หรือว่าเมื่อคืนตอนที่เธอและผู้ชายคนนั้นดิ้นดันไปโดนลู่จิ้นยวนจนเป็นแผล?
หรือไม่ก็ คือเขาคนนั้นที่ทำร้ายลู่จิ้นยวน!
ตระกูลลู่ยิ่งใหญ่ธุรกิจก็ยิ่งใหญ่ มีคนจำนวนไม่น้อยเป็นศัตรูกับตระกูลลู่ แต่เมื่อจะอ้าปากพูดเธอก็ลังเล ถ้าเกิดเธอพูดออกไปแล้ว ก็จะถูกบังคับให้บอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น และถ้าเธอเกิดบอกไปว่าเมื่อคืนมีผู้ชายเข้ามาลวนลามเธอ แต่ไม่ได้มีอะไรเกินเลย คนของตระกูลลู่จะเชื่อเธอมั้ย?
อยู่ดีดีมีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาทำร้ายลู่จิ้นยวน แต่ไม่ทำอะไรเวินหนิง?
งั้นก็แสดงว่าเวินหนิงและผู้ชายคนนั้นต้องทำอะไรกัน หรือเวินหนิงเป็นพวกเดียวกันกับผู้ชายคนนั้น ไม่งั้นจะเป็นไปได้ยังไงที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บ?
ถ้าเบื้องหลังมีเรื่องให้สงสัยมากมาย ตระกูลลู่จะปล่อยเธอไปหรอ?
เวินหนิงขยับปากอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พูดออกมา ” เพราะหนู เพราะหนูดูแลไม่ทั่วถึง เมื่อวานพลิกตัวไปโดนโคมไฟตกลงมาโดนเขา หนูยินยอมรับโทษ….”
“ฉันว่าเธอต้องตั้งใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ตอนนั้นน่าจะให้เธอ….”
“พอแล้ว”
นายท่านยกมือขึ้น ห้ามเย่หวานจิ้งที่กำลังเดินเข้ามาทำร้ายเวินหนิง และค่อยๆหันไปมองเวินหนิง สายตาที่มีพลังคู่นั้น แน่วแน่ซะจนทำให้คนมองรู้สึกเยือกเย็น ราวกับสิงโตที่ง้างกรงเล็บพร้อมที่จะตะครุบเหยื่อให้เละเหมือนโคลน
“ในเมื่อเธอออกตัวยอมรับผิด งั้นก็ไปพิจารณาตัวเองที่ห้องใต้ดิน พิจารณาจนรู้ว่าจะต้องดูแลลู่จิ้นยวนยังไงค่อยขึ้นมา”
“คุณพ่อ ลงโทษวิธีนี้เธอก็สบายน่ะสิ! คุณพ่อ!”
นายท่านเอามือทั้งสองไว้ข้างหลังตรงที่เอวแล้วเดินออกจากห้องไป เย่หวานจิ้งเดินตามไป ตอนออกจากห้องยังไม่ลืมที่จะมองแรงๆมาที่เวินหนิงอีกครั้ง
เวินหนิงรู้ว่าประโยคที่เย่หวานจิ้งพูดและโดนขัดหมายความว่าอย่างไร
“ตอนนั้นน่าจะปล่อยให้เธอตาย”
คนรับใช้รอบๆใช้สายตาเกลียดชังมองมาที่เวินหนิง คนทุกสถานะของตระกูลลู่คงเฝ้าภาวนาให้เวินหนิงตาย
หลังจากที่นายท่านไปแล้ว ก็มีคนมาลากเวินหนิงไปห้องใต้ดิน ปัง! เสียงปิดประตูและล็อคประตูห้อง เวินหนิงถูกกักตัวให้อยู่ในที่ที่มืดมิดไม่มีแสงสว่างลอดเข้ามาอีกครั้ง
ไม่มีอาหาร ไม่มีน้ำ ไม่มีแสงสว่าง และไม่มีคน เวินหนิงนั่งกอดเข่าที่มุมห้องนิ่งๆ ในสมองมีภาพต่างๆวนเข้ามา ภาพแม่ตอนที่ป่วย ภาพที่เธอถูกยุให้สวมชุดราคาแพงนั้น ภาพที่เธอขับรถออกไปกินลมแล้วจู่ๆก็โดนจับ จนกระทั่ง ภาพที่ลู่จิ้นยวนนอนนิ่งๆเงียบๆอยู่บนเตียง
ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันแล้ว ไม่มีคนลงมาถามว่าเธอพิจารณาตัวเองเสร็จแล้วยัง หรือคนตระกูลลู่ลืมเธอไปแล้ว เหมือนกับว่าคนอย่างเธอค่อยๆตายในบ้านตระกูลลู่ ก็คงไม่มีใครสนใจ
เธอทั้งกระหายและหิว นั่งพิงกำแพงหายใจอย่างยากลำบาก สุดท้ายก็ตระหนักได้ว่า
ตระกูลลู่จะเอาชีวิตเธอไปตอนไหนก็ได้
“ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด….ปล่อยฉันออกไปเถอะ ฉันจะดูแลลู่จิ้นยวนให้ดีที่สุด …..ไม่ว่าฉันจะแขนขาด ขาขาด หรือต้องตาย ก็จะไม่มีวันปล่อยให้ลู่จิ้นยวนได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว……ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันเถอะ….”
เวินหนิงล้มลงบนพื้น เสียงขอร้องแผ่วเบา เธอไม่รู้เลยว่า ประโยครับปากของเธอในตอนนี้ จะกลายเป็นคำทำนายให้วันต่อไปหลังจากนี้…
จนกระทั่งหลับตาลง เวิงหนิงรอคนตระกูลลู่มาปล่อยตัวไม่ไหว
…….
ของเหลวอุ่นๆไหลลงในคอ เวินหนิงค่อยๆได้สติ เธอกลืนของเหลวนั้นลงไป อวัยวะภายในที่แห้งก็ได้ความชุ่มชื้น เธอค่อยๆลืมตา
เมื่อเธอเห็นแววตาเย็นชาคู่นั้นใกล้ๆ เวินหนิงผลักเขาออก ดึงผ้าห่มแน่นแล้วหลบ ดวงตาเบิกโพรงด้วยความตกใจ
“คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”
