บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 7 การแลกเปลี่ยน

ผู้ชายคนนั้นเช็ดมุมปาก “ถ้าฉันไม่มาล่ะก็ เธอก็คงตายอยู่ที่ห้องใต้ดินนั้น” ขณะที่กำลังพูดเขาก็เดินมาข้างหน้า ” ฉันช่วยเธอไว้ เธอไม่คิดจะขอบคุณฉันหน่อยหรอ?”

“ออกไป! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้!”

ที่จริงเธออยู่บ้านตระกูลลู่ก็ดีอยู่แล้ว นายท่านก็พอใจในตัวเธอขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เธอรู้สึกว่าไม่นานเธอจะมีโอกาสได้ไปดูแม่แล้ว แต่กลับโดนผู้ชายคนนี้ทำลาย！

เป็นเพราะเขา เวินหนิงถึงเกือบจะสูญเสียชีวิต และยังเสียโอกาสในการจะออกไป!

เวินหนิงไม่สามารถฉีกเขาเป็นชิ้นๆได้ และเธอก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชายคนนี้ ทำได้เพียงแค่คุมเชิงเขา

มือคลำอยู่ใต้ผ้าห่ม คลำเจอแขนของลู่จิ้นยวน เวินหนิงก็เลยลูบบนร่างกายของเขาดูว่ามีบาดแผลหรือไม่ ถ้าลู่จิ้นยวนได้รับบาดเจ็บ ตระกูลลู่ก็คงไม่ปล่อยให้เวินหนิงใช้ชีวิตต่อไป วันนี้เธอต้องสู้สุดชีวิต สู้กับผู้ชายคนนี้เพื่อความอยู่รอด!

“สบายใจได้ วันนี้ฉันจะไม่ทำอะไรสามีของเธอ ” ผู้ชายคนนั้นมองความคิดเธอออก หัวเราะแล้วพูดออกมา

ดวงตาเวินหนิงเบิกโพรง “ที่แท้บาดแผลบนร่างกายของเขา คุณเป็นคนทำ! ทำไมคุณถึงทำแบบนี้! คุณต้องการอะไรกันแน่!”

“นี่ไม่เกี่ยวกับเธอ พวกเรามาพูดเรื่องที่ฉันช่วยเธอไว้ และเธอจะตอบแทนฉันคืนยังไงดีกว่า ?”

“คุณเป็นคนพาตัวฉันออกมาจากห้องใต้ดินหรอ?”

“คนตระกูลลู่เอาตัวเธออกมา แต่พวกเขาพาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่ก็จากไป ถ้าไม่ใช่เพราะฉันป้อนน้ำให้เธอ เธอก็คงขาดน้ำตายไปนานแล้ว ” ผู้ชายคนนั้นพูดจบก็เอามือขึ้นมาเช็ดมุมปาก

“คุณ!” เวินหนิงเพิ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นใช้ปากป้อนน้ำให้เธอ ! เธอใช้แขนเสื้อเช็ดปากตัวเองอย่างแรง เกลียดมากจนอยากจะเช็ดให้หนังที่ปากลอกไปเลย แต่เธอก็คิดอะไรออกโดยเร็ว “ทำไมคุณถึงรู้เรื่องราวของบ้านตระกูลลู่ละเอียดอย่างนั้นล่ะ!”

ไม่เพียงแต่รู้ว่าเธอโดนขังที่ห้องใต้ดิน แต่ยังรู้อีกว่าคนรับใช้เอาตัวเธอมาทิ้งไว้ไม่สนใจใยดี เวินหนิงมั่นใจว่าคนคนนี้ไม่ใช่คนของตระกูลลู่แน่ๆ แต่เขายิ่งใหญ่มาจากไหนทำไมถึงรู้เรื่องพวกนี้?

“เรื่องของตระกูลลู่ ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้”

“คุณเป็นใครกันแน่! เวินหนิงรู้สึกเหมือนมีกล้องวงจรปิดอยู่ในตัวเธอ ในชีวิตประจำวันไม่ว่าเธอจะพูดอะไร จะทำอะไร ผู้ชายคนนี้ก็รู้เรื่องหมดหรอ? แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยโผล่มาให้เธอเห็นในช่วงเวลากลางวันเลย เขาเป็นใครกันแน่!

“วันนี้เธอพูดมากไปแล้ว” ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงต่ำ เขาโผเข้าหา ” ยังไงเธอก็ฟื้นแล้ว งั้นเรามาทำเรื่องที่เป็นทางการกันดีกว่า !”

“หา!”

ไม่ทันได้ตั้งตัว ผู้ชายคนนั้นก็รู้สึกเจ็บแขน ของเหลวอุ่นๆไหลลงมา เป็นแผลลึก ผู้ชายคนนั้นลูบแขนแล้วยืนขึ้น ความเย็นชาในแววตายิ่งแรงขึ้น ราวกับจะสาปให้เวินหนิงเป็นน้ำแข็ง

มือที่จับเศษแก้วของเวินหนิงสั่น ปลายแหลมของเศษแก้วมีเลือดไหลอยู่

“เวินหนิง เธอคิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะรอดไปได้หรอ?”

น้ำเสียงเกลียดชังลอดฟันของผู้ชายคนนั้นออกมา เลือดที่ไหลออกมาจากแผลยิ่งเยอะขึ้น แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวด พละกำลังของเขายิ่งเยอะขึ้น แรงซะจนกระดูกของเธอเหมือนจะหัก!

เวินหนิงกลัวมาก ก็เลยเอาเศษแก้วมาจี้ที่คอตัวเอง

ตอนที่เธอถูกขังที่ห้องใต้ดินจนจะเป็นบ้า คิดอยากจะเอาเศษแก้วนี้มาแก้ปัญหาชีวิตอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่คิดถึงแม่ เธอก็ละทิ้งความคิดนี้

แต่ในเวลานี้ ถึงแม้เธอยังไม่อยากตาย แต่ก็หนีไม่ได้

ถ้ามีปัญหากับตระกูลลู่ก็ตาย ถ้าโดนผู้ชายคนนี้ข่มขืนและโดนจับได้ก็ตาย สุดท้ายไม่ว่ายังไงก็คือต้องตายอยู่ดี งั้นก็ยื่นคำตอบสุดท้ายให้ตัวเองซะตั้งแต่ตอนนี้!

เวินหนิงหลับตา เศษแก้วที่แหลมคมแทงเข้าไป

เลือดไหลออกมา ไหลลงมาที่คอของเวินหนิง แต่เธอกลับไม่รู้สึกปวด เธอลืมตาขึ้น ถึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นกำปลายแหลมของเศษแก้วไว้แน่น จนเห็นเส้นเอ็นสีเขียวได้อย่างชัดเจน

“เวินหนิง อยากตายหรอ? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”