม่ยอมแต่งงานกับคุณพ่อสักที

ถ้าอีกหน่อยเกิดเรื่องอะไรอีก คุณย่าก็จะโทษเธออย่างไม่มีเหตุผล นิสัยดีแค่ไหนก็คงทนไม่ได้

เย่หว่านจิ้งได้ยินเวินหนิงพูดแบบนี้ กลับไม่รู้สึกอะไรเลย แต่กลับรู้สึกว่าเวินหนิงกำลังแกล้งทำตัวน่าสงสาร ตอแหลว่าเป็นคนใจกว้าง แล้วให้ทุกคนไปสงสารเธอ

แต่สิ่งที่เธอทำ กลับทำให้คนอื่นคล้อยตามไปด้วย

เย่หว่านจิ้งยังโมโหอยู่ ขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด ป้ายไฟห้องฉุกเฉินก็ดับลง จากนั้นก็มีคนเปิดประตู

ลู่จิ้นยวนถูกเข็นออกมา

“คุณหมอ ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้าง?”

เย่หว่านจิ้งรีบเอ่ยถามอย่างร้อนรน