เห่อจื่ออันพาเวินหนิงไปที่คอนโดที่ว่างอยู่ จากนั้นก็ให้กุญแจกับเธอ
“ตอนนี้มีแต่ข่าวเรื่องนั้น เธออย่าเพิ่งออกไปไหน โทรหาคนที่บ้านก่อน คอนโดนี้ของผมไม่มีใครอยู่ รอบๆก็ไม่มีใคร นักข่าวพวกนั้นคงตามเจอยาก เธออยู่ที่นี่ไปก่อนละกัน”
เวินหนิงรู้สึกเกรงใจอยู่แล้ว แต่พอคิดไป ถ้าเธอออกไปข้างนอกแล้วเจอกับนักข่าว ปัญหาคงยุ่งไปกว่าเดิม
กับคนที่บ้าน เธอเชื่อว่าคนตระกูลลู่คงไม่อยากยุ่งด้วย แล้วตระกูลเวิน……พวกเขาเป็นคนสร้างเรื่องอยู่แล้ว คงอยากจะให้เธอตายอยู่ข้างนอกด้วยซ้ำ
“ขอบใจนะ ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไง แต่ว่า ถ้าอีกหน่อยนายมีอะไรให้ฉันช่วย ฉันจะทุ่มสุดตัวแน่นอน”
เวินหนิงรู้สึกขอบคุณเห่อจื่ออันมาก แล้วเอ่ยจากใจจริง
แต่ว่า คำพูดของเธอกลับทำให้เห่อจื่ออันไม่รู้จะทำตัวยังไง คำพูดนี้ เหมือนกำลังจะนับเป็นพี่น้อง ที่เขาพาเธอกลับมา ไม่ใช่จะนับเป็นพี่น้องกับเธอ
“จริงเหรอ? งั้นเธอจูบผมสิ ก็ถือว่าตอบแทน” เห่อจื่ออันล้อเล่นกับเวินหนิง
เวินหนิงตกใจไป แล้วเบิกตากว้างมองเห่อจื่ออัน ไม่กล้าเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน พร้อมถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว
เห็นปฏิกิริยาของเธอแบบนี้ เห่อจื่ออันก็ส่ายหน้า “ผมแค่พูดเล่น ไม่ต้องกลัวหรอก”
เวินหนิงค่อยพยักหน้า แต่ก็ยังไม่วางใจ จนกระทั่งเห่อจื่ออันยกมือขึ้น “ผมผิดไปแล้ว ผมแค่พูดเล่น ถึงจะกล้าพูดแต่ก็ไม่กล้าทำหรอกครับ”
เห็นท่าทางผู้ชายที่น่าสงสาร เวินหนิงก็อดไม่ได้ที่จะขำ แต่พอนึกอะไรขึ้นได้ เลยเอ่ยอย่างเกรงใจ “ฉัน……ฉันอยากไปอาบน้ำ”
เมื่อกี้ยังไม่รู้สึก ตอนนี้เวินหนิงก็รู้สึกขยะแขยงที่โดนคนพวกนั้นแตะ
โดยเฉพาะผู้ชายที่บ้ากามนั่น พอนึกถึงมือสกปรกที่จับเสื้อของตัวเอง เธอก็รู้สึกจะอ้วก
“เธอไปก่อนเลย ผมไปอีกห้องหนึ่งไปดูคลิปนั่นก่อน ใช่สิ เอาโทรศัพท์มาให้ผม เดี๋ยวผมจัดการให้”
เห่อจื่ออันพยักหน้า ส่งสัญญาณให้เวินหนิง จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ของเธอมาตั้งค่าว่ารับแค่สายโทรเข้ากับข้อความของคนรู้จัก ไม่นาน โทรศัพท์ที่เอาแต่ดังไม่หยุดก็สงบลง
จากนั้น เขาก็เปิดหน้าเว็บข่าวนั่น ดูคอนเม้นต์พวกนั้นอย่างละเอียด ดูว่าจะมีช่องโหว่อะไรหรือเปล่า
ทันใดนั้น โทรศัพท์เวินหนิงก็ดังพอดี
ทีแรกเห่อจื่ออันจะเอาไปให้เธอ แต่เวินหนิงกำลังอาบน้ำ ไม่สะดวกรับ ก็เลยวางไว้ตรงนั้นไม่สนใจ แต่คนที่โทรมาก็ดื้อดึงมาก เอาแต่โทรมา ทำอะไรไม่ได้ เขาเลยต้องรับแล้วอธิบายกับฝ่ายตรงข้าม
“สวัสดีครับ?” เสียงของเห่อจื่ออันดังออกมาจากโทรศัพท์ ก็ทำให้สีหน้าลู่จิ้นยวนตึงทันที
เมื่อกี้เขาโทรไปหาตระกูลลู่บอกว่าตัวเองถึงอย่างปลอดภัย แต่คุณปู่ก็เอาแต่บอกให้เขาอยู่ต่างประเทศต่ออีก เถ้าแก่ไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น
ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเวินหนิง ก็เลยโทรไป ไม่คิดเลยว่า คนที่รับโทรศัพท์จะเป็นผู้ชาย
ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงอยู่กับผู้ชายคนอื่น?
“คุณเป็นใคร?” ลู่จิ้นยวยเอ่ยอย่างเยือกเย็น
“ผมเป็นเพื่อนของเวินหนิงครับ ตอนนี้เธอไม่สะดวกรับโทรศัพท์” เห่อจื่ออันรู้สึกอึดอัด พยายามจะไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิด
แต่ว่า เสียงของคนคนนั้น กลับรู้สึกคุ้นหูมาก แต่เห่อจื่ออันก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร
“ผมหาเวินหนิง ให้เธอรับโทรศัพท์”
ขณะที่อารมณ์ของลู่จิ้นยวนยังไม่ปะทุ ก็มีเสียงผู้หญิงกรีดร้องดังออกมา เสียงของผู้หญิงคนนั้น เขาฟังไม่ผิด เป็นเสียงของเวินหนิง
“เป็นอะไร?” เมื่อเห่อจื่ออันได้ยิน ก็ไม่ทันสนใจเรื่องอื่นแล้วรีบวิ่งไป
“อยู่ๆไฟในห้องน้ำก็เสีย”
เสียงที่หวาดกลัวของเวินหนิงลอยออกมา ขณะเดียวกัน เห่อจื่ออันก็ได้ยินเสียงที่เธอรีบใส่เสื้อผ้าด้วย
พอลู่จิ้นยวนได้ยินคำพูดของเธอ ใบหน้าก็ตึงจนน่ากลัว คำว่าห้องน้ำ แล้วเมื่อกี้ยังได้ยินเสียงน้ำลอยออกมา ก็แสดงว่า……เวินหนิงอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แล้ว เธอกำลังอาบน้ำ
“หึ!” ลู่จิ้นยวนตัดสายไป แล้วมองไปทางมู่เยียนหรานที่กำลังซื้อของอยู่ จากนั้น ก็หมดอารมณ์ทันที
ตอนนี้เขาอยากกลับเมืองเจียงเฉิง ลากตัวผู้หญิงคนนั้นออกมา ให้เธอเข้าใจ ว่าเป็นภรรยาของลู่จิ้นยวนควรทำอะไรบ้าง
มู่เยียนหรานซื้อแหวนคู่มาจากในห้าง กำลังจะใช้ข้ออ้างว่าพนันกันหลอกให้ลู่จิ้นยวนสวมใส่ แต่พอกลับถึงที่ที่ผู้ชายคนนั้นอยู่กลับไม่เห็นเขาแล้ว
กำลังตามหา ลู่จิ้นยวนก็ส่งข้อความมา “ขอโทษ ในประเทศมีธุระด่วน ผมต้องรีบกลับไป”
รอยยิ้มของมู่เยียนหรานตรึงอยู่บนหน้า แล้วโยนแหวนในมือทิ้ง จากนั้นก็นั่งน้อยใจบนเก้าอี้จนจะร้องไห้ออกมา
แต่ก่อนลู่จิ้นยวนไม่ทำแบบนี้กับเธอแน่นอน เขาตามใจเธอ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่สำคัญกว่าตัวเอง แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว
ระหว่างความทรงจำกับความเป็นจริงที่แตกต่าง ก็ทำให้มู่เยียนหรานรู้สึกหงุดหงิด ผ่านไปนานมาก กว่าเธอจะสงบสติลงได้ เธอไม่เชื่อว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาที่ยาวนานจะอ่อนลงตัวแบบนี้ เธอจะต้องทำให้ลู่จิ้นยวนกลับมารักเธออีกครั้ง
……
เวินหนิงใส่เสื้อคลุมอาบน้ำไว้ แล้วเดินออกมาอย่างทำตัวไม่ถูก
ใบหน้าเธอแดงเพราะไอน้ำร้อน ดูน่ารักกว่าใบหน้าที่ซีดขาวนั่น ผมก็ยังเปียกแล้วน้ำก็ยังหยดไม่หยุด ไหลผ่านไหปลาร้าที่สวยแล้วลงไปที่เสื้อคลุมตัวใหญ่
เห่อจื่ออันมองไปแว็บเดียว ก็เบี่ยงสายตาทันที บางครั้ง การกระทำที่ไม่รู้สึกตัวนี้ กลับทำให้คนอื่นรู้สึกมากกว่า
“คงจะไม่มีคนใช้งานมานานหลอดเลยเสีย ขอโทษนะ ผมลืมไปว่าคอนโดนี้ไม่ได้ตรวจเช็คนานแล้ว แต่เดี๋ยวผมจะเรียกคนมาซ่อม”
เวินหนิงเอ่ยตอบรับเสียงเบา แล้วดึงเสื้อบนตัวอย่างอึดอัด “ฉันยังต้องการเสื้ออีกชุด”
เสื้อผ้าของเธอสกปรกหมดแล้ว เมื่อกี้ก็มืดเกินไป เวินหนิงเลยจำเป็นต้องใส่เสื้อคลุมอาบน้ำนี้ แต่ดูจากไซส์แล้วเหมือนไม่ใช่ของผู้หญิง เธอพยายามมัดเอวให้แน่นที่สุด เลยทำให้คอเสื้อไม่เปิด
เห่อจื่ออันรีบพยักหน้า แล้วออกไปโทรศัพท์ที่ระเบียง เขามองท่าทางเวินหนิงที่กระวนกระวายผ่านกระจกนั่น ก็รู้สึกปากแห้ง
จากนั้น ก็เลยให้ผู้ช่วยเตรียมชุดที่ปกปิดมา เดี๋ยวเวินหนิงเดินไปมาต่อหน้าเขา สำหรับความอดทนของเขา นี่ถือว่าเป็นบททดสอบที่ยากมาก
“ผมให้คนไปจัดการแล้ว” เมื่อเห่อจื่ออันโทรศัพท์เสร็จ ก็เห็นเวินหนิงเหม่อดูข่าวนั่น “คลิปในข่าว เธอบอกว่าเป็นของปลอม เมื่อกี้ผมก็ดูแล้ว คนทำคลิประวังมาก ตอนนี้ยังไม่เห็นช่องโหว่อะไร”
เมื่อเวินหนิงได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกเสียใจ แล้วดูไปที่คลิปแค่หนึ่งนาทีนั่น แต่กลับมีผลกระทบกับเธอขนาดนี้
ดูไปดูมา เธอก็กดปุ่มหยุด “ไม่ ตรงนี้……”
